1.
Να το πάρει το ποτάμι
2.
Να το πάρει το ποτάμι
3.
Να το πάρει το ποτάμι
4.
Να το πάρει το ποτάμι
5.
Να το πάρει το ποτάμι
6.
Να το πάρει το ποτάμι
7.
Να το πάρει το ποτάμι
8.
Να το πάρει το ποτάμι
Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011
Visualizing Band Names
Όσοι έχουν υπάρξει ποτέ σε μία μπάντα ξέρουν ότι το πιο δύσκολο σημείο στην καριέρα ενός συγκροτήματος είναι η αναζήτηση ονόματος. Το όνομα του συγκροτήματος δίνει την πρώτη εντύπωση και είναι πολύ σημαντικό να περιγράφει στο περίπου την μουσική της μπάντας. Άμα κάτσεις να σκεφτείς όμως τι ακριβώς περιγράφουν μερικά bandnames θα σου έρθουν μερικές αρκετά περίεργες εικόνες στο μυαλό. Ακολουθούν 8 παραδείγματα εικόνων που δείχουν πως καταλαβαίνουμε εγώ και ο NoTomorrow μερικών συγκροτημάτων. Μπορείς να καταλάβεις για ποιο όνομα μπάντας μιλάει κάθε εικόνα;
1.
Να το πάρει το ποτάμι
2.
Να το πάρει το ποτάμι
3.
Να το πάρει το ποτάμι
4.
Να το πάρει το ποτάμι
5.
Να το πάρει το ποτάμι
6.
Να το πάρει το ποτάμι
7.
Να το πάρει το ποτάμι
8.
Να το πάρει το ποτάμι
1.
Να το πάρει το ποτάμι
2.
Να το πάρει το ποτάμι
3.
Να το πάρει το ποτάμι
4.
Να το πάρει το ποτάμι
5.
Να το πάρει το ποτάμι
6.
Να το πάρει το ποτάμι
7.
Να το πάρει το ποτάμι
8.
Να το πάρει το ποτάμι
Colors 101
Οι γυναίκες, εδώ και χρόνια πιστεύουν για τους άντρες πως η όραση τους είναι ικανή να ξεχωρίζει πολύ λιγότερα χρώματα από ό,τι η δικιά τους. Για παράδειγμα, πιστεύουν πως αν δώσεις σε έναν άντρα να πει τι χρώμα είναι ένα φούξια παντελόνι, ενά καρπουζί και ένα βυσσινί, θα πει πως και τα τρία είναι κόκκινα. Όμως ο άντρας δεν βλέπει λιγότερα χρώματα. Απλά όλες τις υποκατηγορίες χρωμάτων τις έχει χαρακτηρίσει και περιγράψει με μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Εξηγούμαι:
Το βυσσινί:
Περιγραφή άντρα:Το χρώμα της φανέλας της μπαρτσελόνα που μοιάζει με το κόκκινο.
Tο σομόν:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα που πρέπει να έχει το εσωτερικό της μπριζόλας που δείχνει ότι είναι έτοιμη για φάγωμα.
Το χρυσό:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα της μπύρας
Το μανταρινί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα του Jack Daniels
Το καλαμποκί
Περιγραφή Άντρα:To χρώμα του εμετού που σίγουρα θα έχεις αν έχεις ανακατέψει πολύ χρυσό με μανταρινί το προηγούμενο βράδυ.
Το ζαχαρί:
Περιγραφή Άντρα:Πραγματικά πείτε μου ένα λόγο που αυτό το χρώμα λέγεται ζαχαρί και όχι σπερματί!
Το Μπρονζέ:
Περιγραφή Άντρα:Τελειώνοντας την τριάδα χρωμάτων που αναφέρονται σε σωματικά υγρά, το χρώμα με το πιο gay όνομα στην ιστορία των ονομάτων ειρωνικά είναι το χρώμα της Τσίρλας!
Το κυπαρισσί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα που έχουν οι σκούρες ρίγες στο γκαζόν ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Το λαχανί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα που έχουν οι ανοικτές ρίγες στο γκαζόν ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Το κοραλί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα εσωρούχων που φοράει κάθε teen που παίζει σε barely legal τσόντα.
Και
Το φούξια:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα εσωρούχων που φοράει κάθε teen που παίζει σε barely illegal τσόντα.
Παρόμοια ο άντρας έχει συνδέσει όλα τα υπόλοιπα χρώματα. οποτε όταν την επόμενη φορά του δείξεις το φούξια σου παντελόνι, όχι μόνο αυτός έχει καταλάβει ότι είναι φούξια και όχι κόκκινο, αλλά να παρατηρήσεις και το χαζό χαμόγελο που θα διαγραφεί στο πρόσωπο του κάθως θα ανακαλεί στην μνήμη του σκηνές από τα top rated βιντεάκια του youporn.
Το βυσσινί:
Περιγραφή άντρα:Το χρώμα της φανέλας της μπαρτσελόνα που μοιάζει με το κόκκινο.
Tο σομόν:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα που πρέπει να έχει το εσωτερικό της μπριζόλας που δείχνει ότι είναι έτοιμη για φάγωμα.
Το χρυσό:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα της μπύρας
Το μανταρινί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα του Jack Daniels
Το καλαμποκί
Περιγραφή Άντρα:To χρώμα του εμετού που σίγουρα θα έχεις αν έχεις ανακατέψει πολύ χρυσό με μανταρινί το προηγούμενο βράδυ.
Το ζαχαρί:
Περιγραφή Άντρα:Πραγματικά πείτε μου ένα λόγο που αυτό το χρώμα λέγεται ζαχαρί και όχι σπερματί!
Το Μπρονζέ:
Περιγραφή Άντρα:Τελειώνοντας την τριάδα χρωμάτων που αναφέρονται σε σωματικά υγρά, το χρώμα με το πιο gay όνομα στην ιστορία των ονομάτων ειρωνικά είναι το χρώμα της Τσίρλας!
Το κυπαρισσί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα που έχουν οι σκούρες ρίγες στο γκαζόν ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Το λαχανί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα που έχουν οι ανοικτές ρίγες στο γκαζόν ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Το κοραλί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα εσωρούχων που φοράει κάθε teen που παίζει σε barely legal τσόντα.
Και
Το φούξια:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα εσωρούχων που φοράει κάθε teen που παίζει σε barely illegal τσόντα.
Παρόμοια ο άντρας έχει συνδέσει όλα τα υπόλοιπα χρώματα. οποτε όταν την επόμενη φορά του δείξεις το φούξια σου παντελόνι, όχι μόνο αυτός έχει καταλάβει ότι είναι φούξια και όχι κόκκινο, αλλά να παρατηρήσεις και το χαζό χαμόγελο που θα διαγραφεί στο πρόσωπο του κάθως θα ανακαλεί στην μνήμη του σκηνές από τα top rated βιντεάκια του youporn.
Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011
Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες
Με αφορμή έναν διαγωνισμό σε ένα άλλο blog, εγώ και ο FKing γράψαμε δύο ιστορίες για να συμμετάσχουμε στον διαγωνισμό. Αν και οι λέξεις μας περιόριζαν (μόλις 200), και γενικά η θεματολογία διαφέρει από αυτή του blog μας, το αποτέλεσμα μας άρεσε αρκετά και αποφασίσαμε να τις ανεβάσουμε και στο δικό μας blog.
Christmas stories are so cliché
Ήταν μεσημέρι, παραμονή Πρωτοχρονιάς, όταν σηκώθηκε από τον καναπέ, κουρασμένος να κοιτάει έξω από το παράθυρο μπας και δει λίγο ήλιο. Δεν ήταν από αυτούς που θέλουν να βλέπουν, τις χριστουγεννιάτικες μέρες, νιφάδες χιονιού να πέφτουν καλύπτοντας τα πάντα. Του φαινόταν πολύ κλισέ. Γενικά έβρισκε πολλά πράγματα κλισέ, όπως τα μελομακάρονα και οι U2. Κάποιοι θα τον αποκαλούσαν hipster ,αλλά δεν του άρεζε αυτός ο χαρακτηρισμός, τον έβρισκε πολύ κλισέ. Εκείνη την ημέρα όμως, όλη η γειτονιά ήταν κάτασπρη και του θύμιζε την τραυματική εμπειρία που είχε ζήσει στο βουνό δύο χρόνια πριν, όταν είχε αποκλειστεί στο καταφύγιο με την τότε πεθερά του. Σίγουρα δεν περνούσε την καλύτερη πρωτοχρονιά της ζωής του. Ενώ ήταν απασχολημένος, ευχόμενος η επόμενη χρονιά να μην του επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις όπως η φετινή, ξαφνικά θυμήθηκε πως έπρεπε να παραλάβει τα κηροπήγια που είχε παραγγείλει ως δώρο για τον γάμο της πρώην γυναίκας του. Προς στιγμήν αποφάσισε να μην πάει καν στον γάμο, αλλά το μετάνιωσε καθώς δεν ήθελε να της δώσει την ικανοποίηση να νομίζει ότι την σκέφτεται ακόμα και σέρνεται από μπαρ σε μπαρ, προσπαθώντας να ξεχάσει. Έτσι ντύθηκε και πήγε στο μαγαζί. Και καλά έκανε γιατί εκεί, όπως αποδείχτηκε, θα γνώριζε τον αληθινό έρωτα της ζωής του. Τι κλισέ...
Συγγραφέας: The FKing
Ονειρεμένα Χριστούγεννα...
Ο Χρήστος γύρισε σπίτι μετά από μία κουραστική μέρα στη δουλειά. Ανοίγει την πόρτα και ακούει, “ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ”! Ήταν όλοι του οι φίλοι και οι συγγενείς εκεί. “Πώς είχαν καταφέρει να μπουν;”, σκέφτηκε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Αλλά δεν τον ένοιαζε, ήταν όλοι εκεί οι γονείς του, οι φίλοι του, ακόμα και ο κολλητός του με τον οποίο ξέκοψαν όταν ο Χρήστος μετανάστευσε στην Αυστραλία... Το σπίτι του ήταν υπερβολικά καθαρό και στη μέση υπήρχε ένας μπουφές με κουραμπιέδες, μελομακάρονα και άλλα εκλεκτά εδέσματα. Όλα αυτά υπό το φως δύο περίτεχνων κηροπηγίων που υπήρχαν στο τραπέζι. Αγκάλιαζε και φιλούσε τους πάντες βουρκωμένος από τη συγκίνηση. Τη στιγμή που πίστευε ότι δεν μπορεί να γίνει πιο ευτυχισμένος είδε εκείνη... Ο έρωτας της ζωής του ξεπρόβαλε ανάμεσα από τον πατέρα του και έναν φίλο του. Η αγκαλιά της ήταν το μόνο “καταφύγιο” που είχε βρει στη ζωή του...
“Μα πώς;” κατάφερε μόνο να ψελλίσει.
Τον πλησίασε, έφτασε αρκετά κοντά του ώστε να νιώθει την καυτή ανάσα της στα χείλη του...
Ο Χρήστος ξύπνησε ιδρωμένος, σύρθηκε από το κρεβάτι μέχρι τον υπολογιστή και κούνησε το ποντίκι για να φύγει η προφύλαξη οθόνης. Γέμισε ένα ποτήρι ουίσκι, κοίταξε τη φωτογραφία της νεκρής κοπέλας του και ήπιε μια μεγάλη γουλιά.
“Καλά Χριστούγεννα” ψιθύρισε.
Έξω πυκνές νιφάδες χιονιού άσπριζαν τα αυτοκίνητα...
Συγγραφέας: No Tomorrow
Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011
Meet Brad Pitt
Ακούς το όνομα Brad Pitt. Και σίγουρα το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι “Bradgelina”. Και οι επόμενες σκέψεις σου θα είναι: Jennifer Aniston, “είναι τόσο όμορφος που θέλω να καώ μαζί του στο πυρ το εξώτερον ”,άντε και Συμμορία των 11. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στη συνείδηση της μάζας πλέον έχει καθιερωθεί ώς εκείνος ο πανέμορφος ηθοποιός που πηδάει εκείνη την πανέμορφη ηθοποιό και έχουν κάνει μία τεράστια οικογένεια με υιοθετημένα Βιετναμεζάκια,που τα σέρνουν από δω και από κει, πάντα κυνηγημένοι από δεκάδες παπαράτσι. Και που πριν από αυτό, πηδούσε μία άλλη πανέμορφη ηθοποιό.
Α ναι, έχει παίξει και σε μερικές ταινίες!
Ο Brad Pitt όμως είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Δεν είναι απλά μία όμορφη φάτσα που παίρνει ρόλους για να τραβάει κοριτσάκια. Είναι ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του και η καλλιτεχνική του αξία είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι έχουμε επιλέξει να θυμόμαστε. Με αφορμή λοιπόν την τελευταία του ταινία,το Moneyball, για την οποία ακούγεται ότι θα είναι και υποψήφιος για όσκαρ, σας θυμίζω γιατί είναι μεγάλη παράλειψη που δεν έχει κατακτήσει ακόμα το χρυσό αγαλματίδιο,κάτι το οποίο θα τον καταστούσε στη γνώμη του κόσμου ως έναν σπουδαίο ηθοποιό και όχι ως ένα πλούσιο celebrity:
1.Se7en(1995)
Το Se7en είναι άνετα μέσα στις 5 αγαπημένες μου ταινίες. Κι αν σας φαίνεται παράλογο τώρα, επειδή την βλέπετε κάθε μήνα στο Star, σκεφτείτε ότι όταν βγήκε το 95, συνδύαζε την αρρωστημένη διαστροφή του Saw με την εκπληκτική πλοκή και φυσικά τις πολύ ωραίες ερμηνείες. Και φυσικά σε όλη την ταινία υπάρχει αυτή η περίεργη ατμόσφαιρα που δεν μπορώ να περιγράψω, χαρακτηριστική κάθε ταινίας του Fincher. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι(ψιλοSPOILER ALERT), όταν το στούντιο είδε το τέλος της ταινίας και έβαλε σεναριογράφους να το ξαναγράψουν για να έχει λίγο πιο happy ending, o Brad Pitt, μαζί με τον Fincher και τον Morgan Freeman απείλησαν να φύγουν από την ταινία αν δεν χρησιμοποιούταν το αρχικό τέλος.
Interesting fact: Όταν γύριζαν μία σκηνή καταδίωξης, ο Brad Pitt έπεσε και έσπασε το χέρι του. Το ατύχημα αυτό αν και απροσδόκητο, μπήκε στο σενάριο και στο υπόλοιπο της ταινίας ο χαρακτήρας του Pitt,Mills τριγυρνά με δεμένο χέρι. Ειρωνικά, το σενάριο αρχικά προέβλεπε πως ο Mills στην καταδίωξη όντως τραυματίζεται, απλά όχι στο χέρι του.
2.Fight Club(1999)
Δεν χρειάζεται να πω πολλά για αυτήν την ταινία, όσοι είναι 20-30 χρονών, την έχουν δει και την έχουν λατρέψει. Ποτέ ξανά το Hollywood δεν παρουσίασε πιο εύστοχα την ιδέα της αναρχίας. Σίγουρα ο Edward Norton έκλεψε την παράσταση, αλλά ο Brad ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα στον πρωταγωνιστή. Ο χαρακτήρας του, Tyler Durden, είχε τόσο μεγάλο impact στην ποπ κουλτούρα, που η ιδεολογία του μέσα στην ταινία κατέληξε να γίνεται λήμμα για λεξικά με την ονομασία Durdenism. Αν δεν είναι αυτό πετυχημένη ερμηνεία,δεν ξέρω τι είναι. Ο συγγραφέας του βιβλίου,
Chuck Palahniuk, έχει δηλώσει ότι η ταινία του φάνηκε ως βελτίωση στο έργο του. Και από ότι έχω ακούσει το βιβλίο αξίζει πολύ.
Interesting fact: Στη σκηνή που οι χαρακτήρες του Norton και του Pitt είναι μεθυσμένοι και χτυπάν μπαλάκια του γκολφ, στην πραγματικότητα οι δύο ηθοποιοί είναι όντως ντίρλα και πετάν τα μπαλάκια του γκολφ σε ένα φορτηγάκι της παραγωγής.
3.Snatch(2000)
Το Snatch είναι μια από τις διασκεδαστικότερες ταινίες που υπάρχουν και ενώ αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι ο Guy Ritchie πριν παντρευτεί την Madonna ήταν μία ιδιοφυία, ο Brad Pitt έβαλε ένα μεγάλο λιθαράκι(μια λιθαράρα;)σε αυτό. Η ταινία είναι μία γρήγορη και ευφάνταστη περιπέτεια όπου όλοι οι απολαυστικοί χαρακτήρες της κυνηγάν ένα διαμάντι. Ο Brad ήταν μεγάλος φαν της πρώτης ταινίας του Guy Ritchie, το Lock,Stock and Two Smoking Barrels. Όταν λοιπόν έμαθε πως θα γυρίσει την δεύτερη του ταινία, το Snatch, του ζήτησε κάναν ρόλο. Όταν ο Ritchie είδε πως ο Pitt δεν μπορούσε να τελοιοποιήσει την βρετανική προφορά, του έδωσε τον ρόλο του γύφτου Mickey, ο οποίος σύμφωνα με το σενάριο, μιλάει με μια ακατανόητη προφορά. Και αυτός τον δικαίωσε, κάνοντας τον ρόλο αυτό,το highlight της ταινίας.
Interesting fact: Ο Guy Ritchie εμπνεύστηκε την ακατανόητη προφορά του Mickey, από τα παράπονα που κάναν οι κριτκοί για τις προφορές των ηθοποιών στην πρώτη του ταινία. Έτσι για να αντικρούσει τα όποια παράπονα, αποφάσισε να φτιάξει έναν χαρακτήρα,ο οποίος θα μιλούσε τόσο περίεργα, που οχί μόνο οι θεατές δε θα τον καταλάβαιναν, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν οι χαρακτήρες στην ταινία.
4.Inglorious Basterds(2009)
Ο Brad Pitt, με τη συμμετοχή του στους άδωξους μπάσταρδους, συνεχίζει τις συνεργασίες του με τους κορυφαίους σκηνοθέτες της γενιάς του. Ο ρόλος του Lt. Aldo Raine, ο οποίος συγκεντρώνει μία ομάδα αμερικανών εθελοντών για να μπουν στην Γαλλία και να σκοτώσουν τον Hitler,του ταίριαξε γάντι, όπως και το μουστάκι που άφησε για τον ρόλο αυτό, όπως και η Alabama προφορά που υιοθέτησε. Και η ταινία, αν και δυόμιση ώρες, είναι από τις πιο απολαυστικές ταινίες των τελευταίων χρόνων, δείχνοντας πως ο Tarantino επέστρεψε σε φόρμα μετά το μέτριο Death-Proof και σίγουρα από τους πιο καλοπαιγμένους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες της, ήταν αυτός του Pitt.
Interesting fact: Όταν ο Aldo Raine παριστάνει πως είναι ένας Ιταλός ηθοποιός, στο τέλος της ταινίας, συστήνεται ως “Enzo Girolami”, το οποίο είναι το πραγματικό όνομα του σκηνοθέτη της αυθεντικής ταινίας”Inglorious Bastards” από όπου εμπνεύστηκε ο Tarantino την δικιά του ταινία, Enzo G. Castellari.
5. Friends
Όλοι όσοι είναι φαν των Friends, το συγκεκριμένο επεισόδιο με το guest του Brad Pitt είναι από τα αγαπημένα τους. Ο Brad παίζει έναν παλιό συμμαθητή του Ross και της Rachel, που πηγαίνει στο σπίτι της Monica για το τραπέζι του Thanksgiving. Τα πράγματα παίρνουν μια κωμική τροπή όταν αποκαλύπτει ότι μισεί την Rachel από το σχολείο και ότι αυτός και ο Ross είχαν ιδρύσει τότε το I hate Rachel Green club. Πέρα από την επιτυχία του επεισοδίου, ο Brad Pitt αποδεικνύει ένα κωμικό ταλέντο που δεν είχε δείξει μέχρι τότε. Όταν έκανε το guest, ήταν ήδη αρραβωνιασμένος με την Jennifer Aniston.
Interesting fact: Πέρα από τον Brad Pitt, άλλοι τρεις πρωταγωνιστές του Ocean's Eleven έχουν κάνει guest στους Friends. Ο George Clooney, η Julia Roberts και o Elliot Gould.
Youtube Link.
Honorable Mentions: Seven Years in Tibet, Meet Joe Black, The Curious Case of Benjamin Button, Twelve Monkeys
Οπότε ακόμα κι αν επιμένει κάποιος ότι ο Brad Pitt είναι ένας μέτριος ηθοποιός, δεν μπορεί παρά τουλάχιστον να αναγνωρίσει πως έχει τεράστια καλλιτεχνική διόραση και έχει επιλέξει να συμμετάσχει σε σημαντικότατα projects που έχουν διαμορφώσει την τελευταία γενιά του κινηματογράφου.
Προσπαθούν να σώσουν τον τρίτο κόσμο παίρνοντας ένα ένα μαυράκι και φέρνοντας το στο Hollywood. Δε θα σταματήσουν μέχρι να τους τελείωσουν τα μαυράκια.
Α ναι, έχει παίξει και σε μερικές ταινίες!
Ο Brad Pitt όμως είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Δεν είναι απλά μία όμορφη φάτσα που παίρνει ρόλους για να τραβάει κοριτσάκια. Είναι ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του και η καλλιτεχνική του αξία είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι έχουμε επιλέξει να θυμόμαστε. Με αφορμή λοιπόν την τελευταία του ταινία,το Moneyball, για την οποία ακούγεται ότι θα είναι και υποψήφιος για όσκαρ, σας θυμίζω γιατί είναι μεγάλη παράλειψη που δεν έχει κατακτήσει ακόμα το χρυσό αγαλματίδιο,κάτι το οποίο θα τον καταστούσε στη γνώμη του κόσμου ως έναν σπουδαίο ηθοποιό και όχι ως ένα πλούσιο celebrity:
1.Se7en(1995)
Το Se7en είναι άνετα μέσα στις 5 αγαπημένες μου ταινίες. Κι αν σας φαίνεται παράλογο τώρα, επειδή την βλέπετε κάθε μήνα στο Star, σκεφτείτε ότι όταν βγήκε το 95, συνδύαζε την αρρωστημένη διαστροφή του Saw με την εκπληκτική πλοκή και φυσικά τις πολύ ωραίες ερμηνείες. Και φυσικά σε όλη την ταινία υπάρχει αυτή η περίεργη ατμόσφαιρα που δεν μπορώ να περιγράψω, χαρακτηριστική κάθε ταινίας του Fincher. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι(ψιλοSPOILER ALERT), όταν το στούντιο είδε το τέλος της ταινίας και έβαλε σεναριογράφους να το ξαναγράψουν για να έχει λίγο πιο happy ending, o Brad Pitt, μαζί με τον Fincher και τον Morgan Freeman απείλησαν να φύγουν από την ταινία αν δεν χρησιμοποιούταν το αρχικό τέλος.
Interesting fact: Όταν γύριζαν μία σκηνή καταδίωξης, ο Brad Pitt έπεσε και έσπασε το χέρι του. Το ατύχημα αυτό αν και απροσδόκητο, μπήκε στο σενάριο και στο υπόλοιπο της ταινίας ο χαρακτήρας του Pitt,Mills τριγυρνά με δεμένο χέρι. Ειρωνικά, το σενάριο αρχικά προέβλεπε πως ο Mills στην καταδίωξη όντως τραυματίζεται, απλά όχι στο χέρι του.
2.Fight Club(1999)
Δεν χρειάζεται να πω πολλά για αυτήν την ταινία, όσοι είναι 20-30 χρονών, την έχουν δει και την έχουν λατρέψει. Ποτέ ξανά το Hollywood δεν παρουσίασε πιο εύστοχα την ιδέα της αναρχίας. Σίγουρα ο Edward Norton έκλεψε την παράσταση, αλλά ο Brad ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα στον πρωταγωνιστή. Ο χαρακτήρας του, Tyler Durden, είχε τόσο μεγάλο impact στην ποπ κουλτούρα, που η ιδεολογία του μέσα στην ταινία κατέληξε να γίνεται λήμμα για λεξικά με την ονομασία Durdenism. Αν δεν είναι αυτό πετυχημένη ερμηνεία,δεν ξέρω τι είναι. Ο συγγραφέας του βιβλίου,
Chuck Palahniuk, έχει δηλώσει ότι η ταινία του φάνηκε ως βελτίωση στο έργο του. Και από ότι έχω ακούσει το βιβλίο αξίζει πολύ.
Interesting fact: Στη σκηνή που οι χαρακτήρες του Norton και του Pitt είναι μεθυσμένοι και χτυπάν μπαλάκια του γκολφ, στην πραγματικότητα οι δύο ηθοποιοί είναι όντως ντίρλα και πετάν τα μπαλάκια του γκολφ σε ένα φορτηγάκι της παραγωγής.
3.Snatch(2000)
Το Snatch είναι μια από τις διασκεδαστικότερες ταινίες που υπάρχουν και ενώ αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι ο Guy Ritchie πριν παντρευτεί την Madonna ήταν μία ιδιοφυία, ο Brad Pitt έβαλε ένα μεγάλο λιθαράκι(μια λιθαράρα;)σε αυτό. Η ταινία είναι μία γρήγορη και ευφάνταστη περιπέτεια όπου όλοι οι απολαυστικοί χαρακτήρες της κυνηγάν ένα διαμάντι. Ο Brad ήταν μεγάλος φαν της πρώτης ταινίας του Guy Ritchie, το Lock,Stock and Two Smoking Barrels. Όταν λοιπόν έμαθε πως θα γυρίσει την δεύτερη του ταινία, το Snatch, του ζήτησε κάναν ρόλο. Όταν ο Ritchie είδε πως ο Pitt δεν μπορούσε να τελοιοποιήσει την βρετανική προφορά, του έδωσε τον ρόλο του γύφτου Mickey, ο οποίος σύμφωνα με το σενάριο, μιλάει με μια ακατανόητη προφορά. Και αυτός τον δικαίωσε, κάνοντας τον ρόλο αυτό,το highlight της ταινίας.
Interesting fact: Ο Guy Ritchie εμπνεύστηκε την ακατανόητη προφορά του Mickey, από τα παράπονα που κάναν οι κριτκοί για τις προφορές των ηθοποιών στην πρώτη του ταινία. Έτσι για να αντικρούσει τα όποια παράπονα, αποφάσισε να φτιάξει έναν χαρακτήρα,ο οποίος θα μιλούσε τόσο περίεργα, που οχί μόνο οι θεατές δε θα τον καταλάβαιναν, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν οι χαρακτήρες στην ταινία.
4.Inglorious Basterds(2009)
Ο Brad Pitt, με τη συμμετοχή του στους άδωξους μπάσταρδους, συνεχίζει τις συνεργασίες του με τους κορυφαίους σκηνοθέτες της γενιάς του. Ο ρόλος του Lt. Aldo Raine, ο οποίος συγκεντρώνει μία ομάδα αμερικανών εθελοντών για να μπουν στην Γαλλία και να σκοτώσουν τον Hitler,του ταίριαξε γάντι, όπως και το μουστάκι που άφησε για τον ρόλο αυτό, όπως και η Alabama προφορά που υιοθέτησε. Και η ταινία, αν και δυόμιση ώρες, είναι από τις πιο απολαυστικές ταινίες των τελευταίων χρόνων, δείχνοντας πως ο Tarantino επέστρεψε σε φόρμα μετά το μέτριο Death-Proof και σίγουρα από τους πιο καλοπαιγμένους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες της, ήταν αυτός του Pitt.
Interesting fact: Όταν ο Aldo Raine παριστάνει πως είναι ένας Ιταλός ηθοποιός, στο τέλος της ταινίας, συστήνεται ως “Enzo Girolami”, το οποίο είναι το πραγματικό όνομα του σκηνοθέτη της αυθεντικής ταινίας”Inglorious Bastards” από όπου εμπνεύστηκε ο Tarantino την δικιά του ταινία, Enzo G. Castellari.
5. Friends
Όλοι όσοι είναι φαν των Friends, το συγκεκριμένο επεισόδιο με το guest του Brad Pitt είναι από τα αγαπημένα τους. Ο Brad παίζει έναν παλιό συμμαθητή του Ross και της Rachel, που πηγαίνει στο σπίτι της Monica για το τραπέζι του Thanksgiving. Τα πράγματα παίρνουν μια κωμική τροπή όταν αποκαλύπτει ότι μισεί την Rachel από το σχολείο και ότι αυτός και ο Ross είχαν ιδρύσει τότε το I hate Rachel Green club. Πέρα από την επιτυχία του επεισοδίου, ο Brad Pitt αποδεικνύει ένα κωμικό ταλέντο που δεν είχε δείξει μέχρι τότε. Όταν έκανε το guest, ήταν ήδη αρραβωνιασμένος με την Jennifer Aniston.
Interesting fact: Πέρα από τον Brad Pitt, άλλοι τρεις πρωταγωνιστές του Ocean's Eleven έχουν κάνει guest στους Friends. Ο George Clooney, η Julia Roberts και o Elliot Gould.
Youtube Link.
Honorable Mentions: Seven Years in Tibet, Meet Joe Black, The Curious Case of Benjamin Button, Twelve Monkeys
Οπότε ακόμα κι αν επιμένει κάποιος ότι ο Brad Pitt είναι ένας μέτριος ηθοποιός, δεν μπορεί παρά τουλάχιστον να αναγνωρίσει πως έχει τεράστια καλλιτεχνική διόραση και έχει επιλέξει να συμμετάσχει σε σημαντικότατα projects που έχουν διαμορφώσει την τελευταία γενιά του κινηματογράφου.
Another rides the bus
Παλιότερα είχαμε γράψει για άτομα που μπορεί να γνωρίσεις στο ΚΤΕΛ. Σήμερα θα σας παρουσιάσω το αντίπαλο δέος, τα άτομα στο αστικό. Όλοι όσοι δεν είμαστε μέλη της οικογένειας Βαρδινογιάννη ή της οικογένειας Λάτση έχουμε χρησιμοποιήσει για τις ανάγκες μας, αυτό το δώρο του θεού στον άνθρωπο, αυτόν τον επίγειο παράδεισο, αυτόν τον βασιλικό τρόπο μετακίνησης, το αστικό. Στο αστικό λοιπόν βλέπεις όλες τις εκδοχές της σύχρονης ανθρώπινης φύσης μαζεμένες σε έναν χώρο. Η διαφορά του αστικού με το ΚΤΕΛ, είναι ότι θα κάτσεις για πολύ λιγότερη ώρα και δεν πρόκειται να γνωρίσεις κανένα από εκεί μεσα. Όμως, αν βρεθείς σε ένα σχετικά γεμάτο αστικό, είναι σίγουρο ότι θα δεις τις παρακάτω ειδικές ομάδες ανθρώπων, οι οποίες είναι σίγουρο ότι θα βρίσκονται σε συγκεκριμένες θέσεις και επίσης είναι σίγουρο ότι θα έχουν συγκεκριμένες συμπεριφορές. Σαν να είναι όλοι τους προγραμματισμένα bots. Έχουμε και λέμε:
1.Το teen
Πρώτα από όλα να διευκρινίσω ότι όταν λέω teen, εννοώ θηλυκό teen, γιατί δύσκολα θα συναντήσεις την αρσενική του εκδοχή στο αστικό. Μάλλον επειδή τα αγοράκια έχουν μηχανάκια. Το teen θα το συναντήσεις κάθε μέρα στις ώρες 14.00-17.00 και το Σάββατο από το μεσημέρι μέχρι τις 21.00. Ειδικά άμα έχεις την ατυχία να μπεις σε λεωφορείο την ώρα που σχολάνε τα λύκεια, τότε θα νιώθεις ότι πρωταγωνιστείς σε υγρό όνειρο κάποιου ανώμαλου. Γιατί ατυχία; Γιατί τα teen είναι από τα πιο εκνευριστικά πλάσματα που μπορείς να συναντήσεις κάπου, πόσο μάλλον σε έναν κλειστό χώρο όπου είσαι υποχρεωμένος να μείνεις για κάποια ώρα. Μιλάνε στο κινητό, μιλάνε με τις φίλες τους για τον Justin Bieber, μιλάνε μόνες τους, γενικά μιλάνε. Πολύ και φωναχτά. Και γελάνε ακόμα πιο φωναχτά. Όταν τα βλέπεις και αρχίζεις να σπάζεσαι που σου χαλάνε την ηρεμία, προσπαθείς να τα δικαιολογήσεις. Είναι της ηλικίας,και εγώ έτσι ήμουν, θα μεγαλώσουν και θα ηρεμήσουν, στην τελικη δεν κάνουν κάτι τόσο κακό,απλά έτσι διασκεδάζουν, και τα λοιπά... Αλλά όταν περάσουν 5 λεπτά και συνεχίζουν να κάνουν τόση φασαρία που δεν ακούς τις σκέψεις σου, καταλήγεις να σκέφτεσαι:”έκανα υπομονή τόσην ώρα, και δεν αντέχω άλλο.Έτσι είστε; Αφού συνεχίζετε και κάνετε σαν κοκαρισμένοι πίθηκοι(αρχίζει να μ αρέσει αυτή η έκφραση), ε και εγώ θα αρχίσω να κοιτάω το 16χρονο κώλο σας και δε θα νιώσω καθόλου άσχημα”. Βρίσκονται πάντα μπροστά από τα μηχανήματα εισιτηρίων γιατί εκεί μπορείς να ενοχλείς σχεδόν όλο το λεωφορείο με τις εκνευριστικές φωνές σου.
2.Η γιαγιά
Η γιαγιά είναι ο πιο συνηθισμένος επιβάτης αστικού. Είτε γιατί δεν οδηγεί και έπρεπε να πάει στην τράπεζα να βγάλει τη σύνταξή της(την ποια;),να πάει στην εκκλησία, ή να πάει στη λαϊκή, είτε γιατί το αστικό είναι πλέον από τα λίγα μέρη που μπορεί να συναναστραφεί άλλα άτομα της ηλικίας της και να επιδοθεί στην αγαπημένη της συνήθεια, να κράζει τους νέους. Και ω θεέ αυτό ακριβώς κάνει! Κάθεται σε μία από τις τέσσερις θέσεις, που είναι οι δύο απέναντι από τις άλλες δύο, λίγο μπροστά από το κέντρο του λεωφορείου ή στις αντίστοιχες τέσσερις στο πίσω μέρος του λεωφορείου, γιατί εκεί έχει λίγο χώρο να ακουμπήσει τα μαρούλια που πήρε από το παζάρι, γιατί σε εκείνες τις θέσεις μπορεί να πιάσει συζήτηση με τις άλλες τρεις γιαγιάδες που κάθονται εκεί για τα φάρμακα που παίρνει η καθεμία, αλλά και γιατί από εκεί μπορεί να βλέπει τα teen που βρίσκονται στο δικό τους μέρος και να μονολογεί φωναχτά για το ότι αν αυτή στο καιρό της φορούσε σκουλαρίκι στη μύτη, ο πατέρας της θα την κρεμούσε από αυτό στο κελάρι or something.
3.Ο παππούς
Ο παππούς είναι τελείως διαφορετική κατηγορία από τη γιαγιά. Κατ' αρχάς κάθεται και αυτός όπου κάθονται η γιαγιάδες μόνο επειδή θέλει να τις πιάσει συζήτηση να τις κορτάρει και να θυμηθεί τα νιάτα του, που ήταν μπερμπάντης και κάθε μέρα ήταν δουλειά-καφενείο-φλέρτ με ό,τι κινούταν-σπίτι για φαϊ και το βράδυ καφενείο πάλι για κουμάρι. Συνήθως δε θα γκρινιάζει τόσο, όσο η γιαγιά, αλλά επειδή κάποιες συνήθειες δεν κόβονται, όταν τον πετύχεις στο αστικό ψιλοαπέφυγέ τον, γιατί θα μυρίζει λιγάκι τσίπουρο και άμα έχει χάσει και την μισή του σύνταξη εκείνη τη μέρα στον θανάση δε θέλει πολυ να ξεσπάσει πάνω σου. Και όταν λέω ξεσπάσει, εννοώ να κοιτά την κοτσίδα σου με τέτοιο μίσος που θα ορκίζεσαι ότι ανά πάσα στιγμή θα βγάλει την ψαλίδα, θα σε κουρέψει και μετά θα σου βάλει να κρατάς και μία πινακίδα που θα λέει “τεντυμπόης”.
4.Η μητέρα/νοικοκυρά
Η μητέρα/νοικοκυρά διακρίνεται σε δύο περιπτώσεις, σε αυτήν που έχει το παιδί μαζί της και σε αυτήν που είναι μόνη της. Και στις δύο περιπτώσεις βρίσκεται στα καθίσματα στο πίσω μέρος του λεωφορείου και αν δεν έχει βρει θέση θα σε κοιτάει στα μάτια μέχρι να της παραχωρήσεις την δικιά σου. ΠΡΟΣΟΧΗ! Μην της παραχωρήσεις τη θέση σου από μόνος σου, γιατί θα γυρίσει με ξινισμένο ύφος και θα σου πει:”Γιατί σηκώνεσαι; δεν χρειάζομαι θέση, δεν είμαι τόσο μεγάλη.” Άμα έχει μαζί της παίδι, δεν ξέρω γιατί αλλά θα έχει συνήθως παραπάνω από ένα και θα τα σέρνει από πίσω της, από τη στιγμή που θα μπει στο αστικό, μέχρι το μηχάνημα εισιτηρίων και από εκεί μέχρι τη θέση της. Καθ'όλη τη διαδρομή, θα λέει στο μικρότερο παιδί της να πιάνεται από κάπου, ακόμα κι αν κάθεται και το έχει στην αγκαλιά της και το σφίγγει τόσο πολύ, που φαίνεται σαν να θέλει να το τιμωρήσει που υπάρχει.
Αν είναι χωρίς τα παιδιά, τότε κάθεται σιωπηλή στη γωνιά της, τρέμοντας την ώρα και τη στιγμή που θα πάει σπίτι και θα τα βρει να έχουν δέσει την babysitter σε μια καρέκλα και να αλωνίζουν ελεύθερα στο σπίτι. Πάλι.
5.Ο μεταλάς
Ο μεταλάς είναι ή στις τελευταίες θέσεις του λεωφορείου ή στην φυσούνα. Εννοείται πως φοράει ακουστικά από όπου ακούγονται Kreator ακόμα και τρεις θέσεις παρακάτω, κοιτάει αποσβολωμένος στο άπειρο με ένα θλιμμένο βλέμμα και προσπαθεί να έχει όσο το δυνατόν λιγότερο interaction με τους συνεπιβάτες του. Μάλλον γιατί απλά θέλει να φτάσει σπίτι του και να ξεσκονίσει τις D&D κάρτες του. Και όταν λέω μεταλάς, εννοώ του αρσενικού γένους, καθώς οι γυναίκες μεταλούδες όχι μόνο είναι λιγότερες αλλά και συνήθως έχουν λίγη παραπάνω εξυπνάδα/κοινωνικότητα/αυτοεκτίμηση, όποτε και δεν κυκλοφορούν σαν να βγήκαν από βίντεοκλιπ του '80 και δεν φοράνε αυτή τη θλίψη στο βλέμμα τους, όπως κάνουν οι αντίστοιχοι άντρες.
Άμα είστε άτυχοι και πέσετε στη ειδική περίπτωση του κακού μεταλά, ο οποίος αντί για θλιμμένο βλέμμα ,έχει βλέμμα που λέει:”θα τους σφάξω όλους με το τσεκούρι του μέταλ”, μην κωλώσετε. Βάλτε μία κοπέλα να του μιλήσει και κατευθείαν θα γίνει ένα γατάκι το οποίο θα βγάζει άναρθρες κραυγές στην προσπάθεια του να της μιλήσει .
6.Ο λιώμας
Ο λιώμας είναι είτε πρεζάκι είτε μπεκρής. Η διαφορά τους είναι ότι ο δεύτερος μυρίζει χειρότερα. Στο λεωφορείο θα τους πετύχεις σε οποιοδήποτε σημείο, αλλά πιο συχνά θα βρίσκονται στη διπλανή σου θέση. Το πρεζάκι συνήθως θα κάθεται ήσυχος στο κάθισμα του, πάντα έτοιμος να πέσει,και επίσης πάντα έτοιμος να σου ζητήσει ψιλά με τον πιο ευφάνταστο τρόπο(Αληθινή ιστορία:όταν μία φορά ένα πρεζάκι ζήτησε από έναν φίλο μου ψιλά για "εισιτήριο" και ο φίλος μου πήγε να του δώσει ένα εισιτήριο, το πρεζάκι γύρισε, τέρμα ξενερωμένο, και του είπε:"Ε, μη μας γαμάς τώρα ρε φίλε!" ), ενώ ο μπεκρής είναι πιο vocal τύπος. Μπορει να τραγουδάει εθνικά εμβατήρια, μπορεί να μαλώνει με γιαγιάδες αλλά συχνότερα μονολογεί στην τριπλάσια ένταση από όλους τους άλλους με αποτέλεσμα σχεδόν πάντα να αποτελεί το σόου του λεωφορείου.
7.Ο τζαμπατζής
Ο τζαμπατζής είναι μία ιδιαίτερη κατηγορία,καθώς βρίσκεται πάντα ένας τέτοιος στο αστικό, αλλά σχεδόν ποτέ δεν τον παρατηρείς. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός του. Κάθεται δίπλα από το μηχάνημα εισιτηρίων,ετσί ώστε να προλάβει να βγάλει εισιτήριο στη ζούλα άμα δει να μπαίνει ελεγκτής, αλλά είναι τόσο smooth στις κινήσεις του και στην παρουσία του, που είναι σαν να μην υπάρχει. Πραγματικά ξέρω άτομα που έχουν τελειοποιήσει την τεχνική του τζαμπατζιλικίου τόσο, που δεν έχουν πληρώσει ούτε εισιτήριο όυτε πρόστιμο εδώ και 3 χρόνια. Αλλά και να σε πιάσουν, σύμφωνα με υπολογισμούς μου, αν χρησιμοποιείς το αστικό δυο φορές την ημέρα, μη κόβοντας εισιτήριο και σε πιάνουν μία φορά το δίμηνο, τότε σου βγαίνει πιο φτηνά από το να έβγαζες εισιτήριο σε κάθε σου διαδρομή. Και τον τελευταίο καιρό, δεν παίζει να σε πιάσουν παραπάνω από μία φορά το δίμηνο. Πραγματικά, ξέρει κανένας τι φάση παίζει με τους ελεγκτές; Έχω να τους πετύχω πάνω από μισό χρόνο.
Και εάν σκεφτείς ότι αυτές τις ομάδες τις βλέπεις ταυτόχρονα να αλληλεπιδρούν όλες μεταξύ τους,τότε θα απορήσεις γιατί προτιμάς ακόμα να χρησιμοποιείς αυτό το είδος συγκοινωνιών από το να περπατήσεις για μίση ώρα στην παγωνιά χωρίς mp3-player.
1.Το teen
Πρώτα από όλα να διευκρινίσω ότι όταν λέω teen, εννοώ θηλυκό teen, γιατί δύσκολα θα συναντήσεις την αρσενική του εκδοχή στο αστικό. Μάλλον επειδή τα αγοράκια έχουν μηχανάκια. Το teen θα το συναντήσεις κάθε μέρα στις ώρες 14.00-17.00 και το Σάββατο από το μεσημέρι μέχρι τις 21.00. Ειδικά άμα έχεις την ατυχία να μπεις σε λεωφορείο την ώρα που σχολάνε τα λύκεια, τότε θα νιώθεις ότι πρωταγωνιστείς σε υγρό όνειρο κάποιου ανώμαλου. Γιατί ατυχία; Γιατί τα teen είναι από τα πιο εκνευριστικά πλάσματα που μπορείς να συναντήσεις κάπου, πόσο μάλλον σε έναν κλειστό χώρο όπου είσαι υποχρεωμένος να μείνεις για κάποια ώρα. Μιλάνε στο κινητό, μιλάνε με τις φίλες τους για τον Justin Bieber, μιλάνε μόνες τους, γενικά μιλάνε. Πολύ και φωναχτά. Και γελάνε ακόμα πιο φωναχτά. Όταν τα βλέπεις και αρχίζεις να σπάζεσαι που σου χαλάνε την ηρεμία, προσπαθείς να τα δικαιολογήσεις. Είναι της ηλικίας,και εγώ έτσι ήμουν, θα μεγαλώσουν και θα ηρεμήσουν, στην τελικη δεν κάνουν κάτι τόσο κακό,απλά έτσι διασκεδάζουν, και τα λοιπά... Αλλά όταν περάσουν 5 λεπτά και συνεχίζουν να κάνουν τόση φασαρία που δεν ακούς τις σκέψεις σου, καταλήγεις να σκέφτεσαι:”έκανα υπομονή τόσην ώρα, και δεν αντέχω άλλο.Έτσι είστε; Αφού συνεχίζετε και κάνετε σαν κοκαρισμένοι πίθηκοι(αρχίζει να μ αρέσει αυτή η έκφραση), ε και εγώ θα αρχίσω να κοιτάω το 16χρονο κώλο σας και δε θα νιώσω καθόλου άσχημα”. Βρίσκονται πάντα μπροστά από τα μηχανήματα εισιτηρίων γιατί εκεί μπορείς να ενοχλείς σχεδόν όλο το λεωφορείο με τις εκνευριστικές φωνές σου.
2.Η γιαγιά
Η γιαγιά είναι ο πιο συνηθισμένος επιβάτης αστικού. Είτε γιατί δεν οδηγεί και έπρεπε να πάει στην τράπεζα να βγάλει τη σύνταξή της(την ποια;),να πάει στην εκκλησία, ή να πάει στη λαϊκή, είτε γιατί το αστικό είναι πλέον από τα λίγα μέρη που μπορεί να συναναστραφεί άλλα άτομα της ηλικίας της και να επιδοθεί στην αγαπημένη της συνήθεια, να κράζει τους νέους. Και ω θεέ αυτό ακριβώς κάνει! Κάθεται σε μία από τις τέσσερις θέσεις, που είναι οι δύο απέναντι από τις άλλες δύο, λίγο μπροστά από το κέντρο του λεωφορείου ή στις αντίστοιχες τέσσερις στο πίσω μέρος του λεωφορείου, γιατί εκεί έχει λίγο χώρο να ακουμπήσει τα μαρούλια που πήρε από το παζάρι, γιατί σε εκείνες τις θέσεις μπορεί να πιάσει συζήτηση με τις άλλες τρεις γιαγιάδες που κάθονται εκεί για τα φάρμακα που παίρνει η καθεμία, αλλά και γιατί από εκεί μπορεί να βλέπει τα teen που βρίσκονται στο δικό τους μέρος και να μονολογεί φωναχτά για το ότι αν αυτή στο καιρό της φορούσε σκουλαρίκι στη μύτη, ο πατέρας της θα την κρεμούσε από αυτό στο κελάρι or something.
3.Ο παππούς
Ο παππούς είναι τελείως διαφορετική κατηγορία από τη γιαγιά. Κατ' αρχάς κάθεται και αυτός όπου κάθονται η γιαγιάδες μόνο επειδή θέλει να τις πιάσει συζήτηση να τις κορτάρει και να θυμηθεί τα νιάτα του, που ήταν μπερμπάντης και κάθε μέρα ήταν δουλειά-καφενείο-φλέρτ με ό,τι κινούταν-σπίτι για φαϊ και το βράδυ καφενείο πάλι για κουμάρι. Συνήθως δε θα γκρινιάζει τόσο, όσο η γιαγιά, αλλά επειδή κάποιες συνήθειες δεν κόβονται, όταν τον πετύχεις στο αστικό ψιλοαπέφυγέ τον, γιατί θα μυρίζει λιγάκι τσίπουρο και άμα έχει χάσει και την μισή του σύνταξη εκείνη τη μέρα στον θανάση δε θέλει πολυ να ξεσπάσει πάνω σου. Και όταν λέω ξεσπάσει, εννοώ να κοιτά την κοτσίδα σου με τέτοιο μίσος που θα ορκίζεσαι ότι ανά πάσα στιγμή θα βγάλει την ψαλίδα, θα σε κουρέψει και μετά θα σου βάλει να κρατάς και μία πινακίδα που θα λέει “τεντυμπόης”.
4.Η μητέρα/νοικοκυρά
Η μητέρα/νοικοκυρά διακρίνεται σε δύο περιπτώσεις, σε αυτήν που έχει το παιδί μαζί της και σε αυτήν που είναι μόνη της. Και στις δύο περιπτώσεις βρίσκεται στα καθίσματα στο πίσω μέρος του λεωφορείου και αν δεν έχει βρει θέση θα σε κοιτάει στα μάτια μέχρι να της παραχωρήσεις την δικιά σου. ΠΡΟΣΟΧΗ! Μην της παραχωρήσεις τη θέση σου από μόνος σου, γιατί θα γυρίσει με ξινισμένο ύφος και θα σου πει:”Γιατί σηκώνεσαι; δεν χρειάζομαι θέση, δεν είμαι τόσο μεγάλη.” Άμα έχει μαζί της παίδι, δεν ξέρω γιατί αλλά θα έχει συνήθως παραπάνω από ένα και θα τα σέρνει από πίσω της, από τη στιγμή που θα μπει στο αστικό, μέχρι το μηχάνημα εισιτηρίων και από εκεί μέχρι τη θέση της. Καθ'όλη τη διαδρομή, θα λέει στο μικρότερο παιδί της να πιάνεται από κάπου, ακόμα κι αν κάθεται και το έχει στην αγκαλιά της και το σφίγγει τόσο πολύ, που φαίνεται σαν να θέλει να το τιμωρήσει που υπάρχει.
Τελικά το 2% είναι πολύ μεγάλο ποσοστό όταν μιλάμε για ποσοστά αποτυχίας της αντισύλληψης
Αν είναι χωρίς τα παιδιά, τότε κάθεται σιωπηλή στη γωνιά της, τρέμοντας την ώρα και τη στιγμή που θα πάει σπίτι και θα τα βρει να έχουν δέσει την babysitter σε μια καρέκλα και να αλωνίζουν ελεύθερα στο σπίτι. Πάλι.
5.Ο μεταλάς
Ο μεταλάς είναι ή στις τελευταίες θέσεις του λεωφορείου ή στην φυσούνα. Εννοείται πως φοράει ακουστικά από όπου ακούγονται Kreator ακόμα και τρεις θέσεις παρακάτω, κοιτάει αποσβολωμένος στο άπειρο με ένα θλιμμένο βλέμμα και προσπαθεί να έχει όσο το δυνατόν λιγότερο interaction με τους συνεπιβάτες του. Μάλλον γιατί απλά θέλει να φτάσει σπίτι του και να ξεσκονίσει τις D&D κάρτες του. Και όταν λέω μεταλάς, εννοώ του αρσενικού γένους, καθώς οι γυναίκες μεταλούδες όχι μόνο είναι λιγότερες αλλά και συνήθως έχουν λίγη παραπάνω εξυπνάδα/κοινωνικότητα/αυτοεκτίμηση, όποτε και δεν κυκλοφορούν σαν να βγήκαν από βίντεοκλιπ του '80 και δεν φοράνε αυτή τη θλίψη στο βλέμμα τους, όπως κάνουν οι αντίστοιχοι άντρες.
Άμα είστε άτυχοι και πέσετε στη ειδική περίπτωση του κακού μεταλά, ο οποίος αντί για θλιμμένο βλέμμα ,έχει βλέμμα που λέει:”θα τους σφάξω όλους με το τσεκούρι του μέταλ”, μην κωλώσετε. Βάλτε μία κοπέλα να του μιλήσει και κατευθείαν θα γίνει ένα γατάκι το οποίο θα βγάζει άναρθρες κραυγές στην προσπάθεια του να της μιλήσει .
6.Ο λιώμας
Ο λιώμας είναι είτε πρεζάκι είτε μπεκρής. Η διαφορά τους είναι ότι ο δεύτερος μυρίζει χειρότερα. Στο λεωφορείο θα τους πετύχεις σε οποιοδήποτε σημείο, αλλά πιο συχνά θα βρίσκονται στη διπλανή σου θέση. Το πρεζάκι συνήθως θα κάθεται ήσυχος στο κάθισμα του, πάντα έτοιμος να πέσει,και επίσης πάντα έτοιμος να σου ζητήσει ψιλά με τον πιο ευφάνταστο τρόπο(Αληθινή ιστορία:όταν μία φορά ένα πρεζάκι ζήτησε από έναν φίλο μου ψιλά για "εισιτήριο" και ο φίλος μου πήγε να του δώσει ένα εισιτήριο, το πρεζάκι γύρισε, τέρμα ξενερωμένο, και του είπε:"Ε, μη μας γαμάς τώρα ρε φίλε!" ), ενώ ο μπεκρής είναι πιο vocal τύπος. Μπορει να τραγουδάει εθνικά εμβατήρια, μπορεί να μαλώνει με γιαγιάδες αλλά συχνότερα μονολογεί στην τριπλάσια ένταση από όλους τους άλλους με αποτέλεσμα σχεδόν πάντα να αποτελεί το σόου του λεωφορείου.
7.Ο τζαμπατζής
Ο τζαμπατζής είναι μία ιδιαίτερη κατηγορία,καθώς βρίσκεται πάντα ένας τέτοιος στο αστικό, αλλά σχεδόν ποτέ δεν τον παρατηρείς. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός του. Κάθεται δίπλα από το μηχάνημα εισιτηρίων,ετσί ώστε να προλάβει να βγάλει εισιτήριο στη ζούλα άμα δει να μπαίνει ελεγκτής, αλλά είναι τόσο smooth στις κινήσεις του και στην παρουσία του, που είναι σαν να μην υπάρχει. Πραγματικά ξέρω άτομα που έχουν τελειοποιήσει την τεχνική του τζαμπατζιλικίου τόσο, που δεν έχουν πληρώσει ούτε εισιτήριο όυτε πρόστιμο εδώ και 3 χρόνια. Αλλά και να σε πιάσουν, σύμφωνα με υπολογισμούς μου, αν χρησιμοποιείς το αστικό δυο φορές την ημέρα, μη κόβοντας εισιτήριο και σε πιάνουν μία φορά το δίμηνο, τότε σου βγαίνει πιο φτηνά από το να έβγαζες εισιτήριο σε κάθε σου διαδρομή. Και τον τελευταίο καιρό, δεν παίζει να σε πιάσουν παραπάνω από μία φορά το δίμηνο. Πραγματικά, ξέρει κανένας τι φάση παίζει με τους ελεγκτές; Έχω να τους πετύχω πάνω από μισό χρόνο.
Και εάν σκεφτείς ότι αυτές τις ομάδες τις βλέπεις ταυτόχρονα να αλληλεπιδρούν όλες μεταξύ τους,τότε θα απορήσεις γιατί προτιμάς ακόμα να χρησιμοποιείς αυτό το είδος συγκοινωνιών από το να περπατήσεις για μίση ώρα στην παγωνιά χωρίς mp3-player.
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011
Φιλία 101
Πρώτα από όλα, το βασικότερο ερώτημα, τι θα πει φιλία; Κάποιοι θεωρούν φίλο όποιον γνωρίζουν, άλλοι πάλι χαρακτηρίζουν φίλους αυτούς με τους οποίους βγαίνουν το σαββατόβραδο. Υπάρχουν οι μαλάκες που προσπαθούν να βγάλουν ορισμό για μια έννοια σαν την φιλία. Τέλος υπάρχουν τύποι που το παραψειρίζουν, και οι φίλοι τους μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Όπως καταλάβατε ανήκω στην τελευταία κατηγορία ανθρώπων και όλοι όσοι με γνωρίζετε ανήκετε στις ακόλουθες ομάδες που θα αναφέρω.
1. Ας ξεκινήσουμε από το μεγαλύτερο σύνολο, όλα τα άτομα που γνωρίζω (και συνεχίζω να τα θυμάμαι μετά τη γνωριμία μας, κάτι όχι και πολύ συχνό), τα οποία βγαίνουν από το σύνολο αγνώστων και μπαίνουν στο σύνολο των γνωστών μου
2. Παρέα για μένα είναι όλα εκείνα τα άτομα, με τα οποία περιστασιακά ή τακτικά βγαίνω μαζί τους (με τη θέληση μου και όχι από σπόντα) είτε για κανένα καφέ, είτε για καμιά μπύρα.
3. Καλές παρέες, αποτελούνται από άτομα που εκτιμώ και επιδιώκω να βγαίνω πιο τακτικά μαζί τους, από ότι με άλλες παρέες. Προφανώς αποτελούν υποσύνολο των παρεών.
4. Κολλητοί, άτομα που βγαίνεις συνέχεια μαζί τους, μιλάς συνέχεια μαζί τους, ξέρεις το παραμικρό νέο τους, ακόμα κι αν αυτό είναι το περίεργο σχήμα της κουράδας που έβγαλε το πρωί. Όλοι οι γνωστοί σου το πιθανότερο είναι να νομίζουν απλά ότι τα έχετε.
5. Τρόμπες, γνωστοί σου με τους οποίους δε γουστάρεις πολλά πάρε δώσε. Δεν είναι απαραίτητο να έχετε μαλώσει. Μπορεί απλά να σου τη σπάνε ή απλά να μην ταιριάζουν τα χνώτα σας.
6. Αντιπαθείς, ειδικά άτομα στην κατηγορία τρόμπες, μπορεί να είναι ακόμα και εχθροί σου. Τους αντιπαθείς/μισείς, είναι αμοιβαίο και συνήθως έχετε και προϊστορία. Π.χ. σου είχε κλέψει τη σβήστρα στην τρίτη δημοτικού!
7. Φίλοι, προφανώς δεν ανήκουν στα σύνολα 5 και 6, αλλά μπορεί να είναι διάσπαρτοι σε όλες τις άλλες κατηγορίες, ναι θα είναι κυρίως στις κατηγορίες 3 και 4 αλλά όχι μόνο εκεί απαραίτητα.
Τώρα, τι είναι οι φίλοι; Είναι τα άτομα που αγαπάς, και είσαι έτοιμος να τα βάλεις πάνω από τον εαυτούλη σου,και για όποιον του ακούγεται εύκολo να τον πληροφορήσω ότι δεν είναι. Tο μόνο που μπορείς να ελπίζεις από άτομα που θεωρείς φίλους σου είναι να νιώθουν το ίδιο για σένα. Η δεύτερη ελπίδα σου είναι, όταν θα κληθείς να αποδείξεις ότι τον βάζεις πάνω από σένα, να μπορέσεις να το αποδείξεις εμπράκτως, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Οπότε για μένα όποιος έχει διψήφιο αριθμό φίλων, και δε μιλάω για τους φίλους στο facebook, απλά δεν εκτιμάει την φιλία όσο εγώ...
Αγαπημένη κατάσταση όταν τρώω χυλόπιτα από καμιά γκόμενα και πετάει την υπερατάκα, "σε βλέπω σαν φίλο!". Yeah right, γνωριζόμαστε 2 ραντεβού και με βλέπεις σαν φίλο, well guess what, I DON'T! Η μπιχλίτσα ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού ενός φίλου μου (μιαμ!) σημαίνει πιο πολλά για μένα από σένα (εξαιρούνται οι μουνόδουλοι)!
Και επειδή παραέγινε βαρύ το άρθρο, και μιας και μίλησα για γκόμενες, ήρθε η ώρα να γελάσουμε...
ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Πιστεύω ότι οι γυναίκες, είστε εντελώς ανίκανες να καταλάβετε την ειλικρινή, αντρική φιλία. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ δύο γυναίκες που να είναι φίλες και να μπορώ να τις συγκρίνω με δύο άντρες φίλους, βασικά άκυρο κάθε κανόνας έχει και λαμπρές εξαιρέσεις, ξέρω δύο. Τέλος πάντων, κατά τα άλλα η γυναικεία φιλία είναι ποντιακό ανέκδοτο, έχω δει κοπέλες που φαινομενικά ήταν υπερφίλες και έριχναν η μία στην άλλη περισσότερο backstab από όσο έριχνα εγώ στον Tiebreaker όταν παίζαμε Quake III!
Το πιο αστείο της υπόθεσης ήταν ότι έρχονταν και οι δύο σε μένα εναλλάξ και κράζαν η μία την άλλη, αλλά όταν ήταν μαζί όλα μέλι - γάλα! ΒΡΕ ΟΥΣΤ! Αν και μπορώ να πω ότι αυτή η κατάσταση με βοήθησε να καταλάβω την έννοια της λυκοφιλίας, μίας λέξης που για μένα μέχρι τότε ήταν ακατανόητη. Και όπως έχω ξαναπεί, μέχρι να καταλάβετε το 25th hour, και γιατί ένας άντρας θα
Για να σας σοκάρω λίγο ακόμα τις γυναίκες, όπως δεν υπάρχει Άι-Βασίλης, έτσι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΙΛΙΑ ΑΝΤΡΑ-ΓΥΝΑΙΚΑ. Αν πιστεύετε ότι έχετε κάποιο φίλο τα ενδεχόμενα είναι τα εξής:
80% Σε γουστάρει/θέλει να σε πηδήξει.
10% Η προσωπική μου εκτίμηση του ποσοστού των gay στην Ελλάδα, δεν λαμβάνονται υπόψιν ως άντρες, πιθανότατα λέει αλήθεια και σε θέλει για φίλη.
9% Σε γούσταρε/ήθελε να σε πηδήξει και τώρα για κάποιο λόγο δεν ξεκόβει μαζί σου. Μπορεί να του θυμίζεις κάτι, να θέλει περιστασιακά να θυμάται το σχήμα των βυζιών σου, κάτι τέλος πάντων.
1% Έπεσες στην εξαίρεση, λέει αλήθεια, δεν ξέρω γιατί, αλλά λέει αλήθεια! Πώς θα το καταλάβεις; Έλα μου ντε, good luck with that... Ένας τρόπος θα ήταν να πας στο σπίτι του μόνη σου, αν δεν προσπαθήσει να σε πηδήξει, ΜΑΛΛΟΝ λέει αλήθεια!
Και τώρα ένα μεγάλο ερώτημα. Σκοτώνει η απόσταση τη φιλία; Άποψη μου, όχι. Οι φιλίες που θα χαθούν λόγω απόστασης, κατά την προσωπική μου εκτίμηση δεν ήταν φιλίες. Ήταν μία σχέση κάπου ανάμεσα σε καλή παρέα και κολλητού, στην οποία λανθασμένα αποδόθηκε ο τίτλος της φιλίας. Μία φιλία σαν αποτέλεσμα του χρόνου και της απόστασης για μένα μπορεί μόνο να αλλάξει περιοχή στο διάγραμμα. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει να μετακινηθεί από το σύνολο των κολλητών, σε αυτό των γνωστών... Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι αυτό το άτομο δεν είναι πλέον φίλος σου, δε νοιάζεσαι γι αυτόν και τα νέα του σου είναι αδιάφορα, και σε καμία περίπτωση δε θα νιώσεις αμήχανα αν τον δεις ακόμη και μετά από μία δεκαετία.
Έχω παρατηρήσει ότι πολλά άτομα δυσκολεύονται να πουν σ' αγαπώ σε άλλους. Εγώ ποτέ δεν είχα τέτοια προβλήματα, αγαπώ όλον τον κόσμο.
Μέχρι τουλάχιστον να σταματήσει να το αξίζει... Ωστόσο, θα δυσκολευτώ υπερβολικά πολύ να βάλω κάποιον στην περιοχή των φίλων μου και ακόμα περισσότερο να παραδεχτώ ότι είναι εκεί.
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011
Πώς η Pop Κουλτούρα Καταστρέφει τις Ζωές μας
Τη σημερινή εποχή ο κάθε άνθρωπος είναι συνέχεια αντιμέτωπος με διλήμματα. Είναι μια εποχή διαφορετική από τις άλλες όσο τα '50s με τα '70s, με την μοναδική σημαντικότερη διαφορά του internet και των smartphones, για να κουβαλάμε το internet παντού μαζί μας. Αυτά μας έχουν φέρει πιο κοντά στον πολιτισμό κατά μιαν έννοια, καθώς κάθε κομμάτι αυτού του αφηρημένου καμβά που αποκαλούμε pop κουλτούρα, η οποία πλέον φαίνεται να ορίζει τη σύγχρονη ιστορία, βρίσκεται ένα click ή tap μακριά, να 'ναι καλά οι καφετέριες με wifi που σε ακραίες περιπτώσεις μας αποτρέπουν από το να κάνουμε αυτό ακριβώς που προσπαθούμε να κάνουμε όταν βγαίνουμε. Ένας από τους λόγους για τους οποίους βγαίνω είναι για να αποδράσω από το internet και δεν θέλω δωρεάν wifi στις καφετέριες που πηγαίνω. (Εντάξει, δεν το πιστεύω αυτό, το τζάμπα wifi είναι το αγαπημένο μου είδος wifi και πιστεύω ότι έχω την απαραίτητη αυτοσυγκράτηση - I am a master of my own bladder internet cravings). Πώς λοιπόν αυτά τα καινούρια, γαμάτα πράγματα είναι δυνατόν να μας κάνουν κακό, θα μου πεις, αφού ο Barney Stinson μας δίδαξε ότι new is always better; Κούνια που σε κούναγε, θα σου πω... Το "κακό" υποτιμάει την πραγματική ζημιά που η pop κουλτούρα μπορεί καταφέρει στον μοντέρνο κόσμο και ιδού γιατί:
1. Με πρωτοπόρο το Karate Kid, κάθε ταινία που θέλει να μας εμπνεύσει με μια μνημειώδη επιτυχία χρησιμοποιεί μοντάζ. Ξέρετε τη ρουτίνα: ο πρωταγωνιστής είναι πολύ κακός σε κάτι, οπότε υπάρχει μια πεντάλεπτη σκηνή στη μέση της ταινίας που τον δείχνει να προπονείται ενώ από πίσω παίζει το Eye of the Tiger και μετά είναι ξαφνικά υπεργυμνασμένος, υπερέμπειρος ή ο Rocky.
Πλέον το μυαλό μας έχει φτάσει να αποδέχεται αυτήν την αναστολή της δυσπιστίας ως κανόνα του σύμπαντος, με αποτέλεσμα να υποτιμάμε την ποσότητα της δουλειάς που απαιτείται για οτιδήποτε αξιόλογο. Ο καθένας έχει στο μυαλό του περίπου πόση προσπάθεια χρειάζεται για πάρει το πτυχίο του, να πετύχει στην δουλειά του ή να γυμνάσει το σώμα του, προκύπτει όμως ότι αυτή η εκτίμηση πέφτει πολύ εκτός της πραγματικότητας. Και από τη στιγμή που δεν πετυχαίνουμε ενώ σύμφωνα με τις λάθος προσδοκίες μας σκοτωνόμαστε στην δουλειά, πρέπει κάποιος να φταίει, πέρα απ' τον εαυτό μας φυσικά, που δεν έχουμε καταφέρει όσα θεωρούμε ότι το σύμπαν μας χρωστάει να πετύχουμε (η κυβέρνηση, οι μετανάστες, η γαμημένη κακή μας τύχη κλπ). Στην πραγματικότητα για να γίνουμε ειδικοί σε κάτι υπολογίζεται ότι πρέπει να αφιερώσουμε σ'αυτό περίπου 10.000 ώρες εξάσκησης. Πάρτε ένα λεπτό για να χωνέψετε την ιδέα. Αυτό μεταφράζεται σε περίπου 3 ώρες την μέρα για δέκα χρόνια. Και σαν αυτό να μην είναι αρκετό, πλέον βρισκόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά με τόσες πολλές διαφορετικές ασχολίες, ευγενική χορηγία της pop κουλτούρας, που οι 10.000 ώρες από βουνό γίνονται το ίδιο το γαμημένο Everest...
2. Το σημερινό lifestyle των άπειρων περισπασμών μας έχει καταντήσει σαν ζαβλακωμένα χρυσόψαρα καθώς προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε όσο περισσότερα πράγματα χωράει η μέρα μας σε μια προσπάθεια να διώξουμε αυτήν την διαολεμένη βαρεμάρα.
Η ανθρώπινη προσοχή είναι ένα παντοδύναμο όπλο το οποίο χρησιμοποιείται καθημερινά εναντίον μας ακριβώς λόγω της προσωρινής φύσης της. Μπορεί να είμαστε καταπιασμένοι με το αγαπημένο μας πράγμα στον κόσμο αμελώντας πείνα, σωματική δυσφορία και υποχρεώσεις και αρκεί απλά να χτυπήσει το τηλέφωνό μας, να ακουστεί ένας δυνατός θόρυβος απ' έξω ή, πιο ύπουλα, να γλιστρήσει μια σκέψη στο μυαλό μας (ξέχασα να κατεβάσω το καινούριο Dexter!) και ξαφνικά, έστω και για μία στιγμή, έχουμε ξεχάσει τι γαμημένη δουλειά είχαμε με εκείνο το tab που πριν 5 λεπτά ανοίξαμε στον firefox γιατί το άρθρο στο άλλο tab είχε ένα link στην wikipedia και από 'κει που ψάχναμε πώς λέγεται ο drummer των Soundgarden (Matt Cameron) καταλήξαμε να κάνουμε επιδρομή στις φανταχτερές μπλε λεξούλες που μάλλον λένε κάτι ενδιαφέρον και τελικά να μαθαίνουμε πότε δημιουργήθηκε το πρώτο πετάλι για την κάσα (το 1909 από την Ludwig & Ludwig Co.) και να φρεσκάρουμε τις γνώσεις μας για την μετάδοση του ήχου (με διαμήκη κύματα μέσα από αέρια, υγρά και πλάσμα, και με εγκάρσια κύματα μέσα από στερεά).
Και αυτό δεν είναι τίποτα, γιατί αν τελικά σταματήσουμε να ανοίγουμε tabs και πιάσουμε να διαβάζουμε πραγματικά, θα σιχαθούμε πριν καν τελειώσει η πρώτη σελίδα, επειδή ακριβώς έχουμε ξεχάσει πώς να εστιάζουμε. Άρα εξυπακούεται ότι κάθε καλός διαφημιστής/τύπος-που-φτιάχνει-trailer θα ξέρει πώς να παίξει με την προσοχή μας γιατί ο μισθός που παίρνει κάθε μήνα είναι συνάρτηση του πόσους από μας θα καταφέρει να σηκώσει από το διάβασμα για να αγοράσουμε αυτό που πουλάει. Κάθε τηλεοπτική σειρά πλέον έχει το γνωστό "Previously on kaka maka" με σκηνές από προηγούμενα επεισόδια, γιατί θεωρείται δεδομένο ότι από τη μία βδομάδα στην επόμενη δεν θα θυμόμαστε τι έχει συμβεί στην αγαπημένη μας σειρά, αφού έχουν μεσολαβήσει άπειρες ασχολίες/ενδιαφέροντα/αποσπάσεις. Η ύπαρξή τους επίσης προκαλεί την δική μας επανάπαυση στο γεγονός ότι δεν χρειάζεται να θυμόμαστε, και ο κύκλος συνεχίζεται. Και φυσικά η έκθεσή μας στην αγγλική γλώσσα σε καθημερινή βάση δεν σταματάει μόνο με το internet και τη wikipedia...
3. Αν βρίσκεσαι στην ηλικιακή ομάδα των ανθρώπων που δεν έχουν θανάσιμο φόβο της τεχνολογίας τότε βρίσκεσαι στην ιδιαίτερα ευχάριστη θέση να μην χρειάζεται να υπομείνεις την πιο σιχαμερή στοίβα κουραδιών που έχει να μας προσφέρει η Ελλάδα: την τηλεόρασή της.
Στοιχηματίζω το αριστερό μου παπάρι ότι πλέον ξέρεις τι θα πει torrent και πώς να το ανοίξεις (μάζεψε το τιρμπουσόν, γιαγιά) για να απολαύσεις κάθε πτυχή της αμερικανικής και όχι μόνο, τηλεόρασης παρόλο που δεν βρίσκεσαι στην Αμερική και δεν έχεις τηλεόραση. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, ο κάθε άνθρωπος πρέπει να καλύψει τις ανάγκες του για ξύσιμο και η αμερικανική τηλεόραση αν μη τι άλλο έχει τον απαραίτητο προϋπολογισμό να είναι γυαλιστερή και όμορφη ώστε να μας τραβάει την προσοχή και άπειρα "cliffhangers" για να συνεχίζει να την κρατάει. Αυτό σημαίνει ότι μια πολύ αργή μέρα που κανείς δεν θα έχει λεφτά για έξω, που θα είμαστε άρρωστοι ή που θα πρέπει να αρχίσουμε διάβασμα επιτέλους γιατί η εξεταστική ξεκινάει σε δυο βδομάδες, δηλαδή θα την βγάλουμε σπίτι βλέποντας σειρές και ταινίες όλη μέρα, το αυτί αρχίζει να κολλάει στις αγγλικές λέξεις και σε έννοιες που δεν έχουν απευθείας μετάφραση στα ελληνικά. Το "point" φυσικά του να μαθαίνουμε ξένες γλώσσες είναι το να αφομοιώνουμε αυτές τις νέες έννοιες ώστε στο τέλος να μπορούμε να μιλήσουμε καλύτερα την δική μας γλώσσα αντί για ένα περίεργο αμάλγαμα όπου προτεραιότητα έχει όποια λέξη πετάγεται πρώτη στο μυαλό μας. Αφήστε αυτές τις μαλακίες περί συνεννόησης με άλλους λαούς, γιατί παντού μπορείς να συνεννοηθείς με αγγλικά και αν δεν μπορείς, μάλλον βρίσκεσαι κάπου που δεν θα έπρεπε και τρέξε γρήγορα, γιατί κάποιος σου κλέβει το νεφρό και μέρος του συκωτιού σου αυτή τη στιγμή. Συμβαδίζοντας με τους καιρούς, έχει μάθει και το κάθε κουραδιάς κουράδι τι σκατά θα πει "concept", και το σπαμμάρει σε κάθε ευκαιρία που (νομίζει ότι) ταιριάζει γιατί είναι "edgy" και "cool", με πρώτους απ' όλους τους αυτοαποκαλούμενους "celebrities" της τηλεόρασης, που έχουν χτυπηθεί στ' αυτιά από την κρίση μέσης ζωής (όχι ηλικίας -- τα 8 από τα 15 λεπτά διασημότητας έχουν περάσει) και προσπαθούν να ξανανιώσουν νέοι και ωραίοι και φρέσκοι χρησιμοποιώντας εσφαλμένα αυτή τη "slang" που την μιλάνε οι πιτσιρικάδες...
4. Αυτοί οι δήθεν διάσημοι ρίχνουν το επίπεδο για όλους εμάς γιατί είναι αρκετό το να τοποθετείς στόμια μπουκαλιών (σαμπάνιας) σε στόμια μηρών (μουνιά) και να ακολουθείς τις συμβουλές του δικηγόρου σου (deny deny deny) στέλνοντας εξώδικα σε όποιον σε αποκαλέσει πορνοστάρ ή να είσαι καθυστερημένος και να προσποιείσαι ότι τραγουδάς για να πετύχεις (φαινομενικά) σ' αυτό το παιχνίδι της ζωής. Εδώ που τα λέμε αφού ο Βας Βας κατάφερε να κάνει τέτοια επιτυχία τραγουδώντας, δεν νιώθουν τουλάχιστον λίγο καλύτερα οι επίδοξοι τραγουδιάρηδες που ξευτιλίζονται στο X-Factor αντί να γίνουν κι αυτοί μέρος της κάπως-ταλαντούχας μάζας; Τουλάχιστον έχουν αποφύγει μια σφαίρα που πονάει αποτυγχάνοντας αντί να πετύχουν για αρχή και μετά να πουλήσουν λιγότερα άλμπουμ από τον Κάτμαν.
Αυτοί οι τύποι και τύπισσες πλασάρονται σύμφωνα με συμφέροντα από την τηλεόραση ως φωτεινά αστέρια που σηματοδοτούν την επιτυχία μόνο και μόνο γιατί εμφανίζονται στο γυαλί και προφανώς το σχέδιό τους πιάνει, αφού έχουμε επιτρέψει να υπάρχουν ακόμα με την προσοχή που τους δίνουμε. Ταυτόχρονα αυτοί περνάνε τις αξίες τους στον κόσμο καθώς, για να είναι στην τηλεόραση, είναι πιο σημαντικοί και αξιόλογοι άνθρωποι από μας. Σκεφτείτε το εξής σενάριο, μια ακόμα φτωχή οικογένεια με τον ηθικά άκαμπτο Eddard Stark για πατέρα να παίρνει στην αρχή του μήνα τους δύο μισθούς (924 ευρώ μετά φόρων) ενώ ειδήσεις παίζουν στην τηλεόραση από πίσω και η μικρή του κόρη να έρχεται και να λέει:
- Μπαμπά εμείς πληρώνουμε φόρους;
- Εννοείται παιδί μου. Εμείς δεν είμαστε κλέφτες. Η τιμή πάνω απ' όλα. Ο χειμώνας έρχεται.
- Μα αν τους πληρώσουμε θα έχεις μετά λεφτά για το ποδήλατο που σου ζήτησα για τα προηγούμενα γενέθλιά μου;
- Δεν μπορούμε κορίτσι μου να πάρουμε ποδήλατο. Εγώ σταμάτησα να παίρνω ακόμα και λεωφορεία όταν διπλασίασαν τις τιμές των εισιτηρίων! Πρέπει να έχουμε να φάμε γιατί αλλιώς δεν θα έχουμε δύναμη να υποστηρίξουμε την τιμή μας! Όταν στα παπούτσια σου τρυπήσει η σόλα από το περπάτημα έλα να σου δώσω το χοντρό ζευγάρι κάλτσες μου..
..Και την ίδια στιγμή στην απέναντι γωνιά οι ειδήσεις αναλύουν πώς η Τζούλια Αλεξανδράτου κέρδισε επιπλέον 300.000 ευρώ επειδή η τσόντα της τιμολογήθηκε με 4.5% ΦΠΑ ως προσφορά περιοδικού. Happy future bitches! Φυσικά, όλοι αυτοί οι τρόμπες δεν θα υπήρχαν αν δεν είχαν ένα τόσο διαδεδομένο μέσο προβολής...
5. Διόλου ευκαταφρόνητο μερίδιο της ευθύνης πέφτει στις τηλεοπτικές εκπομπές που έχουν καταφέρει, παρά όλα τα προγνωστικά, να τους αναδείξουν και να τους μετατρέψουν σε κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Νομίζω ότι είναι ευρέως γνωστό ότι τα νούμερα στην τηλεόραση προκαλούνται από το φόβο και το δράμα πολύ περισσότερο απ' ότι με χαρούμενες feel-good ιστορίες. Επίσης το συναισθηματοκεντρικό new age κίνημα και η κουλτούρα της εξομολόγησης που δημιούργησε η Oprah πριν καμιά εικοσπενταριά χρόνια έγινε αρχικά ο λόγος που η μισή Αμερική άρχισε να πηγαίνει σε ψυχολόγους, και δημιούργησε το αίσθημα ότι κάθε πρόβλημα που μπορεί να έχει κάποιος είναι ευγενές και φυσιολογικό και πρέπει να ακουστεί, λες και μας καίγεται καρφί για τους νταλγκάδες τρίτων. Αυτό φυσικά δεν είναι κακό στη βάση του, αφού είναι η φυσική συνέχεια της αναμόρφωσης των παρωχημένων πλέον, αλλά μοναδικών σταθερών ηθικών/κοινωνικών/σεξουαλικών αξιών που είχαμε μέχρι τότε (10 εντολές και τα ρέστα) η οποία ξεκίνησε κάπου το 1960, αλλά υπό το πρίσμα της κερδοφορίας τα δύο αυτά στοιχεία εκμεταλλεύεται η pop κουλτούρα για να τραβήξει κοινό και αυτά είναι που ευθύνονται για πολλές από τις χειρότερες εκπομπές που υπάρχουν σήμερα στην τηλεόραση: τρομολαγνικά μεσημεράδικα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το fast food και η ροκ μουσική και τα video games είναι ο διάβολος, απελπιστικές σειρές με κριτές που εκμεταλλεύονται ένα δήθεν επιτυχημένο καλούπι για να παράγουν καθόλου ευφάνταστα τραγουδάκια-ρεφρέν καθώς και την εγγενή ευθυμία του να βλέπεις ανθρώπους να failάρουν, και το παντοτινό κατακάθι της τηλεόρασης, τις reality σειρές, που καταφέρνουν να τα συνδυάσουν και τα δύο με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
Σίγουρα, δεν είναι όλα τα προγράμματα βγαλμένα μόνο από την απληστία των tv executives και την έμφυτη ανάγκη όλων μας να βλέπουμε ανθρώπους να failάρουν με ακόμα περισσότερους (και περισσότερο) εξευτελιστικούς τρόπους, αφού συνήθως αναλαμβάνουν το ευγενές καθήκον να μας προειδοποιήσουν για πραγματικούς κινδύνους ή να μας προσφέρουν ευκαιρίες για ανάδειξη κι έτσι να μας κινητοποιήσουν να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και να πάρουμε κάνα ρίσκο πού και πού, έτσι γιατί, ζήσε λίγο ρε αδερφέ, αλλά το μήνυμά τους δυστυχώς δεν κολλάει γιατί διαισθανόμαστε την υποκρισία τους και προφανώς δεν μπορούμε να ακούσουμε κάποιον που δεν πιστεύει ο ίδιος αυτά που λέει...
6. Στον δρόμο που χάραξαν αυτές οι καταραμένες σειρές και εκπομπές ξεπετάγονται σιγά-σιγά και τα τρισκατάρατα sequel τους. Η βιομηχανία της διασκέδασης, είτε λέγεται σινεμά είτε τηλεόραση ή video games ή μουσική, τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ένα τέλμα όπου η δημιουργικότητα και η διάθεση για καινοτομία δεν υφίσταται και η απόδειξη βρίσκεται παντού τριγύρω: τα τελευταία blockbuster ήταν μεταφορές από κόμικς ή βιβλία (όλες οι ταινίες της Marvel, το Twilight κλπ) ή sequels (οι Πειρατές της Καραϊβικής 5 είναι ήδη στα σκαριά), τα τελευταία hits στα Τοπ Ντεμέκ είναι αναμασήματα της ίδιας pop μαλακίας (πότε επιτέλους θα προσλάβουν πραγματικούς drummers για τα beatάκια μπας κι ακούσουμε κάνα σοβαρό groove?), τα τελευταία games που πούλησαν αξιόλογα ήταν ξεδιάντροπα sequels.. Για την τηλεόραση δεν είναι ακριβώς καινούρια η μόδα, όταν πέτυχε εμπορικά το Big Brother 1 ξαφνικά γεμίσαμε ένα κάρο πεταμένα reality που δεν άντεξαν περισσότερο από το hype που προηγήθηκε. Η μόδα αυτή αναπόφευκτα συνεχίστηκε με απαράδεκτες μεταφορές αμερικανικών σειρών (Με Λένε Βαγγέλη), "ατυχείς" ονομασίες σειρών - νομίζω ότι η ελληνική σειρά Φιλαράκια είχε περισσότερο τυχαίο παρά σταθερό κοινό, από άτομα που έβλεπαν το πρόγραμμα και περίμεναν να δουν Friends - και ατελείωτες επαναλήψεις (γιατί παίζει ακόμα το Καφέ της Χαράς;), ενώ κάθε δημοφιλής εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση αυτή τη στιγμή είναι κόπια μιας αμερικανικής, καθώς ακολουθούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Aμοιβάδας σαν βλαμμένοι πίθηκοι με κόμπλεξ κατωτερότητας σε μια προσπάθεια να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι μπορούμε να συμβαδίσουμε με τις υπόλοιπες πρωτοκοσμικές χώρες. Και το χειρότερο είναι ότι το κίνημα αυτό δεν περιορίζεται στον τομέα της ψυχαγωγίας/διασκέδασης, πόσα iPhone που κοστίζουν 600 ευρώ πρέπει να βγούνε μέσα σε ένα χρόνο για να γαμοσταυρίσει ο κόσμος την Apple που μας δουλεύει ψιλό γαζί;
Οι παραγωγοί ανά τον κόσμο πήραν μια επιτυχημένη στρατηγική μάρκετινγκ (brand loyalty) και την ξεχείλωσαν σε σημείο που δεν αφήνουν στους εαυτούς τους περιθώρια για κάτι διαφορετικό ενώ στον αντίποδα, εμείς σαν παρωπιδιασμένα πρόβατα θα τρέξουμε πίσω από οτιδήποτε είναι οικείο και μας είχε κάνει εντύπωση πριν από 10 χρόνια, γιατί για να υπάρχει ακόμα πρέπει να αξίζει, έτσι...;
Με λίγα λόγια, σιγά σιγά θα φτάσουμε σε ένα σημείο που η ζωή θα μας φαίνεται τόσο εκνευριστικά δύσκολη που θα θέλουμε να βρίσουμε με λέξεις που δεν θα μας έρχονται όλους αυτούς τους μαλάκες στην τηλεόραση που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους, χωρίς να κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε τίποτα γιατί θα είναι πολύς ο κόπος και μεγάλο το ρίσκο, ενώ θα καταλύεται η γνώση ως καλλιέργεια του μυαλού ώστε οι μορφωμένοι και διαβασμένοι δεν θα θεωρούνται πια οι πιο έξυπνοι ανάμεσά μας, απλά οι πιο χρήσιμοι συμπαίχτες στο Trivial Pursuit.
Oh, wait...
1. Με πρωτοπόρο το Karate Kid, κάθε ταινία που θέλει να μας εμπνεύσει με μια μνημειώδη επιτυχία χρησιμοποιεί μοντάζ. Ξέρετε τη ρουτίνα: ο πρωταγωνιστής είναι πολύ κακός σε κάτι, οπότε υπάρχει μια πεντάλεπτη σκηνή στη μέση της ταινίας που τον δείχνει να προπονείται ενώ από πίσω παίζει το Eye of the Tiger και μετά είναι ξαφνικά υπεργυμνασμένος, υπερέμπειρος ή ο Rocky.
 |
| Άπλετος ελεύθερος χρόνος, μια βιντεοκάμερα και μισής ώρας δουλειά και τώρα όλοι νομίζουν ότι είμαι πραγματικός νευροχειρουργός! |
Πλέον το μυαλό μας έχει φτάσει να αποδέχεται αυτήν την αναστολή της δυσπιστίας ως κανόνα του σύμπαντος, με αποτέλεσμα να υποτιμάμε την ποσότητα της δουλειάς που απαιτείται για οτιδήποτε αξιόλογο. Ο καθένας έχει στο μυαλό του περίπου πόση προσπάθεια χρειάζεται για πάρει το πτυχίο του, να πετύχει στην δουλειά του ή να γυμνάσει το σώμα του, προκύπτει όμως ότι αυτή η εκτίμηση πέφτει πολύ εκτός της πραγματικότητας. Και από τη στιγμή που δεν πετυχαίνουμε ενώ σύμφωνα με τις λάθος προσδοκίες μας σκοτωνόμαστε στην δουλειά, πρέπει κάποιος να φταίει, πέρα απ' τον εαυτό μας φυσικά, που δεν έχουμε καταφέρει όσα θεωρούμε ότι το σύμπαν μας χρωστάει να πετύχουμε (η κυβέρνηση, οι μετανάστες, η γαμημένη κακή μας τύχη κλπ). Στην πραγματικότητα για να γίνουμε ειδικοί σε κάτι υπολογίζεται ότι πρέπει να αφιερώσουμε σ'αυτό περίπου 10.000 ώρες εξάσκησης. Πάρτε ένα λεπτό για να χωνέψετε την ιδέα. Αυτό μεταφράζεται σε περίπου 3 ώρες την μέρα για δέκα χρόνια. Και σαν αυτό να μην είναι αρκετό, πλέον βρισκόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά με τόσες πολλές διαφορετικές ασχολίες, ευγενική χορηγία της pop κουλτούρας, που οι 10.000 ώρες από βουνό γίνονται το ίδιο το γαμημένο Everest...
2. Το σημερινό lifestyle των άπειρων περισπασμών μας έχει καταντήσει σαν ζαβλακωμένα χρυσόψαρα καθώς προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε όσο περισσότερα πράγματα χωράει η μέρα μας σε μια προσπάθεια να διώξουμε αυτήν την διαολεμένη βαρεμάρα.
Η ανθρώπινη προσοχή είναι ένα παντοδύναμο όπλο το οποίο χρησιμοποιείται καθημερινά εναντίον μας ακριβώς λόγω της προσωρινής φύσης της. Μπορεί να είμαστε καταπιασμένοι με το αγαπημένο μας πράγμα στον κόσμο αμελώντας πείνα, σωματική δυσφορία και υποχρεώσεις και αρκεί απλά να χτυπήσει το τηλέφωνό μας, να ακουστεί ένας δυνατός θόρυβος απ' έξω ή, πιο ύπουλα, να γλιστρήσει μια σκέψη στο μυαλό μας (ξέχασα να κατεβάσω το καινούριο Dexter!) και ξαφνικά, έστω και για μία στιγμή, έχουμε ξεχάσει τι γαμημένη δουλειά είχαμε με εκείνο το tab που πριν 5 λεπτά ανοίξαμε στον firefox γιατί το άρθρο στο άλλο tab είχε ένα link στην wikipedia και από 'κει που ψάχναμε πώς λέγεται ο drummer των Soundgarden (Matt Cameron) καταλήξαμε να κάνουμε επιδρομή στις φανταχτερές μπλε λεξούλες που μάλλον λένε κάτι ενδιαφέρον και τελικά να μαθαίνουμε πότε δημιουργήθηκε το πρώτο πετάλι για την κάσα (το 1909 από την Ludwig & Ludwig Co.) και να φρεσκάρουμε τις γνώσεις μας για την μετάδοση του ήχου (με διαμήκη κύματα μέσα από αέρια, υγρά και πλάσμα, και με εγκάρσια κύματα μέσα από στερεά).
 |
| Πριν το 1909 όταν ένας drummer αποφοιτούσε από τους κουβάδες και τα τηγάνια αναβαθμιζόταν σε αυτό. |
Και αυτό δεν είναι τίποτα, γιατί αν τελικά σταματήσουμε να ανοίγουμε tabs και πιάσουμε να διαβάζουμε πραγματικά, θα σιχαθούμε πριν καν τελειώσει η πρώτη σελίδα, επειδή ακριβώς έχουμε ξεχάσει πώς να εστιάζουμε. Άρα εξυπακούεται ότι κάθε καλός διαφημιστής/τύπος-που-φτιάχνει-trailer θα ξέρει πώς να παίξει με την προσοχή μας γιατί ο μισθός που παίρνει κάθε μήνα είναι συνάρτηση του πόσους από μας θα καταφέρει να σηκώσει από το διάβασμα για να αγοράσουμε αυτό που πουλάει. Κάθε τηλεοπτική σειρά πλέον έχει το γνωστό "Previously on kaka maka" με σκηνές από προηγούμενα επεισόδια, γιατί θεωρείται δεδομένο ότι από τη μία βδομάδα στην επόμενη δεν θα θυμόμαστε τι έχει συμβεί στην αγαπημένη μας σειρά, αφού έχουν μεσολαβήσει άπειρες ασχολίες/ενδιαφέροντα/αποσπάσεις. Η ύπαρξή τους επίσης προκαλεί την δική μας επανάπαυση στο γεγονός ότι δεν χρειάζεται να θυμόμαστε, και ο κύκλος συνεχίζεται. Και φυσικά η έκθεσή μας στην αγγλική γλώσσα σε καθημερινή βάση δεν σταματάει μόνο με το internet και τη wikipedia...
3. Αν βρίσκεσαι στην ηλικιακή ομάδα των ανθρώπων που δεν έχουν θανάσιμο φόβο της τεχνολογίας τότε βρίσκεσαι στην ιδιαίτερα ευχάριστη θέση να μην χρειάζεται να υπομείνεις την πιο σιχαμερή στοίβα κουραδιών που έχει να μας προσφέρει η Ελλάδα: την τηλεόρασή της.
Στοιχηματίζω το αριστερό μου παπάρι ότι πλέον ξέρεις τι θα πει torrent και πώς να το ανοίξεις (μάζεψε το τιρμπουσόν, γιαγιά) για να απολαύσεις κάθε πτυχή της αμερικανικής και όχι μόνο, τηλεόρασης παρόλο που δεν βρίσκεσαι στην Αμερική και δεν έχεις τηλεόραση. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, ο κάθε άνθρωπος πρέπει να καλύψει τις ανάγκες του για ξύσιμο και η αμερικανική τηλεόραση αν μη τι άλλο έχει τον απαραίτητο προϋπολογισμό να είναι γυαλιστερή και όμορφη ώστε να μας τραβάει την προσοχή και άπειρα "cliffhangers" για να συνεχίζει να την κρατάει. Αυτό σημαίνει ότι μια πολύ αργή μέρα που κανείς δεν θα έχει λεφτά για έξω, που θα είμαστε άρρωστοι ή που θα πρέπει να αρχίσουμε διάβασμα επιτέλους γιατί η εξεταστική ξεκινάει σε δυο βδομάδες, δηλαδή θα την βγάλουμε σπίτι βλέποντας σειρές και ταινίες όλη μέρα, το αυτί αρχίζει να κολλάει στις αγγλικές λέξεις και σε έννοιες που δεν έχουν απευθείας μετάφραση στα ελληνικά. Το "point" φυσικά του να μαθαίνουμε ξένες γλώσσες είναι το να αφομοιώνουμε αυτές τις νέες έννοιες ώστε στο τέλος να μπορούμε να μιλήσουμε καλύτερα την δική μας γλώσσα αντί για ένα περίεργο αμάλγαμα όπου προτεραιότητα έχει όποια λέξη πετάγεται πρώτη στο μυαλό μας. Αφήστε αυτές τις μαλακίες περί συνεννόησης με άλλους λαούς, γιατί παντού μπορείς να συνεννοηθείς με αγγλικά και αν δεν μπορείς, μάλλον βρίσκεσαι κάπου που δεν θα έπρεπε και τρέξε γρήγορα, γιατί κάποιος σου κλέβει το νεφρό και μέρος του συκωτιού σου αυτή τη στιγμή. Συμβαδίζοντας με τους καιρούς, έχει μάθει και το κάθε κουραδιάς κουράδι τι σκατά θα πει "concept", και το σπαμμάρει σε κάθε ευκαιρία που (νομίζει ότι) ταιριάζει γιατί είναι "edgy" και "cool", με πρώτους απ' όλους τους αυτοαποκαλούμενους "celebrities" της τηλεόρασης, που έχουν χτυπηθεί στ' αυτιά από την κρίση μέσης ζωής (όχι ηλικίας -- τα 8 από τα 15 λεπτά διασημότητας έχουν περάσει) και προσπαθούν να ξανανιώσουν νέοι και ωραίοι και φρέσκοι χρησιμοποιώντας εσφαλμένα αυτή τη "slang" που την μιλάνε οι πιτσιρικάδες...
4. Αυτοί οι δήθεν διάσημοι ρίχνουν το επίπεδο για όλους εμάς γιατί είναι αρκετό το να τοποθετείς στόμια μπουκαλιών (σαμπάνιας) σε στόμια μηρών (μουνιά) και να ακολουθείς τις συμβουλές του δικηγόρου σου (deny deny deny) στέλνοντας εξώδικα σε όποιον σε αποκαλέσει πορνοστάρ ή να είσαι καθυστερημένος και να προσποιείσαι ότι τραγουδάς για να πετύχεις (φαινομενικά) σ' αυτό το παιχνίδι της ζωής. Εδώ που τα λέμε αφού ο Βας Βας κατάφερε να κάνει τέτοια επιτυχία τραγουδώντας, δεν νιώθουν τουλάχιστον λίγο καλύτερα οι επίδοξοι τραγουδιάρηδες που ξευτιλίζονται στο X-Factor αντί να γίνουν κι αυτοί μέρος της κάπως-ταλαντούχας μάζας; Τουλάχιστον έχουν αποφύγει μια σφαίρα που πονάει αποτυγχάνοντας αντί να πετύχουν για αρχή και μετά να πουλήσουν λιγότερα άλμπουμ από τον Κάτμαν.
 |
| This fucking guy. |
Αυτοί οι τύποι και τύπισσες πλασάρονται σύμφωνα με συμφέροντα από την τηλεόραση ως φωτεινά αστέρια που σηματοδοτούν την επιτυχία μόνο και μόνο γιατί εμφανίζονται στο γυαλί και προφανώς το σχέδιό τους πιάνει, αφού έχουμε επιτρέψει να υπάρχουν ακόμα με την προσοχή που τους δίνουμε. Ταυτόχρονα αυτοί περνάνε τις αξίες τους στον κόσμο καθώς, για να είναι στην τηλεόραση, είναι πιο σημαντικοί και αξιόλογοι άνθρωποι από μας. Σκεφτείτε το εξής σενάριο, μια ακόμα φτωχή οικογένεια με τον ηθικά άκαμπτο Eddard Stark για πατέρα να παίρνει στην αρχή του μήνα τους δύο μισθούς (924 ευρώ μετά φόρων) ενώ ειδήσεις παίζουν στην τηλεόραση από πίσω και η μικρή του κόρη να έρχεται και να λέει:
- Μπαμπά εμείς πληρώνουμε φόρους;
- Εννοείται παιδί μου. Εμείς δεν είμαστε κλέφτες. Η τιμή πάνω απ' όλα. Ο χειμώνας έρχεται.
- Μα αν τους πληρώσουμε θα έχεις μετά λεφτά για το ποδήλατο που σου ζήτησα για τα προηγούμενα γενέθλιά μου;
- Δεν μπορούμε κορίτσι μου να πάρουμε ποδήλατο. Εγώ σταμάτησα να παίρνω ακόμα και λεωφορεία όταν διπλασίασαν τις τιμές των εισιτηρίων! Πρέπει να έχουμε να φάμε γιατί αλλιώς δεν θα έχουμε δύναμη να υποστηρίξουμε την τιμή μας! Όταν στα παπούτσια σου τρυπήσει η σόλα από το περπάτημα έλα να σου δώσω το χοντρό ζευγάρι κάλτσες μου..
 |
| Είναι από βαλυριανή τρίχα ανταρόλυκου. |
..Και την ίδια στιγμή στην απέναντι γωνιά οι ειδήσεις αναλύουν πώς η Τζούλια Αλεξανδράτου κέρδισε επιπλέον 300.000 ευρώ επειδή η τσόντα της τιμολογήθηκε με 4.5% ΦΠΑ ως προσφορά περιοδικού. Happy future bitches! Φυσικά, όλοι αυτοί οι τρόμπες δεν θα υπήρχαν αν δεν είχαν ένα τόσο διαδεδομένο μέσο προβολής...
5. Διόλου ευκαταφρόνητο μερίδιο της ευθύνης πέφτει στις τηλεοπτικές εκπομπές που έχουν καταφέρει, παρά όλα τα προγνωστικά, να τους αναδείξουν και να τους μετατρέψουν σε κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Νομίζω ότι είναι ευρέως γνωστό ότι τα νούμερα στην τηλεόραση προκαλούνται από το φόβο και το δράμα πολύ περισσότερο απ' ότι με χαρούμενες feel-good ιστορίες. Επίσης το συναισθηματοκεντρικό new age κίνημα και η κουλτούρα της εξομολόγησης που δημιούργησε η Oprah πριν καμιά εικοσπενταριά χρόνια έγινε αρχικά ο λόγος που η μισή Αμερική άρχισε να πηγαίνει σε ψυχολόγους, και δημιούργησε το αίσθημα ότι κάθε πρόβλημα που μπορεί να έχει κάποιος είναι ευγενές και φυσιολογικό και πρέπει να ακουστεί, λες και μας καίγεται καρφί για τους νταλγκάδες τρίτων. Αυτό φυσικά δεν είναι κακό στη βάση του, αφού είναι η φυσική συνέχεια της αναμόρφωσης των παρωχημένων πλέον, αλλά μοναδικών σταθερών ηθικών/κοινωνικών/σεξουαλικών αξιών που είχαμε μέχρι τότε (10 εντολές και τα ρέστα) η οποία ξεκίνησε κάπου το 1960, αλλά υπό το πρίσμα της κερδοφορίας τα δύο αυτά στοιχεία εκμεταλλεύεται η pop κουλτούρα για να τραβήξει κοινό και αυτά είναι που ευθύνονται για πολλές από τις χειρότερες εκπομπές που υπάρχουν σήμερα στην τηλεόραση: τρομολαγνικά μεσημεράδικα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το fast food και η ροκ μουσική και τα video games είναι ο διάβολος, απελπιστικές σειρές με κριτές που εκμεταλλεύονται ένα δήθεν επιτυχημένο καλούπι για να παράγουν καθόλου ευφάνταστα τραγουδάκια-ρεφρέν καθώς και την εγγενή ευθυμία του να βλέπεις ανθρώπους να failάρουν, και το παντοτινό κατακάθι της τηλεόρασης, τις reality σειρές, που καταφέρνουν να τα συνδυάσουν και τα δύο με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
 |
| Και με τους χειρότερους δυνατόν κάγκουρες. |
Σίγουρα, δεν είναι όλα τα προγράμματα βγαλμένα μόνο από την απληστία των tv executives και την έμφυτη ανάγκη όλων μας να βλέπουμε ανθρώπους να failάρουν με ακόμα περισσότερους (και περισσότερο) εξευτελιστικούς τρόπους, αφού συνήθως αναλαμβάνουν το ευγενές καθήκον να μας προειδοποιήσουν για πραγματικούς κινδύνους ή να μας προσφέρουν ευκαιρίες για ανάδειξη κι έτσι να μας κινητοποιήσουν να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και να πάρουμε κάνα ρίσκο πού και πού, έτσι γιατί, ζήσε λίγο ρε αδερφέ, αλλά το μήνυμά τους δυστυχώς δεν κολλάει γιατί διαισθανόμαστε την υποκρισία τους και προφανώς δεν μπορούμε να ακούσουμε κάποιον που δεν πιστεύει ο ίδιος αυτά που λέει...
6. Στον δρόμο που χάραξαν αυτές οι καταραμένες σειρές και εκπομπές ξεπετάγονται σιγά-σιγά και τα τρισκατάρατα sequel τους. Η βιομηχανία της διασκέδασης, είτε λέγεται σινεμά είτε τηλεόραση ή video games ή μουσική, τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ένα τέλμα όπου η δημιουργικότητα και η διάθεση για καινοτομία δεν υφίσταται και η απόδειξη βρίσκεται παντού τριγύρω: τα τελευταία blockbuster ήταν μεταφορές από κόμικς ή βιβλία (όλες οι ταινίες της Marvel, το Twilight κλπ) ή sequels (οι Πειρατές της Καραϊβικής 5 είναι ήδη στα σκαριά), τα τελευταία hits στα Τοπ Ντεμέκ είναι αναμασήματα της ίδιας pop μαλακίας (πότε επιτέλους θα προσλάβουν πραγματικούς drummers για τα beatάκια μπας κι ακούσουμε κάνα σοβαρό groove?), τα τελευταία games που πούλησαν αξιόλογα ήταν ξεδιάντροπα sequels.. Για την τηλεόραση δεν είναι ακριβώς καινούρια η μόδα, όταν πέτυχε εμπορικά το Big Brother 1 ξαφνικά γεμίσαμε ένα κάρο πεταμένα reality που δεν άντεξαν περισσότερο από το hype που προηγήθηκε. Η μόδα αυτή αναπόφευκτα συνεχίστηκε με απαράδεκτες μεταφορές αμερικανικών σειρών (Με Λένε Βαγγέλη), "ατυχείς" ονομασίες σειρών - νομίζω ότι η ελληνική σειρά Φιλαράκια είχε περισσότερο τυχαίο παρά σταθερό κοινό, από άτομα που έβλεπαν το πρόγραμμα και περίμεναν να δουν Friends - και ατελείωτες επαναλήψεις (γιατί παίζει ακόμα το Καφέ της Χαράς;), ενώ κάθε δημοφιλής εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση αυτή τη στιγμή είναι κόπια μιας αμερικανικής, καθώς ακολουθούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Aμοιβάδας σαν βλαμμένοι πίθηκοι με κόμπλεξ κατωτερότητας σε μια προσπάθεια να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι μπορούμε να συμβαδίσουμε με τις υπόλοιπες πρωτοκοσμικές χώρες. Και το χειρότερο είναι ότι το κίνημα αυτό δεν περιορίζεται στον τομέα της ψυχαγωγίας/διασκέδασης, πόσα iPhone που κοστίζουν 600 ευρώ πρέπει να βγούνε μέσα σε ένα χρόνο για να γαμοσταυρίσει ο κόσμος την Apple που μας δουλεύει ψιλό γαζί;
 |
| Αυτό είναι το iPhone, μέχρι 16GB χωρητικότητα, 2MP φωτογραφική, βι... ούπς, ξεχάσαμε να βάλουμε βιντεοκάμερα, χαχα! Δεν πειράζει, θα ξαναπροσπαθήσουμε του χρόνου! |
Οι παραγωγοί ανά τον κόσμο πήραν μια επιτυχημένη στρατηγική μάρκετινγκ (brand loyalty) και την ξεχείλωσαν σε σημείο που δεν αφήνουν στους εαυτούς τους περιθώρια για κάτι διαφορετικό ενώ στον αντίποδα, εμείς σαν παρωπιδιασμένα πρόβατα θα τρέξουμε πίσω από οτιδήποτε είναι οικείο και μας είχε κάνει εντύπωση πριν από 10 χρόνια, γιατί για να υπάρχει ακόμα πρέπει να αξίζει, έτσι...;
Με λίγα λόγια, σιγά σιγά θα φτάσουμε σε ένα σημείο που η ζωή θα μας φαίνεται τόσο εκνευριστικά δύσκολη που θα θέλουμε να βρίσουμε με λέξεις που δεν θα μας έρχονται όλους αυτούς τους μαλάκες στην τηλεόραση που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους, χωρίς να κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε τίποτα γιατί θα είναι πολύς ο κόπος και μεγάλο το ρίσκο, ενώ θα καταλύεται η γνώση ως καλλιέργεια του μυαλού ώστε οι μορφωμένοι και διαβασμένοι δεν θα θεωρούνται πια οι πιο έξυπνοι ανάμεσά μας, απλά οι πιο χρήσιμοι συμπαίχτες στο Trivial Pursuit.
Oh, wait...
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011
Getting things done
Αν τα άτομα που με ξέρουν, απαριθμήσουν τρία χαρακτηριστικά μου,η πλειονότητα θα έχει το παρακάτω στις απαντήσεις της. Είμαι τεμπέλης. One lazy motherfucker,όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου.
Έτσι ήμουν πάντα και φαντάζομαι πως και για το υπόλοιπο της ζωής μου, πάντα θα διακατέχομαι από μία τάση να κωλοβαρέσω. Πίστευα ότι είναι κάτι σαν αρρώστια, πραγματικά. Ή σαν γονίδιο. Στο μυαλό μου, αυτοί που έχουν το γονίδιο της τεμπελιάς είναι πιο επιρρεπείς από τους υπόλοιπους να πουν από μέσα τους ”Μην κάνεις κάτι σήμερα,εάν μπορείς να το κάνεις αύριο”. Αυτή η φράση με έχει αποτρέψει πολύ συχνά από το να κάνω πολλά , ειδικότερα από τότε που έφυγα από σπίτι μου για να σπουδάσω οπότε και έφυγα από την φάση που κάνεις πράγματα επειδή σου το λένε οι γονείς σου. Με το που γεύτηκα λοιπόν αυτό το υπέροχο πράγμα που λέγεται πραγματκή ελεύθερη βούληση, η τεμπελιά μου πολλαπλασιάστηκε. Πάντα θα έβρισκα τρόπο να πείσω τον εαυτό μου να αναβάλει τις απαραίτητες ενέργειες για την τήρηση των υποχρεώσεών μου, ακόμα κι αν βρισκόμουν στην υποθετική κατάσταση να παραδίδω μία εργασία την επόμενη μέρα και να μην έχω ανοίξει βιβλίο. Ακόμα και τότε, όλη μέρα θα έλεγα στον εαυτό μου:”Έχεις ακόμα χρόνο,παίξε λίγη Dota ακόμα”, το οποίο τις περισσότερες φορές θα οδηγούσε στο αποτέλεσμα να φτάσουν μεσάνυχτα και εγώ ξαφνικά να συνειδητοποιήσω ότι δεν μου φτάνει ο χρόνος, οπότε και θα εγκατέλειπα την προσπάθεια πριν καν την ξεκινήσω.
Έτσι τα πρώτα πέντε χρόνια της φοιτητικής μου καριέρας ήταν γεμάτα με ελεύθερο χρόνο με μερικές ξαφνικές περιόδους διαβάσματος.
Οπότε το ότι μπήκα αισίως στον έκτο μου χρόνο ως φοιτητής με 8 ακόμα μαθήματα για πτυχίο, δεν είναι και πολύ παράλογο. Και επειδή το ενδεχόμενο να μην πάρω πτυχίο ούτε τον Φεβρουάριο δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, αποφάσισα να ασχοληθώ όσο πιο ενεργά γίνεται με τη σχολή μου, έστω και για πέντε μήνες. Πράγμα που σημαίνει καθημερινές παρακολουθήσεις, εργασίες, και διάβασμα. Σαν να μην έφτανε αυτό μου ήρθε μία πρόταση για μία part-time δουλειά που με ενδιέφερε και επειδή τέτοιες ευκαιρίες πλεόν δε έρχονται πολύ συχνά, την αποδέχτηκα. Οπότε εδώ και ενάμιση μήνα και για τους επόμενους τρεις, έχω την υποχρέωση να είμαι ένας σωστός φοιτητής και ένας σωστός εργαζόμενος. Σαν πολλές υποχρεώσεις δεν είναι αυτές για έναν τεμπέλη;
Οι πρώτες δύο βδομάδες, ήταν από τις πιο κουραστικές της ζωής μου. Σωματικά και ψυχολογικά. Σωματικά γιατί για να προλάβω και να δουλεύω και να διαβάζω και να παρακολουθώ τα πρωινά μαθήματα, αναγκαζόμουν και κοιμόμουν έξι ώρες την ημέρα και ψυχολογικά γιατί κάθε λεπτό “τρεξίματος” που περνούσε εγώ αναπολούσα τον καιρό που ο ελεύθερός μου χρόνος σε μία μέρα ήταν ίσος με τον χρόνο που έμενα ξύπνιος. Ακόμα και τα Σαββατοκύριακα που ήμουν λίγο πιο χαλαρός, τα πέρασα στο σπίτι μου κάνοντας τίποτα και προσπαθώντας να επανορθώσω για το χαμένο κωλοβάρεμα της εβδομάδας. Οπότε ούτε λόγος για βραδινές εξόδους, και γενικότερα δημιουργικές δραστηριότητες. Στο τέλος των δύο εβδομάδων, ήμουν σίγουρος ότι ήμουν στα πρόθυρα υπερκόπωσης.
Όμως μετά κάτι έγινε. Με το που συνήθισα λιγάκι το φορτωμένο μου πρόγραμμα, άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να αναπολώ τον χαμένο μου χρόνο και στην τελική εφόσον έχω μπει στον χορό, πρέπει να πω με ντέρτι“Άαααλα”και να την ρίξω την ζεμπεκιά μου. Και σταδιακά, όχι μόνο ξεκίνησα να ακολουθώ τις υποχρεώσεις μου αδιαμαρτύρητα αλλά συνειδητοποίησα ότι άρχισα να έχω περισσότερη ενέργεια και όρεξη γενικά. Αν μου έλεγαν τς δύο πρώτες εβδομάδες να γράψω άρθρο για το μπλογκ, θα γελούσα κοροϊδευτικά και μετά θα έπεφτα κάτω από εξάντληση στην ιδέα και μόνο ότι πρέπει να βρω ελεύθερο χρόνο για το άρθρο. Μετά από την αρχική περίοδο προσαρμογής όμως, κατάφερα και έγραψα τέσσερα άρθρα και έβαλα και στοίχημα με τον εαυτό μου να αυξήσω την παραγωγικότητά μου. Σαν να μην έφτανε αυτό, κατάφερα να στριμώξω στον λιγοστό ελεύθερό μου χρόνο μία νέα ασχολία, ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο. Και για κερασάκι στην τούρτα του τωρινού μου multitasking ξεκίνησα να βγαίνω ξανά το βράδυ. Και όχι μόνο τα σαββατοκύριακα. Τον τελευταίο μήνα έχω βγει τέσσερις φορές σε καθημερινή, ενώ την επόμενη μέρα είχα ξύπνημα στις 8. Αυτό, σωματικά ήταν λίγο επίπονο, αλλά το σημαντικό ήταν ότι ψυχολογικά είχα καραγουστάρει που μπορούσα να έχω μία δύσκολη και κουραστική ημέρα από τις 9 μέχρι τις 9 και μετά να πήγαινα για μπύρες, να κοιμόμουν στις 3 και την επόμενη μέρα να έτρεχα πάλι από τις 9 μέχρι τις 9. Πλέον σκέφτομαι ότι ωραία είναι να κάθεσαι και να το ξύνεις μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή σου, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις αυτό όλη μέρα. Άμα το άκουγε αυτό ο παλιός μου εαυτός θα έλεγε:”Τιιιιιιιιιι!Ποιος το είπε αυτό;Εγώ πώς το κάνω δηλαδή;”
Θέλω να δω αν θα κρατήσει όλη αυτή επιπλέον ενέργεια και πόσο. Πλέον είμαι κοντά στο να αναθεωρήσω κάποια πράγματα στη θεωρία μου για την τεμπελιά. Παλιότερα θα έλεγα,ότι βαριόμουν να κάνω πράγματα επειδή ήμουν τεμπέλης. Πλέον υποπτεύομαι ότι είναι το αντίθετο. Είσαι τεμπέλης ΕΠΕΙΔΗ δεν κάνεις πράγματα. Και μετά η τεμπελιά γεννάει τεμπελιά, φαύλος κύκλος. Όταν για παράδειγμα, είχαμε να ανανεώσουμε το μπλογκ πάνω από μισό χρόνο, εγώ δεν έγραφα άρθρο όχι γιατί δεν είχα ελεύθερο χρόνο αλλά γιατί είχα υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο. Αντίστοιχα, το βιβλίο που ξεκίνησα να διαβάζω, το έχω πάνω από δύο χρόνια στην βιβλιοθήκη μου και μόνο τώρα αποφάσισα να το ξεκινήσω, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα θυσιάσω μισή ώρα από τον ύπνο μου για να το κάνω. Ίσως τελικά το dream job του κάθε Έλληνα, να είσαι εισοδηματίας και να κααααάθεσαι, να μην είναι και τόσο ονειρικό. Ξέρω ότι αν μου προσέφεραν πριν δύο μήνες την δυνατότητα να κάθομαι μέχρι να πεθάνω και να πληρώνομαι για αυτό η καταφατική μου απάντηση θα ήταν τόσο γρήγορη, όσο γρήγορη θα ήταν η καταφατική μου απάντηση στην ερώτηση “σου αρέσει το σεξ;”. Αυτή τη στιγμή θα το σκεφτόμουν λίγο παραπάνω. Στην πρώτη ερώτηση. Το σεξ μου αρέσει ακόμα.
Και επειδή το άρθρο βγήκε υπερβολικά motivational, ας το τελειώσω με την αντίστοιχη νότα:
Η γιαγιά μου είναι από το Wisconsin
Έτσι ήμουν πάντα και φαντάζομαι πως και για το υπόλοιπο της ζωής μου, πάντα θα διακατέχομαι από μία τάση να κωλοβαρέσω. Πίστευα ότι είναι κάτι σαν αρρώστια, πραγματικά. Ή σαν γονίδιο. Στο μυαλό μου, αυτοί που έχουν το γονίδιο της τεμπελιάς είναι πιο επιρρεπείς από τους υπόλοιπους να πουν από μέσα τους ”Μην κάνεις κάτι σήμερα,εάν μπορείς να το κάνεις αύριο”. Αυτή η φράση με έχει αποτρέψει πολύ συχνά από το να κάνω πολλά , ειδικότερα από τότε που έφυγα από σπίτι μου για να σπουδάσω οπότε και έφυγα από την φάση που κάνεις πράγματα επειδή σου το λένε οι γονείς σου. Με το που γεύτηκα λοιπόν αυτό το υπέροχο πράγμα που λέγεται πραγματκή ελεύθερη βούληση, η τεμπελιά μου πολλαπλασιάστηκε. Πάντα θα έβρισκα τρόπο να πείσω τον εαυτό μου να αναβάλει τις απαραίτητες ενέργειες για την τήρηση των υποχρεώσεών μου, ακόμα κι αν βρισκόμουν στην υποθετική κατάσταση να παραδίδω μία εργασία την επόμενη μέρα και να μην έχω ανοίξει βιβλίο. Ακόμα και τότε, όλη μέρα θα έλεγα στον εαυτό μου:”Έχεις ακόμα χρόνο,παίξε λίγη Dota ακόμα”, το οποίο τις περισσότερες φορές θα οδηγούσε στο αποτέλεσμα να φτάσουν μεσάνυχτα και εγώ ξαφνικά να συνειδητοποιήσω ότι δεν μου φτάνει ο χρόνος, οπότε και θα εγκατέλειπα την προσπάθεια πριν καν την ξεκινήσω.
Πληροφορίες λένε ότι οι θεοί έστειλαν την Dota στους ανθρώπους για να τους τιμωρήσουν για την αλαζονία τους και έτσι τους καταδίκασαν σε αιώνιο κωλοβάρεμα
Έτσι τα πρώτα πέντε χρόνια της φοιτητικής μου καριέρας ήταν γεμάτα με ελεύθερο χρόνο με μερικές ξαφνικές περιόδους διαβάσματος.
Οπότε το ότι μπήκα αισίως στον έκτο μου χρόνο ως φοιτητής με 8 ακόμα μαθήματα για πτυχίο, δεν είναι και πολύ παράλογο. Και επειδή το ενδεχόμενο να μην πάρω πτυχίο ούτε τον Φεβρουάριο δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, αποφάσισα να ασχοληθώ όσο πιο ενεργά γίνεται με τη σχολή μου, έστω και για πέντε μήνες. Πράγμα που σημαίνει καθημερινές παρακολουθήσεις, εργασίες, και διάβασμα. Σαν να μην έφτανε αυτό μου ήρθε μία πρόταση για μία part-time δουλειά που με ενδιέφερε και επειδή τέτοιες ευκαιρίες πλεόν δε έρχονται πολύ συχνά, την αποδέχτηκα. Οπότε εδώ και ενάμιση μήνα και για τους επόμενους τρεις, έχω την υποχρέωση να είμαι ένας σωστός φοιτητής και ένας σωστός εργαζόμενος. Σαν πολλές υποχρεώσεις δεν είναι αυτές για έναν τεμπέλη;
Οι πρώτες δύο βδομάδες, ήταν από τις πιο κουραστικές της ζωής μου. Σωματικά και ψυχολογικά. Σωματικά γιατί για να προλάβω και να δουλεύω και να διαβάζω και να παρακολουθώ τα πρωινά μαθήματα, αναγκαζόμουν και κοιμόμουν έξι ώρες την ημέρα και ψυχολογικά γιατί κάθε λεπτό “τρεξίματος” που περνούσε εγώ αναπολούσα τον καιρό που ο ελεύθερός μου χρόνος σε μία μέρα ήταν ίσος με τον χρόνο που έμενα ξύπνιος. Ακόμα και τα Σαββατοκύριακα που ήμουν λίγο πιο χαλαρός, τα πέρασα στο σπίτι μου κάνοντας τίποτα και προσπαθώντας να επανορθώσω για το χαμένο κωλοβάρεμα της εβδομάδας. Οπότε ούτε λόγος για βραδινές εξόδους, και γενικότερα δημιουργικές δραστηριότητες. Στο τέλος των δύο εβδομάδων, ήμουν σίγουρος ότι ήμουν στα πρόθυρα υπερκόπωσης.
Όμως μετά κάτι έγινε. Με το που συνήθισα λιγάκι το φορτωμένο μου πρόγραμμα, άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να αναπολώ τον χαμένο μου χρόνο και στην τελική εφόσον έχω μπει στον χορό, πρέπει να πω με ντέρτι“Άαααλα”και να την ρίξω την ζεμπεκιά μου. Και σταδιακά, όχι μόνο ξεκίνησα να ακολουθώ τις υποχρεώσεις μου αδιαμαρτύρητα αλλά συνειδητοποίησα ότι άρχισα να έχω περισσότερη ενέργεια και όρεξη γενικά. Αν μου έλεγαν τς δύο πρώτες εβδομάδες να γράψω άρθρο για το μπλογκ, θα γελούσα κοροϊδευτικά και μετά θα έπεφτα κάτω από εξάντληση στην ιδέα και μόνο ότι πρέπει να βρω ελεύθερο χρόνο για το άρθρο. Μετά από την αρχική περίοδο προσαρμογής όμως, κατάφερα και έγραψα τέσσερα άρθρα και έβαλα και στοίχημα με τον εαυτό μου να αυξήσω την παραγωγικότητά μου. Σαν να μην έφτανε αυτό, κατάφερα να στριμώξω στον λιγοστό ελεύθερό μου χρόνο μία νέα ασχολία, ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο. Και για κερασάκι στην τούρτα του τωρινού μου multitasking ξεκίνησα να βγαίνω ξανά το βράδυ. Και όχι μόνο τα σαββατοκύριακα. Τον τελευταίο μήνα έχω βγει τέσσερις φορές σε καθημερινή, ενώ την επόμενη μέρα είχα ξύπνημα στις 8. Αυτό, σωματικά ήταν λίγο επίπονο, αλλά το σημαντικό ήταν ότι ψυχολογικά είχα καραγουστάρει που μπορούσα να έχω μία δύσκολη και κουραστική ημέρα από τις 9 μέχρι τις 9 και μετά να πήγαινα για μπύρες, να κοιμόμουν στις 3 και την επόμενη μέρα να έτρεχα πάλι από τις 9 μέχρι τις 9. Πλέον σκέφτομαι ότι ωραία είναι να κάθεσαι και να το ξύνεις μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή σου, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις αυτό όλη μέρα. Άμα το άκουγε αυτό ο παλιός μου εαυτός θα έλεγε:”Τιιιιιιιιιι!Ποιος το είπε αυτό;Εγώ πώς το κάνω δηλαδή;”
Θέλω να δω αν θα κρατήσει όλη αυτή επιπλέον ενέργεια και πόσο. Πλέον είμαι κοντά στο να αναθεωρήσω κάποια πράγματα στη θεωρία μου για την τεμπελιά. Παλιότερα θα έλεγα,ότι βαριόμουν να κάνω πράγματα επειδή ήμουν τεμπέλης. Πλέον υποπτεύομαι ότι είναι το αντίθετο. Είσαι τεμπέλης ΕΠΕΙΔΗ δεν κάνεις πράγματα. Και μετά η τεμπελιά γεννάει τεμπελιά, φαύλος κύκλος. Όταν για παράδειγμα, είχαμε να ανανεώσουμε το μπλογκ πάνω από μισό χρόνο, εγώ δεν έγραφα άρθρο όχι γιατί δεν είχα ελεύθερο χρόνο αλλά γιατί είχα υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο. Αντίστοιχα, το βιβλίο που ξεκίνησα να διαβάζω, το έχω πάνω από δύο χρόνια στην βιβλιοθήκη μου και μόνο τώρα αποφάσισα να το ξεκινήσω, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα θυσιάσω μισή ώρα από τον ύπνο μου για να το κάνω. Ίσως τελικά το dream job του κάθε Έλληνα, να είσαι εισοδηματίας και να κααααάθεσαι, να μην είναι και τόσο ονειρικό. Ξέρω ότι αν μου προσέφεραν πριν δύο μήνες την δυνατότητα να κάθομαι μέχρι να πεθάνω και να πληρώνομαι για αυτό η καταφατική μου απάντηση θα ήταν τόσο γρήγορη, όσο γρήγορη θα ήταν η καταφατική μου απάντηση στην ερώτηση “σου αρέσει το σεξ;”. Αυτή τη στιγμή θα το σκεφτόμουν λίγο παραπάνω. Στην πρώτη ερώτηση. Το σεξ μου αρέσει ακόμα.
Και επειδή το άρθρο βγήκε υπερβολικά motivational, ας το τελειώσω με την αντίστοιχη νότα:
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)