15 Google searches που (μάλλον δεν θα έπρεπε να) έχουν γίνει

Επειδή υπάρχει αυτή η ψευδαίσθηση της ανωνυμίας και ασφάλειας στο internet, πολλοί άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται ότι όταν διαβάζουν ένα άρθρο στο blog μας ή ανεβάζουν ένα βιντεάκι στο facebook είτε βλέπουν μια τσόντα με νάνους βρίσκονται πρακτικά σε κοινή θέα. Το γεγονός αυτό μας χάρισε insight για μερικά google searches τα οποία κυμαίνονται από πολύ αστεία έως ειλικρινά creepy.
Συνεχίζοντας την παράδοση, εδώ στο iamhands HQ προσπαθούμε να αναλύσουμε το σκεπτικό πίσω από κάποια από αυτά και τείνουμε ένα Χέρι Βοηθείας™ όπου είναι δυνατόν ώστε αυτές οι χαμένες ιντερνετικές ψυχές να βρουν πάλι τον δρόμο προς κάτι ελαφρώς πιο σοβαρό και αναμφίβολα λιγότερο τρομακτικό.
Για χάρη της λεπτομέρειας, οι φράσεις είναι αναλλοίωτες.

1) "ρομαντικές ατάκες"
Μια χαζογκόμενα ψάχνει να βρει τι θα ήθελε να ακούσει απ’τον αγαπητικό της για να του κάνει παράπονα αργότερα. Ή πολύ απλά κάποιος είδε μια ταινία του Hugh Grant και πήραν τα μυαλά του αέρα. Φίλε η απάντηση που ψάχνεις είναι πολύ απλή. Μην ξαναδείς ποτέ ταινία του Hugh Grant.

Πάντα έχει αυτό το βλέμμα της νοσταλγίας του ανεκπλήρωτου έρωτα

2) "γιαγια.που.να.βριζουν"
Ομολογώ ότι αυτό με μπέρδεψε αρκετά. Τι ακριβώς έχασε ο τύπος και το ψάχνει έτσι; Θέλει να βρει μια γιαγια που να την βρίζουν; Θέλει να βρει μια συνομοταξία γιαγιάδων που βρίζουν κόσμο; Γιατί απλά δεν μπαίνει σε ένα λεωφορείο; Μήπως θέλει να μάθει ευφάνταστες βρισιές που ακούγονται πάνω από μια παρτίδα μπιρίμπας; Τα Χέρια σηκώνουν την επιστήμη ψηλά.

3) "anarthseis fk gia golf 4"
Αυτός ήρθε ακριβώς εδώ που έπρεπε να έρθει. Φίλε είσαι σε καλό δρόμο.

4) "κοπελα γαμησ τηλ"
Το συγκεκριμένο μιλάει από μόνο του. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τι είδους σκεπτικό απελπισίας ανάγκασε αυτόν τον τύπο να ψάξει για τηλέφωνα στο internet. Και για ποιο λόγο δεν έγραψε ολόκληρες τις λέξεις ή έστω μια φράση που να βγάζει ουσιαστικό νόημα; Τόσο πολύ βιαζόταν; Φίλε το google είναι καλό, αλλά δεν μπορεί να βρεί 2 (τουλάχιστον) πράγματα, τηλέφωνα από γκόμενες με τα πόδια ανοιχτά και τον Chuck Norris.

5) "ατάκες για να κάνεις τον άλλον να ζηλέψει"
Μπορείς να του πεις «Έχω βυζιά». Αν δεν πιάσει κι αυτό, δεν θα ζηλέψει. Περαιτέρω τεκμηρίωση εδώ.

Ίσως το μοναδικό επιχείρημα που θα χρειαστεί αυτή η γυναίκα στη ζωή της

6) "τροποι για να ζηλεψει αυτη που μισεις"
Dude. Προσπαθώ να βρω κάτι στο οποίο θα βοηθούσε το «αυτή που μισείς» στην αναζήτηση. Και δεν μπορώ να βρω τίποτα. Τι εμμονή μπορεί να σου έχει γίνει να την κάνεις να ζηλέψει αν κάθεσαι και googlάρεις τρόπους για να το κάνεις αφού ότι δοκίμασες εσύ δεν έπιασε; Παραδέξου το, είσαι απλά άρρωστος και θέλεις να μάθει όλος ο κόσμος ότι την μισείς. Get the fuck off my cyber-lawn.

7) "έχω σπυράκια και δεν μπορώ να βρω γκόμενα"
Φίλε μην απελπίζεσαι. Ο γενικός κανόνας λέει ότι όποτε ισχύει το «έχω σπυράκια», τις περισσότερες φορές ισχύει και το «δεν μπορώ να βρω γκόμενα» την ίδια στιγμή. Οι άνθρωποι το λένε εφηβεία. Απλά οι περισσότεροι από μας το αντιμετωπίζουμε ακούγοντας Nirvana και βάζοντας κρέμα για αυτά τα σπυράκια ή αφήνοντας φράντζα και κόβοντας κανά-δυο φλέβες αντί να κάνουμε τραγικά αστείες αναζητήσεις στο google.

8) "κλωτσιές στα αρχιδια ξύλο"
Το κάψιμο των youtube βιντεακίων στο μεγαλείο του. Δες όσο annoying orange, charlie the unicorn ή amazing horse θες, αλλά μην καίγεσαι τόσο πολύ.

9) "τι κοιτανε οι γυναικες σε εναν αντρα" / "πράγματα που κοιτάνε οι γυναίκες στον άντρα"
Μάλλον θα καταλάβεις περισσότερα αν ρωτήσεις μια actual γυναίκα παρά το google. Αν πάλι περίμενες να σου βρει την απάντηση μιας γυναίκας, ξέχνα το. Δεν υπάρχουν γυναίκες στο internet, αν εξαιρέσεις το facebook. Ό,τι βλέπεις που σου θυμίζει γυναίκα μάλλον είναι ένας άντρας πολύ καλά μεταμφιεσμένος.

Γυναίκα ή ninja;

Θα είχες πολύ μεγαλύτερη τύχη αν πόσταρες την απορία σου σαν status αλλά δεν θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο, έτσι;

10) "τι κάνουν οι άντρες αν τους αρέσει μια κοπέλα" / "ποιο ειναι το στυλ ενος αντρα για να ριξει μια κοπελα"
Μπορεί να είναι ντροπαλός και μην κάνει τίποτα. Βέβαια εξαρτάται πάντα και από το τι κάνει η κοπέλα. Αν είναι μια κρυόκωλη σκύλα να μην περιμένει και πολλά. Πάντως αν αναγκάζεσαι να κάνεις αναζήτηση στο google για να βγάλεις άκρη, η απάντηση μάλλον είναι όχι.

11) "koloftiagmena leoforeia"
Καταλαβαίνω τα κωλοφτιαγμένα αμάξια. Τις κωλοφτιαγμένες μηχανές. Άντε και τα κωλοφτιαγμένα monster trucks. Άλλα γιατί λεωφορείο ρε φίλε; Ανήκεις σε κάποιο group που κάνει drag races με koloftiagmena leoforeia? Ή μήπως ονόμασες έτσι την μπάντα σου;

Κοίτα να δεις που υπάρχει τελικά μπάντα με το όνομα Pimped Out Short Bus

12) "πως να κανεις εναν αντρα να ερθει να σου μιλησει"
«Ε, ψιτ». Κάνει θαύματα. Ή πιο απλά χαμογέλα του.

13) "μενεγακη βυζια"
Ο τύπος δεν έψαχνε απλά να δει τσόντα. Ήθελε οπωσδήποτε τα βυζιά της Μενεγάκη. Εν έτει 2010. Λυπηρό.

14) "poly dinati malakia apo gineka"
Πόσο δυνατή ακριβώς; Αν σε μια κλίμακα 1-10 το 1 είναι χαδάκι και το 10 ο ψωλοκαταστροφέας, ποιο νούμερο πιστεύεις ότι σε αντιπροσωπεύει;

15) "τι να πω για τις γυναικες"
Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Τι περίμενεις όμως να σου πει το google μ’αυτές τις μαλακίες που γράφεις;

Υ.Γ. Ξενερώνω κάπως που ο κάγκουρας έχει κάνει το πιο φυσιολογικό search.

Famous Playstation Games

Το playstation 1 μεσοουρανούσε για πολύ καιρό στον χώρο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και ακόμα και αν δεν μας άνηκε μια κονσόλα, όλοι είχαμε “καεί” παίζοντας παιχνίδια ακόμα και αν αυτό ήταν στο σπίτι κάποιου φίλου ή σε κάποιο game club. Τα πιο γνωστά και πολυπαιγμένα παιχνίδια με έρευνα που έγινε σε δείγμα τριών ατόμων (Hands!). Αυτά είναι (σε τυχαία σειρά):

1. Tekken 3

Το απόλυτο fighting game για playstation, πολλοί χαρακτήρες, τεράστια ποικιλία κινήσεων και τρόπων μάχης και γραφικά που ακόμα και σήμερα είναι αξιοπρεπέστατα. Ποιός δεν έλιωσε παίζοντας ώρες μπουκετοκλωτσίδια και να κλαίγεται ότι ο Yoshimitsu έχει όπλο και “δεν πάει” ή να προσπαθεί να μάθει να παίζει ακόμα και τους πιό δύσκολους/περίεργους χαρακτήρες π.χ. Lei, dr boskonovitch, gon!



2. Crash Team Racing

Ή γνωστό και ως Crash Bandicoot 4. Ώρες καψίματος με τον Crash και την παρέα του να καβαλάνε τα go-cart και να προσφέρουν αγώνες γεμάτους ένταση και ξύλο. Με το συγκέκριμένο παιχνίδι είχα καεί πριν ακόμα αγοράσω playstation παίζοντας στο σπίτι ενός φίλου το demo! Δε θα ξεχάσω μετά από τρεις γύρους γεμάτους ένταση να είμαι πρώτος στην γραμμή τερματισμού και στο τελευταίο κουτί να τυχαίνει ο άλλος τριπλό πύραυλο να τους αδειάζει όλους πάνω μου και να χοροπηδάω ένα λεπτό στη γραμμή τερματισμού και τελικά να βγαίνω πέμπτος και να βρίζω θεούς και δαίμονες!



3. Abe's Odyssey

Πολύ ωραίο παιχνιδάκι με ωραία υποθεσούλα. Βοηθάς τον συμπαθητικό εξωγήινο, τον Abe, να σώσει τον εαυτό του και το είδος του from the bad dudes! Πολύ ωραίο παιχνιδάκι, όχι ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά κολλούσες μέχρι να το τερματίσεις. Και το sequel του το Abe's exodus πολύ καλό (πώς κι έτσι;). Δε θα ξεχάσω να σπλατεριάζω έναν εξωγήινο κατά λάθος και να ακούω τον Abe να λέει “oups” ανεκτίμητο... Δυστυχώς δισδιάστατο και πολύ κάτω των απαιτήσεων σε σχέση με τα σύγχρονα παιχνίδια, άσε που έχω την εντύπωση ότι τα platformer θεωρούνται ξεπερασμένα.



4. Tomb Raider (2-5)

Το πρώτο (για τους περισσότερους) adventure game που παίξαμε. Φοβερά παιχνίδια και μπορεί να κολλούσες για μήνες στο ίδιο σημείο και να μην μπορείς να ξεκολλήσεις και το πιστολίδι πάντα ικανοποιητικό. Πολύ ωραία και έξυπνα παιχνίδια και πάντα είχαν κάτι νέο να προσφέρουν οι δημιουργοί του. Μπορώ άνετα να τα συγκρίνω με τα σύγχρονα tomb raider που σχεδιάζονται για υπολογιστές.

Νομίζω όλοι το προτιμάμε από το εξώφυλλο του παιχνιδιού...

5. FIFA

Εντάξει πλέον όλοι παίζουν pro, αλλά μέχρι το 1999 περίπου, όλοι είχαμε σταματήσει να παίζουμε μπάλα στη γειτονιά και μαζευόμασταν σε σπίτια για να παίξουμε FIFA. Νομίζω δε χρειάζεται να περιγράψω τίποτα, έπιανες το χειριστήριο, διάλεγες ομάδα και πετούσες όσα γκολάκια μπορούσες.



6. Gran Turismo

Αν δεν κάνω λάθος το πιο γνωστό στο playstation ήταν το δύο. Δεν το είχα παίξει πολύ, αλλά ήταν συμπαθητικό ραλάκι. Θυμάμαι ότι είχε μόνιμο ανταγωνισμό με το Colin Mcrae (R.I.P.), όλα τα παιδιά του σχολείου παίζαν ή το ένα ή το άλλο. Εντάξει πλέον νομίζω λίγοι τα θυμούνται, παίζουν Need for Speed ή κάποιο άλλο με πολύ καλύτερα γραφικά.



7. Resident Evil Nemesis

Ακόμα και οι μη fan των Resident Evil πέρασαν κάποιες ώρες παίζοντας την παιχνιδάρα που λέγεται Resident Evil 3 Nemesis. Γνωστό σκηνικό με ζόμπι και ένα Nemesis να σε κυνηγάει παντού, ένα παιχνίδι σταθμός.

Ομοίως...

8. Tony Hawk's 2

Μας έκανε όλους να αγαπάμε τους σκεϊτάδες, παιχνίδι για skating με πολύ ωραίες φιγούρες, χαρακτήρες, γραφικά, αλλά και modes. Θυμάμαι ότι λάτρευα να παίζω κόντρα με φίλους μου, το graffiti mode.

6 συγκροτήματα με παράπλανητικά ονόματα

1.The Killers
Τι περιμένεις από το όνομα
Κάτι κακό, γρήγορο, με ουρλιαχτά, με ντραμς πολυβόλα, και κιθάρες που θερίζουν αυτιά.
Τι είναι πραγματικά
Ακριβώς το αντίθετο. Είναι κάτι καλό, ήρεμο, ποπ, με gay-friendly αισθητική.



2.Massive Attack
Τι περιμένεις από το όνομα
Μία μπάντα σε φάση Rage Against The Machine, του στυλ θα-τα-κάψουμε-όλα-και-η-μουσική-μας-θα-σηματοδοτήσει-μία-νέα-επανάσταση-επομένως-απευθυνόμαστε-σε-ένα-εξωαριστερό-κοινό.
Τι είναι πραγματικά
Το συγκρότημα είναι ένα από τα πιο σημαντικά trip-hop συγκροτήματα που μεσουρανούσε στα 90s. Και επειδή πάντα νόμιζα ότι ο δικός μου ορισμός της trip-hop είναι ο καλύτερος, here it goes. Trip-hop είναι τα Blues των βιομηχανικών πόλεων στην χαραυγή του 21 αιώνα. Εντάξει, μπορεί να το έχω ακούσει κάπου, δεν παίρνω και όρκο.




3.Πυξ Λαξ
Τι περιμένεις από το όνομα
Πυξ λαξ, που σημαίνει με μπουνιές και κλωτσιές, or something. Σκέψου να άκουγες για ένα συγκρότημα που λεγόταν Punching and Kicking. Σίγουρα περιμένεις ένα τελειωμένο πανκ συγκρότημα με τρία από τα μέλη με μοϊκάνα και τον τέταρτο με τζίβες. Και τώρα που το έφερε η κουβέντα,μήπως τα ελληνικά πανκ συγκροτήματα προσπαθούν να βρουν ονόματα για να τους κοροιδεύουν; Ορκίζομαι ότι μία φορά είχα δει μία μπάντα που λεγόταν Πάνκρεας. Πάνκρεας! Οκ, ό,τι πεις.
Τι είναι πραγματικά
Έλα τώρα που δεν ξέρεις. Κλαψομούνη. Και για να μη με πείτε γραφικό, να συμπληρώσω ότι το “Τι δεν έμαθε ο Θεός” του Πλιάτσικα είναι ένα από τα πιο ωραία κομμάτια που έχω ακούσει.



4.The Melvins
Τι περιμένεις από το όνομα
Ένα συγκρότημα του 1960, τότε που δεν βάζαν πολυ φαντασία και προσπάθεια στην εύρεση ονόματος και απλά παίρναν το the και μία τυχαία λέξη. The Beatles, The Doors, The Animals, κτλ.
Τι είναι πραγματικά
Ένα συγκρότημα του 1990, το οποίο άνοιξε νέους ορίζοντες στη βαριά μουσική και θεωρείται ότι έβαλε τις βάσεις για την Grunge και την Stoner. Επίσης γαμάν.



5.Faith No More
Τι περιμένεις από το όνομα
Ένα τυπικό Black Metal συκγρότημα με την “τρομακτική” μουσική του, τους ανάποδους σταυρούς του, τις καμμένες εκκλησίες, με όλο το πακέτο, τέλως πάντων.
Τι είναι πραγματικά
Please.Ξεστραβώσου


6.Eagles of Death Metal (Το ξέρω ότι είναι ειρωνικό το όνομα, αλλά δεν ήθελα να έχω στόγγυλο αριθμό συγκροτημάτων στο άρθρο, οπότε σιωπή)
Τι περιμένεις από το όνομα
Εεε. Death Metal; Duh;
Τι είναι πραγματικά το συγκρότημα
Κάτι περίεργοι τύποι που παίζουν μία περίεργη σύγχρονη εκδοχή Rock 'n' Roll, αλλά όχι ακριβώς.

It's one of these days

Είναι μία από αυτές τις μέρες...
-Που το ότι ξύπνησες ήταν το τελευταίο καλό πράγμα που έγινε στην ημέρα σου.
-Που με το που ξύπνησες συνειδητοποίησες ότι σήμερα ήταν η τελευταία μέρα που μπορούσες να πληρώσεις το λογαριασμό του ΟΤΕ αλλά τώρα που είναι 15.00 και Δευτέρα δεν μπορείς να κάνεις κάτι.
-Που θέλεις να πετάξεις κουραδοσακούλες στο γείτονά σου επειδή έχει βάλει Πυξ Λαξ τέρμα και νιώθεις κάθε στιγμή να αφαιρεί σαδιστικά τη ζωή από μέσα σου.
-Που θέλεις να πετάξεις κουραδοσακούλες σε όλους όσους ακούν Πυξ Λαξ ή έχουν ακούσει σε φάση στη ζωή τους, ακόμα και αν αυτό συμπεριλαμβάνει και εσένα γιατί όταν ήσουν μικρός και σου είχε ρίξει χυλόπιτα η ελενίτσα, σου φάνηκε πολύ κουλ να τραγουδάς “Μοναξιά μου όλαααα”. Thanx for that ελενίτσα, αnd fuck off!!
-Βασικά που θέλεις να πετάξεις κουραδοσακούλες ακόμα και σε αυτούς που ακούν το αγαπημένο σου συγκρότημα, γιατί έτσι.
-Που πας στο ψυγείο και βλέπεις ότι ο αδελφός σου έφαγε και τα τελευταία σαρμαδάκια και θα τη βγάλεις πάλι με πιτόγυρα.
-Που θέλεις ένα τσιγάρο και εννοείται ότι δεν έχεις χαρτάκια ή/και φιλτράκια ή/και καπνό και πρέπει να κατεβείς κάτω, να δείς τη γαμημένη φάτσα του γαμημένου περιπτερά που βαριέται την γαμημένη ζωή του, να του δίνεις 4 ευρώ για κάτι που κάνει 3.80 και να σου λέει “δεν έχεις ψιλά;” ΤΑ 4 ΕΥΡΩ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΩ;;;
-Που με το που ανεβείς σπίτι καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις και αναπτήρα και αναγκάζεσαι να ξανακατεβεις κάτω γιατί τη μία φορά που προσπάθησες να ανάψεις το τσιγάρο σου στο μάτι της κουζίνας...Let's say ότι δεν κατάφερες να καπνίσεις.
-Που δεν έχεις ίντερνετ γιατί apparently ο ΟΤΕ τον παίρνει.


-Που συνειδητοποιείς ότι ο ΟΤΕ δεν τον παίρνει (ΝΟΤ), αλλά εσύ είσαι ένας λοβοτομημένος πίθηκος αφού δεν έχεις πληρώσει τον λογαριασμό.
-Που ανοίγεις την τηλεόραση και το πιο ενδιαφέρον που έχει είναι τα βυζιά της Μενεγάκη να χαιρετούν τον κόσμο. Και δεν σου αρέσει η Μενεγάκη.
-Που ενώ δεν έχεις ίντερνετ και τηλεόραση, άρα δεν έχεις τίποτα να κάνεις, δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις την μεγάλη απόφαση να κάτσεις να διαβάσεις μπας και περάσεις κάνα μάθημα επιτέλους, γιατί η ασφαλιστική δικλείδα του +1 έτους που σου έχουν δώσει οι δικοί σου στενεύει επικίνδυνα.
-Που, speaking of whom, σε παίρνουν τηλεφωνο και έχουν όρεξη για βαθύτερες συζητήσεις για τον Παπανδρέου και την ανησυχητική ανάπτυξη της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη.
-Που θυμάσαι ότι όταν σε παίρνουν τηλέφωνο και εσύ τυχαίνει να έχεις όρεξη για παρόμοιες συζητήσεις , αυτοί απλά “θέλουν να ακούσουν την φωνούλα σου” και στο κλείνουν στη μάπα, με την ευγένια που χαρακτηρίζει το ευγενές επάγγελμα του πλασιέ.
-Που έρχεται ο πιο ενοχλητικός από αυτούς να σου πουλήσει συγγράματα για το αποχετευτικό σύστημα στο Βυζάντιο -κοίτα να δεις που εκδόθηκε τελικά- και εσύ την ίδια ώρα να αναρωτιέσαι αν θα μαγειρέψεις το κρέας του με πατάτες ή με ρύζι.
-Που το μόνο πράγμα που θέλεις να κάνεις όλη μέρα είναι να ακούσεις Korn και να ουρλιάζεις “I FEEL THE ANGER CHANGING ME”. Άντε Lamb of God για τους πιο true.

Αυτά προχθές, γιατί σήμερα είμαι μιά χαρά...

Hands talking...

Ήταν μία μέρα και τα 3 χέρια ήταν για καφέ, The Tiebreaker (TB), The Fking (FK) και ο No Tomorrow (NT). Ένα τυπικό δείγμα συζήτησης τους...

NT: Μαλάκες...
ΤΒ: Μμμμ;
FK: Τι ρε;
ΝΤ: Έχω φάει σκάλωμα, με τη σερβιτόρα...
FK: Την παλεύεις ρε μαλάκα;
ΤΒ: Ναι ρε μαλάκα, την παλεύεις; Αυτή είναι η αόρατη γυναίκα...
ΝΤ: Δηλαδή;
ΤΒ: Δεν βλέπεται...
FK: Είπαμε ιδιαίτερο γούστο, αλλά εσύ το γάμησες, η μάπα της είναι σαν στομάχι! Δες εδώ! Τι είναι αυτό που κρέμεται από την μύτη της;
ΤΒ: Νομίζω ότι αυτό ΕΙΝΑΙ η μύτη της. Απλά συνεχίζει για πολύ ώρα.
ΝΤ: Όχι αυτή ρε βλάκες, αυτή που δουλεύει στο καφέ “Ο Πύρπουτσος!”
FK: Ω μαλάκα, καλύτερα να εννοούσες αυτήν, εκείνη είναι ακόμα πιο χάλια.
ΝΤ: Πλάκα κάνεις, τώρα ποιός έχει το τραγικό γούστο;
FK: Δεν θα βγάλουμε άκρη, Tiebreaker do your thing...
ΤΒ: Είναι δυνατό ρε, θα συμφωνήσω με τον NT, η τύπισσα είναι απίστευτη, θέλω να την κάνω μητέρα των παιδών μου.
NT: Hell Yeah! I TOLD YOU SO!
FK: Γαμώ! Ρε μαλάκες, πλάκα κάνετε; Ο κώλος της είναι απέραντος...
ΤΒ: ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ;
ΝΤ: Μαλάκα τι να κάνω;
FK: Τι να κάνεις ρε μαλάκα; Να της την πέσεις...
ΝΤ: Thanks ρε, πώς δεν το σκέφτηκα; Είναι που το έχω κιόλας, χαλαρά δεν έχεις διαβάσει ποτέ άρθρο μου...
ΤΒ: Κάτσε να δούμε τις επιλόγες μας. Λοιπόν άκου, φίλε θα πας, θα πιείς 5 μπύρες και μερικά σφηνάκια θα γίνεις κωλοσουφρίδι, θα την ποτίσεις λίγο και αυτήν και όλα θα μπουν στην θέση τους.
FK: Χαχα, είπε "θα μπούν στην θέση τους"..
ΝΤ: Πω δεν την παλεύεις...
FK: Ναι ρε, σταμάτα τις μαλακίες να δούμε κανένα καλό σχέδιο. Λοιπόν άκου, αυτή έχει καλή σχέση με τον dj, είναι καλοί φίλοι, πολλές φορές μετά τη δουλειά, πάνε για μπύρα. Θα πιάσεις φιλίες με τον dj και κάποια στιγμή θα φύγεις τελευταίος και θα σου πουν να πας μαζί τους. ε εκεί που θα βγείτε θα την ξεμοναχιάσεις και τσααακ, θα της δείξεις τι θα πει άντρας...
ΝΤ: Ξαφνικά οι μπύρες και τα σφηνάκια μου φαίνονται καλή ιδέα... Την παλεύεις ρε μαλάκα; Το ξέρεις δεν μπορώ να πάω να αρχίσω να μιλάω στο άκυρο σε κανέναν...
ΤΒ: Το χω, το χω. Φίλε ο τύπος είναι τρελός και παλαβός Gorgoroth. Άκους μια βδομάδα, μαθαίνεις τίποτα για την μπάντα, μπαίνεις σε Hate Mode γιατί πρέπει να μισείς και λίγο τον κόσμο για να ακούς Black Metal και σκάς μύτη στο καφέ με μπλουζάκι της μπάντας. Δε θα χρειαστεί να κάνεις τίποτα, θα 'ρθει να σου μιλήσει αυτός από μόνος του!
FK: Ω φίλε όντως, γαμάτη ιδέα. Αυτό να κάνεις!
ΤΒ: Ναι ρε φίλε η λύση ήταν απλή τελικά...
FK: Ναι, άκου Gorgoroth και έπεσε το γκομενάκι!
ΝΤ: (sigh)

Sequel? Please don't...

Έχω παρατηρήσει ότι όταν μια ταινία, κάνει τρελή επιτυχία είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα υπάρξει sequel, μη σου πω θα γίνει τριλογία. Το αποτέλεσμα συνήθως είναι η δημιουργία μιας ταινίας με σκοπό τα φράγκα, η οποία απλά θα καταστρέψει την φήμη της προηγούμενης... Ωστόσο αυτό δεν είναι πάντα αλήθεια, πολλές φορές οι ταινίες παραμένουν εξίσου καλές ή γίνονται και ακόμη καλύτερες. Κάτι που όμως δεν είναι συχνό... Αρχίζει λοιπόν η απαρίθμηση μου...

Ας αρχίσουμε χαλαρά, ξεκινώ λοιπόν με το Men in black. Η πρώτη ταινία μια φοβερή έμπνευση, επιστημονική φαντασία / κωμωδία. Μια πολύ έξυπνη ταινία και δύο πολύ ωραίες ερμηνείες Tommy Lee Jones και Will Smith, ο δεύτερος ειδικά έδωσε ρέστα στην ταινία. Η μεγάλη επιτυχία αυτής της αρκετά πρωτότυπης ταινίας οδήγησε στο sequel της 5 χρόνια μετά. Όταν την είδα, βαρέθηκα... Όχι επείδη δεν την καλή αστεία ή οτιδήποτε άλλο, απλώς ένιωσα σαν να ξαναβλέπω την πρώτη ταινία, ένας κακός εξωγήινος έρχεται στη γη, και η ύπαρξη της γης μπαίνει σε κίνδυνο. Ακόμα και το τέλος είναι ολόιδιος συμβολισμός με διαφορετικές εικόνες, ναι είμαι ένα τίποτα μπροστά στο σύμπαν, αλλά μου το είπες ήδη στο τέλος της προηγούμενης ταινίας...

Παρόμοια συνασθήματα για τον Νικόλα Κλουβί και το National Treasure. Μία φοβερή περεπέτεια δράσης που σε κρατάει με τις σκηνές δράσης και το κυνήγι σχοιχείων, μέχρι την ανακάλυψη τελικά του θησαυρού... Και γίνεται η δεύτερη ταινία National Treasure- Book of Secrets και νομίζεις ότι ξαναβλέπεις την ίδια ταινία, ολόιδια σκηνοθεσία, ολόιδια υπόθεση. Το μόνο νέο, ο βοηθός του Νικόλα μας, έχει γίνει ένας super hacker και δεν είναι τόσο κομπάρσος όσο στην πρώτη, αντίθετα αποδεικνύεται πολύ χρήσιμος.

Ωστόσο είναι αλήθεια, ότι καμιά φορά θες να δεις όντως το ίδιο πράγμα σε μια ταινία. Θα αναφερθώ λοιπόν στην τριλογία Blade. Είναι η απόλυτη τριλογία πόζας και ατάκας και ο Wesley Snipes ξέρει καλά πως να το κάνει. Είναι ταίνια love it or hate it. Ξέρεις τι πας να δεις, αν δε σου άρεσε το 1 μην πας στο 2 και στο 3. Ο Blade λέει μπορεί και κυκλοφορεί έξω μέρα, επειδή την μάνα του τη δάγκωσε βρυκόλακας λίγο πριν γεννήσει και δεν πρόλαβε να μεταφερθεί όλος ο ιός και γω δεν ξέρω τι άλλο... Καλά πραγματικά υπάρχει άτομο που έδωσε σημασία στο γιατί ο Blade είναι daywalker (όπως τον αποκαλούν) ή τον λόγο που γουστάρει να σφάζει βρυκόλακες; Το μόνο που σε νοιάζει είναι ο τρόπος που ποζάρει και η ατακάρα που θα πετάξει από λεπτό σε λεπτό... Κάτι που μπορώ να σε βεβαίωσω ότι δεν έλλειψε από καμία ταινία...

So you think you can poze!

Για να συνεχίσουμε με βαμπίρια, συνεχίζω με Underworld. Πολύ δυνατή υπόθεση, σπάνιο για το είδος της ταινίας, ωραία δράση και η Beckinsale να φοράει latex (Yeah!), μία πολύ ελαφριά ξενέρα για το τέλος. Η δεύτερη σχετικά αδιάφορη με την πρώτη, πόνταραν στη δράση έναντι της υπόθεσης και έτσι δημιούργησαν και κάποιες τρύπες στο σενάριο, το epic battle που θέλησαν να βάλουν στο τέλος, ήταν τελικά epic fail. Τουλάχιστoν είδαμε την Beckinsale να γαμιέται της κάνουν γλυκό έρωτα. Επειδή κατάλαβαν ότι δεν τραβάει άλλο προς τα μπρος η υπόθεση, γύρισαν ένα prequel για να κλείσουν την τριλογία με το rise of lycans. Ριζική αλλαγή στην υπόθεση και μου φάνηκε κάτι σαν αποτυχημένο Lord of the Rings, επίσης μεγάλο μείον η απουσία της Kate. Όχι μεγάλη απογοήτευση, αλλά σίγουρα όχι ότι καλύτερο μπορούσε να γίνει...

Kate Beckinsale με latex, μόνο μία τριλογία που να έχει κάτι αντάξιο μου έρχεται στο μυαλό. Resident Evil, μία τυπική ζομποταινία, αρκετά ωραία για το είδος της και αρκετά καλή μεταφορά στη μεγάλη οθόνη ενός παιχνιδιού. Φυσικά αυτό που θυμόμαστε όλοι είναι η Milla Jovovich να διαλύει ζόμπι φορώντας εκείνο το γαμάτο κόκκινο φορεματάκι (Hell Yeah!). Το Resident Evil Apocalypse συνεχίζει από εκεί ακριβώς που μας άφησε η πρώτη ταινία, ολόιδιο concept, ζόμπι και μπιστολίδι και για όσους βαρέθηκαν την Jovovich πρόσθεσαν άλλο ένα γκομενάκι που πυροβολάει, που ποτέ δεν με ένοιαξε να μάθω ποια είναι... Resident Evil 3, δε θυμάμαι τίποτα από αυτή την ταινία, ειλικρινά έχω σοβαρές αμφιβολίες για το αν είχε σκηνές με ζόμπι! Δεν ξέρω τι προσπάθησαν να κάνουν αλλά απέτυχαν. Μέχρι και η Jovovich, απλά προσπαθούσε να είναι sexy... Resident Evil 4 το αναμένουμε (όχι με μεγάλη ανυπομονησία)...

Όταν είδα την πρώτη ταινία Πειρατές της Καραϊβικής απλά ήμουν κατά ενθουσιασμένος, ο Johnny Depp μου απέδειξε, ότι όσο γαμάτο κι αν τον περιμένω, πάντα μπορεί να είναι περισσότερο! Πολύ ωραία πειρατική ταινία, με ωραία αίσθηση του χιούμορ, κάτι δύσκολο στο συγκεκριμένο είδος, καθώς πιστεύω ότι πολύ εύκολα θα μπορούσε να εξελιχθεί από αστείο σε γελοίο. Η δεύτερη και η τρίτη ταινία, με κούρασαν και δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί, ίσως απλά να μην έπρεπε να τις χωρίσουν, να έπρεπε να διατηρήσουν τις ταινίες σαν αυτοτελή επεισόδια. Ίσως απλά βαρέθηκα να βλέπω την μάπα του Μπλουμ (πώς έκανε επιτυχία με τέτοιο όνομα;)... Αν και δεν μετανιώνω που τις είδα, σίγουρα ένιωσα μια απογοήτευση.

X-MEN μια τριλογία που με εντυπωσίασε αρκετά. Ποτέ δεν περίμενα μια τόσο δυνατή ταινία από την Marvel. Η υπόθεση και στην πρώτη και στη δεύτερη ταινία πολύ καλύτερες από ότι περίμενα και με πολύ δράση. Η τρίτη ταινία αισθητά κατώτερη, αλλά όχι απογοητευτική. Η απογοήτευση ήρθε στο prequel wolverine origins. Σόρρυ, αλλά μετά τα x-men το να βλέπω απλά τον Hugh Jackman να ρίχνει ξύλο δε μου λέει πολλά, ίσως επειδή δεν είμαι γκόμενα... Α ναι και το guest από τον Will i Am δεν σώζει τίποτα, για να μην αναφερθώ στη σκηνή που εμφανίζεται ο Daniel Negreanu...

Ας δούμε τώρα το Asterix, γέλιο μέχρι δακρύων με τον Gerard Depardieu σε έναν απόλαυστικό Οβελίξ. Και εκεί που λες ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερη η μεταφορά του Asterix στη μεγάλη οθόνη, γίνεται το Αστερίξ και Κλεοπάτρα, με γέλιο μέχρι δακρύων και πάλι συν ένα πολύ δυνατό χαρτί, ναι αναφέρομαι φυσικά στη Monica Belluci... Μου φάνηκε λογικό, που η ταινία ήταν εξίσου καλή με την πρώτη, μιας και τα σενάρια βασίζονταν στα ήδη υπάρχοντα κόμιξ, που όλοι είχαμε αγαπήσει. Έτσι μου έκανε εντύπωση όταν το Αστερίξ στους ολυμπιακούς αγώνες ήταν τόσο χάλια... Και για άλλη μια φορά τα άπειρα guest δεν υπήρχε περίπτωση να σώσουν τίποτα...

Ένας (;) πολύ καλός λόγος για να δείτε την ταινία!

Ας πάμε σε μια τριλογία που λάτρεψα και πιστεύω οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν. Lord of the Rings, το γεγονός που την κάνει τόσο πετυχημένη και ότι δεν υπάρχει “κοιλιά” στην υπόθεση, πιθανότατα οφείλεται ότι βασίστηκε σε ήδη πολυ πετυχημένα βιβλία. Αν δε σου αρέσει ο άρχοντας τον δαχυλιδιών είσαι ή γυναίκα ή κάτι δεν πάει καλά με σένα... Φοβερή υπόθεση, καταπληκτικές σκηνές μάχης, απίστευτα τοπία, πραγματικά νιώθω πως ό,τι και να πω για αυτή την ταινία είναι λίγο...

Τώρα μια πιο παλιά τριλογία, που οι περισσότεεροι από εσάς μάλλον δεν γνωρίζουν, το Cube. Ένα θρίλερ, ελαφρώς splatter, κάτι σαν τον προκάτοχο του saw. Ίσως το γεγονός ότι είδα το saw πριν από αυτό, με έκανε να την αντιπαθήσω σαν ταινία. Ήταν μια μετριότατη ταινία, με σχεδόν ανύπαρκτη υπόθεση, το μόνο καλό ήταν ότι σε είχε συνεχώς σε εγρήγορση. Κάτι που εκτιμάς όταν βλέπεις ένα θρίλερ. Αν δε μου άρεσε το Cube, το Cube 2 ή Hypercube απλά μπαίνει περπατώντας στο Top10 χειρότερων ταινιών που έχω δει... Ίδια με την πρώτη πάνω κάτω, η προσπάθεια να προσθέσουν στοιχεία επιστημονικής φαντασίας την έκαναν απλά γελοία. Τέλος ήρθε και το prequel (όχι που θα έλειπε) Cube Zero. Ίδια με την πρώτη, κατάλαβαν μάλλον ότι στο Hypercube κάναν μαλακία βλακειούλα, περισσότερη σπλατεριά και βάλαν και υπόθεση, υποθέτω για να μη νιώθεις ηλίθιος όταν τελιώνει η ταινία...

Μιας και το ανέφερα σειρά έχει το saw. Αρχικά όταν είδα το trailer μου φάνηκε μια ανούσια σπλατεριά, και το είδα μόνο μετά από προτροπές ενός φίλου, ότι αξίζει σαν ταινία. Τι να πω; Απλά έμεινα... Οκ, η ταινία έχει πολλά κιλά καφρίλα και χρειάζεται δυνατό στομάχι, αλλά η ιδέα και η υπόθεση ήταν απίστευτες. Απλά έγινα fan με την μία... Και τα sequels ήταν επίσης αρκετά καλά, αν και από ένα σημείο και μετά άρχισαν να γίνονται αναμενόμενα, το να περιμενείς την ανατροπή στο τέλος μειώνει σιγά-σιγά την αξία της... Εντάξει κάπου στο 4 ή 5 δε θυμάμαι ακριβώς απλά το γάμησαν ο Jigsaw έχει πεθάνει, εδώ και πόσο καιρό και όλο βρίσκουν άλλη μία κασετούλα του, για να έρθουν τα πάνω-κάτω και να γίνει άλλη μια ταινία. Υποθέτω ότι κάνεις δεν τους εμποδίζει να βρουν περισσότερες κασέτες και από τα επεισόδια του καλημέρα ζωή, αρκεί να πουλήσουν άλλη μια ταινία...

Theoharis, i want to play a game with you!

Μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις ήταν το Jurassic Park. Για την πρώτη ταινία τι να πω; Ο Steven Spielberg κατούρησε μαστίγωσε τα μυαλά μας. Φοβετή ταινία επιστημονικής φαντασίας και ωραία περιπέτεια. Η δεύτερη ταινία ήταν απλά τελίως αδιάφορη σε σχέση με την πρώτη. Και στην τρίτη (αμφιβάλω αν οι περισσότεροι από σας γνωρίζετε την ύπαρξη της). Απλά γάμησαν τα πάντα για να βγάλουν κάτι καινούργιο, σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες. Φυσικά απέτυχαν...

Τέλος θα κλείσω με το Matrix. Για να είμαι ειλικρινής όταν είδα την πρώτη ταινία ήμουν πολύ μικρός και δεν μου άρεσε, μάλλον επειδή δεν την κατάλαβα. Μεγαλώνοντας, όποτε την ξαναείδα, ανακάλυψα κάτι καινούργιο. Δεν ήταν απλά άλλη, μια ταινία δράσης, έχει πολλά να πει και ανέβηκε πολύ στην εκτίμηση μου. Κατάλαβα ότι σαν ταινία έχει πολλά να πει όταν οι αδερφοί Wachowski δημιούργησαν το V for Vendetta (Πλιτς!). Στη συνέχεια, εξαιτίας την κινηματογραφικής της επιτυχίας, έφτιαξαν δύο pop-corn movies το Matrix Reloaded και Revolutions, που απλά το ένα είχε ξύλο σε μία πλατεία, τον Mister Anderson να σπάει άπειρους Smith, και στο άλλο μπόλικο μπιστολίδι για την υπεράσπιση της Ζάιον. Η προσπάθεια για διάφορα μηνύματα που και που στα 2 sequels ήταν απλά αποτυχία και δεν έπεισε κανέναν, ίσως απλά δεν χρειάζονταν δύο ταινίες για αυτά που είχαν να πουν και γι αυτό τις υπεργέμισαν με δράση κάνοντας με να νιώθω σαν να βλέπω το Πολύ σκληρός για να πεθάνει...

Αααα ρε George Lucas, πού είσαι να μας δείξει πώς κάνει δύο τριλογίες (η μία σχεδόν χωρίς ειδικά εφέ), που να σπέρνουν;

Σόου γιου θινκ γιου καν κάνγκουρ;

Μην θέλοντας να αφήσουμε το γαμάτο αναγνωστικό κοινό μας να ταλαντεύεται αναποφάσιστο, μετά τις αναντικατάστατες συμβουλές μας για το πώς να αντιμετωπίζεις τις μαλακίες που αναπόφευκτα θα κάνεις, πώς να διαλέξεις θέση στο ΚΤΕΛ, ή πώς να ρίξεις γκόμενα/γκόμενο (ή τουλάχιστον να μην είσαι τελείως creepy όσο το παλεύεις) παρουσιάζουμε τον απόλυτο οδηγό για να κάνεις το γαμάτο να αναβλύζει από το μπατζάκι σου (όχι, μην βγείς έξω κομάντο φορώντας ένα super κοντό σορτσάκι, εκτός βέβαια κι αν ανήκεις στο ωραιότερο φύλο - εκ γενετής).

Σόου γιου θινκ γιου καν κάνγκουρ (μαδερφάκερ);

1) Το πρώτο πράγμα που έχεις να κάνεις στον δρόμο σου για να γίνεις γαμάτος τύπος είναι να αγοράσεις μια ροζ polo μπλούζα και να σηκώσεις τον γιακά σου. Πέρα απ’ το ότι αυτή η απλή κίνηση είναι αλητεία και σε κάνει και γαμώ αεροδυναμικό, αυτόματα σε ενώνει ένας πολύ δυνατός δεσμός με κάθε άλλον μαγκίτη που έχει σηκωμένο τον γιακά του. Είστε και οι δυο γιακά-buddies. Respect that shit bro.


2) Απαραίτητη προϋπόθεση να έχεις ένα εργαλείο. Τετράτροχο αν το επιτρέπει το πορτοφόλι του μπαμπά. Ένα φτηνό Golf/Celica/106 με μεγαλύτερη ηλικία από σένα είναι ιδανικό. Όσο πιο κωλοφτιαγμένο τόσο το καλύτερο. Χώσ΄του νέον όσο πιο βαθιά μπορείς. Θα γίνει τόσο γαμάτο που ούτε τα κουνούπια δεν θα θέλουν να το αφήσουν ήσυχο.

Αν το κάνεις να μοιάζει με μπουρδέλο δεν κερδίζεις έκπτωση στις πουτάνες

Τα λαμπάκια όμως δεν αρκούν πλέον που ακόμα και τα κινητά έχουν φακό. Γέμισε το πορτ μπαγκάζ με ενισχυτές και ηχεία και δώσε πίεση στο volume. Δεν υπάρχει λόγος να ακούς τον δρόμο όταν οδηγάς, αρκεί ο δρόμος να ακούει εσένα και να κάνει στην μπάντα για να περάσεις. Μην τυχόν ξεχάσεις να βάλεις χρυσές ζάντες και φώτα ομίχλης. Ποιος μαλάκας τα ονόμασε ομίχλης anyway; Αφού λειτουργούν μια χαρά και με κανονική ορατότητα.


3) Αν πάλι οι ρόδες της επιλογής σου είναι μόνο δύο, μην απελπίζεσαι. Για αρχή οι καθρέφτες στο μηχανάκι σου πρέπει να θυσιαστούν στον βωμό της αεροδυναμικής. Δεν τους χρειάζεσαι ούτως ή άλλως γιατί οι καθρέφτες της μάνας σου στο σπίτι είναι υπεραρκετοί για να φτιάχνεις το μαλλί σου. Για να βλέπεις πίσω σου στο δρόμο απλά γύρνα το κεφάλι με το στυλ και την διακριτικότητα που γυρνάς για να κοιτάξεις το κωλάκι της μανάρας που μόλις πέρασε. Πάρε έναν παγοκόφτη ή ένα πηρούνι και τρύπα την εξάτμισή σου γιατί δεν επιτρέπεται μια hayabusa ή ένα ελικόπτερο να ακούγεται περισσότερο από το πενηνταράκι σου (αυτό έχει ΕΣΕΝΑ επάνω άλλωστε). Όταν θέλεις να στρίψεις δείχνε με τα χέρια (όσοι χρειάζεται θα το δούν αφού με τα νέον και την τρυπημένη εξάτμιση έχεις σιγουρέψει ότι κανένας οδηγός δεν προσέχει τον δρόμο αλλά θαυμάζει πόσο γαμάτος είσαι) και ξήλωσε τα φλασάκια σου, είναι περιττό βάρος και έχουν την τάση να ξεχνιούνται αναμμένα. Κράτα τα γόνατά σου ενωμένα όσο οδηγάς για να είσαι αεροδυναμικός. Κράνος εννοείται ότι δεν φοράς γιατί χαλάει το μαλλί και σε κάνει να μοιάζεις με power ranger και αυτοί φοράνε κολλητά, οπότε είναι gay. Μάθε να κάνεις σούζες και κάνε μία απροειδοποίητα όταν έχεις την αγαπητικιά σου το μωρό από πίσω. Μπορείς να είσαι σίγουρος μετά ότι δεν θα σε ξεχάσει ποτέ. Δώσε όλα σου τα φράγκα πειράζοντας ό,τι ξεβιδώνεται (ή όχι) ή μπορεί να βαφεί. Αν στην πορεία καταλήξεις με πορτοκαλί μηχανάκι με πράσινες ρίγες, τόσο το καλύτερο. Δεν χρειάζεται να έχεις να φας. Σκίζεις πιο εύκολα τον αέρα όταν δεν κρέμεται κρέας από πάνω σου.


4) Μουσική. Φυσικά υπάρχει μόνο μια επιλογή εδώ, η ηλεκτρονική. Τα μανάρια γουστάρουν R&B, οπότε πρέπει να προσποιηθείς ότι σου αρέσει. Μην ασχολείσαι με ροκ, ρέγκε ή τζαζ. Αυτά είναι για κάφρους, χασικλήδες και μπαμπάδες, άσε που δεν βαράνε στο μπάσο πολύ και είναι κρίμα το πορτοκαλί picanto της μαμάς να μην ξυπνάει τους ελέφαντες στην Αίγυπτο.

Μην με ξυπνάς απ’τις 6 ρε μαλάκα...

Μην νοιάζεσαι για καλλιτέχνες και ονόματα κομματιών γιατί αυτά είναι για τους φλώρους δήθεν ψαγμένους artsy fartsy τύπους. Δεν είναι ανάγκη να ξέρεις το όνομα για να απολαύσεις το κομμάτι, εσύ και όλοι στο τετράγωνο. Αν κάποιος καημένος τριγύρω παραπονεθεί για την ένταση, είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει ιδέα από μουσική και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δυναμώσεις, για να πνίξεις τις κραυγές απελπισίας του και να του μάθεις ό,τι προλάβεις όσο φεύγεις καρφί από μπροστά του.


5) Βγες σε ένα οποιοδήποτε κλαμπάκι και κόψε λίγο κίνηση. Όλοι οι άχρωμοι και άοσμοι τύποι τριγύρω σου δεν χορεύουν και δεν μιλάνε καν σε γυναίκες. Είναι αυτονόητο λοιπόν ότι μπορείς να αναδείξεις την γαματοσύνη σου κάνοντας ακριβώς αυτά. Η αεροδυναμική σου σε κάνει και γαμώ τους χορευτές. Να θυμάσαι ότι όσο περισσότερο κουνάς τα ξερά σου τόσο περισσότερο ξεχωρίζεις. Μόλις αναπτύξεις ρεπερτόριο κινήσεων που θα ζήλευε ακόμα και ο Stephen Hawking, έρχεται η ώρα να ρίξεις και μουνάκια που θα ζήλευε ακόμα και ο Stephen Hawking.

Δεν γαμάς που δεν γαμάς, δεν πας να πετάξεις στο διάστημα;

Άνοιξε λέγοντας «Μμμ, μανίτσα!!» ή «Σε βλέπω και φωτίζει ο τόπος, Φωτεινή σε λένε;» γιατί κανένας άλλος δεν είναι τόσο δημιουργικός. Ποιος ανοίγει λέγοντας γεια anyway; Πόσο πιο βαρετός μπορείς να γίνεις, τύπε; Άσε τους υπόλοιπους φλώρους να λένε ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής και να μιλάνε για συναισθήματα και τέτοιες μαλακίες. Οι γυναίκες είναι ένα μεγάλο κομμάτι κρέατος με δυο μικρότερα από μπροστά. Ο Θεός δεν θα τους έδινε βυζιά αν ήθελε να τις κοιτάμε στα μάτια.

Αν ακολουθήσεις αυτά τα απλά βήματα θα μπορέσεις επιτέλους να γίνεις ο γαμάτος τύπος που πάντα ονειρευόσουν από τότε που είδες τον Ψινάκη στην τηλεόραση. Όπως λένε και οι Αμερικανοί, ο κόσμος είναι το στρείδι σου και όλοι ξέρουμε ότι τα στρείδια είναι αφροδισιακά. Οπότε φτιάξε το μαλλί σου, ανέβα στο εργαλείο και ΠΕΣΕ ΨΟΦΑ ΠΟΥΣΤΗ ΚΑΓΚΟΥΡΟΣΠΟΡΕ! (Wait, is this thing still on??)

Υ.Γ. Οι κάγκουρες να παν να γαμ... όχι άλλο ε;

Malakia Happens!

Τι σας έρχεται στο νου όταν ακούτε τι λέξη “μαλακία”; Εμένα προσωπικά μου έρχεται στο μυαλό η μεγαλύτερη μαλακία που έχω κάνει στη ζωή μου. Βασικά επειδή έχω κάνει πολλές που δεν μπορώ να πω με σιγουριά, ποια ξεπερνάει ποια σε βλακεία. Μου έρχονται ταυτόχρονα περισσότερες από μία...

Όλοι έχουμε κάνει μαλακίες, μεγαλύτερες ή μικρότερες, κακά τα ψέματα είναι μέρος της ζωής. Το θέμα δεν είναι να τις αποφεύγουμε, το θέμα είναι να μαθαίνουμε από αυτές. Αυτό που έλεγε η μάνα μου πάντα “τα παθήματα μαθήματα”. Για παράδειγμα ανακαλύπτοντας τη φωτιά, δεν είχες πάντα απορία τι θα γίνει αν ρίξεις οινόπνευμα στο χέρι σου και το ανάψεις; Όχι; Δεν πειράζει, θα σου πω τη συνέχεια anyway. Αν και μπορώ να πω ότι σου αρέσει να πειραματίζεσαι και να ανακαλύπτεις πράγματα μόνος σου και δεν πιστεύεις ότι σου λένε, κάτι που είναι υπέρ σου, το να κάνεις λοιπόν κάτι τέτοιο σίγουρα δεν είναι ότι πιο έξυπνο έχεις κάνει στη ζωή σου... Αλλά αυτό που θα είναι ακόμα πιο ηλίθιο θα είναι μερικά χρόνια μετά να ξεχάσεις τα αποτελέσματα του πειράματος και να θελήσεις να το επαναλάβεις...

Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω άτομα που λένε ότι ποτέ δεν μετανιώνουν για ότι έχουν κάνει. Ρε φίλε, όλοι έχουμε κάνει μαλακίες στη ζωή μας και δεν είναι κακό να μετανιώνουμε γι αυτές. Όπως όταν ήμουν μικρός και όλοι παραπονιόταν ότι κάποια στιγμή πόνεσαν από ένα χτύπημα στους όρχεις τους στα αρχίδια τους. Εγώ επειδή δεν είχα βιώσει κάτι παρόμοιο, ζήτησα από έναν φίλο μου να μου ρίξει μια κλωτσιά στα αρχίδια (!) για να δω αν οι φήμες είναι αληθινές και... Εντάξει ήμουν επιεικώς ηλίθιος όταν το ζήτησα αυτό και έκατσα και έφαγα μια κλωτσιά με την θέληση μου... Αλλά θα ήμουν ακόμα πιο ηλίθιος αν μετά έλεγα, “όχι δεν το μετανιώνω, ήταν επιλογή μου”.

You are welcome!

Για όλους αυτούς που έκαναν κάποια στιγμή μαλακία, ενώ είχαν πιει και μέτα χρησιμοποίησαν την ατακάρα “είχα πιει δεν ήξερα τι έκανα”. Μια χαρά ήξερες τι έκανες, απλά είχες πιει Όπως λέω πάντα, όταν πίνουμε βγάζουμε τον πραγματικό μας εαυτό, οπότε αν ντρέπεσαι για αυτά που κάνεις πιωμένος, ένα είναι σίγουρο έχεις σοβαρά issues. Ωστόσο θα μπορούσα να το δεχτώ αν είχες να μεθύσεις 5 χρόνια και έκανες κάτι απρόβλεπτο ακόμα και για τον εαυτό σου και το μετάνιωνες. Αλλά αν μεθάς κάθε βδομάδα, μάλλον καταλαβαίνεις και μόνος σου ότι είναι γελοίο να χρησιμοποιείς κάθε φορά αυτή τη δικαιολογία. Αν σε βλέπω κάθε μέρα ούτε λίγο, ούτε πολύ, μου ζητάς μία στις εφτά μέρες να μην ασκούμε καμία κρίση πάνω σου για τις μαλακίες που κάνεις. Ακόμη αμφιβάλλεις για τα επιχειρήματα μου; Οκ, μπορείς να το τεστάρεις μόνος σου αν αυτή η δικαιολογία είναι γενικά αποδεκτή. Πήγαινε σε ένα μαγαζί, πιες όλη τους την κάβα, γίνε “ζάντα” και ξεκίνα να χουφτώνεις όλους τους κώλους σε απόσταση βολής από σένα. Όταν θα ρθουν οι μπράβοι να σε σπάσουν στο ξύλο ή να σε πετάξουν έξω (αν είσαι τυχερός), χρησιμοποίησε τη δικαιολογιούλα σου “ρε παιδιά συγνώμη, είμαι μεθυσμένος”. Πραγματικά έχω μεγάλη περιέργεια να δω αν θα τους πείσεις...

Κάγκουρες, σε όλη σας τη ζωή κάνετε μαλακίες για να μας ενοχλείτε. Όχι μόνο δεν μετανιώνετε για αυτές, αλλά τις επαναλαμβάνετε περήφανα. Γι αυτό θα συνεχίσω να σας κράζω στα άρθρα μου. Θα χρησιμοποιήσω για άλλη μια φορά το αγαπημένο μου παράδειγμα, όταν κυκλοφορείτε με το μηχανάκι σας χωρίς εξάτμιση, για να τραβήξετε την προσοχή μας με τον θόρυβο που προκαλείτε. Όλοι στο δρόμο σας βρίζουν και η τροχαία σας κόβει πρόστιμα, θα έλεγα και για τη ρύπανση που προκαλείτε, αλλά κάτι μου λέει ότι το περιβάλλον το έχετε γραμμένο. Εσείς τι κάνετε λοιπόν για όλα αυτά; Συνεχίζετε αμετανόητα να κυκλοφορείτε χωρίς εξάτμιση. Ωριμότητα, όχι αστεία...

Όλοι θα κάνουμε μαλακίες στη ζωή μας και σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό κακό, καθώς όλες έχουν κάτι να μας διδάξουν και κάποιες από αυτές θα είναι οι πιο αστείες ιστορίες που θα έχεις να συζητάς με τους φίλους σου ή αν είσαι πιο ρομαντικός να διηγείσαι στα εγγόνια σου όταν γεράσεις. Ωστόσο για να συνεχίσουν να μην είναι κακές και να παραμείνουν αστείες, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να διδαχτείς από αυτές. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού λέγαν οι αρχαίοι, διάλεξε λοιπόν τι θες να είσαι...

The Beautiful People

Τι εννοούν όλοι αυτοί που λένε ότι δεν κοιτάν την εξωτερική εμφάνιση, όταν τους ενδιαφέρει ένας άνθρωπος ερωτικά; Συνήθως υποστηρίζουν την άποψή τους στο ότι η ομορφιά είναι κάτι παροδικό και σε 40 χρόνια από τώρα όλοι θα βγάλουμε ρυτίδες, άσπρα μαλλιά, θα μας κρεμάσουν τα βυζιά, τα πουλιά, ό,τι έχει ο καθένας τέλος πάντων οπότε ας επενδύσουμε σε κάτι πιο σταθερό όπως είναι η προσωπικότητα. Και συνήθως στο καπάκι έρχεται η ατάκα “θέλω να έχει αυτό το κάτι για να με τραβήξει”.
Μάλιστα. Το “κάτι”. Ωραία. Δηλαδή θέλεις να βασίσεις την επιλογή ερωτικού συντρόφου σε κάτι που ούτε εσύ μπορείς να προσδιορίσεις. Δηλαδή μόνο σε μένα μου φαίνεται βλακεία αυτό; Πες με κυνικό, αλλά εγώ φταίω που θέλω τον άνθρωπο με τον οποίο είμαι, να είναι ωραίος εξωτερικά; Και δεν εννοώ ωραίος με την κλασσική απαραίτητα έννοια. Που στα αντρικά στάνταρ μεταφράζεται στο τρίπτυχο κωλάρα - βυζάρα - πρόσωπο που να βλέπεται (για τους ανώμαλους που την βρίσκουν με πατούσες δε θα μιλήσω). Όχι, εννοώ πως όταν είμαι με κάποια, πέρα από τον χαρακτήρα και τον αέρα και τις συνήθειες και την αύρα και όλα τα υπόλοιπα, θέλω να βλέπω και κάτι που μου αρέσει και οπτικά. Και όχι δεν είμαι από τους τύπους που θέλουν όλα να είναι τέλεια πάνω στον άλλο. Τελειότητα is boring. Αφού ισχύει πως οι ατέλειες δίνουν την ιδιαιτερότητα που ψάχνουμε.

Πολύ ιδιαιτερότητα όμως ρε πούστη!

Απλά θέλω όταν σκέφτομαι την αγαπητικιά μου - γαμώ, δεύτερο σερί άρθρο που την χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη - σόρρυ, εννοώ την γκόμενά μου, να μου έρχεται μία όμορφη εικόνα στο μυαλό. Όχι απαραίτητα αντικειμενικά όμορφη, αλλά να μη λέμε κιόλας ότι η εξωτερική εμφάνιση δεν παίζει ρόλο. Και αν κάποια αυτή τη στιγμή πιστεύει ότι είμαι ρηχός που δίνω σημασία στην εμφάνιση, τότε να μου απαντήσει αν θα έκανε κάτι ποτέ με κάποιoν από αυτούς:



Και θα μου πει φυσικά “Όχι γιατί αυτοί φαίνεται πόσο ηλίθιοι είναι” και μετά θα της πω “Χα, άρα η εμφάνιση, σου λέει και κάτι για τον άλλο”. Και μετά θα κάνω τον I-told-you-so χορό.
Όπως ακριβώς αυτό το πράγμα θέλω και τον εαυτό μου. Θέλω μεν να έχω γαμάτα ενδιαφέροντα, να είμαι σωστός και ενδιαφέρων στους γύρω μου και να καλλιεργώ την προσωπικότητα μου, αλλά θέλω και όταν κοιτιέμαι στον καθρέφτη να μου αρέσει αυτό που βλέπω. Ναρκισσισμός ξέρω, αλλά είμαι δίδυμος οπότε στα αρχίδια μου. Και ναι ξέρω ότι όλα αυτά είναι παροδικά. Ξέρω ότι από κάποια στιγμή και μετά είναι αναπόφευκτη η παρακμή και φθορά του σώματος. Αλλά αφού αυτή η στιγμή δεν είναι τώρα, γιατί να μην προσπαθώ να είμαι εξωτερικά όπως θέλω να είμαι; Να νιώθω και ωραία με τον εαυτό μου στην τελική, γιατί είπαμε δίδυμος είμαι, ανασφάλειες έχουμε, δόξα τω θεώ. Και όταν γεράσουμε, να φροντίσουμε να έχουμε βγάλει λεφτά για να αντισταθμίζουμε το μειονέκτημα. Άσε που λεν ότι οι γκρίζοι κρόταφοι είναι γοητευτικοί. NOT!

Ο επίμονος κηπουρός

Στην τελική, αυτό που λέω είναι πως η εμφάνιση σου είναι μέρος του ποιος είσαι οπότε δεν μπορώ να δεχθώ ότι κάποιος που δίνει έμφαση σε αυτήν είναι ρηχός - κυνικός - ωραιοπαθής ή οτιδήποτε.

Γιατρέ πρέπει να ανησυχώ;

- Όταν τα παπούτσια σου είναι όλα χρυσά ή ασημένια και είσαι άντρας, ναι πρέπει να ανησυχήσεις γιατί είσαι ένα καγκούρι και μισό.
- Όταν αρχίσεις να μεθάς με τρεις γουλιές αλκοόλ, τότε μάλλον ξοδεύεις υπερβολικά λεφτά στις μπύρες.
- Όπως και όταν ο ιδιοκτήτης του γειτονικού μπαρ αρχίζει και σε χαιρετάει με το μικρό σου. Όχι ότι θα κάτσω να σε κρίνω, καταλαβαίνω, έχεις και συ τα ντέρτια σου, γυναίκες ψώλες και δε συμμαζεύεται, αλλά χαλάρωσε λίγο γιατί σε λίγα χρόνια το συκώτι δε θα σώζεται ούτε με format.
- Όταν συνειδητοποιείς ότι έχεις αλλάξει τρεις φορές καρτοκινητή εταιρία και ήταν και οι τρεις λόγω εκάστοτε γκόμενας, τότε ναι ,είσαι μουνόδουλος.


- Όταν πας να δώσεις μάθημα και στα μισά της εξέτασης συνειδητοποιείς πως το συγκεκριμένο μάθημα το έχεις περάσει πριν δύο χρόνια, τότε ναι πρέπει να ασχοληθείς λίγο πιο σοβαρά με τη σχολή.
- Όταν αναγνωρίζεις όλα τα τραγούδια των Iron Maiden από τα πρώτα δευτερόλεπτα, τότε έχεις γίνει ένας κακός μεταλλάς και πρέπει να κατουρήσεις λίγο μπας και βρεις και καμιά γκόμενα.
- Άμα είσαι γκόμενα και αναγνωρίζεις όλα τα τραγούδια των Iron Maiden, τότε η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά
- Επίσης όταν έχεις δει τον Χατζηγιάννη πάνω από 4 φορές και ανυπομονείς για την πέμπτη, τότε δε ξέρω τι έχεις γίνει, αλλά δεν θέλω και πολλά πολλά μαζί σου.
- Όταν αναγνωρίζεις τον πρωταγωνιστή ερωτικής ταινίας μόνο από ένα πλάνο του πουλιού του επειδή είδες μια “χαρακτηριστική” ελίτσα εκεί πάνω, τότε κόψε τις τσόντες asap. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι, γιατί να ξέρεις έστω έναν άντρα ηθοποίο πορνό; Όχι πως εγώ ξέρω καμιά γυναίκα ηθοποιό, απαπά, δεν είμαι τέτοιος εγώ...
-Όταν ο χαρακτήρας σου στο WoW, περπατά καθημερινά περισσότερο από ότι εσύ, ήρθε η ώρα να κάνεις λίγη αποτοξίνωση από ντότες, μότες και λοιπές απολαύσεις.
- Όταν δίνεις συμβουλές στη δικιά σου για ενυδατικές, τότε ψάξ το λίγο, μην βγεις κάνας από τους άλλους, τους φιρουλί φιρουλό.

Μμμμ, πολύ νόστιμο αυτό το φυστικοβούτυρο σε σωληνάριο που πήρες αγάπη μου...

- Ομοίως αν είσαι κοπέλα και έχεις περισσότερη τριχάτζα, από τον αγαπητικό σου, ρε καλή μου πιάσε το ξυράφι, αν γουστάραμε τρίχα η εξέλιξη θα είχε μείνει στους πιθήκους ακόμα.
- Επίσης αν χρησιμοποιείς τη λέξη αγαπητικός και δεν έχεις έρθει με χρονοκάψουλα από το 1930, τότε σίγουρα πρέπει να ανησυχείς λιγάκι.
- Τέλος όταν το σπυράκι που έβγαλες στο στήθος αρχίζει και γίνεται μαύρο, πάνε σε κάνα γιατρό. Δεν νομίζω να ελπίζεις ακόμα να είναι καβλόσπυρο;

Φέηθ Νο μορ

Οι Faith No More ήταν ένα συγκρότημα με το οποίο δεν είχα ασχοληθεί ποτέ σοβαρά. Τον τελευταίο καιρό όμως συνειδητοποιώ ότι ανήκει στις top class μπάντες ever. Θα μου πεις, γιατί να γράψεις ρε φίλε για τους Faith No More τώρα, 20 χρόνια μετά. Γιατί έτσι ρε, έχω πωρωθεί λέμε, λογαριασμό θα δώσουμε;
Οι Faith No More λοιπόν είναι συγκρότημα από τα λίγα επειδή:

1ον Mike Patton. Όσο και να διαφωνούν οι υπόλοιποι κομπλεξικοί μουσικοί, ο τραγουδιστής- Frontman είναι η μισή υπόθεση σε ένα συγκρότημα. Ο Mike λοιπόν έχει ότι πρέπει να έχει ένας χαρισματικός τραγουδιστής. Έχει τρομερή σκηνική παρουσία, έχει φωνάρα και είναι τρελός για δέσιμο. Γιατί έτσι τους θέλουμε τους Rock Stars. Να παίρνουν ναρκωτικά με το φτυάρι, να λεν το μακρύ τους και το κοντό τους και γενικά να μην είναι σαν τον τύπο της διπλανής πόρτας. Μπορεί ο Patton τον τελευταίο καιρό να έχει χάσει και το λίγο μυαλό που είχε, αλλά αυτό είναι που τον κάνει αξιαγάπητο. Μιλάμε ο τύπος, τον έπαιρνε συνέντευξη ένα κανάλι πριν λίγα χρόνια σε ένα φεστιβάλ την ώρα που ήταν οι Wolfmother στην σκηνή. Και ο λατρεμένος psycho της ιστορίας μας διέκοψε τη συνέντευξη και άρχισε να λέει: ”Θεέ και Παναγία, το ακούς αυτό το πράμα; Γιατί; ΓΙΑΤΙ; Οι τύποι είναι χάλιες. Θέλω να βγάλω τα μάτια μου και να τα χώσω στα αυτιά μου. Θέλω να κόψω το πόδι μου μόνο και μόνο για να έχω κάτι να τους πετάξω. Δε βρισκόμαστε στο 1970. FFS δηλαδή”. Που δηλαδή δεν είπε αυτά ακριβώς, αλλά σε ελεύθερη μετάφραση αυτά εννοούσε. Μπράβο Mike, διακριτικός όπως πάντα. Πώς να μην τον αγαπήσεις μετά;

2ον Οι FNM έχουν κατορθώσει να ανεβούν στην εκτίμηση μου, παρόλο που καταπατούν δύο πολύ βασικές αρχές μου. Κατ’ αρχάς έχουν πλήκτρα. Δεν μπορώ να ακούσω ροκ συγκρότημα που έχει πλήκτρα. Το μυαλό μου πηγαίνει κατευθείαν στους Onirama. Και στις Μέλισσες. Οι οποίες Μέλισσες άνοιξαν για τον John Garcia των Kyuss. Θέλω τον μανατζέρ τους. Anyway οι FNM είναι το μοναδικό συγκρότημα που συγχωρείται που έχει πλήκτρα. Όπως οι Τρύπες είναι το μοναδικό ροκ συγκρότημα που συγχωρείται να έχει ελληνικό στίχο. Η δεύτερη αρχή που καταπατάν είναι το image. Πάντα πίστευα ότι για να γουστάρεις τρελά ένα συγκρότημα πρέπει να γουστάρεις και λίγο το στυλάκι των μελών του. Δεν γίνεται να σου αρέσουν οι Guns n Roses και να μην σ αρέσουν τα καπέλα. Θέλεις τα μέλη να είναι λίγο badass, λίγο πόζεροι, λίγο γιαβριά βρε αδερφέ. Όσο για τους FNM; Καμάρωσε.



Δες εδώ ομορφιές. Που αν εξαιρέσεις μπροστά τον φίλο Mike και τον Rastafarian ντράμερ, τα υπόλοιπα 3/5 του συγκροτήματος μοιάζουν με καημένους μεσήλικες που η μοναδική τους διασκέδαση είναι το να βλέπουν το ντεκολτέ της Μελέτη στο δελτίο ειδήσεων του Star και να ξεχνάν ότι η γυναίκα τους είναι μία φωνακλού φακλάνα που μοιάζει με τη Μοιραράκη. Αλλά και πάλι εμένα δεν με πειράζει.

3ον Τα τραγούδια τους μιλάν για τα πιο περίεργα θέματα που μπορείς να φανταστείς. Μόνο από τίτλους καταλαβαίνεις. Caffeine, Kindergarten, Crackhitler. Αρρώστια. Έχουν κομμάτι που μιλά για οργασμούς. Εδώ έχουν τραγούδι που μιλάει για στοματικό έρωτα. Συγνώμη για τσιμπούκια εννοούσα. Ιδού αν δε με πιστεύετε. Και το αστείο της υπόθεσης με το κομμάτι είναι ότι στις συναυλίες αν παρακολουθήσεις το κοινό θα δεις μεταλλάδες να φωνάζουν “I Swallow, I Swallow!!” σαν να μην υπάρχει αύριο. Nice stuff.

4ον Αυτό είναι απλό. Έχουν απίστευτη μουσική. Απίστευτη όμως. Είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που παίζουν κάτι μεταλίδια στην κιθάρα, αλλά όλα τα υπόλοιπα όργανα απομακρύνουν τον ήχο από τη μέταλ και βάζουν με τη σειρά τους rock, funk και δε συμμαζεύεται. Ένας γκαβλωτικός αχταρμάς. Και δεν μιλάω καν για τη φωνάρα του Patton. Και επειδή δεν μπορείς να μιλήσεις και πολύ για την περιγραφή μουσικής χωρίς να γίνεις γραφικός, πάρτε.




ΥΓ. Και για να μην ξεχνιόμαστε, οι κάγκουρες τον παίρνουν.

Ερωτήσεις για κανένα λόγο

-Γιατί τα ακουστικά και τα hands free μπερδεύονται πιο εύκολα από ότι ξεμπλέκονται; Άσε που δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι για να μπλεχτούν. Τα αφήνεις στο τραπέζι μια χαρά και σε 10 λεπτά έχουν γίνει πουτάνα. Σαν να έχουν δικιά τους ζωή

-Γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχο imdb για μουσική; Το οποίο εδώ που το σκέφτομαι θα λεγόταν και αυτό imdb. (αν υπάρχει και είμαι τόσο άσχετος και δεν το ξέρω, let me know)

-Γιατί οι δύο πιο γνωστοί τραγουδιστές που έχει βγάλει η Ελλάδα λέγονται και οι δύο Σάκης;

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΟΤΑΝ ΛΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΣΑΚΗΣ!!

-Γιατί η μοναδική φορά που έχω πάθει ηλίαση ήταν όχι στη Χαλκιδική, όχι στη Σαντορίνη, όχι στην Πέραμο βρε αδερφέ, αλλά στο Βέλγιο; Στο Βέλγιο ρε πούστη;

-Γιατί δεν ήξερα ότι στη Θεσσαλονίκη έχουμε KFC; KFmotherfuckingC!

-Γιατί υπάρχουν οι κάγκουρες;

-Γιατί ασχολείται το blog τόσο με τους κάγκουρες;

-Γιατί οι Pearl Jam γαμούν τόσο πολύ ;

-Γιατί μου αρέσει το Sex and the City;

- Ήξερε κανείς ότι όταν η Κατακουζίνα έλεγε ταμαλα, στην ουσία έλεγε τα μάλλα;

-Πότε έγινα μεταλάς και δεν το κατάλαβα γαμώτι μου; Δε θέλω να γίνω 40 και να φοράω μπλούζα Blind Guardian και να παίζω D&D.

-Το ότι πλέον μεθάω με δύο μπύρες σημαίνει ότι γερνάω ή θα έπρεπε να χαίρομαι που επιτέλους έγινα οικονομικός;

-Να ζήσω ή να πεθάνω σε ένα φλαμέγκο πάνω;

- Ποιος το λέει αυτό; Η Αλεξίου;

- Το καπέλο του Slash γιατί δεν πέφτει ποτέ;

-Το ηχείο είναι από την Χίο; Α χα καλό ε!

- Και ένα παλιό. Αν ο θεός είναι παντοδύναμος, μπορεί να φτιάξει μία πέτρα που θα είναι τόσο βαριά που να μην μπορεί να τη σηκώσει;

-Speaking of whom, ο Θεός δεν έπαιρνε πολλά ναρκωτικά όταν έκανε τον κόσμο;
Σκέψου τι έφτιαξε ο τύπος. Το παγώνι, ο χαμαιλέων, η καμηλοπάρδαλη δεν είναι σκέτη ψυχεδέλεια;

-Γιατί ο Javier Bardem θεωρείται ωραίος;

Αγόρι μου εσύ!

-Και για να μην με πείτε κομπλεξικό, πως γίνεται η Μενεγάκη να έχει αποκτήσει το παρατσούκλι της Ωραίας Ελένης; Η μπόφα. Για να μην μιλήσω για την Beyonce.

-Και η ερώτηση που βρίσκεται στο μυαλό όλων. Γιατί το είπαμε I Am Hands;

Kagour Bear!

Έβλεπα τη διαφήμιση του gummy bear για το παριζάκι και δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι ότι αυτό το αρκούδι είναι μεγάλος κάγκουρας. Δε με πιστεύετε; Ακολουθεί η απόδειξη...

Στοιχείο Νο. 1:
Όλοι οι κάγκουρες είναι περήφανοι για το σώβρακο τους και τα διαλέγουν με μεγάλη προσοχή, να είναι μάρκα και γενικά γαμάτα. Παρ όλα αυτά μπορώ με αρκετή σιγουριά να πω ότι τους ξεπέρασες όλους. Ειλικρινά στη ζωή μου όλη, όχι απλά δεν έχω δει, αλλά ούτε καν έχω φανταστεί άντρα να φοράει κίτρινο, εφαρμοστό, φωσφοριζέ slip!

Στοιχείο Νο. 2:
Ο λόγος που οι κάγκουρες διαλέγουν με τόση προσοχή τα σώβρακα τους, είναι ότι τα επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία, φορώντας χαμηλοκάβαλα παντελόνια. Για άλλη μια φορά τους ξεπερνάς μη φορώντας παντελόνι! Έτσι μπορείς να είσαι σίγουρος ότι όλοι θα δούμε το γαμάτο slip σου!

Στοιχείο Νο. 3:
Συχνά συμβαίνουν “ατυχήματα” στους κάγκουρες και όλοι έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την κωλοχαράδρα τους. Φυσικά και εσύ δεν αποτελείς εξαίρεση!



Στοιχείο Νο. 4:
Οι κάγκουρες έχουν ένα θέμα με το αυτοκίνητο σου, αναρτήσεις σαν αυτές που έχει το αρκούδι έχω να τις δω από το videoclip του still D.R.E..

Στοιχείο Νο. 5:
Προσπαθείς να κάνεις φασαρία για να μας τραβήξεις την προσοχή, με κάθε τρόπο και τελικά μας σπας τα... τύμπανα! Βέβαια η αλήθεια είναι ότι είσαι πρωτότυπος, δεν το κάνεις με το σκάσιμο της εξάτμισης της μηχανής σου, χρησιμοποιείς άλλους τρόπους...

Το μηχανάκι είναι στο συνεργείο σήμερα!

Στοιχείο Νο. 6:
Καλά να έχεις πράσινο δέρμα, δε λέω μετά τον Hulk έγινε μόδα... Αλλά νομίζω ότι το να φωσφορίζεις σαν ραδιενεργό ισότοπο είναι λίγο too much...

Το πράσινο δέρμα είναι της μόδας φέτος,
όποιος διαφωνεί ας το πει σε μένα!

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν ο Brant Bjork ξέρει την Μενεγάκη, πάντως το αρκούδι την ξέρει σίγουρα...

Μαγκιά μου...

Δεν ξέρω αν είμαι πιο έξυπνος από τους υπολοίπους ή αν απλά υπόλοιποι είναι πιο ηλίθιοι από μένα. Ένα είναι όμως σίγουρο είμαι πιο μάγκας από όλους. Αλλιώς πώς να εξηγήσω, αυτά που βλέπω στην καθημέρινοτητα μου.

Ας ξεκινήσουμε από τα πολύ απλά, με βλέπουν να οδηγάω και να μιλάω στο τηλέφωνο ενώ τρέχω με 150 στον αυτοκινητόδρομο και με βρίζουν. Τι τους νοιάζει αυτούς; Αν κάποιος κινδυνεύει είμαι εγώ. Μία λογική εξήγηση υπάρχει, με ζηλεύουν επειδή δεν μπορούν να το κάνουν κι αυτοί. Είναι ηλίθιοι ζηλιάρηδες. Γι αυτό και τους αξίζει να τους κορνάρω όταν αργούν να ξεκινήσουν στο φανάρι, γιατί δεν ξέρουν να οδηγούν. Επίσης είναι τόσο βλάκες που τους βλέπεις όταν ανάβει το πορτοκαλί να σταματάνε, αντί να γκαζώσουν και να φύγουν, είναι ακόμα κόκκινο για τους άλλους ρε βλάκα! Τι σταμάτας;

Όταν κάποιος μου “χώνεται”, απλά τον βρίζω και κάνω έναν μεγάλο μονόλογο. Συνήθως είναι χωρίς νόημα, αλλά ο άλλος δεν με καταλαβαίνει γιατί είναι ηλίθιος, έτσι σταματάει να μου μιλάει και εγώ βγαίνω από τη δύσκολη θέση. Αντίθετα όταν κάποιος έχει πει κάτι λάθος σε μένα, απλά δεν τον αφήνω να πάρει το λόγο για να μην μου κάνει το ίδιο πράγμα και τον βρίζω πριν με βρίσει.

Έχω άποψη για τα πάντα, δεν είναι πολύ δύσκολο, αρκεί να σε βοηθάει η ευφυΐα σου όπως εμένα. Χώνομαι στη συζήτηση και συνδιάζοντας αυτά που έχω ακούσει αρχίζω και μιλάω. Συνήθως κάνω σε όλους τόση εντύπωση, που σταματάνε να μιλάνε και ακούν εμένα, κοιτώντας με με θαυμασμό.

Ψηφίζω χρόνια τώρα το ίδιο κόμμα. Γιατί κάποτε ένας βουλευτής του, είχε διορίσει τον προπάππου μου να κόβει το γκαζόν στο δήμο μας, αν και δεν του άξιζε η θέση. Έτσι από τότε όλο μας το σόι ψηφίζει το συγκεκριμένο κόμμα και καμιά φορά απολαμβάνουμε κάποια προνόμια όταν αυτό είναι κυβέρνηση. Πώς να μη νιώσω πιο έξυπνος από ένα άτομο που θα μπορούσε να έχει τα ίδια προνόμια με μένα, αλλά επέλεξε να μην το κάνει;

Όλοι ξέρουμε ότι δεν φταίμε εμείς για την οικονομική κρίση. Δεν φταίνε οι υπερβολικά πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν φταίνε ούτε καν οι πολιτικοί που ψηφίσαμε, τουλάχιστον όχι αυτοί του δικού μας κόμματος, αν κάποιος κατασπατάλησε το δημόσιο χρήμα είναι οι πολιτικοί του άλλου κόμματος. Φταίνε οι κακοί ευρωπαίοι, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την Έλλαδα σε μια αδύναμη στιγμή που περνάει, φταίει η Μέρκελ και οι Εβραίοι που αποζητούν χρήματα και εξουσία. Αλλά ό,τι και να κάνουν δε μας τρομάζουν, όλοι ξέρουν ότι ΕΙΧΑΜΕ έναν από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς στην ιστορία, ΕΙΧΑΜΕ την ακρόπολη και άλλα θαυμαστά μνημία για τον τότε κόσμο. ΕΙΧΑΜΕ μεγάλους φιλοσόφους και ηγέτες σαν τον Πλάτωνα και τον Περικλή. Και γενικά δεν τρομάζουμε γιατί όταν εμείς ΕΙΧΑΜΕ πολιτισμό, εσείς κρεμόσασταν από τα δέντρα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν πρόκειται να με κάνουν να νιώσω τύψεις για το μισθό που παίρνω από το δημόσιο χωρίς να κάνω σχεδόν τίποτα, ούτε για τα “γρηγορόσημα” που πουλάω σε όσους είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν κάτι παραπάνω. Και για άλλη μια φορά βρίσκομαι σε θέση ισχύος, σε σχέση με τον βλάκα, που έχει την ανάγκη μου και δεν αναγνωρίζει την εξουσία μου και αρνείται να μου πληρώσει λίγα λεφτά παραπάνω, σιγά μην τον εξυπηρετήσω λοιπόν τον ηλίθιο, τσιγγούναρο. Και κάποιοι δειλοί συνάδελφοι, που δεν έχουν την εξυπνάδα και το θάρρος να κάνουν ότι κάνω, με χαρακτηρίζουν λαμόγιο και αντιπαραγωγικό, πραγματικά τους οικτίρω...

Άλλη μια απόδειξη, της εξυπνάδας μου έναντι των άλλων. Είναι ότι αν και περνάμε οικονομικά δύσκολους καιρούς κατάφερα να μην αλλάξω κάποιες από τις αγαπημένες μου συνήθειες. Έτσι πλέον κάνω οικονομία όλη τη βδομάδα, ώστε το σάββατο να μπορώ να πηγαίνω, όπως πάντα πήγαινα, σε μία από τις μεγάλες πίστες της πόλης μου, να είμαι πρώτο τραπέζι πίστα, να ανοίγω το ένα μπουκάλι πίσω από το άλλο και να πετάω ασταμάτητα λουλούδια στον/στην διάσημο αοιδό από πάνω μου. Στο τέλος της βραδιάς, αφήνω ένα χιλιάρικο στο μαγάζι, επειδή είμαι “large” τύπος και όλα τα υπόλοιπα άτομα του μαγαζιού με θαυμάζουν και με ζηλεύουν.

Τέλος θέλω να πω ότι το να λυθούν τα προβλήματα της χώρας για μένα, θα ήταν πολύ απλό με τις άφθονες ιδέες που έχω. Ο μόνος λόγος που δεν ασχολήθηκα με την πολιτική, είναι ότι ποτέ δε με τράβηξε, επειδή πάντα μου άρεσε να αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου.

Παρ όλη την εξυπνάδα που μου δώρισε ο Θεός, υπάρχει μία λέξη που τελευταία ακούω ολοένα και περισσότερο και μου διαφεύγει η σημασία της. Πραγματικά θα ήθελα αν γίνεται κάποιος, αν ξέρει, να μου πει τι εννοούν κάποιοι όταν με αποκαλούν “Ελληνάρα”;

Brant Bjork

Ή πως είναι ένας true rock star από τα 5 μέτρα

Στη μικρή μου ζωή μπορώ να πω πως δεν έχω δει πολλούς διάσημους από κοντά.Αν και αυτό πιστεύω πως θα αλλάξει όταν θα γίνω ροκ σταρ και θα πίνω καφέ με την Μενεγάκη.

Because you cant motorboat a personality

Πάντα πίστευα ότι για να είσαι διάσημος πρέπει να σαι φτιαγμένος από διαφορετικά υλικά από τους “κοινούς θνητούς”. Πρέπει να έχεις μία αύρα. Και ποιοι διάσημοι έχουν περισσότερη αύρα από τους ροκ σταρ ;(Να διευκρινίσω πως για μένα δε χρειάζεται να παίζεις ροκ για να έχεις ροκσταριλίκι. Ας πούμε ο Ρουβάς είναι ο μεγαλύτερος ροκ σταρ που έχει βγάλει η χώρα μας μετά τον Πασχάλη. )
Ο Brant Bjork λοιπόν, για όποιον δεν ξέρει και θέλει να μάθει, ήταν ο drummer των Kyuss. Φέξε μου και γλίστρησα δηλαδή. Απέχει από αυτό που λες διάσημος. Είναι απλά ένας τύπος ο οποίος έπαιξε σε μία μεγάλη μπάντα και μετά έφτιαξε ήρεμα και διακριτικά τη δικιά του καριέρα ως τραγουδιστής-κιθαρίστας. Ρώτα 10 random άτομα στο δρόμο και αν σου απαντήσουν οι δύο ότι τον ξέρουν, τότε βρίσκεσαι σε μεταλάδικο και βγες γρήγορα γιατί από ότι έχω ακούσει εκεί συχνάζουν τύποι που κάνουν θυσίες στον σατανά και δεν πλένονται ποτέ. Ούτε και εγώ τον είχα στα υπόψη πριν τη συναυλία του στη Θεσσαλονίκη.
Η οποία συναυλία είχε κόσμο. Πολύ κόσμο. Και κόσμο που δεν περίμενα να δω σε μία τέτοια συναυλία. Ξες, καθαρό και χωρίς μαλλί που να φτάνει μέχρι τον κώλο. Και είχε κι άλλο περίεργο κόσμο. Από κείνο το περίεργο είδος που έχουν μακρύ μαλλί και μυρίζουν ωραία.. Πως τις λένε να δεις. Α ναι, γυναίκες. ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ 8BALL!! Και ήξεραν και απ’ έξω τα κομμάτια. Πάντα πίστευα ότι αν ρωτήσεις 10 άτομα αν ξέρουν τον Brant Bjork-σκάσε το είπες αυτό.
Μετά τα δύο support λοιπόν (Planet of Zeus, Bulldoza) αρχίζουν να χαμηλώνουν τα φώτα, να βγαίνουν καπνοί και διάφορες τέτοιες ποζεριές και βγαίνει το συγκρότημα του Bjork στη σκήνη. Και τελευταίος αυτός. Ένας τύπος στα early 40s, μακρύ σγουρό μαύρο μαλλί με μπαντάνα και ξερακιανός. Α είχε και tattoo το πεντάφυλλο στο χέρι του. Σαν μεξικανός μαφιόζος. Αλλά μόλις ανέβηκε στη σκήνη και έπιασε την κιθάρα του κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να σε ξέρει όλη η πλάση για να είσαι διάσημος. Απλά το χεις. Έπαιζε και τραγουδούσε σαν να ήταν στο σαλόνι του, με τη διαφορά πως όταν σε κοιτούσε και καταλάβαινε ότι έχει αιχμαλωτίσει την προσοχή σου, χαμογελούσε αυτάρεσκα. Και μπορούσε να μας κοιτάξει για ήμασταν πραγματικά στα 5 μέτρα. Ένιωθες την αύρα. Αυτό το χα ξαναζήσει μόνο όταν είχα δει την Lady Gaga από κοντά.

Απλά χόρεψε!!

Και δε κατέβαλε ιδιαίτερη προσπάθεια για να κάνει σόου. Ούτε μπλα μπλα ανάμεσα από τα κομμάτια, ούτε καραγκιοζιλίκια με το κοινό ούτε τίποτα. Έπαιζε σαν να μην υπάρχει αύριο. Περιττό να πω ότι ήταν ο ορισμός του πηγαίνω σε μία συναυλία χωρίς να ξερω τι θα ακούσω και τελικά καταλήγω φανατικός και να εύχομαι να ξαναγίνει για να ξέρω και τα κομμάτια αυτη τη φορά.

Αλλά πάνω από όλα ευχαριστήθηκα την άνεση και την γαματοσύνη ενός true rock star. Λες ο Brant Bjork να ξέρει τη Μενεγάκη;

ΥΓ. Ειδική μνεία στους Planet of Zeus που άνοιξαν τη συναυλία και στην αρχή παίζαν μπροστά σε 15 άτομα αλλά έκαναν λες και ήταν headliners στο Rock am Ring.

ΚΤΕΛ Connecting People

Κάθε φορά που ταξιδεύω με το ΚΤΕΛ νιώθω πως παρά τη θέληση μου, συμμετέχω σε μια άτυπη “λοταρία”. Τι εννοώ; Με ποιον θα συνταξιδέψω... Πολλές φορές έχω νιώσει τρομερά τυχερός ή άτυχος για το άτομο που έτυχε να κάθεται δίπλα μου για όλο το ταξίδι. Το μωσαϊκό των ανθρώπων που ταξιδεύουν είναι τόσο μεγάλο και ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι ψηφίδα θα πέσει δίπλα στη δικιά σου (πωπω τι είπα ο άνθρωπος;). Πιστεύω λίγο πολύ, όλοι το έχουμε νιώσει στα ταξίδια μας με μέσα μαζικής μεταφοράς. Ακολουθούν μερικά τυπικά παραδείγματα.

Η γιαγιά:
Γκρινιάζει για τους πάντες και τα πάντα, βάζει τον οδηγό να κλείσει το κλιματιστικό επειδή κρυώνει με αποτέλεσμα όλο το λεωφορείο να βράζει εξαιτίας της. Δεν κάνει τίποτα η ίδια, πάντα βάζει άλλους. Π.χ. Άνοιξε το παράθυρο, κλείσε την κουρτίνα, δώσε μου αυτό, κάνε το άλλο κ.τ.λ.. Επίσης δε δίνει ποτέ αποσκευές κάτω, οπότε αν είσαι αρκετά τυχερός ώστε να κάτσεις μαζί της θα απλωθεί χωρίς να σε ρωτήσει προς τη θέση σου και μπορεί να καταλήξεις να ταξιδεύεις με καμιά τσάντα της στα χέρια!

Ο γαμάτος τύπος:
Είναι ο τύπος, που αν τον είχες γνωρίσει κάπου αλλού θα γινόσασταν κολλητοί. Ακούτε παρόμοια μουσική παρόμοια ενδιαφέροντα και γενικά κάνετε μια γαμάτη συζήτηση μαθαίνετε ο ένας από τον άλλο και δε βαριέστε το ταξίδι.

Ο άοσμος:
Είναι ο τύπος που δε θέλει να του πρήζουν τα φρύδια όταν ταξιδεύει. Θα βάλει το mp3 του στα αυτιά και δε θα σου δώσει σημασία σε ολόκληρο το ταξίδι, ακόμα κι αν αρχίσεις να τον βαράς μπουκέτα. Εναλλακτική του mp3 είναι ένα βιβλίο ή ένας καλός ύπνος.

Η θεά:
Η super πανέμορφη τύπισσα που θα κάτσει δίπλα σου και επειδή πάντα ισχύει ο νόμος του Μέρφυ, όταν θα γίνει αυτό θα είσαι άπλυτος 2 μέρες και θα έχεις φάει τζατζίκι. Όλος ο αντρικός του λεωφορείου θα σε ζηλεύει που ήσουν εσύ ο κωλόφαρδος που έκατσες δίπλα της. Από υποχρέωση και μόνο προς αυτούς θα νιώσεις την ανάγκη να προσπαθήσεις να της πιάσεις συζήτηση, αλλά το μόνο που θα καταφέρεις να πεις θα είναι κάτι σαν “μπουάγκαλα” και θα το γυρίσεις σε βήχα για να μην σε περάσει για τελείως απροσάρμοστο!

Ο μπούλης:
Ο τύπος που χρειάζεται 2 καθίσματα για να χωρέσει ο κώλος του. Και πάντα θα σε εκτοπίσει από τη θέση σου. Ειδικά άμα κάθεσαι από το παράθυρο, θα είσαι στριμωγμένος για όλο το ταξίδι.

Μόνος:
Επίσης μια συνήθης περίπτωση, να μην είναι γεμάτο το λεωφορείο και να ταξιδεύεις μόνος. Είναι ωραία γιατί απλώνεσαι. Επίσης επειδή είμαι ακοινώνητος μου αρέσει να ταξιδεύω μόνος και να μην έχω την έγνοια αν θα μου μιλήσει ο διπλανός μου. Βέβαια μετά σκέφτομαι ότι είμαι ακοινώνητος και στεναχωριέμαι. Μετά σκέφτομαι όμως ότι από το να ταξίδευα με άλλον καλύτερα έτσι και ξανασκέφτομαι ότι είμαι ακοινώνητος και ξαναστεναχωριέμαι, αλλά από το να ταξίδευα με άλλον καλύτερα έτσι και πάει λέγοντας. Μπορώ να συνεχίσω να το σκέφτομαι αυτό μόνος μου για όλο το ταξίδι, μη σας πω μέχρι να πέσω για ύπνο το βράδυ!

Mindfuck!

Ο κακός κάγκουρας:
Η γνωστή περίπτωση, του τύπου που ταξιδεύει με φανελάκι, καταϊδρωμένος, το χαμηλοκάβαλο παντελόνι του στα γόνατα και η μπλούζα στον αφαλό, ώστε να φαίνεται το klein mein μποξεράκι του! Αν χτυπήσει το κινητό του θα παίξει σίγουρα το lucky-lucky, τραγούδι που αποκλείεται να αναφέρεται σε αυτόν που κάθεται δίπλα του! Ο μόνος λόγος που ταξιδεύει με το κτελ είναι ότι το πενηνταράκι του, όσο κωλοφτιαγμένο και αν είναι, δεν μπορεί να ταξιδέψει απόσταση μεγαλύτερη των 5 χιλιομέτρων. Συνήθως το IQ αυτών των τύπων δεν είναι μεγαλύτερο από το νούμερο των παπουτσιών τους. Μπορείτε να το καταλάβετε με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα αν παίξει την ταινία Ghost Rider στο λεωφορείο και σας πει “Φίλε αν δεν την έχει δει, δες τη. Είναι η αγαπημένη μου ταινία!”.

Ο καλός κάγκουρας:
Ναι υπάρχει και αυτή η κατηγορία και εγώ πρόσφατα την ανακάλυψα. Γνωστός επίσης και ως τρεντάκι. Είναι ο κάγκουρας που δε θα σε ενοχλήσει και θα σε διασκεδάσει. Συνήθως φοράει ροζ t-shirt και μπορεί να έχει τον Λούκυ-Λουκ σχεδιασμένο με στρασάκια πάνω! Βερμουδίτσα και φυσικά τέλεια αποτριχωμένη γάμπα, αλειμμένη με λαδάκι για να γυαλίζει! Τα Ray-Ban νομίζω είναι σχεδόν περιττό να τα αναφέρω... Σε όλο το ταξίδι θα κουνάει το κεφάλι του στο ρυθμό από το κακό κομματάκι που θα παίζει το λεωφορείο, ξέρετε αυτά που ακούμε στα λεωφορεία και ξαφνικά ζηλεύουμε τους κουφούς. Αν πάλι το λεωφορείο δε παίζει μουσική και πάλι θα κουνάει το κεφάλι στον ίδιο ρυθμό, δεν έχουν ανάγκη την μουσική οι τύποι...

Ο τύπος με το πιτόγυρο:
Ο συγκεκριμένος δε χρειάζεται να κάτσει δίπλα σου για να σε επηρεάσει, είναι ο τύπος που βγάζει το πιτόγυρο μέσα στο λεωφορείο και αρχίζει και τρώει, με αποτέλεσμα να βρωμοκοπήσει όλο το λεωφορείο και όλοι να ξερογλύφονται και να τον βρίζουν για όλο το ταξίδι.

Λίγο πολύ οι παραπάνω έχουν τύχει σε όλους όσους ταξιδεύουν με ΚΤΕΛ. Ωστόσο καμιά φορά πετυχαίνεις και πιο ιδιάζουσες περιπτώσεις, σαν τις ακόλουθες.

Ο αναρχικός:
Αν κάτσεις μαζί του θα μάθεις ένα σωρό χρήσιμα πράγματα. Θα μάθεις ποιοί είναι οι κανόνες διεξαγωγής σύγκρουσης αναρχικών-αστυνομίας, τι να κάνεις αν σου πετάξουν καπνογόνο, καθώς και τις προδιαγραφές μιας καλής μολότωφ!

Η απεγνωσμένη τύπισσα:
Είναι η τύπισσα που θέλει απεγνωσμένα να σου πιάσει συζήτηση και αν κοιμηθείς, θα σε ξυπνήσει για να σου πει “αν θες μπορείς να κοιμηθείς στον ώμο μου, για να είναι πιο άνετα”. Και εσύ το μόνο που μπορείς να σκεφτείς θα είναι “Creepyyyyyyy” (με τα κατάλληλα vocals).

Η Cool σαραντάρα:
Είναι η τύπισσα που θα μιλήσεις μαζί της. Θα έχει πιο απελευθερωμένες απόψεις από εσένα. Θα έχει δει τις τρύπες live σε κάποιο camping πριν γίνουν γνωστοί. Και γενικά θα σε κάνει να αναθεωρήσεις την άποψη που έχεις ότι όποιος είναι πάνω από 30 χρονών είναι οπισθοδρομικός παππούς...

Οι κάφροι:
Δεν κάθονται απαραίτητα δίπλα σου, γιατί συνήθως είναι παρέα. Λένε σε όλο το ταξίδι καφρίλες και γελάνε δυνατά. Χωρίς να τους νοιάζει που όλοι οι κομπλεξικοί του λεωφορείου τους στραβοκοιτάνε και οι υπόλοιποι γελάνε με τα αστεία τους. Χαρακτηριστική περίπτωση, δύο υπερβολικά γαμάτοι τύποι που είχα πετύχει μια φορά και κάνανε μέσα στο λεωφορείο ερωτική εξομολόγηση στην παλάμη τους! Η μόνη περίπτωση να σε εκνευρίζουν είναι αν υπάρχουν παιδάκια στο λεωφορείο ή αν θες να κοιμηθείς.

Ο Creepy τύπος:
Είναι κάτι τύποι, που δεν έχουν pattern, αλλά πάντα αν τους δεις μπορείς να πεις αν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Είναι πολύ τρομακτικοί με έναν απροσδιόριστο τρόπο και εύχεσαι να τελειώσει το ταξίδι, πριν σε ξεκάνουν όπως ξέκανε την γιαγιά ο Bullseye στο Daredevil!

Are you talking to me?

Ο θηλυπρεπής:
Είναι κάποια άτομα που γεννήθηκαν αγοράκια, αλλά δεν έγιναν ποτέ κανονικά αγοράκια... Αυτά τα άτομα στο λεωφορείο, φέρονται κάπως έτσι: Θα μιλάν στο κινητό με την κολλητή τους για τουλάχιστον ¾ του ταξιδιού, χρησιμοποιώντας hands free. Η ομιλία τους θα είναι 7 με 8 οκτάβες πιο ψηλή από αυτή του μέσου ανθρώπου. Κύριο θέμα συζήτησης θα είναι η καινούργια σαγιονάρα που αγόρασε και τα χρυσά στρασάκια που έχει πάνω. Αν κάθεσαι δίπλα του να εύχεσαι να μην φοράει χαμηλοκάβαλο παντελόνι γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να δεις...

Ο τουρίστας:
Άτομα που έρχονται διακοπές και σου κάνουν 10 ερωτήσεις το δευτερόλεπτο, με θεματολογία ό,τι να ναι, από φαΐ μέχρι μπουρδέλα. Αν έχεις καλή διάθεση σου αρέσει, γιατί γουστάρεις να βοηθάς. Αν όχι, συνήθως κάπου στην 5η-6η ερώτηση έχεις ξενερώσει και προσπαθείς να κόψεις τη συζήτηση.

Ο μυθομανής:
Είναι αυτός που θα σε πρήξει με τις ιστορίες του και σύμφωνα με τα λεγόμενα του, έχει πάρει τον μισό γυναικείο πληθυσμό του κόσμου και υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να είσαι παιδί του και να μην το ξέρεις. Θα σε πρήξει ανελέητα και ό,τι και αν κάνεις δεν πρόκειται να σταματήσει.

The Quest!

Ξυπνάω το πρωί, πρωί λέμε τώρα έχει ήδη πάει 2. Έχω τραγικό hangover από το προηγούμενο βράδυ... Ωστόσο, είμαι αποφασισμένος, πολλές μέρες το έχω αναβάλλει και μόνο που το σκέφτομαι τρελλαίνομαι, σήμερα θα πάω, ό,τι κι αν γίνει... Σηκώνομαι λοιπόν παρά τον πονοκέφαλο, πλένω τις άπειρες τσίμπλες μου και βουρτσίζω τα δόντια μου. Ντύνομαι, όσο πιο ελαφριά γίνεται, με την ζέστη που έχει ελπίζω σε μία ώρα από τώρα να μην κολυμπάω στον ιδρώτα μου. Ξεκινάω λοιπόν από το σπίτι μου...

Φτάνω στη στάση, έχει απεργία μέχρι τις 3, δε μου αρέσει να περιμένω αλλά πηγαίνω αρκετά μακριά και με αυτή τη ζέστη δε λέει να περπατήσω. Άλλωστε ένα μισάωρο αναμονής στη στάση δεν υπάρχει περίπτωση να με αποτρέψει από το σκοπό μου...

Φτάνει το λεωφορείο, με το που το κοιτάω νιώθω ένα μέρος μου να πεθαίνει. Γαμώτο αυτές οι αντίκες γιατί κυκλόφορούν ακόμα; Υποθέτω ότι με ένα τέτοιο γυρνούσε ο Κουντουριώτης σπίτι του... Επίσης εξαιτίας της αργοπορίας, περιττό να πω ότι είναι υπερ-γεμάτο. Παίρνω βαθιά ανάσα, μπαίνω μέσα , είμαι κολλημένος στο τζάμι, με το ένα πόδι έξω από το παράθυρο, έναν κάγκουρα με φανελάκι να μου έχει χώσει τη μασχάλη του στη μάπα και μια γιαγιά να με βρίζει ότι έχω πιάσει όλο τον χώρο και δεν σέβομαι τους ηλικιωμένους! Στην κατάσταση που ήμουν δεν μπορούσα να μιλήσω, αλλά μπορούσα να σκεφτώ “κουράγιο μεγάλε, ο σκοπός είναι ιερός”...

Του αλλάξαμε λάδια σήμερα!

Δύο στάσεις μετά, κάποιος με σπρώχνει στην πλάτη, με πολύ προσπάθεια καταφέρνω να γυρίσω. Ακούω να μου λένε “εισιτήριο παρακαλώ”. God Damn it, το ήξερα ότι κάτι είχα ξεχάσει μέσα στην αναμπουμπούλα όταν ανέβηκα στο λεωφορείο. Μου κόβει ένα ωραίο προστιματάκι για 30 ευρώ. “Αξίζει τον κόπο, μην αποθαρρύνεσαι” λέω στον εαυτό μου και μου δίνω κουράγιο...

Περίπου στο κέντρο σταμάταει το λεωφορείο, ο οδηγός μας λέει κατεβείτε, πηγαίνω και του ρωτάω γιατί. Μου απαντάει έχει φοιτητική πορεία, ενάντια στα νέα μέτρα. Fuck again, το είχα ξεχάσει μου το είχε πει μια συμφοιτήτρια μου, αλλά με το κεφάλι που είχα όταν ξύπνησα που να το θυμηθώ. Κατεβαίνω στο κέντρο και είμαι έτοιμος να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω σπίτι μου. Από την άλλη σκέφτομαι όσα έχω τραβήξει ήδη. Ε όχι, δεν γίνεται τόσος κόπος να πάει χαμένος, έχω τραβήξει τόσα πολλά και το μόνο που με χωρίζει από το στόχο μου είναι 20-30 λεπτά περπατήματος....

Ναι, πλέον είμαι δίπλα, λίγα λεπτά με χωρίζουν από σένα... Σταματάει δίπλα μου ένα μηχανάκι. Κατεβαίνουν δύο τύποι, ο ένας με σωματότυπο που θα έκανε τον king-kong να νιώσει μειονεκτικά και ο άλλος με ένα βλέμμα που θα έκανε τον joker να βλέπει εφιάλτες για ένα μήνα. Περιττό να πω ότι τα έχω κάνει πάνω μου. Με σταματάνε και ο joker με ρωτάει (υποθέτω ο γορίλλας δεν ήξερε να μιλάει) “φιλαράκι τι ομάδα είσαι;”. Αμάν η γνωστή ιστορία, έχει τοπικό ντέρμπι το βράδυ και όπως κάθε φορά έτσι και σήμερα οι κάφροι των δύο ομάδων σταματάνε περαστικούς και άμα δώσεις λάθος απάντηση την πούλεψες. “Αστέρας άνω χαϊδαρίου” τους απαντάω, ο γορίλλας μπερδεύεται κοιτάει τον άλλον γιατί δεν ξέρει, αν πρέπει να με σπάσει ή όχι. “Είσαι σοβαρός ρε φίλε;” μου λέει ο joker. “Από εκεί είμαι αυτούς υποστηρίζω, τι να κάνω που είμαστε γ' τοπικό”, του απαντάω. Η απάντηση μου μάλλον του άρεσε “Ωωωωωω, respect λέει, είσαι ωραίος σε πάω”, μου λέει. Μου ρίχνει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, γνέφει στο γοριλλάκι και φεύγουν. Βγάζω έναν βαθύ αναστεναγμό, φτηνά τη γλίτωσα.... Τι τραβάω γαμώτο, για κάτι τόσο απλό...

Τι ομάδα είπαμε είσαι;

Έχω φτάσει έξω από το μαγαζί, νιώθω συγκίνηση πάω να βγάλω το πορτοφόλι μου. Λείπει, όχι ρε πούστη μου με κλέψαν. Χμμμ, τελικά εκείνο το γκομενάκι που με πασπάτευε και τριβόταν πάνω μου στο λεωφορείο, μάλλον δεν το έκανε επειδή γούσταρε το super σφιχτό κωλαράκι μου... Δεν πειράζει, έχω ένα 5ευρω στην άλλη τσέπη για καβάτζα, πλέον είμαι τόσο κοντά τίποτα δεν μπορεί να με εμποδίσει...

Έχει πάει 7 το απόγευμα, αλλά δε με νοιάζει. Μπαίνω μέσα και περιμένω στη σειρά, όταν φτάνω ακούω μια φωνή να μου λέει “τι θα ήθελες;”. Κλείνω τα μάτια και χαμογελάω ευτυχισμένος, ξέρω ότι όλα όσα τράβηξα άξιζαν τον κόπο, έφτασα στην Ιθάκη μου, “ένα πίτα κοψίδι από όλα” απαντάω...

RockUnited

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μία μανία να καταγράφουμε και να μνημονεύουμε μόνο τους καλύτερους. Τους καλύτερους στον αθλητισμό, τους καλύτερους στην τέχνη, τους καλύτερους σε πάσης φύσεως επιτεύγματα. Τις προάλλες και λόγω Mundial πήρα μέρος σε μία συζήτηση για το ποιοι ποδοσφαιριστές θα απαρτίζαν την καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Θα ταν ο Cristiano Ronaldo δεξί χαφ και ο Rooney φορ ή καλύτερα ο Drogba; Σιγά! Άμα είναι να κάνεις μία συζήτηση τελείως υποθετική και φανταστική μου φαίνεται αρκετά ανέμπνευστο να προσπαθείς να βάλεις τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο στη θέση τους και να φτιάξεις μία υπερομάδα.
Το να πάρεις όμως τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο και να κάνεις μία υπερμπάντα; Σίγουρα θα πλήρωνα να δω κάτι τέτοιο. Πάντα πίστευα ότι οι ποδοσφαιριστές έχουν πολλά κοινά με τους rock stars. Έχουν λεφτά, δόξα και πολύ πιο όμορφες γυναίκες από αυτές που θα είχαν αν ήταν κανονικοί θνητοί.
Ας αρχίσουμε λοιπόν:
Τραγουδιστής: Ο τραγουδιστής είναι ο σταρ της ομάδας, είναι το όμορφο πρόσωπο το οποίο θα είναι η παγίδα για να ασχοληθούν τα γκομενάκια με το συγκρότημα. Δεν είναι απαραίτητα ο πιο ταλαντούχος αλλά ο πιο στυλάτος της μπάντας. Συνήθως και το πιο παπάρι.

όχι Wayne άμα πληρείς μόνο ένα από αυτά δεν μπορείς να γίνεις τραγουδιστής

Η επιλογή είναι εύκολη εδώ. David Beckham.


Next!
Κιθαρίστας : Ο κιθαρίστας είναι ο “αρχηγός”, το μυαλό, η δημιουργική δύναμη, η καλλιτεχνική φύση. Οπότε θέλουμε έναν δημιουργικό παίχτη. Επίσης ο εν λόγω κιθαρίστας είναι συνήθως και ο πιο κομπλεξικός από όλους, μάλλον επειδή δεν μπορεί να καταλάβει γιατί όλοι ασχολούνται με τον τραγουδιστή ενώ αυτός είναι που γράφει όλα τα κομμάτια. Άρα θέλουμε ένα παίκτη που ήταν καλλιτέχνης στο γήπεδο, μία μορφή του παγκόσμιου στερεώματος, αλλά ταυτόχρονα και αρκετά αυτοκαταστροφικός ώστε να είναι ικανός να χαλάσει μία συναυλία της μπάντας απλά γιατί έχει μία ιδιαιτερότητα. Να βαράει κουτουλιές για παράδειγμα.


Και το όνομα αυτού, Zinedine Zidane

Μπασίστας : Και πάμε στην πιο περίεργη μορφή “μουσικού”. Αυτός ο τύπος όπως το 1400% του ανδρικού πληθυσμού κάποια στιγμή έμαθε να παίζει τρεις συγχορδίες στην κιθάρα γιατί του είπαν ότι έτσι μπορεί να ρίξει γκόμενα. Yeah right!
Αλλά τελικά του φάνηκε πολύ δύσκολη (η κιθάρα, όχι η γκόμενα). Οπότε σου λέει τι μπορώ να κάνω για να φαίνεται ότι παίζω κιθάρα χωρίς να χρειαστεί να μάθω; Ας παίξω μπάσο. Το πιο εύκολο όργανο στην ιστορία των οργάνων!! Επίσης για είσαι μπασίστας πρέπει να είσαι και λίγο ψυχάκιας. Δεν ξέρω γιατί, its just the way it is. Τέλος όσο κι αν δε φαίνεται, το μπάσο είναι η βάση του ήχου ενός συγκροτήματος. Άρα πρέπει να βρούμε ένα αμυντικό χαφ για μπασίστα, καθώς είναι η βάση της ομάδας, δεν κάνει τίποτα ιδιαίτερο-απλά τρέχει, και είναι εξ ορισμού λίγο ψυχάκιας καθώς αποστολή του είναι να κλωτσά οποιονδήποτε περνά από κοντά του. Και αρχηγός αυτών; Gennaro Gattuso


Ντράμερ : Πραγματικά ποιος νοιάζεται για τον ντράμερ; Ας είναι κάποιος τερματοφύλακας καθώς είναι η αρχή κάθε ομάδας όπως είναι και ο ντράμερ για το συγκρότημα( χα χα, ναι καλά!) οπότε ας πούμε τον καλύτερο: Gianluigi Buffon
Αυτά. Αν έχετε κάποια δικιά σας υπερμπάντα θα ήθελα να ακούσω για αυτήν