Φέηθ Νο μορ

Οι Faith No More ήταν ένα συγκρότημα με το οποίο δεν είχα ασχοληθεί ποτέ σοβαρά. Τον τελευταίο καιρό όμως συνειδητοποιώ ότι ανήκει στις top class μπάντες ever. Θα μου πεις, γιατί να γράψεις ρε φίλε για τους Faith No More τώρα, 20 χρόνια μετά. Γιατί έτσι ρε, έχω πωρωθεί λέμε, λογαριασμό θα δώσουμε;
Οι Faith No More λοιπόν είναι συγκρότημα από τα λίγα επειδή:

1ον Mike Patton. Όσο και να διαφωνούν οι υπόλοιποι κομπλεξικοί μουσικοί, ο τραγουδιστής- Frontman είναι η μισή υπόθεση σε ένα συγκρότημα. Ο Mike λοιπόν έχει ότι πρέπει να έχει ένας χαρισματικός τραγουδιστής. Έχει τρομερή σκηνική παρουσία, έχει φωνάρα και είναι τρελός για δέσιμο. Γιατί έτσι τους θέλουμε τους Rock Stars. Να παίρνουν ναρκωτικά με το φτυάρι, να λεν το μακρύ τους και το κοντό τους και γενικά να μην είναι σαν τον τύπο της διπλανής πόρτας. Μπορεί ο Patton τον τελευταίο καιρό να έχει χάσει και το λίγο μυαλό που είχε, αλλά αυτό είναι που τον κάνει αξιαγάπητο. Μιλάμε ο τύπος, τον έπαιρνε συνέντευξη ένα κανάλι πριν λίγα χρόνια σε ένα φεστιβάλ την ώρα που ήταν οι Wolfmother στην σκηνή. Και ο λατρεμένος psycho της ιστορίας μας διέκοψε τη συνέντευξη και άρχισε να λέει: ”Θεέ και Παναγία, το ακούς αυτό το πράμα; Γιατί; ΓΙΑΤΙ; Οι τύποι είναι χάλιες. Θέλω να βγάλω τα μάτια μου και να τα χώσω στα αυτιά μου. Θέλω να κόψω το πόδι μου μόνο και μόνο για να έχω κάτι να τους πετάξω. Δε βρισκόμαστε στο 1970. FFS δηλαδή”. Που δηλαδή δεν είπε αυτά ακριβώς, αλλά σε ελεύθερη μετάφραση αυτά εννοούσε. Μπράβο Mike, διακριτικός όπως πάντα. Πώς να μην τον αγαπήσεις μετά;

2ον Οι FNM έχουν κατορθώσει να ανεβούν στην εκτίμηση μου, παρόλο που καταπατούν δύο πολύ βασικές αρχές μου. Κατ’ αρχάς έχουν πλήκτρα. Δεν μπορώ να ακούσω ροκ συγκρότημα που έχει πλήκτρα. Το μυαλό μου πηγαίνει κατευθείαν στους Onirama. Και στις Μέλισσες. Οι οποίες Μέλισσες άνοιξαν για τον John Garcia των Kyuss. Θέλω τον μανατζέρ τους. Anyway οι FNM είναι το μοναδικό συγκρότημα που συγχωρείται που έχει πλήκτρα. Όπως οι Τρύπες είναι το μοναδικό ροκ συγκρότημα που συγχωρείται να έχει ελληνικό στίχο. Η δεύτερη αρχή που καταπατάν είναι το image. Πάντα πίστευα ότι για να γουστάρεις τρελά ένα συγκρότημα πρέπει να γουστάρεις και λίγο το στυλάκι των μελών του. Δεν γίνεται να σου αρέσουν οι Guns n Roses και να μην σ αρέσουν τα καπέλα. Θέλεις τα μέλη να είναι λίγο badass, λίγο πόζεροι, λίγο γιαβριά βρε αδερφέ. Όσο για τους FNM; Καμάρωσε.



Δες εδώ ομορφιές. Που αν εξαιρέσεις μπροστά τον φίλο Mike και τον Rastafarian ντράμερ, τα υπόλοιπα 3/5 του συγκροτήματος μοιάζουν με καημένους μεσήλικες που η μοναδική τους διασκέδαση είναι το να βλέπουν το ντεκολτέ της Μελέτη στο δελτίο ειδήσεων του Star και να ξεχνάν ότι η γυναίκα τους είναι μία φωνακλού φακλάνα που μοιάζει με τη Μοιραράκη. Αλλά και πάλι εμένα δεν με πειράζει.

3ον Τα τραγούδια τους μιλάν για τα πιο περίεργα θέματα που μπορείς να φανταστείς. Μόνο από τίτλους καταλαβαίνεις. Caffeine, Kindergarten, Crackhitler. Αρρώστια. Έχουν κομμάτι που μιλά για οργασμούς. Εδώ έχουν τραγούδι που μιλάει για στοματικό έρωτα. Συγνώμη για τσιμπούκια εννοούσα. Ιδού αν δε με πιστεύετε. Και το αστείο της υπόθεσης με το κομμάτι είναι ότι στις συναυλίες αν παρακολουθήσεις το κοινό θα δεις μεταλλάδες να φωνάζουν “I Swallow, I Swallow!!” σαν να μην υπάρχει αύριο. Nice stuff.

4ον Αυτό είναι απλό. Έχουν απίστευτη μουσική. Απίστευτη όμως. Είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που παίζουν κάτι μεταλίδια στην κιθάρα, αλλά όλα τα υπόλοιπα όργανα απομακρύνουν τον ήχο από τη μέταλ και βάζουν με τη σειρά τους rock, funk και δε συμμαζεύεται. Ένας γκαβλωτικός αχταρμάς. Και δεν μιλάω καν για τη φωνάρα του Patton. Και επειδή δεν μπορείς να μιλήσεις και πολύ για την περιγραφή μουσικής χωρίς να γίνεις γραφικός, πάρτε.




ΥΓ. Και για να μην ξεχνιόμαστε, οι κάγκουρες τον παίρνουν.