The Quest!

Ξυπνάω το πρωί, πρωί λέμε τώρα έχει ήδη πάει 2. Έχω τραγικό hangover από το προηγούμενο βράδυ... Ωστόσο, είμαι αποφασισμένος, πολλές μέρες το έχω αναβάλλει και μόνο που το σκέφτομαι τρελλαίνομαι, σήμερα θα πάω, ό,τι κι αν γίνει... Σηκώνομαι λοιπόν παρά τον πονοκέφαλο, πλένω τις άπειρες τσίμπλες μου και βουρτσίζω τα δόντια μου. Ντύνομαι, όσο πιο ελαφριά γίνεται, με την ζέστη που έχει ελπίζω σε μία ώρα από τώρα να μην κολυμπάω στον ιδρώτα μου. Ξεκινάω λοιπόν από το σπίτι μου...

Φτάνω στη στάση, έχει απεργία μέχρι τις 3, δε μου αρέσει να περιμένω αλλά πηγαίνω αρκετά μακριά και με αυτή τη ζέστη δε λέει να περπατήσω. Άλλωστε ένα μισάωρο αναμονής στη στάση δεν υπάρχει περίπτωση να με αποτρέψει από το σκοπό μου...

Φτάνει το λεωφορείο, με το που το κοιτάω νιώθω ένα μέρος μου να πεθαίνει. Γαμώτο αυτές οι αντίκες γιατί κυκλόφορούν ακόμα; Υποθέτω ότι με ένα τέτοιο γυρνούσε ο Κουντουριώτης σπίτι του... Επίσης εξαιτίας της αργοπορίας, περιττό να πω ότι είναι υπερ-γεμάτο. Παίρνω βαθιά ανάσα, μπαίνω μέσα , είμαι κολλημένος στο τζάμι, με το ένα πόδι έξω από το παράθυρο, έναν κάγκουρα με φανελάκι να μου έχει χώσει τη μασχάλη του στη μάπα και μια γιαγιά να με βρίζει ότι έχω πιάσει όλο τον χώρο και δεν σέβομαι τους ηλικιωμένους! Στην κατάσταση που ήμουν δεν μπορούσα να μιλήσω, αλλά μπορούσα να σκεφτώ “κουράγιο μεγάλε, ο σκοπός είναι ιερός”...

Του αλλάξαμε λάδια σήμερα!

Δύο στάσεις μετά, κάποιος με σπρώχνει στην πλάτη, με πολύ προσπάθεια καταφέρνω να γυρίσω. Ακούω να μου λένε “εισιτήριο παρακαλώ”. God Damn it, το ήξερα ότι κάτι είχα ξεχάσει μέσα στην αναμπουμπούλα όταν ανέβηκα στο λεωφορείο. Μου κόβει ένα ωραίο προστιματάκι για 30 ευρώ. “Αξίζει τον κόπο, μην αποθαρρύνεσαι” λέω στον εαυτό μου και μου δίνω κουράγιο...

Περίπου στο κέντρο σταμάταει το λεωφορείο, ο οδηγός μας λέει κατεβείτε, πηγαίνω και του ρωτάω γιατί. Μου απαντάει έχει φοιτητική πορεία, ενάντια στα νέα μέτρα. Fuck again, το είχα ξεχάσει μου το είχε πει μια συμφοιτήτρια μου, αλλά με το κεφάλι που είχα όταν ξύπνησα που να το θυμηθώ. Κατεβαίνω στο κέντρο και είμαι έτοιμος να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω σπίτι μου. Από την άλλη σκέφτομαι όσα έχω τραβήξει ήδη. Ε όχι, δεν γίνεται τόσος κόπος να πάει χαμένος, έχω τραβήξει τόσα πολλά και το μόνο που με χωρίζει από το στόχο μου είναι 20-30 λεπτά περπατήματος....

Ναι, πλέον είμαι δίπλα, λίγα λεπτά με χωρίζουν από σένα... Σταματάει δίπλα μου ένα μηχανάκι. Κατεβαίνουν δύο τύποι, ο ένας με σωματότυπο που θα έκανε τον king-kong να νιώσει μειονεκτικά και ο άλλος με ένα βλέμμα που θα έκανε τον joker να βλέπει εφιάλτες για ένα μήνα. Περιττό να πω ότι τα έχω κάνει πάνω μου. Με σταματάνε και ο joker με ρωτάει (υποθέτω ο γορίλλας δεν ήξερε να μιλάει) “φιλαράκι τι ομάδα είσαι;”. Αμάν η γνωστή ιστορία, έχει τοπικό ντέρμπι το βράδυ και όπως κάθε φορά έτσι και σήμερα οι κάφροι των δύο ομάδων σταματάνε περαστικούς και άμα δώσεις λάθος απάντηση την πούλεψες. “Αστέρας άνω χαϊδαρίου” τους απαντάω, ο γορίλλας μπερδεύεται κοιτάει τον άλλον γιατί δεν ξέρει, αν πρέπει να με σπάσει ή όχι. “Είσαι σοβαρός ρε φίλε;” μου λέει ο joker. “Από εκεί είμαι αυτούς υποστηρίζω, τι να κάνω που είμαστε γ' τοπικό”, του απαντάω. Η απάντηση μου μάλλον του άρεσε “Ωωωωωω, respect λέει, είσαι ωραίος σε πάω”, μου λέει. Μου ρίχνει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, γνέφει στο γοριλλάκι και φεύγουν. Βγάζω έναν βαθύ αναστεναγμό, φτηνά τη γλίτωσα.... Τι τραβάω γαμώτο, για κάτι τόσο απλό...

Τι ομάδα είπαμε είσαι;

Έχω φτάσει έξω από το μαγαζί, νιώθω συγκίνηση πάω να βγάλω το πορτοφόλι μου. Λείπει, όχι ρε πούστη μου με κλέψαν. Χμμμ, τελικά εκείνο το γκομενάκι που με πασπάτευε και τριβόταν πάνω μου στο λεωφορείο, μάλλον δεν το έκανε επειδή γούσταρε το super σφιχτό κωλαράκι μου... Δεν πειράζει, έχω ένα 5ευρω στην άλλη τσέπη για καβάτζα, πλέον είμαι τόσο κοντά τίποτα δεν μπορεί να με εμποδίσει...

Έχει πάει 7 το απόγευμα, αλλά δε με νοιάζει. Μπαίνω μέσα και περιμένω στη σειρά, όταν φτάνω ακούω μια φωνή να μου λέει “τι θα ήθελες;”. Κλείνω τα μάτια και χαμογελάω ευτυχισμένος, ξέρω ότι όλα όσα τράβηξα άξιζαν τον κόπο, έφτασα στην Ιθάκη μου, “ένα πίτα κοψίδι από όλα” απαντάω...