1.
Να το πάρει το ποτάμι
2.
Να το πάρει το ποτάμι
3.
Να το πάρει το ποτάμι
4.
Να το πάρει το ποτάμι
5.
Να το πάρει το ποτάμι
6.
Να το πάρει το ποτάμι
7.
Να το πάρει το ποτάμι
8.
Να το πάρει το ποτάμι
Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011
Visualizing Band Names
Όσοι έχουν υπάρξει ποτέ σε μία μπάντα ξέρουν ότι το πιο δύσκολο σημείο στην καριέρα ενός συγκροτήματος είναι η αναζήτηση ονόματος. Το όνομα του συγκροτήματος δίνει την πρώτη εντύπωση και είναι πολύ σημαντικό να περιγράφει στο περίπου την μουσική της μπάντας. Άμα κάτσεις να σκεφτείς όμως τι ακριβώς περιγράφουν μερικά bandnames θα σου έρθουν μερικές αρκετά περίεργες εικόνες στο μυαλό. Ακολουθούν 8 παραδείγματα εικόνων που δείχουν πως καταλαβαίνουμε εγώ και ο NoTomorrow μερικών συγκροτημάτων. Μπορείς να καταλάβεις για ποιο όνομα μπάντας μιλάει κάθε εικόνα;
1.
Να το πάρει το ποτάμι
2.
Να το πάρει το ποτάμι
3.
Να το πάρει το ποτάμι
4.
Να το πάρει το ποτάμι
5.
Να το πάρει το ποτάμι
6.
Να το πάρει το ποτάμι
7.
Να το πάρει το ποτάμι
8.
Να το πάρει το ποτάμι
1.
Να το πάρει το ποτάμι
2.
Να το πάρει το ποτάμι
3.
Να το πάρει το ποτάμι
4.
Να το πάρει το ποτάμι
5.
Να το πάρει το ποτάμι
6.
Να το πάρει το ποτάμι
7.
Να το πάρει το ποτάμι
8.
Να το πάρει το ποτάμι
Colors 101
Οι γυναίκες, εδώ και χρόνια πιστεύουν για τους άντρες πως η όραση τους είναι ικανή να ξεχωρίζει πολύ λιγότερα χρώματα από ό,τι η δικιά τους. Για παράδειγμα, πιστεύουν πως αν δώσεις σε έναν άντρα να πει τι χρώμα είναι ένα φούξια παντελόνι, ενά καρπουζί και ένα βυσσινί, θα πει πως και τα τρία είναι κόκκινα. Όμως ο άντρας δεν βλέπει λιγότερα χρώματα. Απλά όλες τις υποκατηγορίες χρωμάτων τις έχει χαρακτηρίσει και περιγράψει με μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Εξηγούμαι:
Το βυσσινί:
Περιγραφή άντρα:Το χρώμα της φανέλας της μπαρτσελόνα που μοιάζει με το κόκκινο.
Tο σομόν:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα που πρέπει να έχει το εσωτερικό της μπριζόλας που δείχνει ότι είναι έτοιμη για φάγωμα.
Το χρυσό:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα της μπύρας
Το μανταρινί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα του Jack Daniels
Το καλαμποκί
Περιγραφή Άντρα:To χρώμα του εμετού που σίγουρα θα έχεις αν έχεις ανακατέψει πολύ χρυσό με μανταρινί το προηγούμενο βράδυ.
Το ζαχαρί:
Περιγραφή Άντρα:Πραγματικά πείτε μου ένα λόγο που αυτό το χρώμα λέγεται ζαχαρί και όχι σπερματί!
Το Μπρονζέ:
Περιγραφή Άντρα:Τελειώνοντας την τριάδα χρωμάτων που αναφέρονται σε σωματικά υγρά, το χρώμα με το πιο gay όνομα στην ιστορία των ονομάτων ειρωνικά είναι το χρώμα της Τσίρλας!
Το κυπαρισσί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα που έχουν οι σκούρες ρίγες στο γκαζόν ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Το λαχανί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα που έχουν οι ανοικτές ρίγες στο γκαζόν ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Το κοραλί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα εσωρούχων που φοράει κάθε teen που παίζει σε barely legal τσόντα.
Και
Το φούξια:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα εσωρούχων που φοράει κάθε teen που παίζει σε barely illegal τσόντα.
Παρόμοια ο άντρας έχει συνδέσει όλα τα υπόλοιπα χρώματα. οποτε όταν την επόμενη φορά του δείξεις το φούξια σου παντελόνι, όχι μόνο αυτός έχει καταλάβει ότι είναι φούξια και όχι κόκκινο, αλλά να παρατηρήσεις και το χαζό χαμόγελο που θα διαγραφεί στο πρόσωπο του κάθως θα ανακαλεί στην μνήμη του σκηνές από τα top rated βιντεάκια του youporn.
Το βυσσινί:
Περιγραφή άντρα:Το χρώμα της φανέλας της μπαρτσελόνα που μοιάζει με το κόκκινο.
Tο σομόν:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα που πρέπει να έχει το εσωτερικό της μπριζόλας που δείχνει ότι είναι έτοιμη για φάγωμα.
Το χρυσό:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα της μπύρας
Το μανταρινί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα του Jack Daniels
Το καλαμποκί
Περιγραφή Άντρα:To χρώμα του εμετού που σίγουρα θα έχεις αν έχεις ανακατέψει πολύ χρυσό με μανταρινί το προηγούμενο βράδυ.
Το ζαχαρί:
Περιγραφή Άντρα:Πραγματικά πείτε μου ένα λόγο που αυτό το χρώμα λέγεται ζαχαρί και όχι σπερματί!
Το Μπρονζέ:
Περιγραφή Άντρα:Τελειώνοντας την τριάδα χρωμάτων που αναφέρονται σε σωματικά υγρά, το χρώμα με το πιο gay όνομα στην ιστορία των ονομάτων ειρωνικά είναι το χρώμα της Τσίρλας!
Το κυπαρισσί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα που έχουν οι σκούρες ρίγες στο γκαζόν ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Το λαχανί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα που έχουν οι ανοικτές ρίγες στο γκαζόν ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Το κοραλί:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα εσωρούχων που φοράει κάθε teen που παίζει σε barely legal τσόντα.
Και
Το φούξια:
Περιγραφή Άντρα:Το χρώμα εσωρούχων που φοράει κάθε teen που παίζει σε barely illegal τσόντα.
Παρόμοια ο άντρας έχει συνδέσει όλα τα υπόλοιπα χρώματα. οποτε όταν την επόμενη φορά του δείξεις το φούξια σου παντελόνι, όχι μόνο αυτός έχει καταλάβει ότι είναι φούξια και όχι κόκκινο, αλλά να παρατηρήσεις και το χαζό χαμόγελο που θα διαγραφεί στο πρόσωπο του κάθως θα ανακαλεί στην μνήμη του σκηνές από τα top rated βιντεάκια του youporn.
Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011
Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες
Με αφορμή έναν διαγωνισμό σε ένα άλλο blog, εγώ και ο FKing γράψαμε δύο ιστορίες για να συμμετάσχουμε στον διαγωνισμό. Αν και οι λέξεις μας περιόριζαν (μόλις 200), και γενικά η θεματολογία διαφέρει από αυτή του blog μας, το αποτέλεσμα μας άρεσε αρκετά και αποφασίσαμε να τις ανεβάσουμε και στο δικό μας blog.
Christmas stories are so cliché
Ήταν μεσημέρι, παραμονή Πρωτοχρονιάς, όταν σηκώθηκε από τον καναπέ, κουρασμένος να κοιτάει έξω από το παράθυρο μπας και δει λίγο ήλιο. Δεν ήταν από αυτούς που θέλουν να βλέπουν, τις χριστουγεννιάτικες μέρες, νιφάδες χιονιού να πέφτουν καλύπτοντας τα πάντα. Του φαινόταν πολύ κλισέ. Γενικά έβρισκε πολλά πράγματα κλισέ, όπως τα μελομακάρονα και οι U2. Κάποιοι θα τον αποκαλούσαν hipster ,αλλά δεν του άρεζε αυτός ο χαρακτηρισμός, τον έβρισκε πολύ κλισέ. Εκείνη την ημέρα όμως, όλη η γειτονιά ήταν κάτασπρη και του θύμιζε την τραυματική εμπειρία που είχε ζήσει στο βουνό δύο χρόνια πριν, όταν είχε αποκλειστεί στο καταφύγιο με την τότε πεθερά του. Σίγουρα δεν περνούσε την καλύτερη πρωτοχρονιά της ζωής του. Ενώ ήταν απασχολημένος, ευχόμενος η επόμενη χρονιά να μην του επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις όπως η φετινή, ξαφνικά θυμήθηκε πως έπρεπε να παραλάβει τα κηροπήγια που είχε παραγγείλει ως δώρο για τον γάμο της πρώην γυναίκας του. Προς στιγμήν αποφάσισε να μην πάει καν στον γάμο, αλλά το μετάνιωσε καθώς δεν ήθελε να της δώσει την ικανοποίηση να νομίζει ότι την σκέφτεται ακόμα και σέρνεται από μπαρ σε μπαρ, προσπαθώντας να ξεχάσει. Έτσι ντύθηκε και πήγε στο μαγαζί. Και καλά έκανε γιατί εκεί, όπως αποδείχτηκε, θα γνώριζε τον αληθινό έρωτα της ζωής του. Τι κλισέ...
Συγγραφέας: The FKing
Ονειρεμένα Χριστούγεννα...
Ο Χρήστος γύρισε σπίτι μετά από μία κουραστική μέρα στη δουλειά. Ανοίγει την πόρτα και ακούει, “ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ”! Ήταν όλοι του οι φίλοι και οι συγγενείς εκεί. “Πώς είχαν καταφέρει να μπουν;”, σκέφτηκε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Αλλά δεν τον ένοιαζε, ήταν όλοι εκεί οι γονείς του, οι φίλοι του, ακόμα και ο κολλητός του με τον οποίο ξέκοψαν όταν ο Χρήστος μετανάστευσε στην Αυστραλία... Το σπίτι του ήταν υπερβολικά καθαρό και στη μέση υπήρχε ένας μπουφές με κουραμπιέδες, μελομακάρονα και άλλα εκλεκτά εδέσματα. Όλα αυτά υπό το φως δύο περίτεχνων κηροπηγίων που υπήρχαν στο τραπέζι. Αγκάλιαζε και φιλούσε τους πάντες βουρκωμένος από τη συγκίνηση. Τη στιγμή που πίστευε ότι δεν μπορεί να γίνει πιο ευτυχισμένος είδε εκείνη... Ο έρωτας της ζωής του ξεπρόβαλε ανάμεσα από τον πατέρα του και έναν φίλο του. Η αγκαλιά της ήταν το μόνο “καταφύγιο” που είχε βρει στη ζωή του...
“Μα πώς;” κατάφερε μόνο να ψελλίσει.
Τον πλησίασε, έφτασε αρκετά κοντά του ώστε να νιώθει την καυτή ανάσα της στα χείλη του...
Ο Χρήστος ξύπνησε ιδρωμένος, σύρθηκε από το κρεβάτι μέχρι τον υπολογιστή και κούνησε το ποντίκι για να φύγει η προφύλαξη οθόνης. Γέμισε ένα ποτήρι ουίσκι, κοίταξε τη φωτογραφία της νεκρής κοπέλας του και ήπιε μια μεγάλη γουλιά.
“Καλά Χριστούγεννα” ψιθύρισε.
Έξω πυκνές νιφάδες χιονιού άσπριζαν τα αυτοκίνητα...
Συγγραφέας: No Tomorrow
Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011
Meet Brad Pitt
Ακούς το όνομα Brad Pitt. Και σίγουρα το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι “Bradgelina”. Και οι επόμενες σκέψεις σου θα είναι: Jennifer Aniston, “είναι τόσο όμορφος που θέλω να καώ μαζί του στο πυρ το εξώτερον ”,άντε και Συμμορία των 11. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στη συνείδηση της μάζας πλέον έχει καθιερωθεί ώς εκείνος ο πανέμορφος ηθοποιός που πηδάει εκείνη την πανέμορφη ηθοποιό και έχουν κάνει μία τεράστια οικογένεια με υιοθετημένα Βιετναμεζάκια,που τα σέρνουν από δω και από κει, πάντα κυνηγημένοι από δεκάδες παπαράτσι. Και που πριν από αυτό, πηδούσε μία άλλη πανέμορφη ηθοποιό.
Α ναι, έχει παίξει και σε μερικές ταινίες!
Ο Brad Pitt όμως είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Δεν είναι απλά μία όμορφη φάτσα που παίρνει ρόλους για να τραβάει κοριτσάκια. Είναι ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του και η καλλιτεχνική του αξία είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι έχουμε επιλέξει να θυμόμαστε. Με αφορμή λοιπόν την τελευταία του ταινία,το Moneyball, για την οποία ακούγεται ότι θα είναι και υποψήφιος για όσκαρ, σας θυμίζω γιατί είναι μεγάλη παράλειψη που δεν έχει κατακτήσει ακόμα το χρυσό αγαλματίδιο,κάτι το οποίο θα τον καταστούσε στη γνώμη του κόσμου ως έναν σπουδαίο ηθοποιό και όχι ως ένα πλούσιο celebrity:
1.Se7en(1995)
Το Se7en είναι άνετα μέσα στις 5 αγαπημένες μου ταινίες. Κι αν σας φαίνεται παράλογο τώρα, επειδή την βλέπετε κάθε μήνα στο Star, σκεφτείτε ότι όταν βγήκε το 95, συνδύαζε την αρρωστημένη διαστροφή του Saw με την εκπληκτική πλοκή και φυσικά τις πολύ ωραίες ερμηνείες. Και φυσικά σε όλη την ταινία υπάρχει αυτή η περίεργη ατμόσφαιρα που δεν μπορώ να περιγράψω, χαρακτηριστική κάθε ταινίας του Fincher. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι(ψιλοSPOILER ALERT), όταν το στούντιο είδε το τέλος της ταινίας και έβαλε σεναριογράφους να το ξαναγράψουν για να έχει λίγο πιο happy ending, o Brad Pitt, μαζί με τον Fincher και τον Morgan Freeman απείλησαν να φύγουν από την ταινία αν δεν χρησιμοποιούταν το αρχικό τέλος.
Interesting fact: Όταν γύριζαν μία σκηνή καταδίωξης, ο Brad Pitt έπεσε και έσπασε το χέρι του. Το ατύχημα αυτό αν και απροσδόκητο, μπήκε στο σενάριο και στο υπόλοιπο της ταινίας ο χαρακτήρας του Pitt,Mills τριγυρνά με δεμένο χέρι. Ειρωνικά, το σενάριο αρχικά προέβλεπε πως ο Mills στην καταδίωξη όντως τραυματίζεται, απλά όχι στο χέρι του.
2.Fight Club(1999)
Δεν χρειάζεται να πω πολλά για αυτήν την ταινία, όσοι είναι 20-30 χρονών, την έχουν δει και την έχουν λατρέψει. Ποτέ ξανά το Hollywood δεν παρουσίασε πιο εύστοχα την ιδέα της αναρχίας. Σίγουρα ο Edward Norton έκλεψε την παράσταση, αλλά ο Brad ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα στον πρωταγωνιστή. Ο χαρακτήρας του, Tyler Durden, είχε τόσο μεγάλο impact στην ποπ κουλτούρα, που η ιδεολογία του μέσα στην ταινία κατέληξε να γίνεται λήμμα για λεξικά με την ονομασία Durdenism. Αν δεν είναι αυτό πετυχημένη ερμηνεία,δεν ξέρω τι είναι. Ο συγγραφέας του βιβλίου,
Chuck Palahniuk, έχει δηλώσει ότι η ταινία του φάνηκε ως βελτίωση στο έργο του. Και από ότι έχω ακούσει το βιβλίο αξίζει πολύ.
Interesting fact: Στη σκηνή που οι χαρακτήρες του Norton και του Pitt είναι μεθυσμένοι και χτυπάν μπαλάκια του γκολφ, στην πραγματικότητα οι δύο ηθοποιοί είναι όντως ντίρλα και πετάν τα μπαλάκια του γκολφ σε ένα φορτηγάκι της παραγωγής.
3.Snatch(2000)
Το Snatch είναι μια από τις διασκεδαστικότερες ταινίες που υπάρχουν και ενώ αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι ο Guy Ritchie πριν παντρευτεί την Madonna ήταν μία ιδιοφυία, ο Brad Pitt έβαλε ένα μεγάλο λιθαράκι(μια λιθαράρα;)σε αυτό. Η ταινία είναι μία γρήγορη και ευφάνταστη περιπέτεια όπου όλοι οι απολαυστικοί χαρακτήρες της κυνηγάν ένα διαμάντι. Ο Brad ήταν μεγάλος φαν της πρώτης ταινίας του Guy Ritchie, το Lock,Stock and Two Smoking Barrels. Όταν λοιπόν έμαθε πως θα γυρίσει την δεύτερη του ταινία, το Snatch, του ζήτησε κάναν ρόλο. Όταν ο Ritchie είδε πως ο Pitt δεν μπορούσε να τελοιοποιήσει την βρετανική προφορά, του έδωσε τον ρόλο του γύφτου Mickey, ο οποίος σύμφωνα με το σενάριο, μιλάει με μια ακατανόητη προφορά. Και αυτός τον δικαίωσε, κάνοντας τον ρόλο αυτό,το highlight της ταινίας.
Interesting fact: Ο Guy Ritchie εμπνεύστηκε την ακατανόητη προφορά του Mickey, από τα παράπονα που κάναν οι κριτκοί για τις προφορές των ηθοποιών στην πρώτη του ταινία. Έτσι για να αντικρούσει τα όποια παράπονα, αποφάσισε να φτιάξει έναν χαρακτήρα,ο οποίος θα μιλούσε τόσο περίεργα, που οχί μόνο οι θεατές δε θα τον καταλάβαιναν, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν οι χαρακτήρες στην ταινία.
4.Inglorious Basterds(2009)
Ο Brad Pitt, με τη συμμετοχή του στους άδωξους μπάσταρδους, συνεχίζει τις συνεργασίες του με τους κορυφαίους σκηνοθέτες της γενιάς του. Ο ρόλος του Lt. Aldo Raine, ο οποίος συγκεντρώνει μία ομάδα αμερικανών εθελοντών για να μπουν στην Γαλλία και να σκοτώσουν τον Hitler,του ταίριαξε γάντι, όπως και το μουστάκι που άφησε για τον ρόλο αυτό, όπως και η Alabama προφορά που υιοθέτησε. Και η ταινία, αν και δυόμιση ώρες, είναι από τις πιο απολαυστικές ταινίες των τελευταίων χρόνων, δείχνοντας πως ο Tarantino επέστρεψε σε φόρμα μετά το μέτριο Death-Proof και σίγουρα από τους πιο καλοπαιγμένους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες της, ήταν αυτός του Pitt.
Interesting fact: Όταν ο Aldo Raine παριστάνει πως είναι ένας Ιταλός ηθοποιός, στο τέλος της ταινίας, συστήνεται ως “Enzo Girolami”, το οποίο είναι το πραγματικό όνομα του σκηνοθέτη της αυθεντικής ταινίας”Inglorious Bastards” από όπου εμπνεύστηκε ο Tarantino την δικιά του ταινία, Enzo G. Castellari.
5. Friends
Όλοι όσοι είναι φαν των Friends, το συγκεκριμένο επεισόδιο με το guest του Brad Pitt είναι από τα αγαπημένα τους. Ο Brad παίζει έναν παλιό συμμαθητή του Ross και της Rachel, που πηγαίνει στο σπίτι της Monica για το τραπέζι του Thanksgiving. Τα πράγματα παίρνουν μια κωμική τροπή όταν αποκαλύπτει ότι μισεί την Rachel από το σχολείο και ότι αυτός και ο Ross είχαν ιδρύσει τότε το I hate Rachel Green club. Πέρα από την επιτυχία του επεισοδίου, ο Brad Pitt αποδεικνύει ένα κωμικό ταλέντο που δεν είχε δείξει μέχρι τότε. Όταν έκανε το guest, ήταν ήδη αρραβωνιασμένος με την Jennifer Aniston.
Interesting fact: Πέρα από τον Brad Pitt, άλλοι τρεις πρωταγωνιστές του Ocean's Eleven έχουν κάνει guest στους Friends. Ο George Clooney, η Julia Roberts και o Elliot Gould.
Youtube Link.
Honorable Mentions: Seven Years in Tibet, Meet Joe Black, The Curious Case of Benjamin Button, Twelve Monkeys
Οπότε ακόμα κι αν επιμένει κάποιος ότι ο Brad Pitt είναι ένας μέτριος ηθοποιός, δεν μπορεί παρά τουλάχιστον να αναγνωρίσει πως έχει τεράστια καλλιτεχνική διόραση και έχει επιλέξει να συμμετάσχει σε σημαντικότατα projects που έχουν διαμορφώσει την τελευταία γενιά του κινηματογράφου.
Προσπαθούν να σώσουν τον τρίτο κόσμο παίρνοντας ένα ένα μαυράκι και φέρνοντας το στο Hollywood. Δε θα σταματήσουν μέχρι να τους τελείωσουν τα μαυράκια.
Α ναι, έχει παίξει και σε μερικές ταινίες!
Ο Brad Pitt όμως είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Δεν είναι απλά μία όμορφη φάτσα που παίρνει ρόλους για να τραβάει κοριτσάκια. Είναι ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του και η καλλιτεχνική του αξία είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι έχουμε επιλέξει να θυμόμαστε. Με αφορμή λοιπόν την τελευταία του ταινία,το Moneyball, για την οποία ακούγεται ότι θα είναι και υποψήφιος για όσκαρ, σας θυμίζω γιατί είναι μεγάλη παράλειψη που δεν έχει κατακτήσει ακόμα το χρυσό αγαλματίδιο,κάτι το οποίο θα τον καταστούσε στη γνώμη του κόσμου ως έναν σπουδαίο ηθοποιό και όχι ως ένα πλούσιο celebrity:
1.Se7en(1995)
Το Se7en είναι άνετα μέσα στις 5 αγαπημένες μου ταινίες. Κι αν σας φαίνεται παράλογο τώρα, επειδή την βλέπετε κάθε μήνα στο Star, σκεφτείτε ότι όταν βγήκε το 95, συνδύαζε την αρρωστημένη διαστροφή του Saw με την εκπληκτική πλοκή και φυσικά τις πολύ ωραίες ερμηνείες. Και φυσικά σε όλη την ταινία υπάρχει αυτή η περίεργη ατμόσφαιρα που δεν μπορώ να περιγράψω, χαρακτηριστική κάθε ταινίας του Fincher. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι(ψιλοSPOILER ALERT), όταν το στούντιο είδε το τέλος της ταινίας και έβαλε σεναριογράφους να το ξαναγράψουν για να έχει λίγο πιο happy ending, o Brad Pitt, μαζί με τον Fincher και τον Morgan Freeman απείλησαν να φύγουν από την ταινία αν δεν χρησιμοποιούταν το αρχικό τέλος.
Interesting fact: Όταν γύριζαν μία σκηνή καταδίωξης, ο Brad Pitt έπεσε και έσπασε το χέρι του. Το ατύχημα αυτό αν και απροσδόκητο, μπήκε στο σενάριο και στο υπόλοιπο της ταινίας ο χαρακτήρας του Pitt,Mills τριγυρνά με δεμένο χέρι. Ειρωνικά, το σενάριο αρχικά προέβλεπε πως ο Mills στην καταδίωξη όντως τραυματίζεται, απλά όχι στο χέρι του.
2.Fight Club(1999)
Δεν χρειάζεται να πω πολλά για αυτήν την ταινία, όσοι είναι 20-30 χρονών, την έχουν δει και την έχουν λατρέψει. Ποτέ ξανά το Hollywood δεν παρουσίασε πιο εύστοχα την ιδέα της αναρχίας. Σίγουρα ο Edward Norton έκλεψε την παράσταση, αλλά ο Brad ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα στον πρωταγωνιστή. Ο χαρακτήρας του, Tyler Durden, είχε τόσο μεγάλο impact στην ποπ κουλτούρα, που η ιδεολογία του μέσα στην ταινία κατέληξε να γίνεται λήμμα για λεξικά με την ονομασία Durdenism. Αν δεν είναι αυτό πετυχημένη ερμηνεία,δεν ξέρω τι είναι. Ο συγγραφέας του βιβλίου,
Chuck Palahniuk, έχει δηλώσει ότι η ταινία του φάνηκε ως βελτίωση στο έργο του. Και από ότι έχω ακούσει το βιβλίο αξίζει πολύ.
Interesting fact: Στη σκηνή που οι χαρακτήρες του Norton και του Pitt είναι μεθυσμένοι και χτυπάν μπαλάκια του γκολφ, στην πραγματικότητα οι δύο ηθοποιοί είναι όντως ντίρλα και πετάν τα μπαλάκια του γκολφ σε ένα φορτηγάκι της παραγωγής.
3.Snatch(2000)
Το Snatch είναι μια από τις διασκεδαστικότερες ταινίες που υπάρχουν και ενώ αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι ο Guy Ritchie πριν παντρευτεί την Madonna ήταν μία ιδιοφυία, ο Brad Pitt έβαλε ένα μεγάλο λιθαράκι(μια λιθαράρα;)σε αυτό. Η ταινία είναι μία γρήγορη και ευφάνταστη περιπέτεια όπου όλοι οι απολαυστικοί χαρακτήρες της κυνηγάν ένα διαμάντι. Ο Brad ήταν μεγάλος φαν της πρώτης ταινίας του Guy Ritchie, το Lock,Stock and Two Smoking Barrels. Όταν λοιπόν έμαθε πως θα γυρίσει την δεύτερη του ταινία, το Snatch, του ζήτησε κάναν ρόλο. Όταν ο Ritchie είδε πως ο Pitt δεν μπορούσε να τελοιοποιήσει την βρετανική προφορά, του έδωσε τον ρόλο του γύφτου Mickey, ο οποίος σύμφωνα με το σενάριο, μιλάει με μια ακατανόητη προφορά. Και αυτός τον δικαίωσε, κάνοντας τον ρόλο αυτό,το highlight της ταινίας.
Interesting fact: Ο Guy Ritchie εμπνεύστηκε την ακατανόητη προφορά του Mickey, από τα παράπονα που κάναν οι κριτκοί για τις προφορές των ηθοποιών στην πρώτη του ταινία. Έτσι για να αντικρούσει τα όποια παράπονα, αποφάσισε να φτιάξει έναν χαρακτήρα,ο οποίος θα μιλούσε τόσο περίεργα, που οχί μόνο οι θεατές δε θα τον καταλάβαιναν, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν οι χαρακτήρες στην ταινία.
4.Inglorious Basterds(2009)
Ο Brad Pitt, με τη συμμετοχή του στους άδωξους μπάσταρδους, συνεχίζει τις συνεργασίες του με τους κορυφαίους σκηνοθέτες της γενιάς του. Ο ρόλος του Lt. Aldo Raine, ο οποίος συγκεντρώνει μία ομάδα αμερικανών εθελοντών για να μπουν στην Γαλλία και να σκοτώσουν τον Hitler,του ταίριαξε γάντι, όπως και το μουστάκι που άφησε για τον ρόλο αυτό, όπως και η Alabama προφορά που υιοθέτησε. Και η ταινία, αν και δυόμιση ώρες, είναι από τις πιο απολαυστικές ταινίες των τελευταίων χρόνων, δείχνοντας πως ο Tarantino επέστρεψε σε φόρμα μετά το μέτριο Death-Proof και σίγουρα από τους πιο καλοπαιγμένους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες της, ήταν αυτός του Pitt.
Interesting fact: Όταν ο Aldo Raine παριστάνει πως είναι ένας Ιταλός ηθοποιός, στο τέλος της ταινίας, συστήνεται ως “Enzo Girolami”, το οποίο είναι το πραγματικό όνομα του σκηνοθέτη της αυθεντικής ταινίας”Inglorious Bastards” από όπου εμπνεύστηκε ο Tarantino την δικιά του ταινία, Enzo G. Castellari.
5. Friends
Όλοι όσοι είναι φαν των Friends, το συγκεκριμένο επεισόδιο με το guest του Brad Pitt είναι από τα αγαπημένα τους. Ο Brad παίζει έναν παλιό συμμαθητή του Ross και της Rachel, που πηγαίνει στο σπίτι της Monica για το τραπέζι του Thanksgiving. Τα πράγματα παίρνουν μια κωμική τροπή όταν αποκαλύπτει ότι μισεί την Rachel από το σχολείο και ότι αυτός και ο Ross είχαν ιδρύσει τότε το I hate Rachel Green club. Πέρα από την επιτυχία του επεισοδίου, ο Brad Pitt αποδεικνύει ένα κωμικό ταλέντο που δεν είχε δείξει μέχρι τότε. Όταν έκανε το guest, ήταν ήδη αρραβωνιασμένος με την Jennifer Aniston.
Interesting fact: Πέρα από τον Brad Pitt, άλλοι τρεις πρωταγωνιστές του Ocean's Eleven έχουν κάνει guest στους Friends. Ο George Clooney, η Julia Roberts και o Elliot Gould.
Youtube Link.
Honorable Mentions: Seven Years in Tibet, Meet Joe Black, The Curious Case of Benjamin Button, Twelve Monkeys
Οπότε ακόμα κι αν επιμένει κάποιος ότι ο Brad Pitt είναι ένας μέτριος ηθοποιός, δεν μπορεί παρά τουλάχιστον να αναγνωρίσει πως έχει τεράστια καλλιτεχνική διόραση και έχει επιλέξει να συμμετάσχει σε σημαντικότατα projects που έχουν διαμορφώσει την τελευταία γενιά του κινηματογράφου.
Another rides the bus
Παλιότερα είχαμε γράψει για άτομα που μπορεί να γνωρίσεις στο ΚΤΕΛ. Σήμερα θα σας παρουσιάσω το αντίπαλο δέος, τα άτομα στο αστικό. Όλοι όσοι δεν είμαστε μέλη της οικογένειας Βαρδινογιάννη ή της οικογένειας Λάτση έχουμε χρησιμοποιήσει για τις ανάγκες μας, αυτό το δώρο του θεού στον άνθρωπο, αυτόν τον επίγειο παράδεισο, αυτόν τον βασιλικό τρόπο μετακίνησης, το αστικό. Στο αστικό λοιπόν βλέπεις όλες τις εκδοχές της σύχρονης ανθρώπινης φύσης μαζεμένες σε έναν χώρο. Η διαφορά του αστικού με το ΚΤΕΛ, είναι ότι θα κάτσεις για πολύ λιγότερη ώρα και δεν πρόκειται να γνωρίσεις κανένα από εκεί μεσα. Όμως, αν βρεθείς σε ένα σχετικά γεμάτο αστικό, είναι σίγουρο ότι θα δεις τις παρακάτω ειδικές ομάδες ανθρώπων, οι οποίες είναι σίγουρο ότι θα βρίσκονται σε συγκεκριμένες θέσεις και επίσης είναι σίγουρο ότι θα έχουν συγκεκριμένες συμπεριφορές. Σαν να είναι όλοι τους προγραμματισμένα bots. Έχουμε και λέμε:
1.Το teen
Πρώτα από όλα να διευκρινίσω ότι όταν λέω teen, εννοώ θηλυκό teen, γιατί δύσκολα θα συναντήσεις την αρσενική του εκδοχή στο αστικό. Μάλλον επειδή τα αγοράκια έχουν μηχανάκια. Το teen θα το συναντήσεις κάθε μέρα στις ώρες 14.00-17.00 και το Σάββατο από το μεσημέρι μέχρι τις 21.00. Ειδικά άμα έχεις την ατυχία να μπεις σε λεωφορείο την ώρα που σχολάνε τα λύκεια, τότε θα νιώθεις ότι πρωταγωνιστείς σε υγρό όνειρο κάποιου ανώμαλου. Γιατί ατυχία; Γιατί τα teen είναι από τα πιο εκνευριστικά πλάσματα που μπορείς να συναντήσεις κάπου, πόσο μάλλον σε έναν κλειστό χώρο όπου είσαι υποχρεωμένος να μείνεις για κάποια ώρα. Μιλάνε στο κινητό, μιλάνε με τις φίλες τους για τον Justin Bieber, μιλάνε μόνες τους, γενικά μιλάνε. Πολύ και φωναχτά. Και γελάνε ακόμα πιο φωναχτά. Όταν τα βλέπεις και αρχίζεις να σπάζεσαι που σου χαλάνε την ηρεμία, προσπαθείς να τα δικαιολογήσεις. Είναι της ηλικίας,και εγώ έτσι ήμουν, θα μεγαλώσουν και θα ηρεμήσουν, στην τελικη δεν κάνουν κάτι τόσο κακό,απλά έτσι διασκεδάζουν, και τα λοιπά... Αλλά όταν περάσουν 5 λεπτά και συνεχίζουν να κάνουν τόση φασαρία που δεν ακούς τις σκέψεις σου, καταλήγεις να σκέφτεσαι:”έκανα υπομονή τόσην ώρα, και δεν αντέχω άλλο.Έτσι είστε; Αφού συνεχίζετε και κάνετε σαν κοκαρισμένοι πίθηκοι(αρχίζει να μ αρέσει αυτή η έκφραση), ε και εγώ θα αρχίσω να κοιτάω το 16χρονο κώλο σας και δε θα νιώσω καθόλου άσχημα”. Βρίσκονται πάντα μπροστά από τα μηχανήματα εισιτηρίων γιατί εκεί μπορείς να ενοχλείς σχεδόν όλο το λεωφορείο με τις εκνευριστικές φωνές σου.
2.Η γιαγιά
Η γιαγιά είναι ο πιο συνηθισμένος επιβάτης αστικού. Είτε γιατί δεν οδηγεί και έπρεπε να πάει στην τράπεζα να βγάλει τη σύνταξή της(την ποια;),να πάει στην εκκλησία, ή να πάει στη λαϊκή, είτε γιατί το αστικό είναι πλέον από τα λίγα μέρη που μπορεί να συναναστραφεί άλλα άτομα της ηλικίας της και να επιδοθεί στην αγαπημένη της συνήθεια, να κράζει τους νέους. Και ω θεέ αυτό ακριβώς κάνει! Κάθεται σε μία από τις τέσσερις θέσεις, που είναι οι δύο απέναντι από τις άλλες δύο, λίγο μπροστά από το κέντρο του λεωφορείου ή στις αντίστοιχες τέσσερις στο πίσω μέρος του λεωφορείου, γιατί εκεί έχει λίγο χώρο να ακουμπήσει τα μαρούλια που πήρε από το παζάρι, γιατί σε εκείνες τις θέσεις μπορεί να πιάσει συζήτηση με τις άλλες τρεις γιαγιάδες που κάθονται εκεί για τα φάρμακα που παίρνει η καθεμία, αλλά και γιατί από εκεί μπορεί να βλέπει τα teen που βρίσκονται στο δικό τους μέρος και να μονολογεί φωναχτά για το ότι αν αυτή στο καιρό της φορούσε σκουλαρίκι στη μύτη, ο πατέρας της θα την κρεμούσε από αυτό στο κελάρι or something.
3.Ο παππούς
Ο παππούς είναι τελείως διαφορετική κατηγορία από τη γιαγιά. Κατ' αρχάς κάθεται και αυτός όπου κάθονται η γιαγιάδες μόνο επειδή θέλει να τις πιάσει συζήτηση να τις κορτάρει και να θυμηθεί τα νιάτα του, που ήταν μπερμπάντης και κάθε μέρα ήταν δουλειά-καφενείο-φλέρτ με ό,τι κινούταν-σπίτι για φαϊ και το βράδυ καφενείο πάλι για κουμάρι. Συνήθως δε θα γκρινιάζει τόσο, όσο η γιαγιά, αλλά επειδή κάποιες συνήθειες δεν κόβονται, όταν τον πετύχεις στο αστικό ψιλοαπέφυγέ τον, γιατί θα μυρίζει λιγάκι τσίπουρο και άμα έχει χάσει και την μισή του σύνταξη εκείνη τη μέρα στον θανάση δε θέλει πολυ να ξεσπάσει πάνω σου. Και όταν λέω ξεσπάσει, εννοώ να κοιτά την κοτσίδα σου με τέτοιο μίσος που θα ορκίζεσαι ότι ανά πάσα στιγμή θα βγάλει την ψαλίδα, θα σε κουρέψει και μετά θα σου βάλει να κρατάς και μία πινακίδα που θα λέει “τεντυμπόης”.
4.Η μητέρα/νοικοκυρά
Η μητέρα/νοικοκυρά διακρίνεται σε δύο περιπτώσεις, σε αυτήν που έχει το παιδί μαζί της και σε αυτήν που είναι μόνη της. Και στις δύο περιπτώσεις βρίσκεται στα καθίσματα στο πίσω μέρος του λεωφορείου και αν δεν έχει βρει θέση θα σε κοιτάει στα μάτια μέχρι να της παραχωρήσεις την δικιά σου. ΠΡΟΣΟΧΗ! Μην της παραχωρήσεις τη θέση σου από μόνος σου, γιατί θα γυρίσει με ξινισμένο ύφος και θα σου πει:”Γιατί σηκώνεσαι; δεν χρειάζομαι θέση, δεν είμαι τόσο μεγάλη.” Άμα έχει μαζί της παίδι, δεν ξέρω γιατί αλλά θα έχει συνήθως παραπάνω από ένα και θα τα σέρνει από πίσω της, από τη στιγμή που θα μπει στο αστικό, μέχρι το μηχάνημα εισιτηρίων και από εκεί μέχρι τη θέση της. Καθ'όλη τη διαδρομή, θα λέει στο μικρότερο παιδί της να πιάνεται από κάπου, ακόμα κι αν κάθεται και το έχει στην αγκαλιά της και το σφίγγει τόσο πολύ, που φαίνεται σαν να θέλει να το τιμωρήσει που υπάρχει.
Αν είναι χωρίς τα παιδιά, τότε κάθεται σιωπηλή στη γωνιά της, τρέμοντας την ώρα και τη στιγμή που θα πάει σπίτι και θα τα βρει να έχουν δέσει την babysitter σε μια καρέκλα και να αλωνίζουν ελεύθερα στο σπίτι. Πάλι.
5.Ο μεταλάς
Ο μεταλάς είναι ή στις τελευταίες θέσεις του λεωφορείου ή στην φυσούνα. Εννοείται πως φοράει ακουστικά από όπου ακούγονται Kreator ακόμα και τρεις θέσεις παρακάτω, κοιτάει αποσβολωμένος στο άπειρο με ένα θλιμμένο βλέμμα και προσπαθεί να έχει όσο το δυνατόν λιγότερο interaction με τους συνεπιβάτες του. Μάλλον γιατί απλά θέλει να φτάσει σπίτι του και να ξεσκονίσει τις D&D κάρτες του. Και όταν λέω μεταλάς, εννοώ του αρσενικού γένους, καθώς οι γυναίκες μεταλούδες όχι μόνο είναι λιγότερες αλλά και συνήθως έχουν λίγη παραπάνω εξυπνάδα/κοινωνικότητα/αυτοεκτίμηση, όποτε και δεν κυκλοφορούν σαν να βγήκαν από βίντεοκλιπ του '80 και δεν φοράνε αυτή τη θλίψη στο βλέμμα τους, όπως κάνουν οι αντίστοιχοι άντρες.
Άμα είστε άτυχοι και πέσετε στη ειδική περίπτωση του κακού μεταλά, ο οποίος αντί για θλιμμένο βλέμμα ,έχει βλέμμα που λέει:”θα τους σφάξω όλους με το τσεκούρι του μέταλ”, μην κωλώσετε. Βάλτε μία κοπέλα να του μιλήσει και κατευθείαν θα γίνει ένα γατάκι το οποίο θα βγάζει άναρθρες κραυγές στην προσπάθεια του να της μιλήσει .
6.Ο λιώμας
Ο λιώμας είναι είτε πρεζάκι είτε μπεκρής. Η διαφορά τους είναι ότι ο δεύτερος μυρίζει χειρότερα. Στο λεωφορείο θα τους πετύχεις σε οποιοδήποτε σημείο, αλλά πιο συχνά θα βρίσκονται στη διπλανή σου θέση. Το πρεζάκι συνήθως θα κάθεται ήσυχος στο κάθισμα του, πάντα έτοιμος να πέσει,και επίσης πάντα έτοιμος να σου ζητήσει ψιλά με τον πιο ευφάνταστο τρόπο(Αληθινή ιστορία:όταν μία φορά ένα πρεζάκι ζήτησε από έναν φίλο μου ψιλά για "εισιτήριο" και ο φίλος μου πήγε να του δώσει ένα εισιτήριο, το πρεζάκι γύρισε, τέρμα ξενερωμένο, και του είπε:"Ε, μη μας γαμάς τώρα ρε φίλε!" ), ενώ ο μπεκρής είναι πιο vocal τύπος. Μπορει να τραγουδάει εθνικά εμβατήρια, μπορεί να μαλώνει με γιαγιάδες αλλά συχνότερα μονολογεί στην τριπλάσια ένταση από όλους τους άλλους με αποτέλεσμα σχεδόν πάντα να αποτελεί το σόου του λεωφορείου.
7.Ο τζαμπατζής
Ο τζαμπατζής είναι μία ιδιαίτερη κατηγορία,καθώς βρίσκεται πάντα ένας τέτοιος στο αστικό, αλλά σχεδόν ποτέ δεν τον παρατηρείς. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός του. Κάθεται δίπλα από το μηχάνημα εισιτηρίων,ετσί ώστε να προλάβει να βγάλει εισιτήριο στη ζούλα άμα δει να μπαίνει ελεγκτής, αλλά είναι τόσο smooth στις κινήσεις του και στην παρουσία του, που είναι σαν να μην υπάρχει. Πραγματικά ξέρω άτομα που έχουν τελειοποιήσει την τεχνική του τζαμπατζιλικίου τόσο, που δεν έχουν πληρώσει ούτε εισιτήριο όυτε πρόστιμο εδώ και 3 χρόνια. Αλλά και να σε πιάσουν, σύμφωνα με υπολογισμούς μου, αν χρησιμοποιείς το αστικό δυο φορές την ημέρα, μη κόβοντας εισιτήριο και σε πιάνουν μία φορά το δίμηνο, τότε σου βγαίνει πιο φτηνά από το να έβγαζες εισιτήριο σε κάθε σου διαδρομή. Και τον τελευταίο καιρό, δεν παίζει να σε πιάσουν παραπάνω από μία φορά το δίμηνο. Πραγματικά, ξέρει κανένας τι φάση παίζει με τους ελεγκτές; Έχω να τους πετύχω πάνω από μισό χρόνο.
Και εάν σκεφτείς ότι αυτές τις ομάδες τις βλέπεις ταυτόχρονα να αλληλεπιδρούν όλες μεταξύ τους,τότε θα απορήσεις γιατί προτιμάς ακόμα να χρησιμοποιείς αυτό το είδος συγκοινωνιών από το να περπατήσεις για μίση ώρα στην παγωνιά χωρίς mp3-player.
1.Το teen
Πρώτα από όλα να διευκρινίσω ότι όταν λέω teen, εννοώ θηλυκό teen, γιατί δύσκολα θα συναντήσεις την αρσενική του εκδοχή στο αστικό. Μάλλον επειδή τα αγοράκια έχουν μηχανάκια. Το teen θα το συναντήσεις κάθε μέρα στις ώρες 14.00-17.00 και το Σάββατο από το μεσημέρι μέχρι τις 21.00. Ειδικά άμα έχεις την ατυχία να μπεις σε λεωφορείο την ώρα που σχολάνε τα λύκεια, τότε θα νιώθεις ότι πρωταγωνιστείς σε υγρό όνειρο κάποιου ανώμαλου. Γιατί ατυχία; Γιατί τα teen είναι από τα πιο εκνευριστικά πλάσματα που μπορείς να συναντήσεις κάπου, πόσο μάλλον σε έναν κλειστό χώρο όπου είσαι υποχρεωμένος να μείνεις για κάποια ώρα. Μιλάνε στο κινητό, μιλάνε με τις φίλες τους για τον Justin Bieber, μιλάνε μόνες τους, γενικά μιλάνε. Πολύ και φωναχτά. Και γελάνε ακόμα πιο φωναχτά. Όταν τα βλέπεις και αρχίζεις να σπάζεσαι που σου χαλάνε την ηρεμία, προσπαθείς να τα δικαιολογήσεις. Είναι της ηλικίας,και εγώ έτσι ήμουν, θα μεγαλώσουν και θα ηρεμήσουν, στην τελικη δεν κάνουν κάτι τόσο κακό,απλά έτσι διασκεδάζουν, και τα λοιπά... Αλλά όταν περάσουν 5 λεπτά και συνεχίζουν να κάνουν τόση φασαρία που δεν ακούς τις σκέψεις σου, καταλήγεις να σκέφτεσαι:”έκανα υπομονή τόσην ώρα, και δεν αντέχω άλλο.Έτσι είστε; Αφού συνεχίζετε και κάνετε σαν κοκαρισμένοι πίθηκοι(αρχίζει να μ αρέσει αυτή η έκφραση), ε και εγώ θα αρχίσω να κοιτάω το 16χρονο κώλο σας και δε θα νιώσω καθόλου άσχημα”. Βρίσκονται πάντα μπροστά από τα μηχανήματα εισιτηρίων γιατί εκεί μπορείς να ενοχλείς σχεδόν όλο το λεωφορείο με τις εκνευριστικές φωνές σου.
2.Η γιαγιά
Η γιαγιά είναι ο πιο συνηθισμένος επιβάτης αστικού. Είτε γιατί δεν οδηγεί και έπρεπε να πάει στην τράπεζα να βγάλει τη σύνταξή της(την ποια;),να πάει στην εκκλησία, ή να πάει στη λαϊκή, είτε γιατί το αστικό είναι πλέον από τα λίγα μέρη που μπορεί να συναναστραφεί άλλα άτομα της ηλικίας της και να επιδοθεί στην αγαπημένη της συνήθεια, να κράζει τους νέους. Και ω θεέ αυτό ακριβώς κάνει! Κάθεται σε μία από τις τέσσερις θέσεις, που είναι οι δύο απέναντι από τις άλλες δύο, λίγο μπροστά από το κέντρο του λεωφορείου ή στις αντίστοιχες τέσσερις στο πίσω μέρος του λεωφορείου, γιατί εκεί έχει λίγο χώρο να ακουμπήσει τα μαρούλια που πήρε από το παζάρι, γιατί σε εκείνες τις θέσεις μπορεί να πιάσει συζήτηση με τις άλλες τρεις γιαγιάδες που κάθονται εκεί για τα φάρμακα που παίρνει η καθεμία, αλλά και γιατί από εκεί μπορεί να βλέπει τα teen που βρίσκονται στο δικό τους μέρος και να μονολογεί φωναχτά για το ότι αν αυτή στο καιρό της φορούσε σκουλαρίκι στη μύτη, ο πατέρας της θα την κρεμούσε από αυτό στο κελάρι or something.
3.Ο παππούς
Ο παππούς είναι τελείως διαφορετική κατηγορία από τη γιαγιά. Κατ' αρχάς κάθεται και αυτός όπου κάθονται η γιαγιάδες μόνο επειδή θέλει να τις πιάσει συζήτηση να τις κορτάρει και να θυμηθεί τα νιάτα του, που ήταν μπερμπάντης και κάθε μέρα ήταν δουλειά-καφενείο-φλέρτ με ό,τι κινούταν-σπίτι για φαϊ και το βράδυ καφενείο πάλι για κουμάρι. Συνήθως δε θα γκρινιάζει τόσο, όσο η γιαγιά, αλλά επειδή κάποιες συνήθειες δεν κόβονται, όταν τον πετύχεις στο αστικό ψιλοαπέφυγέ τον, γιατί θα μυρίζει λιγάκι τσίπουρο και άμα έχει χάσει και την μισή του σύνταξη εκείνη τη μέρα στον θανάση δε θέλει πολυ να ξεσπάσει πάνω σου. Και όταν λέω ξεσπάσει, εννοώ να κοιτά την κοτσίδα σου με τέτοιο μίσος που θα ορκίζεσαι ότι ανά πάσα στιγμή θα βγάλει την ψαλίδα, θα σε κουρέψει και μετά θα σου βάλει να κρατάς και μία πινακίδα που θα λέει “τεντυμπόης”.
4.Η μητέρα/νοικοκυρά
Η μητέρα/νοικοκυρά διακρίνεται σε δύο περιπτώσεις, σε αυτήν που έχει το παιδί μαζί της και σε αυτήν που είναι μόνη της. Και στις δύο περιπτώσεις βρίσκεται στα καθίσματα στο πίσω μέρος του λεωφορείου και αν δεν έχει βρει θέση θα σε κοιτάει στα μάτια μέχρι να της παραχωρήσεις την δικιά σου. ΠΡΟΣΟΧΗ! Μην της παραχωρήσεις τη θέση σου από μόνος σου, γιατί θα γυρίσει με ξινισμένο ύφος και θα σου πει:”Γιατί σηκώνεσαι; δεν χρειάζομαι θέση, δεν είμαι τόσο μεγάλη.” Άμα έχει μαζί της παίδι, δεν ξέρω γιατί αλλά θα έχει συνήθως παραπάνω από ένα και θα τα σέρνει από πίσω της, από τη στιγμή που θα μπει στο αστικό, μέχρι το μηχάνημα εισιτηρίων και από εκεί μέχρι τη θέση της. Καθ'όλη τη διαδρομή, θα λέει στο μικρότερο παιδί της να πιάνεται από κάπου, ακόμα κι αν κάθεται και το έχει στην αγκαλιά της και το σφίγγει τόσο πολύ, που φαίνεται σαν να θέλει να το τιμωρήσει που υπάρχει.
Τελικά το 2% είναι πολύ μεγάλο ποσοστό όταν μιλάμε για ποσοστά αποτυχίας της αντισύλληψης
Αν είναι χωρίς τα παιδιά, τότε κάθεται σιωπηλή στη γωνιά της, τρέμοντας την ώρα και τη στιγμή που θα πάει σπίτι και θα τα βρει να έχουν δέσει την babysitter σε μια καρέκλα και να αλωνίζουν ελεύθερα στο σπίτι. Πάλι.
5.Ο μεταλάς
Ο μεταλάς είναι ή στις τελευταίες θέσεις του λεωφορείου ή στην φυσούνα. Εννοείται πως φοράει ακουστικά από όπου ακούγονται Kreator ακόμα και τρεις θέσεις παρακάτω, κοιτάει αποσβολωμένος στο άπειρο με ένα θλιμμένο βλέμμα και προσπαθεί να έχει όσο το δυνατόν λιγότερο interaction με τους συνεπιβάτες του. Μάλλον γιατί απλά θέλει να φτάσει σπίτι του και να ξεσκονίσει τις D&D κάρτες του. Και όταν λέω μεταλάς, εννοώ του αρσενικού γένους, καθώς οι γυναίκες μεταλούδες όχι μόνο είναι λιγότερες αλλά και συνήθως έχουν λίγη παραπάνω εξυπνάδα/κοινωνικότητα/αυτοεκτίμηση, όποτε και δεν κυκλοφορούν σαν να βγήκαν από βίντεοκλιπ του '80 και δεν φοράνε αυτή τη θλίψη στο βλέμμα τους, όπως κάνουν οι αντίστοιχοι άντρες.
Άμα είστε άτυχοι και πέσετε στη ειδική περίπτωση του κακού μεταλά, ο οποίος αντί για θλιμμένο βλέμμα ,έχει βλέμμα που λέει:”θα τους σφάξω όλους με το τσεκούρι του μέταλ”, μην κωλώσετε. Βάλτε μία κοπέλα να του μιλήσει και κατευθείαν θα γίνει ένα γατάκι το οποίο θα βγάζει άναρθρες κραυγές στην προσπάθεια του να της μιλήσει .
6.Ο λιώμας
Ο λιώμας είναι είτε πρεζάκι είτε μπεκρής. Η διαφορά τους είναι ότι ο δεύτερος μυρίζει χειρότερα. Στο λεωφορείο θα τους πετύχεις σε οποιοδήποτε σημείο, αλλά πιο συχνά θα βρίσκονται στη διπλανή σου θέση. Το πρεζάκι συνήθως θα κάθεται ήσυχος στο κάθισμα του, πάντα έτοιμος να πέσει,και επίσης πάντα έτοιμος να σου ζητήσει ψιλά με τον πιο ευφάνταστο τρόπο(Αληθινή ιστορία:όταν μία φορά ένα πρεζάκι ζήτησε από έναν φίλο μου ψιλά για "εισιτήριο" και ο φίλος μου πήγε να του δώσει ένα εισιτήριο, το πρεζάκι γύρισε, τέρμα ξενερωμένο, και του είπε:"Ε, μη μας γαμάς τώρα ρε φίλε!" ), ενώ ο μπεκρής είναι πιο vocal τύπος. Μπορει να τραγουδάει εθνικά εμβατήρια, μπορεί να μαλώνει με γιαγιάδες αλλά συχνότερα μονολογεί στην τριπλάσια ένταση από όλους τους άλλους με αποτέλεσμα σχεδόν πάντα να αποτελεί το σόου του λεωφορείου.
7.Ο τζαμπατζής
Ο τζαμπατζής είναι μία ιδιαίτερη κατηγορία,καθώς βρίσκεται πάντα ένας τέτοιος στο αστικό, αλλά σχεδόν ποτέ δεν τον παρατηρείς. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός του. Κάθεται δίπλα από το μηχάνημα εισιτηρίων,ετσί ώστε να προλάβει να βγάλει εισιτήριο στη ζούλα άμα δει να μπαίνει ελεγκτής, αλλά είναι τόσο smooth στις κινήσεις του και στην παρουσία του, που είναι σαν να μην υπάρχει. Πραγματικά ξέρω άτομα που έχουν τελειοποιήσει την τεχνική του τζαμπατζιλικίου τόσο, που δεν έχουν πληρώσει ούτε εισιτήριο όυτε πρόστιμο εδώ και 3 χρόνια. Αλλά και να σε πιάσουν, σύμφωνα με υπολογισμούς μου, αν χρησιμοποιείς το αστικό δυο φορές την ημέρα, μη κόβοντας εισιτήριο και σε πιάνουν μία φορά το δίμηνο, τότε σου βγαίνει πιο φτηνά από το να έβγαζες εισιτήριο σε κάθε σου διαδρομή. Και τον τελευταίο καιρό, δεν παίζει να σε πιάσουν παραπάνω από μία φορά το δίμηνο. Πραγματικά, ξέρει κανένας τι φάση παίζει με τους ελεγκτές; Έχω να τους πετύχω πάνω από μισό χρόνο.
Και εάν σκεφτείς ότι αυτές τις ομάδες τις βλέπεις ταυτόχρονα να αλληλεπιδρούν όλες μεταξύ τους,τότε θα απορήσεις γιατί προτιμάς ακόμα να χρησιμοποιείς αυτό το είδος συγκοινωνιών από το να περπατήσεις για μίση ώρα στην παγωνιά χωρίς mp3-player.
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011
Φιλία 101
Πρώτα από όλα, το βασικότερο ερώτημα, τι θα πει φιλία; Κάποιοι θεωρούν φίλο όποιον γνωρίζουν, άλλοι πάλι χαρακτηρίζουν φίλους αυτούς με τους οποίους βγαίνουν το σαββατόβραδο. Υπάρχουν οι μαλάκες που προσπαθούν να βγάλουν ορισμό για μια έννοια σαν την φιλία. Τέλος υπάρχουν τύποι που το παραψειρίζουν, και οι φίλοι τους μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Όπως καταλάβατε ανήκω στην τελευταία κατηγορία ανθρώπων και όλοι όσοι με γνωρίζετε ανήκετε στις ακόλουθες ομάδες που θα αναφέρω.
1. Ας ξεκινήσουμε από το μεγαλύτερο σύνολο, όλα τα άτομα που γνωρίζω (και συνεχίζω να τα θυμάμαι μετά τη γνωριμία μας, κάτι όχι και πολύ συχνό), τα οποία βγαίνουν από το σύνολο αγνώστων και μπαίνουν στο σύνολο των γνωστών μου
2. Παρέα για μένα είναι όλα εκείνα τα άτομα, με τα οποία περιστασιακά ή τακτικά βγαίνω μαζί τους (με τη θέληση μου και όχι από σπόντα) είτε για κανένα καφέ, είτε για καμιά μπύρα.
3. Καλές παρέες, αποτελούνται από άτομα που εκτιμώ και επιδιώκω να βγαίνω πιο τακτικά μαζί τους, από ότι με άλλες παρέες. Προφανώς αποτελούν υποσύνολο των παρεών.
4. Κολλητοί, άτομα που βγαίνεις συνέχεια μαζί τους, μιλάς συνέχεια μαζί τους, ξέρεις το παραμικρό νέο τους, ακόμα κι αν αυτό είναι το περίεργο σχήμα της κουράδας που έβγαλε το πρωί. Όλοι οι γνωστοί σου το πιθανότερο είναι να νομίζουν απλά ότι τα έχετε.
5. Τρόμπες, γνωστοί σου με τους οποίους δε γουστάρεις πολλά πάρε δώσε. Δεν είναι απαραίτητο να έχετε μαλώσει. Μπορεί απλά να σου τη σπάνε ή απλά να μην ταιριάζουν τα χνώτα σας.
6. Αντιπαθείς, ειδικά άτομα στην κατηγορία τρόμπες, μπορεί να είναι ακόμα και εχθροί σου. Τους αντιπαθείς/μισείς, είναι αμοιβαίο και συνήθως έχετε και προϊστορία. Π.χ. σου είχε κλέψει τη σβήστρα στην τρίτη δημοτικού!
7. Φίλοι, προφανώς δεν ανήκουν στα σύνολα 5 και 6, αλλά μπορεί να είναι διάσπαρτοι σε όλες τις άλλες κατηγορίες, ναι θα είναι κυρίως στις κατηγορίες 3 και 4 αλλά όχι μόνο εκεί απαραίτητα.
Τώρα, τι είναι οι φίλοι; Είναι τα άτομα που αγαπάς, και είσαι έτοιμος να τα βάλεις πάνω από τον εαυτούλη σου,και για όποιον του ακούγεται εύκολo να τον πληροφορήσω ότι δεν είναι. Tο μόνο που μπορείς να ελπίζεις από άτομα που θεωρείς φίλους σου είναι να νιώθουν το ίδιο για σένα. Η δεύτερη ελπίδα σου είναι, όταν θα κληθείς να αποδείξεις ότι τον βάζεις πάνω από σένα, να μπορέσεις να το αποδείξεις εμπράκτως, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Οπότε για μένα όποιος έχει διψήφιο αριθμό φίλων, και δε μιλάω για τους φίλους στο facebook, απλά δεν εκτιμάει την φιλία όσο εγώ...
Αγαπημένη κατάσταση όταν τρώω χυλόπιτα από καμιά γκόμενα και πετάει την υπερατάκα, "σε βλέπω σαν φίλο!". Yeah right, γνωριζόμαστε 2 ραντεβού και με βλέπεις σαν φίλο, well guess what, I DON'T! Η μπιχλίτσα ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού ενός φίλου μου (μιαμ!) σημαίνει πιο πολλά για μένα από σένα (εξαιρούνται οι μουνόδουλοι)!
Και επειδή παραέγινε βαρύ το άρθρο, και μιας και μίλησα για γκόμενες, ήρθε η ώρα να γελάσουμε...
ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Πιστεύω ότι οι γυναίκες, είστε εντελώς ανίκανες να καταλάβετε την ειλικρινή, αντρική φιλία. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ δύο γυναίκες που να είναι φίλες και να μπορώ να τις συγκρίνω με δύο άντρες φίλους, βασικά άκυρο κάθε κανόνας έχει και λαμπρές εξαιρέσεις, ξέρω δύο. Τέλος πάντων, κατά τα άλλα η γυναικεία φιλία είναι ποντιακό ανέκδοτο, έχω δει κοπέλες που φαινομενικά ήταν υπερφίλες και έριχναν η μία στην άλλη περισσότερο backstab από όσο έριχνα εγώ στον Tiebreaker όταν παίζαμε Quake III!
Το πιο αστείο της υπόθεσης ήταν ότι έρχονταν και οι δύο σε μένα εναλλάξ και κράζαν η μία την άλλη, αλλά όταν ήταν μαζί όλα μέλι - γάλα! ΒΡΕ ΟΥΣΤ! Αν και μπορώ να πω ότι αυτή η κατάσταση με βοήθησε να καταλάβω την έννοια της λυκοφιλίας, μίας λέξης που για μένα μέχρι τότε ήταν ακατανόητη. Και όπως έχω ξαναπεί, μέχρι να καταλάβετε το 25th hour, και γιατί ένας άντρας θα
Για να σας σοκάρω λίγο ακόμα τις γυναίκες, όπως δεν υπάρχει Άι-Βασίλης, έτσι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΙΛΙΑ ΑΝΤΡΑ-ΓΥΝΑΙΚΑ. Αν πιστεύετε ότι έχετε κάποιο φίλο τα ενδεχόμενα είναι τα εξής:
80% Σε γουστάρει/θέλει να σε πηδήξει.
10% Η προσωπική μου εκτίμηση του ποσοστού των gay στην Ελλάδα, δεν λαμβάνονται υπόψιν ως άντρες, πιθανότατα λέει αλήθεια και σε θέλει για φίλη.
9% Σε γούσταρε/ήθελε να σε πηδήξει και τώρα για κάποιο λόγο δεν ξεκόβει μαζί σου. Μπορεί να του θυμίζεις κάτι, να θέλει περιστασιακά να θυμάται το σχήμα των βυζιών σου, κάτι τέλος πάντων.
1% Έπεσες στην εξαίρεση, λέει αλήθεια, δεν ξέρω γιατί, αλλά λέει αλήθεια! Πώς θα το καταλάβεις; Έλα μου ντε, good luck with that... Ένας τρόπος θα ήταν να πας στο σπίτι του μόνη σου, αν δεν προσπαθήσει να σε πηδήξει, ΜΑΛΛΟΝ λέει αλήθεια!
Και τώρα ένα μεγάλο ερώτημα. Σκοτώνει η απόσταση τη φιλία; Άποψη μου, όχι. Οι φιλίες που θα χαθούν λόγω απόστασης, κατά την προσωπική μου εκτίμηση δεν ήταν φιλίες. Ήταν μία σχέση κάπου ανάμεσα σε καλή παρέα και κολλητού, στην οποία λανθασμένα αποδόθηκε ο τίτλος της φιλίας. Μία φιλία σαν αποτέλεσμα του χρόνου και της απόστασης για μένα μπορεί μόνο να αλλάξει περιοχή στο διάγραμμα. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει να μετακινηθεί από το σύνολο των κολλητών, σε αυτό των γνωστών... Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι αυτό το άτομο δεν είναι πλέον φίλος σου, δε νοιάζεσαι γι αυτόν και τα νέα του σου είναι αδιάφορα, και σε καμία περίπτωση δε θα νιώσεις αμήχανα αν τον δεις ακόμη και μετά από μία δεκαετία.
Έχω παρατηρήσει ότι πολλά άτομα δυσκολεύονται να πουν σ' αγαπώ σε άλλους. Εγώ ποτέ δεν είχα τέτοια προβλήματα, αγαπώ όλον τον κόσμο.
Μέχρι τουλάχιστον να σταματήσει να το αξίζει... Ωστόσο, θα δυσκολευτώ υπερβολικά πολύ να βάλω κάποιον στην περιοχή των φίλων μου και ακόμα περισσότερο να παραδεχτώ ότι είναι εκεί.
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011
Πώς η Pop Κουλτούρα Καταστρέφει τις Ζωές μας
Τη σημερινή εποχή ο κάθε άνθρωπος είναι συνέχεια αντιμέτωπος με διλήμματα. Είναι μια εποχή διαφορετική από τις άλλες όσο τα '50s με τα '70s, με την μοναδική σημαντικότερη διαφορά του internet και των smartphones, για να κουβαλάμε το internet παντού μαζί μας. Αυτά μας έχουν φέρει πιο κοντά στον πολιτισμό κατά μιαν έννοια, καθώς κάθε κομμάτι αυτού του αφηρημένου καμβά που αποκαλούμε pop κουλτούρα, η οποία πλέον φαίνεται να ορίζει τη σύγχρονη ιστορία, βρίσκεται ένα click ή tap μακριά, να 'ναι καλά οι καφετέριες με wifi που σε ακραίες περιπτώσεις μας αποτρέπουν από το να κάνουμε αυτό ακριβώς που προσπαθούμε να κάνουμε όταν βγαίνουμε. Ένας από τους λόγους για τους οποίους βγαίνω είναι για να αποδράσω από το internet και δεν θέλω δωρεάν wifi στις καφετέριες που πηγαίνω. (Εντάξει, δεν το πιστεύω αυτό, το τζάμπα wifi είναι το αγαπημένο μου είδος wifi και πιστεύω ότι έχω την απαραίτητη αυτοσυγκράτηση - I am a master of my own bladder internet cravings). Πώς λοιπόν αυτά τα καινούρια, γαμάτα πράγματα είναι δυνατόν να μας κάνουν κακό, θα μου πεις, αφού ο Barney Stinson μας δίδαξε ότι new is always better; Κούνια που σε κούναγε, θα σου πω... Το "κακό" υποτιμάει την πραγματική ζημιά που η pop κουλτούρα μπορεί καταφέρει στον μοντέρνο κόσμο και ιδού γιατί:
1. Με πρωτοπόρο το Karate Kid, κάθε ταινία που θέλει να μας εμπνεύσει με μια μνημειώδη επιτυχία χρησιμοποιεί μοντάζ. Ξέρετε τη ρουτίνα: ο πρωταγωνιστής είναι πολύ κακός σε κάτι, οπότε υπάρχει μια πεντάλεπτη σκηνή στη μέση της ταινίας που τον δείχνει να προπονείται ενώ από πίσω παίζει το Eye of the Tiger και μετά είναι ξαφνικά υπεργυμνασμένος, υπερέμπειρος ή ο Rocky.
Πλέον το μυαλό μας έχει φτάσει να αποδέχεται αυτήν την αναστολή της δυσπιστίας ως κανόνα του σύμπαντος, με αποτέλεσμα να υποτιμάμε την ποσότητα της δουλειάς που απαιτείται για οτιδήποτε αξιόλογο. Ο καθένας έχει στο μυαλό του περίπου πόση προσπάθεια χρειάζεται για πάρει το πτυχίο του, να πετύχει στην δουλειά του ή να γυμνάσει το σώμα του, προκύπτει όμως ότι αυτή η εκτίμηση πέφτει πολύ εκτός της πραγματικότητας. Και από τη στιγμή που δεν πετυχαίνουμε ενώ σύμφωνα με τις λάθος προσδοκίες μας σκοτωνόμαστε στην δουλειά, πρέπει κάποιος να φταίει, πέρα απ' τον εαυτό μας φυσικά, που δεν έχουμε καταφέρει όσα θεωρούμε ότι το σύμπαν μας χρωστάει να πετύχουμε (η κυβέρνηση, οι μετανάστες, η γαμημένη κακή μας τύχη κλπ). Στην πραγματικότητα για να γίνουμε ειδικοί σε κάτι υπολογίζεται ότι πρέπει να αφιερώσουμε σ'αυτό περίπου 10.000 ώρες εξάσκησης. Πάρτε ένα λεπτό για να χωνέψετε την ιδέα. Αυτό μεταφράζεται σε περίπου 3 ώρες την μέρα για δέκα χρόνια. Και σαν αυτό να μην είναι αρκετό, πλέον βρισκόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά με τόσες πολλές διαφορετικές ασχολίες, ευγενική χορηγία της pop κουλτούρας, που οι 10.000 ώρες από βουνό γίνονται το ίδιο το γαμημένο Everest...
2. Το σημερινό lifestyle των άπειρων περισπασμών μας έχει καταντήσει σαν ζαβλακωμένα χρυσόψαρα καθώς προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε όσο περισσότερα πράγματα χωράει η μέρα μας σε μια προσπάθεια να διώξουμε αυτήν την διαολεμένη βαρεμάρα.
Η ανθρώπινη προσοχή είναι ένα παντοδύναμο όπλο το οποίο χρησιμοποιείται καθημερινά εναντίον μας ακριβώς λόγω της προσωρινής φύσης της. Μπορεί να είμαστε καταπιασμένοι με το αγαπημένο μας πράγμα στον κόσμο αμελώντας πείνα, σωματική δυσφορία και υποχρεώσεις και αρκεί απλά να χτυπήσει το τηλέφωνό μας, να ακουστεί ένας δυνατός θόρυβος απ' έξω ή, πιο ύπουλα, να γλιστρήσει μια σκέψη στο μυαλό μας (ξέχασα να κατεβάσω το καινούριο Dexter!) και ξαφνικά, έστω και για μία στιγμή, έχουμε ξεχάσει τι γαμημένη δουλειά είχαμε με εκείνο το tab που πριν 5 λεπτά ανοίξαμε στον firefox γιατί το άρθρο στο άλλο tab είχε ένα link στην wikipedia και από 'κει που ψάχναμε πώς λέγεται ο drummer των Soundgarden (Matt Cameron) καταλήξαμε να κάνουμε επιδρομή στις φανταχτερές μπλε λεξούλες που μάλλον λένε κάτι ενδιαφέρον και τελικά να μαθαίνουμε πότε δημιουργήθηκε το πρώτο πετάλι για την κάσα (το 1909 από την Ludwig & Ludwig Co.) και να φρεσκάρουμε τις γνώσεις μας για την μετάδοση του ήχου (με διαμήκη κύματα μέσα από αέρια, υγρά και πλάσμα, και με εγκάρσια κύματα μέσα από στερεά).
Και αυτό δεν είναι τίποτα, γιατί αν τελικά σταματήσουμε να ανοίγουμε tabs και πιάσουμε να διαβάζουμε πραγματικά, θα σιχαθούμε πριν καν τελειώσει η πρώτη σελίδα, επειδή ακριβώς έχουμε ξεχάσει πώς να εστιάζουμε. Άρα εξυπακούεται ότι κάθε καλός διαφημιστής/τύπος-που-φτιάχνει-trailer θα ξέρει πώς να παίξει με την προσοχή μας γιατί ο μισθός που παίρνει κάθε μήνα είναι συνάρτηση του πόσους από μας θα καταφέρει να σηκώσει από το διάβασμα για να αγοράσουμε αυτό που πουλάει. Κάθε τηλεοπτική σειρά πλέον έχει το γνωστό "Previously on kaka maka" με σκηνές από προηγούμενα επεισόδια, γιατί θεωρείται δεδομένο ότι από τη μία βδομάδα στην επόμενη δεν θα θυμόμαστε τι έχει συμβεί στην αγαπημένη μας σειρά, αφού έχουν μεσολαβήσει άπειρες ασχολίες/ενδιαφέροντα/αποσπάσεις. Η ύπαρξή τους επίσης προκαλεί την δική μας επανάπαυση στο γεγονός ότι δεν χρειάζεται να θυμόμαστε, και ο κύκλος συνεχίζεται. Και φυσικά η έκθεσή μας στην αγγλική γλώσσα σε καθημερινή βάση δεν σταματάει μόνο με το internet και τη wikipedia...
3. Αν βρίσκεσαι στην ηλικιακή ομάδα των ανθρώπων που δεν έχουν θανάσιμο φόβο της τεχνολογίας τότε βρίσκεσαι στην ιδιαίτερα ευχάριστη θέση να μην χρειάζεται να υπομείνεις την πιο σιχαμερή στοίβα κουραδιών που έχει να μας προσφέρει η Ελλάδα: την τηλεόρασή της.
Στοιχηματίζω το αριστερό μου παπάρι ότι πλέον ξέρεις τι θα πει torrent και πώς να το ανοίξεις (μάζεψε το τιρμπουσόν, γιαγιά) για να απολαύσεις κάθε πτυχή της αμερικανικής και όχι μόνο, τηλεόρασης παρόλο που δεν βρίσκεσαι στην Αμερική και δεν έχεις τηλεόραση. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, ο κάθε άνθρωπος πρέπει να καλύψει τις ανάγκες του για ξύσιμο και η αμερικανική τηλεόραση αν μη τι άλλο έχει τον απαραίτητο προϋπολογισμό να είναι γυαλιστερή και όμορφη ώστε να μας τραβάει την προσοχή και άπειρα "cliffhangers" για να συνεχίζει να την κρατάει. Αυτό σημαίνει ότι μια πολύ αργή μέρα που κανείς δεν θα έχει λεφτά για έξω, που θα είμαστε άρρωστοι ή που θα πρέπει να αρχίσουμε διάβασμα επιτέλους γιατί η εξεταστική ξεκινάει σε δυο βδομάδες, δηλαδή θα την βγάλουμε σπίτι βλέποντας σειρές και ταινίες όλη μέρα, το αυτί αρχίζει να κολλάει στις αγγλικές λέξεις και σε έννοιες που δεν έχουν απευθείας μετάφραση στα ελληνικά. Το "point" φυσικά του να μαθαίνουμε ξένες γλώσσες είναι το να αφομοιώνουμε αυτές τις νέες έννοιες ώστε στο τέλος να μπορούμε να μιλήσουμε καλύτερα την δική μας γλώσσα αντί για ένα περίεργο αμάλγαμα όπου προτεραιότητα έχει όποια λέξη πετάγεται πρώτη στο μυαλό μας. Αφήστε αυτές τις μαλακίες περί συνεννόησης με άλλους λαούς, γιατί παντού μπορείς να συνεννοηθείς με αγγλικά και αν δεν μπορείς, μάλλον βρίσκεσαι κάπου που δεν θα έπρεπε και τρέξε γρήγορα, γιατί κάποιος σου κλέβει το νεφρό και μέρος του συκωτιού σου αυτή τη στιγμή. Συμβαδίζοντας με τους καιρούς, έχει μάθει και το κάθε κουραδιάς κουράδι τι σκατά θα πει "concept", και το σπαμμάρει σε κάθε ευκαιρία που (νομίζει ότι) ταιριάζει γιατί είναι "edgy" και "cool", με πρώτους απ' όλους τους αυτοαποκαλούμενους "celebrities" της τηλεόρασης, που έχουν χτυπηθεί στ' αυτιά από την κρίση μέσης ζωής (όχι ηλικίας -- τα 8 από τα 15 λεπτά διασημότητας έχουν περάσει) και προσπαθούν να ξανανιώσουν νέοι και ωραίοι και φρέσκοι χρησιμοποιώντας εσφαλμένα αυτή τη "slang" που την μιλάνε οι πιτσιρικάδες...
4. Αυτοί οι δήθεν διάσημοι ρίχνουν το επίπεδο για όλους εμάς γιατί είναι αρκετό το να τοποθετείς στόμια μπουκαλιών (σαμπάνιας) σε στόμια μηρών (μουνιά) και να ακολουθείς τις συμβουλές του δικηγόρου σου (deny deny deny) στέλνοντας εξώδικα σε όποιον σε αποκαλέσει πορνοστάρ ή να είσαι καθυστερημένος και να προσποιείσαι ότι τραγουδάς για να πετύχεις (φαινομενικά) σ' αυτό το παιχνίδι της ζωής. Εδώ που τα λέμε αφού ο Βας Βας κατάφερε να κάνει τέτοια επιτυχία τραγουδώντας, δεν νιώθουν τουλάχιστον λίγο καλύτερα οι επίδοξοι τραγουδιάρηδες που ξευτιλίζονται στο X-Factor αντί να γίνουν κι αυτοί μέρος της κάπως-ταλαντούχας μάζας; Τουλάχιστον έχουν αποφύγει μια σφαίρα που πονάει αποτυγχάνοντας αντί να πετύχουν για αρχή και μετά να πουλήσουν λιγότερα άλμπουμ από τον Κάτμαν.
Αυτοί οι τύποι και τύπισσες πλασάρονται σύμφωνα με συμφέροντα από την τηλεόραση ως φωτεινά αστέρια που σηματοδοτούν την επιτυχία μόνο και μόνο γιατί εμφανίζονται στο γυαλί και προφανώς το σχέδιό τους πιάνει, αφού έχουμε επιτρέψει να υπάρχουν ακόμα με την προσοχή που τους δίνουμε. Ταυτόχρονα αυτοί περνάνε τις αξίες τους στον κόσμο καθώς, για να είναι στην τηλεόραση, είναι πιο σημαντικοί και αξιόλογοι άνθρωποι από μας. Σκεφτείτε το εξής σενάριο, μια ακόμα φτωχή οικογένεια με τον ηθικά άκαμπτο Eddard Stark για πατέρα να παίρνει στην αρχή του μήνα τους δύο μισθούς (924 ευρώ μετά φόρων) ενώ ειδήσεις παίζουν στην τηλεόραση από πίσω και η μικρή του κόρη να έρχεται και να λέει:
- Μπαμπά εμείς πληρώνουμε φόρους;
- Εννοείται παιδί μου. Εμείς δεν είμαστε κλέφτες. Η τιμή πάνω απ' όλα. Ο χειμώνας έρχεται.
- Μα αν τους πληρώσουμε θα έχεις μετά λεφτά για το ποδήλατο που σου ζήτησα για τα προηγούμενα γενέθλιά μου;
- Δεν μπορούμε κορίτσι μου να πάρουμε ποδήλατο. Εγώ σταμάτησα να παίρνω ακόμα και λεωφορεία όταν διπλασίασαν τις τιμές των εισιτηρίων! Πρέπει να έχουμε να φάμε γιατί αλλιώς δεν θα έχουμε δύναμη να υποστηρίξουμε την τιμή μας! Όταν στα παπούτσια σου τρυπήσει η σόλα από το περπάτημα έλα να σου δώσω το χοντρό ζευγάρι κάλτσες μου..
..Και την ίδια στιγμή στην απέναντι γωνιά οι ειδήσεις αναλύουν πώς η Τζούλια Αλεξανδράτου κέρδισε επιπλέον 300.000 ευρώ επειδή η τσόντα της τιμολογήθηκε με 4.5% ΦΠΑ ως προσφορά περιοδικού. Happy future bitches! Φυσικά, όλοι αυτοί οι τρόμπες δεν θα υπήρχαν αν δεν είχαν ένα τόσο διαδεδομένο μέσο προβολής...
5. Διόλου ευκαταφρόνητο μερίδιο της ευθύνης πέφτει στις τηλεοπτικές εκπομπές που έχουν καταφέρει, παρά όλα τα προγνωστικά, να τους αναδείξουν και να τους μετατρέψουν σε κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Νομίζω ότι είναι ευρέως γνωστό ότι τα νούμερα στην τηλεόραση προκαλούνται από το φόβο και το δράμα πολύ περισσότερο απ' ότι με χαρούμενες feel-good ιστορίες. Επίσης το συναισθηματοκεντρικό new age κίνημα και η κουλτούρα της εξομολόγησης που δημιούργησε η Oprah πριν καμιά εικοσπενταριά χρόνια έγινε αρχικά ο λόγος που η μισή Αμερική άρχισε να πηγαίνει σε ψυχολόγους, και δημιούργησε το αίσθημα ότι κάθε πρόβλημα που μπορεί να έχει κάποιος είναι ευγενές και φυσιολογικό και πρέπει να ακουστεί, λες και μας καίγεται καρφί για τους νταλγκάδες τρίτων. Αυτό φυσικά δεν είναι κακό στη βάση του, αφού είναι η φυσική συνέχεια της αναμόρφωσης των παρωχημένων πλέον, αλλά μοναδικών σταθερών ηθικών/κοινωνικών/σεξουαλικών αξιών που είχαμε μέχρι τότε (10 εντολές και τα ρέστα) η οποία ξεκίνησε κάπου το 1960, αλλά υπό το πρίσμα της κερδοφορίας τα δύο αυτά στοιχεία εκμεταλλεύεται η pop κουλτούρα για να τραβήξει κοινό και αυτά είναι που ευθύνονται για πολλές από τις χειρότερες εκπομπές που υπάρχουν σήμερα στην τηλεόραση: τρομολαγνικά μεσημεράδικα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το fast food και η ροκ μουσική και τα video games είναι ο διάβολος, απελπιστικές σειρές με κριτές που εκμεταλλεύονται ένα δήθεν επιτυχημένο καλούπι για να παράγουν καθόλου ευφάνταστα τραγουδάκια-ρεφρέν καθώς και την εγγενή ευθυμία του να βλέπεις ανθρώπους να failάρουν, και το παντοτινό κατακάθι της τηλεόρασης, τις reality σειρές, που καταφέρνουν να τα συνδυάσουν και τα δύο με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
Σίγουρα, δεν είναι όλα τα προγράμματα βγαλμένα μόνο από την απληστία των tv executives και την έμφυτη ανάγκη όλων μας να βλέπουμε ανθρώπους να failάρουν με ακόμα περισσότερους (και περισσότερο) εξευτελιστικούς τρόπους, αφού συνήθως αναλαμβάνουν το ευγενές καθήκον να μας προειδοποιήσουν για πραγματικούς κινδύνους ή να μας προσφέρουν ευκαιρίες για ανάδειξη κι έτσι να μας κινητοποιήσουν να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και να πάρουμε κάνα ρίσκο πού και πού, έτσι γιατί, ζήσε λίγο ρε αδερφέ, αλλά το μήνυμά τους δυστυχώς δεν κολλάει γιατί διαισθανόμαστε την υποκρισία τους και προφανώς δεν μπορούμε να ακούσουμε κάποιον που δεν πιστεύει ο ίδιος αυτά που λέει...
6. Στον δρόμο που χάραξαν αυτές οι καταραμένες σειρές και εκπομπές ξεπετάγονται σιγά-σιγά και τα τρισκατάρατα sequel τους. Η βιομηχανία της διασκέδασης, είτε λέγεται σινεμά είτε τηλεόραση ή video games ή μουσική, τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ένα τέλμα όπου η δημιουργικότητα και η διάθεση για καινοτομία δεν υφίσταται και η απόδειξη βρίσκεται παντού τριγύρω: τα τελευταία blockbuster ήταν μεταφορές από κόμικς ή βιβλία (όλες οι ταινίες της Marvel, το Twilight κλπ) ή sequels (οι Πειρατές της Καραϊβικής 5 είναι ήδη στα σκαριά), τα τελευταία hits στα Τοπ Ντεμέκ είναι αναμασήματα της ίδιας pop μαλακίας (πότε επιτέλους θα προσλάβουν πραγματικούς drummers για τα beatάκια μπας κι ακούσουμε κάνα σοβαρό groove?), τα τελευταία games που πούλησαν αξιόλογα ήταν ξεδιάντροπα sequels.. Για την τηλεόραση δεν είναι ακριβώς καινούρια η μόδα, όταν πέτυχε εμπορικά το Big Brother 1 ξαφνικά γεμίσαμε ένα κάρο πεταμένα reality που δεν άντεξαν περισσότερο από το hype που προηγήθηκε. Η μόδα αυτή αναπόφευκτα συνεχίστηκε με απαράδεκτες μεταφορές αμερικανικών σειρών (Με Λένε Βαγγέλη), "ατυχείς" ονομασίες σειρών - νομίζω ότι η ελληνική σειρά Φιλαράκια είχε περισσότερο τυχαίο παρά σταθερό κοινό, από άτομα που έβλεπαν το πρόγραμμα και περίμεναν να δουν Friends - και ατελείωτες επαναλήψεις (γιατί παίζει ακόμα το Καφέ της Χαράς;), ενώ κάθε δημοφιλής εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση αυτή τη στιγμή είναι κόπια μιας αμερικανικής, καθώς ακολουθούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Aμοιβάδας σαν βλαμμένοι πίθηκοι με κόμπλεξ κατωτερότητας σε μια προσπάθεια να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι μπορούμε να συμβαδίσουμε με τις υπόλοιπες πρωτοκοσμικές χώρες. Και το χειρότερο είναι ότι το κίνημα αυτό δεν περιορίζεται στον τομέα της ψυχαγωγίας/διασκέδασης, πόσα iPhone που κοστίζουν 600 ευρώ πρέπει να βγούνε μέσα σε ένα χρόνο για να γαμοσταυρίσει ο κόσμος την Apple που μας δουλεύει ψιλό γαζί;
Οι παραγωγοί ανά τον κόσμο πήραν μια επιτυχημένη στρατηγική μάρκετινγκ (brand loyalty) και την ξεχείλωσαν σε σημείο που δεν αφήνουν στους εαυτούς τους περιθώρια για κάτι διαφορετικό ενώ στον αντίποδα, εμείς σαν παρωπιδιασμένα πρόβατα θα τρέξουμε πίσω από οτιδήποτε είναι οικείο και μας είχε κάνει εντύπωση πριν από 10 χρόνια, γιατί για να υπάρχει ακόμα πρέπει να αξίζει, έτσι...;
Με λίγα λόγια, σιγά σιγά θα φτάσουμε σε ένα σημείο που η ζωή θα μας φαίνεται τόσο εκνευριστικά δύσκολη που θα θέλουμε να βρίσουμε με λέξεις που δεν θα μας έρχονται όλους αυτούς τους μαλάκες στην τηλεόραση που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους, χωρίς να κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε τίποτα γιατί θα είναι πολύς ο κόπος και μεγάλο το ρίσκο, ενώ θα καταλύεται η γνώση ως καλλιέργεια του μυαλού ώστε οι μορφωμένοι και διαβασμένοι δεν θα θεωρούνται πια οι πιο έξυπνοι ανάμεσά μας, απλά οι πιο χρήσιμοι συμπαίχτες στο Trivial Pursuit.
Oh, wait...
1. Με πρωτοπόρο το Karate Kid, κάθε ταινία που θέλει να μας εμπνεύσει με μια μνημειώδη επιτυχία χρησιμοποιεί μοντάζ. Ξέρετε τη ρουτίνα: ο πρωταγωνιστής είναι πολύ κακός σε κάτι, οπότε υπάρχει μια πεντάλεπτη σκηνή στη μέση της ταινίας που τον δείχνει να προπονείται ενώ από πίσω παίζει το Eye of the Tiger και μετά είναι ξαφνικά υπεργυμνασμένος, υπερέμπειρος ή ο Rocky.
 |
| Άπλετος ελεύθερος χρόνος, μια βιντεοκάμερα και μισής ώρας δουλειά και τώρα όλοι νομίζουν ότι είμαι πραγματικός νευροχειρουργός! |
Πλέον το μυαλό μας έχει φτάσει να αποδέχεται αυτήν την αναστολή της δυσπιστίας ως κανόνα του σύμπαντος, με αποτέλεσμα να υποτιμάμε την ποσότητα της δουλειάς που απαιτείται για οτιδήποτε αξιόλογο. Ο καθένας έχει στο μυαλό του περίπου πόση προσπάθεια χρειάζεται για πάρει το πτυχίο του, να πετύχει στην δουλειά του ή να γυμνάσει το σώμα του, προκύπτει όμως ότι αυτή η εκτίμηση πέφτει πολύ εκτός της πραγματικότητας. Και από τη στιγμή που δεν πετυχαίνουμε ενώ σύμφωνα με τις λάθος προσδοκίες μας σκοτωνόμαστε στην δουλειά, πρέπει κάποιος να φταίει, πέρα απ' τον εαυτό μας φυσικά, που δεν έχουμε καταφέρει όσα θεωρούμε ότι το σύμπαν μας χρωστάει να πετύχουμε (η κυβέρνηση, οι μετανάστες, η γαμημένη κακή μας τύχη κλπ). Στην πραγματικότητα για να γίνουμε ειδικοί σε κάτι υπολογίζεται ότι πρέπει να αφιερώσουμε σ'αυτό περίπου 10.000 ώρες εξάσκησης. Πάρτε ένα λεπτό για να χωνέψετε την ιδέα. Αυτό μεταφράζεται σε περίπου 3 ώρες την μέρα για δέκα χρόνια. Και σαν αυτό να μην είναι αρκετό, πλέον βρισκόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά με τόσες πολλές διαφορετικές ασχολίες, ευγενική χορηγία της pop κουλτούρας, που οι 10.000 ώρες από βουνό γίνονται το ίδιο το γαμημένο Everest...
2. Το σημερινό lifestyle των άπειρων περισπασμών μας έχει καταντήσει σαν ζαβλακωμένα χρυσόψαρα καθώς προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε όσο περισσότερα πράγματα χωράει η μέρα μας σε μια προσπάθεια να διώξουμε αυτήν την διαολεμένη βαρεμάρα.
Η ανθρώπινη προσοχή είναι ένα παντοδύναμο όπλο το οποίο χρησιμοποιείται καθημερινά εναντίον μας ακριβώς λόγω της προσωρινής φύσης της. Μπορεί να είμαστε καταπιασμένοι με το αγαπημένο μας πράγμα στον κόσμο αμελώντας πείνα, σωματική δυσφορία και υποχρεώσεις και αρκεί απλά να χτυπήσει το τηλέφωνό μας, να ακουστεί ένας δυνατός θόρυβος απ' έξω ή, πιο ύπουλα, να γλιστρήσει μια σκέψη στο μυαλό μας (ξέχασα να κατεβάσω το καινούριο Dexter!) και ξαφνικά, έστω και για μία στιγμή, έχουμε ξεχάσει τι γαμημένη δουλειά είχαμε με εκείνο το tab που πριν 5 λεπτά ανοίξαμε στον firefox γιατί το άρθρο στο άλλο tab είχε ένα link στην wikipedia και από 'κει που ψάχναμε πώς λέγεται ο drummer των Soundgarden (Matt Cameron) καταλήξαμε να κάνουμε επιδρομή στις φανταχτερές μπλε λεξούλες που μάλλον λένε κάτι ενδιαφέρον και τελικά να μαθαίνουμε πότε δημιουργήθηκε το πρώτο πετάλι για την κάσα (το 1909 από την Ludwig & Ludwig Co.) και να φρεσκάρουμε τις γνώσεις μας για την μετάδοση του ήχου (με διαμήκη κύματα μέσα από αέρια, υγρά και πλάσμα, και με εγκάρσια κύματα μέσα από στερεά).
 |
| Πριν το 1909 όταν ένας drummer αποφοιτούσε από τους κουβάδες και τα τηγάνια αναβαθμιζόταν σε αυτό. |
Και αυτό δεν είναι τίποτα, γιατί αν τελικά σταματήσουμε να ανοίγουμε tabs και πιάσουμε να διαβάζουμε πραγματικά, θα σιχαθούμε πριν καν τελειώσει η πρώτη σελίδα, επειδή ακριβώς έχουμε ξεχάσει πώς να εστιάζουμε. Άρα εξυπακούεται ότι κάθε καλός διαφημιστής/τύπος-που-φτιάχνει-trailer θα ξέρει πώς να παίξει με την προσοχή μας γιατί ο μισθός που παίρνει κάθε μήνα είναι συνάρτηση του πόσους από μας θα καταφέρει να σηκώσει από το διάβασμα για να αγοράσουμε αυτό που πουλάει. Κάθε τηλεοπτική σειρά πλέον έχει το γνωστό "Previously on kaka maka" με σκηνές από προηγούμενα επεισόδια, γιατί θεωρείται δεδομένο ότι από τη μία βδομάδα στην επόμενη δεν θα θυμόμαστε τι έχει συμβεί στην αγαπημένη μας σειρά, αφού έχουν μεσολαβήσει άπειρες ασχολίες/ενδιαφέροντα/αποσπάσεις. Η ύπαρξή τους επίσης προκαλεί την δική μας επανάπαυση στο γεγονός ότι δεν χρειάζεται να θυμόμαστε, και ο κύκλος συνεχίζεται. Και φυσικά η έκθεσή μας στην αγγλική γλώσσα σε καθημερινή βάση δεν σταματάει μόνο με το internet και τη wikipedia...
3. Αν βρίσκεσαι στην ηλικιακή ομάδα των ανθρώπων που δεν έχουν θανάσιμο φόβο της τεχνολογίας τότε βρίσκεσαι στην ιδιαίτερα ευχάριστη θέση να μην χρειάζεται να υπομείνεις την πιο σιχαμερή στοίβα κουραδιών που έχει να μας προσφέρει η Ελλάδα: την τηλεόρασή της.
Στοιχηματίζω το αριστερό μου παπάρι ότι πλέον ξέρεις τι θα πει torrent και πώς να το ανοίξεις (μάζεψε το τιρμπουσόν, γιαγιά) για να απολαύσεις κάθε πτυχή της αμερικανικής και όχι μόνο, τηλεόρασης παρόλο που δεν βρίσκεσαι στην Αμερική και δεν έχεις τηλεόραση. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, ο κάθε άνθρωπος πρέπει να καλύψει τις ανάγκες του για ξύσιμο και η αμερικανική τηλεόραση αν μη τι άλλο έχει τον απαραίτητο προϋπολογισμό να είναι γυαλιστερή και όμορφη ώστε να μας τραβάει την προσοχή και άπειρα "cliffhangers" για να συνεχίζει να την κρατάει. Αυτό σημαίνει ότι μια πολύ αργή μέρα που κανείς δεν θα έχει λεφτά για έξω, που θα είμαστε άρρωστοι ή που θα πρέπει να αρχίσουμε διάβασμα επιτέλους γιατί η εξεταστική ξεκινάει σε δυο βδομάδες, δηλαδή θα την βγάλουμε σπίτι βλέποντας σειρές και ταινίες όλη μέρα, το αυτί αρχίζει να κολλάει στις αγγλικές λέξεις και σε έννοιες που δεν έχουν απευθείας μετάφραση στα ελληνικά. Το "point" φυσικά του να μαθαίνουμε ξένες γλώσσες είναι το να αφομοιώνουμε αυτές τις νέες έννοιες ώστε στο τέλος να μπορούμε να μιλήσουμε καλύτερα την δική μας γλώσσα αντί για ένα περίεργο αμάλγαμα όπου προτεραιότητα έχει όποια λέξη πετάγεται πρώτη στο μυαλό μας. Αφήστε αυτές τις μαλακίες περί συνεννόησης με άλλους λαούς, γιατί παντού μπορείς να συνεννοηθείς με αγγλικά και αν δεν μπορείς, μάλλον βρίσκεσαι κάπου που δεν θα έπρεπε και τρέξε γρήγορα, γιατί κάποιος σου κλέβει το νεφρό και μέρος του συκωτιού σου αυτή τη στιγμή. Συμβαδίζοντας με τους καιρούς, έχει μάθει και το κάθε κουραδιάς κουράδι τι σκατά θα πει "concept", και το σπαμμάρει σε κάθε ευκαιρία που (νομίζει ότι) ταιριάζει γιατί είναι "edgy" και "cool", με πρώτους απ' όλους τους αυτοαποκαλούμενους "celebrities" της τηλεόρασης, που έχουν χτυπηθεί στ' αυτιά από την κρίση μέσης ζωής (όχι ηλικίας -- τα 8 από τα 15 λεπτά διασημότητας έχουν περάσει) και προσπαθούν να ξανανιώσουν νέοι και ωραίοι και φρέσκοι χρησιμοποιώντας εσφαλμένα αυτή τη "slang" που την μιλάνε οι πιτσιρικάδες...
4. Αυτοί οι δήθεν διάσημοι ρίχνουν το επίπεδο για όλους εμάς γιατί είναι αρκετό το να τοποθετείς στόμια μπουκαλιών (σαμπάνιας) σε στόμια μηρών (μουνιά) και να ακολουθείς τις συμβουλές του δικηγόρου σου (deny deny deny) στέλνοντας εξώδικα σε όποιον σε αποκαλέσει πορνοστάρ ή να είσαι καθυστερημένος και να προσποιείσαι ότι τραγουδάς για να πετύχεις (φαινομενικά) σ' αυτό το παιχνίδι της ζωής. Εδώ που τα λέμε αφού ο Βας Βας κατάφερε να κάνει τέτοια επιτυχία τραγουδώντας, δεν νιώθουν τουλάχιστον λίγο καλύτερα οι επίδοξοι τραγουδιάρηδες που ξευτιλίζονται στο X-Factor αντί να γίνουν κι αυτοί μέρος της κάπως-ταλαντούχας μάζας; Τουλάχιστον έχουν αποφύγει μια σφαίρα που πονάει αποτυγχάνοντας αντί να πετύχουν για αρχή και μετά να πουλήσουν λιγότερα άλμπουμ από τον Κάτμαν.
 |
| This fucking guy. |
Αυτοί οι τύποι και τύπισσες πλασάρονται σύμφωνα με συμφέροντα από την τηλεόραση ως φωτεινά αστέρια που σηματοδοτούν την επιτυχία μόνο και μόνο γιατί εμφανίζονται στο γυαλί και προφανώς το σχέδιό τους πιάνει, αφού έχουμε επιτρέψει να υπάρχουν ακόμα με την προσοχή που τους δίνουμε. Ταυτόχρονα αυτοί περνάνε τις αξίες τους στον κόσμο καθώς, για να είναι στην τηλεόραση, είναι πιο σημαντικοί και αξιόλογοι άνθρωποι από μας. Σκεφτείτε το εξής σενάριο, μια ακόμα φτωχή οικογένεια με τον ηθικά άκαμπτο Eddard Stark για πατέρα να παίρνει στην αρχή του μήνα τους δύο μισθούς (924 ευρώ μετά φόρων) ενώ ειδήσεις παίζουν στην τηλεόραση από πίσω και η μικρή του κόρη να έρχεται και να λέει:
- Μπαμπά εμείς πληρώνουμε φόρους;
- Εννοείται παιδί μου. Εμείς δεν είμαστε κλέφτες. Η τιμή πάνω απ' όλα. Ο χειμώνας έρχεται.
- Μα αν τους πληρώσουμε θα έχεις μετά λεφτά για το ποδήλατο που σου ζήτησα για τα προηγούμενα γενέθλιά μου;
- Δεν μπορούμε κορίτσι μου να πάρουμε ποδήλατο. Εγώ σταμάτησα να παίρνω ακόμα και λεωφορεία όταν διπλασίασαν τις τιμές των εισιτηρίων! Πρέπει να έχουμε να φάμε γιατί αλλιώς δεν θα έχουμε δύναμη να υποστηρίξουμε την τιμή μας! Όταν στα παπούτσια σου τρυπήσει η σόλα από το περπάτημα έλα να σου δώσω το χοντρό ζευγάρι κάλτσες μου..
 |
| Είναι από βαλυριανή τρίχα ανταρόλυκου. |
..Και την ίδια στιγμή στην απέναντι γωνιά οι ειδήσεις αναλύουν πώς η Τζούλια Αλεξανδράτου κέρδισε επιπλέον 300.000 ευρώ επειδή η τσόντα της τιμολογήθηκε με 4.5% ΦΠΑ ως προσφορά περιοδικού. Happy future bitches! Φυσικά, όλοι αυτοί οι τρόμπες δεν θα υπήρχαν αν δεν είχαν ένα τόσο διαδεδομένο μέσο προβολής...
5. Διόλου ευκαταφρόνητο μερίδιο της ευθύνης πέφτει στις τηλεοπτικές εκπομπές που έχουν καταφέρει, παρά όλα τα προγνωστικά, να τους αναδείξουν και να τους μετατρέψουν σε κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Νομίζω ότι είναι ευρέως γνωστό ότι τα νούμερα στην τηλεόραση προκαλούνται από το φόβο και το δράμα πολύ περισσότερο απ' ότι με χαρούμενες feel-good ιστορίες. Επίσης το συναισθηματοκεντρικό new age κίνημα και η κουλτούρα της εξομολόγησης που δημιούργησε η Oprah πριν καμιά εικοσπενταριά χρόνια έγινε αρχικά ο λόγος που η μισή Αμερική άρχισε να πηγαίνει σε ψυχολόγους, και δημιούργησε το αίσθημα ότι κάθε πρόβλημα που μπορεί να έχει κάποιος είναι ευγενές και φυσιολογικό και πρέπει να ακουστεί, λες και μας καίγεται καρφί για τους νταλγκάδες τρίτων. Αυτό φυσικά δεν είναι κακό στη βάση του, αφού είναι η φυσική συνέχεια της αναμόρφωσης των παρωχημένων πλέον, αλλά μοναδικών σταθερών ηθικών/κοινωνικών/σεξουαλικών αξιών που είχαμε μέχρι τότε (10 εντολές και τα ρέστα) η οποία ξεκίνησε κάπου το 1960, αλλά υπό το πρίσμα της κερδοφορίας τα δύο αυτά στοιχεία εκμεταλλεύεται η pop κουλτούρα για να τραβήξει κοινό και αυτά είναι που ευθύνονται για πολλές από τις χειρότερες εκπομπές που υπάρχουν σήμερα στην τηλεόραση: τρομολαγνικά μεσημεράδικα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το fast food και η ροκ μουσική και τα video games είναι ο διάβολος, απελπιστικές σειρές με κριτές που εκμεταλλεύονται ένα δήθεν επιτυχημένο καλούπι για να παράγουν καθόλου ευφάνταστα τραγουδάκια-ρεφρέν καθώς και την εγγενή ευθυμία του να βλέπεις ανθρώπους να failάρουν, και το παντοτινό κατακάθι της τηλεόρασης, τις reality σειρές, που καταφέρνουν να τα συνδυάσουν και τα δύο με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
 |
| Και με τους χειρότερους δυνατόν κάγκουρες. |
Σίγουρα, δεν είναι όλα τα προγράμματα βγαλμένα μόνο από την απληστία των tv executives και την έμφυτη ανάγκη όλων μας να βλέπουμε ανθρώπους να failάρουν με ακόμα περισσότερους (και περισσότερο) εξευτελιστικούς τρόπους, αφού συνήθως αναλαμβάνουν το ευγενές καθήκον να μας προειδοποιήσουν για πραγματικούς κινδύνους ή να μας προσφέρουν ευκαιρίες για ανάδειξη κι έτσι να μας κινητοποιήσουν να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και να πάρουμε κάνα ρίσκο πού και πού, έτσι γιατί, ζήσε λίγο ρε αδερφέ, αλλά το μήνυμά τους δυστυχώς δεν κολλάει γιατί διαισθανόμαστε την υποκρισία τους και προφανώς δεν μπορούμε να ακούσουμε κάποιον που δεν πιστεύει ο ίδιος αυτά που λέει...
6. Στον δρόμο που χάραξαν αυτές οι καταραμένες σειρές και εκπομπές ξεπετάγονται σιγά-σιγά και τα τρισκατάρατα sequel τους. Η βιομηχανία της διασκέδασης, είτε λέγεται σινεμά είτε τηλεόραση ή video games ή μουσική, τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ένα τέλμα όπου η δημιουργικότητα και η διάθεση για καινοτομία δεν υφίσταται και η απόδειξη βρίσκεται παντού τριγύρω: τα τελευταία blockbuster ήταν μεταφορές από κόμικς ή βιβλία (όλες οι ταινίες της Marvel, το Twilight κλπ) ή sequels (οι Πειρατές της Καραϊβικής 5 είναι ήδη στα σκαριά), τα τελευταία hits στα Τοπ Ντεμέκ είναι αναμασήματα της ίδιας pop μαλακίας (πότε επιτέλους θα προσλάβουν πραγματικούς drummers για τα beatάκια μπας κι ακούσουμε κάνα σοβαρό groove?), τα τελευταία games που πούλησαν αξιόλογα ήταν ξεδιάντροπα sequels.. Για την τηλεόραση δεν είναι ακριβώς καινούρια η μόδα, όταν πέτυχε εμπορικά το Big Brother 1 ξαφνικά γεμίσαμε ένα κάρο πεταμένα reality που δεν άντεξαν περισσότερο από το hype που προηγήθηκε. Η μόδα αυτή αναπόφευκτα συνεχίστηκε με απαράδεκτες μεταφορές αμερικανικών σειρών (Με Λένε Βαγγέλη), "ατυχείς" ονομασίες σειρών - νομίζω ότι η ελληνική σειρά Φιλαράκια είχε περισσότερο τυχαίο παρά σταθερό κοινό, από άτομα που έβλεπαν το πρόγραμμα και περίμεναν να δουν Friends - και ατελείωτες επαναλήψεις (γιατί παίζει ακόμα το Καφέ της Χαράς;), ενώ κάθε δημοφιλής εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση αυτή τη στιγμή είναι κόπια μιας αμερικανικής, καθώς ακολουθούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Aμοιβάδας σαν βλαμμένοι πίθηκοι με κόμπλεξ κατωτερότητας σε μια προσπάθεια να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι μπορούμε να συμβαδίσουμε με τις υπόλοιπες πρωτοκοσμικές χώρες. Και το χειρότερο είναι ότι το κίνημα αυτό δεν περιορίζεται στον τομέα της ψυχαγωγίας/διασκέδασης, πόσα iPhone που κοστίζουν 600 ευρώ πρέπει να βγούνε μέσα σε ένα χρόνο για να γαμοσταυρίσει ο κόσμος την Apple που μας δουλεύει ψιλό γαζί;
 |
| Αυτό είναι το iPhone, μέχρι 16GB χωρητικότητα, 2MP φωτογραφική, βι... ούπς, ξεχάσαμε να βάλουμε βιντεοκάμερα, χαχα! Δεν πειράζει, θα ξαναπροσπαθήσουμε του χρόνου! |
Οι παραγωγοί ανά τον κόσμο πήραν μια επιτυχημένη στρατηγική μάρκετινγκ (brand loyalty) και την ξεχείλωσαν σε σημείο που δεν αφήνουν στους εαυτούς τους περιθώρια για κάτι διαφορετικό ενώ στον αντίποδα, εμείς σαν παρωπιδιασμένα πρόβατα θα τρέξουμε πίσω από οτιδήποτε είναι οικείο και μας είχε κάνει εντύπωση πριν από 10 χρόνια, γιατί για να υπάρχει ακόμα πρέπει να αξίζει, έτσι...;
Με λίγα λόγια, σιγά σιγά θα φτάσουμε σε ένα σημείο που η ζωή θα μας φαίνεται τόσο εκνευριστικά δύσκολη που θα θέλουμε να βρίσουμε με λέξεις που δεν θα μας έρχονται όλους αυτούς τους μαλάκες στην τηλεόραση που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους, χωρίς να κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε τίποτα γιατί θα είναι πολύς ο κόπος και μεγάλο το ρίσκο, ενώ θα καταλύεται η γνώση ως καλλιέργεια του μυαλού ώστε οι μορφωμένοι και διαβασμένοι δεν θα θεωρούνται πια οι πιο έξυπνοι ανάμεσά μας, απλά οι πιο χρήσιμοι συμπαίχτες στο Trivial Pursuit.
Oh, wait...
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011
Getting things done
Αν τα άτομα που με ξέρουν, απαριθμήσουν τρία χαρακτηριστικά μου,η πλειονότητα θα έχει το παρακάτω στις απαντήσεις της. Είμαι τεμπέλης. One lazy motherfucker,όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου.
Έτσι ήμουν πάντα και φαντάζομαι πως και για το υπόλοιπο της ζωής μου, πάντα θα διακατέχομαι από μία τάση να κωλοβαρέσω. Πίστευα ότι είναι κάτι σαν αρρώστια, πραγματικά. Ή σαν γονίδιο. Στο μυαλό μου, αυτοί που έχουν το γονίδιο της τεμπελιάς είναι πιο επιρρεπείς από τους υπόλοιπους να πουν από μέσα τους ”Μην κάνεις κάτι σήμερα,εάν μπορείς να το κάνεις αύριο”. Αυτή η φράση με έχει αποτρέψει πολύ συχνά από το να κάνω πολλά , ειδικότερα από τότε που έφυγα από σπίτι μου για να σπουδάσω οπότε και έφυγα από την φάση που κάνεις πράγματα επειδή σου το λένε οι γονείς σου. Με το που γεύτηκα λοιπόν αυτό το υπέροχο πράγμα που λέγεται πραγματκή ελεύθερη βούληση, η τεμπελιά μου πολλαπλασιάστηκε. Πάντα θα έβρισκα τρόπο να πείσω τον εαυτό μου να αναβάλει τις απαραίτητες ενέργειες για την τήρηση των υποχρεώσεών μου, ακόμα κι αν βρισκόμουν στην υποθετική κατάσταση να παραδίδω μία εργασία την επόμενη μέρα και να μην έχω ανοίξει βιβλίο. Ακόμα και τότε, όλη μέρα θα έλεγα στον εαυτό μου:”Έχεις ακόμα χρόνο,παίξε λίγη Dota ακόμα”, το οποίο τις περισσότερες φορές θα οδηγούσε στο αποτέλεσμα να φτάσουν μεσάνυχτα και εγώ ξαφνικά να συνειδητοποιήσω ότι δεν μου φτάνει ο χρόνος, οπότε και θα εγκατέλειπα την προσπάθεια πριν καν την ξεκινήσω.
Έτσι τα πρώτα πέντε χρόνια της φοιτητικής μου καριέρας ήταν γεμάτα με ελεύθερο χρόνο με μερικές ξαφνικές περιόδους διαβάσματος.
Οπότε το ότι μπήκα αισίως στον έκτο μου χρόνο ως φοιτητής με 8 ακόμα μαθήματα για πτυχίο, δεν είναι και πολύ παράλογο. Και επειδή το ενδεχόμενο να μην πάρω πτυχίο ούτε τον Φεβρουάριο δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, αποφάσισα να ασχοληθώ όσο πιο ενεργά γίνεται με τη σχολή μου, έστω και για πέντε μήνες. Πράγμα που σημαίνει καθημερινές παρακολουθήσεις, εργασίες, και διάβασμα. Σαν να μην έφτανε αυτό μου ήρθε μία πρόταση για μία part-time δουλειά που με ενδιέφερε και επειδή τέτοιες ευκαιρίες πλεόν δε έρχονται πολύ συχνά, την αποδέχτηκα. Οπότε εδώ και ενάμιση μήνα και για τους επόμενους τρεις, έχω την υποχρέωση να είμαι ένας σωστός φοιτητής και ένας σωστός εργαζόμενος. Σαν πολλές υποχρεώσεις δεν είναι αυτές για έναν τεμπέλη;
Οι πρώτες δύο βδομάδες, ήταν από τις πιο κουραστικές της ζωής μου. Σωματικά και ψυχολογικά. Σωματικά γιατί για να προλάβω και να δουλεύω και να διαβάζω και να παρακολουθώ τα πρωινά μαθήματα, αναγκαζόμουν και κοιμόμουν έξι ώρες την ημέρα και ψυχολογικά γιατί κάθε λεπτό “τρεξίματος” που περνούσε εγώ αναπολούσα τον καιρό που ο ελεύθερός μου χρόνος σε μία μέρα ήταν ίσος με τον χρόνο που έμενα ξύπνιος. Ακόμα και τα Σαββατοκύριακα που ήμουν λίγο πιο χαλαρός, τα πέρασα στο σπίτι μου κάνοντας τίποτα και προσπαθώντας να επανορθώσω για το χαμένο κωλοβάρεμα της εβδομάδας. Οπότε ούτε λόγος για βραδινές εξόδους, και γενικότερα δημιουργικές δραστηριότητες. Στο τέλος των δύο εβδομάδων, ήμουν σίγουρος ότι ήμουν στα πρόθυρα υπερκόπωσης.
Όμως μετά κάτι έγινε. Με το που συνήθισα λιγάκι το φορτωμένο μου πρόγραμμα, άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να αναπολώ τον χαμένο μου χρόνο και στην τελική εφόσον έχω μπει στον χορό, πρέπει να πω με ντέρτι“Άαααλα”και να την ρίξω την ζεμπεκιά μου. Και σταδιακά, όχι μόνο ξεκίνησα να ακολουθώ τις υποχρεώσεις μου αδιαμαρτύρητα αλλά συνειδητοποίησα ότι άρχισα να έχω περισσότερη ενέργεια και όρεξη γενικά. Αν μου έλεγαν τς δύο πρώτες εβδομάδες να γράψω άρθρο για το μπλογκ, θα γελούσα κοροϊδευτικά και μετά θα έπεφτα κάτω από εξάντληση στην ιδέα και μόνο ότι πρέπει να βρω ελεύθερο χρόνο για το άρθρο. Μετά από την αρχική περίοδο προσαρμογής όμως, κατάφερα και έγραψα τέσσερα άρθρα και έβαλα και στοίχημα με τον εαυτό μου να αυξήσω την παραγωγικότητά μου. Σαν να μην έφτανε αυτό, κατάφερα να στριμώξω στον λιγοστό ελεύθερό μου χρόνο μία νέα ασχολία, ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο. Και για κερασάκι στην τούρτα του τωρινού μου multitasking ξεκίνησα να βγαίνω ξανά το βράδυ. Και όχι μόνο τα σαββατοκύριακα. Τον τελευταίο μήνα έχω βγει τέσσερις φορές σε καθημερινή, ενώ την επόμενη μέρα είχα ξύπνημα στις 8. Αυτό, σωματικά ήταν λίγο επίπονο, αλλά το σημαντικό ήταν ότι ψυχολογικά είχα καραγουστάρει που μπορούσα να έχω μία δύσκολη και κουραστική ημέρα από τις 9 μέχρι τις 9 και μετά να πήγαινα για μπύρες, να κοιμόμουν στις 3 και την επόμενη μέρα να έτρεχα πάλι από τις 9 μέχρι τις 9. Πλέον σκέφτομαι ότι ωραία είναι να κάθεσαι και να το ξύνεις μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή σου, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις αυτό όλη μέρα. Άμα το άκουγε αυτό ο παλιός μου εαυτός θα έλεγε:”Τιιιιιιιιιι!Ποιος το είπε αυτό;Εγώ πώς το κάνω δηλαδή;”
Θέλω να δω αν θα κρατήσει όλη αυτή επιπλέον ενέργεια και πόσο. Πλέον είμαι κοντά στο να αναθεωρήσω κάποια πράγματα στη θεωρία μου για την τεμπελιά. Παλιότερα θα έλεγα,ότι βαριόμουν να κάνω πράγματα επειδή ήμουν τεμπέλης. Πλέον υποπτεύομαι ότι είναι το αντίθετο. Είσαι τεμπέλης ΕΠΕΙΔΗ δεν κάνεις πράγματα. Και μετά η τεμπελιά γεννάει τεμπελιά, φαύλος κύκλος. Όταν για παράδειγμα, είχαμε να ανανεώσουμε το μπλογκ πάνω από μισό χρόνο, εγώ δεν έγραφα άρθρο όχι γιατί δεν είχα ελεύθερο χρόνο αλλά γιατί είχα υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο. Αντίστοιχα, το βιβλίο που ξεκίνησα να διαβάζω, το έχω πάνω από δύο χρόνια στην βιβλιοθήκη μου και μόνο τώρα αποφάσισα να το ξεκινήσω, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα θυσιάσω μισή ώρα από τον ύπνο μου για να το κάνω. Ίσως τελικά το dream job του κάθε Έλληνα, να είσαι εισοδηματίας και να κααααάθεσαι, να μην είναι και τόσο ονειρικό. Ξέρω ότι αν μου προσέφεραν πριν δύο μήνες την δυνατότητα να κάθομαι μέχρι να πεθάνω και να πληρώνομαι για αυτό η καταφατική μου απάντηση θα ήταν τόσο γρήγορη, όσο γρήγορη θα ήταν η καταφατική μου απάντηση στην ερώτηση “σου αρέσει το σεξ;”. Αυτή τη στιγμή θα το σκεφτόμουν λίγο παραπάνω. Στην πρώτη ερώτηση. Το σεξ μου αρέσει ακόμα.
Και επειδή το άρθρο βγήκε υπερβολικά motivational, ας το τελειώσω με την αντίστοιχη νότα:
Η γιαγιά μου είναι από το Wisconsin
Έτσι ήμουν πάντα και φαντάζομαι πως και για το υπόλοιπο της ζωής μου, πάντα θα διακατέχομαι από μία τάση να κωλοβαρέσω. Πίστευα ότι είναι κάτι σαν αρρώστια, πραγματικά. Ή σαν γονίδιο. Στο μυαλό μου, αυτοί που έχουν το γονίδιο της τεμπελιάς είναι πιο επιρρεπείς από τους υπόλοιπους να πουν από μέσα τους ”Μην κάνεις κάτι σήμερα,εάν μπορείς να το κάνεις αύριο”. Αυτή η φράση με έχει αποτρέψει πολύ συχνά από το να κάνω πολλά , ειδικότερα από τότε που έφυγα από σπίτι μου για να σπουδάσω οπότε και έφυγα από την φάση που κάνεις πράγματα επειδή σου το λένε οι γονείς σου. Με το που γεύτηκα λοιπόν αυτό το υπέροχο πράγμα που λέγεται πραγματκή ελεύθερη βούληση, η τεμπελιά μου πολλαπλασιάστηκε. Πάντα θα έβρισκα τρόπο να πείσω τον εαυτό μου να αναβάλει τις απαραίτητες ενέργειες για την τήρηση των υποχρεώσεών μου, ακόμα κι αν βρισκόμουν στην υποθετική κατάσταση να παραδίδω μία εργασία την επόμενη μέρα και να μην έχω ανοίξει βιβλίο. Ακόμα και τότε, όλη μέρα θα έλεγα στον εαυτό μου:”Έχεις ακόμα χρόνο,παίξε λίγη Dota ακόμα”, το οποίο τις περισσότερες φορές θα οδηγούσε στο αποτέλεσμα να φτάσουν μεσάνυχτα και εγώ ξαφνικά να συνειδητοποιήσω ότι δεν μου φτάνει ο χρόνος, οπότε και θα εγκατέλειπα την προσπάθεια πριν καν την ξεκινήσω.
Πληροφορίες λένε ότι οι θεοί έστειλαν την Dota στους ανθρώπους για να τους τιμωρήσουν για την αλαζονία τους και έτσι τους καταδίκασαν σε αιώνιο κωλοβάρεμα
Έτσι τα πρώτα πέντε χρόνια της φοιτητικής μου καριέρας ήταν γεμάτα με ελεύθερο χρόνο με μερικές ξαφνικές περιόδους διαβάσματος.
Οπότε το ότι μπήκα αισίως στον έκτο μου χρόνο ως φοιτητής με 8 ακόμα μαθήματα για πτυχίο, δεν είναι και πολύ παράλογο. Και επειδή το ενδεχόμενο να μην πάρω πτυχίο ούτε τον Φεβρουάριο δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, αποφάσισα να ασχοληθώ όσο πιο ενεργά γίνεται με τη σχολή μου, έστω και για πέντε μήνες. Πράγμα που σημαίνει καθημερινές παρακολουθήσεις, εργασίες, και διάβασμα. Σαν να μην έφτανε αυτό μου ήρθε μία πρόταση για μία part-time δουλειά που με ενδιέφερε και επειδή τέτοιες ευκαιρίες πλεόν δε έρχονται πολύ συχνά, την αποδέχτηκα. Οπότε εδώ και ενάμιση μήνα και για τους επόμενους τρεις, έχω την υποχρέωση να είμαι ένας σωστός φοιτητής και ένας σωστός εργαζόμενος. Σαν πολλές υποχρεώσεις δεν είναι αυτές για έναν τεμπέλη;
Οι πρώτες δύο βδομάδες, ήταν από τις πιο κουραστικές της ζωής μου. Σωματικά και ψυχολογικά. Σωματικά γιατί για να προλάβω και να δουλεύω και να διαβάζω και να παρακολουθώ τα πρωινά μαθήματα, αναγκαζόμουν και κοιμόμουν έξι ώρες την ημέρα και ψυχολογικά γιατί κάθε λεπτό “τρεξίματος” που περνούσε εγώ αναπολούσα τον καιρό που ο ελεύθερός μου χρόνος σε μία μέρα ήταν ίσος με τον χρόνο που έμενα ξύπνιος. Ακόμα και τα Σαββατοκύριακα που ήμουν λίγο πιο χαλαρός, τα πέρασα στο σπίτι μου κάνοντας τίποτα και προσπαθώντας να επανορθώσω για το χαμένο κωλοβάρεμα της εβδομάδας. Οπότε ούτε λόγος για βραδινές εξόδους, και γενικότερα δημιουργικές δραστηριότητες. Στο τέλος των δύο εβδομάδων, ήμουν σίγουρος ότι ήμουν στα πρόθυρα υπερκόπωσης.
Όμως μετά κάτι έγινε. Με το που συνήθισα λιγάκι το φορτωμένο μου πρόγραμμα, άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να αναπολώ τον χαμένο μου χρόνο και στην τελική εφόσον έχω μπει στον χορό, πρέπει να πω με ντέρτι“Άαααλα”και να την ρίξω την ζεμπεκιά μου. Και σταδιακά, όχι μόνο ξεκίνησα να ακολουθώ τις υποχρεώσεις μου αδιαμαρτύρητα αλλά συνειδητοποίησα ότι άρχισα να έχω περισσότερη ενέργεια και όρεξη γενικά. Αν μου έλεγαν τς δύο πρώτες εβδομάδες να γράψω άρθρο για το μπλογκ, θα γελούσα κοροϊδευτικά και μετά θα έπεφτα κάτω από εξάντληση στην ιδέα και μόνο ότι πρέπει να βρω ελεύθερο χρόνο για το άρθρο. Μετά από την αρχική περίοδο προσαρμογής όμως, κατάφερα και έγραψα τέσσερα άρθρα και έβαλα και στοίχημα με τον εαυτό μου να αυξήσω την παραγωγικότητά μου. Σαν να μην έφτανε αυτό, κατάφερα να στριμώξω στον λιγοστό ελεύθερό μου χρόνο μία νέα ασχολία, ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο. Και για κερασάκι στην τούρτα του τωρινού μου multitasking ξεκίνησα να βγαίνω ξανά το βράδυ. Και όχι μόνο τα σαββατοκύριακα. Τον τελευταίο μήνα έχω βγει τέσσερις φορές σε καθημερινή, ενώ την επόμενη μέρα είχα ξύπνημα στις 8. Αυτό, σωματικά ήταν λίγο επίπονο, αλλά το σημαντικό ήταν ότι ψυχολογικά είχα καραγουστάρει που μπορούσα να έχω μία δύσκολη και κουραστική ημέρα από τις 9 μέχρι τις 9 και μετά να πήγαινα για μπύρες, να κοιμόμουν στις 3 και την επόμενη μέρα να έτρεχα πάλι από τις 9 μέχρι τις 9. Πλέον σκέφτομαι ότι ωραία είναι να κάθεσαι και να το ξύνεις μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή σου, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις αυτό όλη μέρα. Άμα το άκουγε αυτό ο παλιός μου εαυτός θα έλεγε:”Τιιιιιιιιιι!Ποιος το είπε αυτό;Εγώ πώς το κάνω δηλαδή;”
Θέλω να δω αν θα κρατήσει όλη αυτή επιπλέον ενέργεια και πόσο. Πλέον είμαι κοντά στο να αναθεωρήσω κάποια πράγματα στη θεωρία μου για την τεμπελιά. Παλιότερα θα έλεγα,ότι βαριόμουν να κάνω πράγματα επειδή ήμουν τεμπέλης. Πλέον υποπτεύομαι ότι είναι το αντίθετο. Είσαι τεμπέλης ΕΠΕΙΔΗ δεν κάνεις πράγματα. Και μετά η τεμπελιά γεννάει τεμπελιά, φαύλος κύκλος. Όταν για παράδειγμα, είχαμε να ανανεώσουμε το μπλογκ πάνω από μισό χρόνο, εγώ δεν έγραφα άρθρο όχι γιατί δεν είχα ελεύθερο χρόνο αλλά γιατί είχα υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο. Αντίστοιχα, το βιβλίο που ξεκίνησα να διαβάζω, το έχω πάνω από δύο χρόνια στην βιβλιοθήκη μου και μόνο τώρα αποφάσισα να το ξεκινήσω, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα θυσιάσω μισή ώρα από τον ύπνο μου για να το κάνω. Ίσως τελικά το dream job του κάθε Έλληνα, να είσαι εισοδηματίας και να κααααάθεσαι, να μην είναι και τόσο ονειρικό. Ξέρω ότι αν μου προσέφεραν πριν δύο μήνες την δυνατότητα να κάθομαι μέχρι να πεθάνω και να πληρώνομαι για αυτό η καταφατική μου απάντηση θα ήταν τόσο γρήγορη, όσο γρήγορη θα ήταν η καταφατική μου απάντηση στην ερώτηση “σου αρέσει το σεξ;”. Αυτή τη στιγμή θα το σκεφτόμουν λίγο παραπάνω. Στην πρώτη ερώτηση. Το σεξ μου αρέσει ακόμα.
Και επειδή το άρθρο βγήκε υπερβολικά motivational, ας το τελειώσω με την αντίστοιχη νότα:
Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011
5 συγκροτήματα που πρέπει να έρθουν Ελλάδα
Όταν σκέφτηκα το θέμα αυτού του άρθρου και γενικά κάθε άρθρου μου σχετικού με την μέταλ, είχα σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο αυτοί που μπαίνουν στο μπλογκ μας, τρέφουν το παραμικρό ενδιαφέρον για αυτήν τη μουσική. Επειδή όσο κι αν έχουν γίνει βήματα προόδου στη δημοτικότητα του μέταλ, μην ξεχνάμε ότι είμαστε Ελλάδα, όπου τα μπουζούκια κυριαρχούν και όπως και να το κάνουμε το μέταλ πάντα θα διατηρεί μία εναλλακτικότητα, πράγμα που του δίνει σίγουρα και μιά γοητεία. Και στην τελική άμα θες να διαβάσεις στο ίντερνετ κάτι για μέταλ, δόξα τω Lemmy υπάρχουν πολλά αξιόλογα ελληνικά metal site. Όμως επειδή τα μεγαλύτερα κλισέ, κρύβουν και τις μεγαλύτερες αλήθειες, ό,τι ανεβάζω εδώ είναι πράγματα που ενδιαφέρουν εμένα και έχω να λογοδοτήσω μόνο στον εαυτό μου. Και στην τελική θα ανεβάσω αυτό το άρθρο μόνο και μόνο για να το διαβάσω μετά από ένα χρόνο και να πω: ”Πωπω, έγραψα πάλι ο πούστης! Τι πένα είναι αυτή αγόρι μου! Φτου, φτου!!” στην καλύτερη ή για να το διαβάσω μετά από 7 χρόνια και να πω: ”Πω πω μαλάκα,τι παπαριές καθόμουν και έγραφα..; Άκου εκεί μέταλ! Μαζωνάκης και άγιος ο θεός ρε!”, στην χειρότερη. Οπότε μετά από αυτόν τον αχρείαστο ομολογουμένως πρόλογο, έχουμε και λέμε...
Ώς γνωστόν η κατάσταση με τις συναυλίες στην Ελλάδα είναι τραγική. Υπάρχουν άχρηστοι διοργανωτές που σημαίνει ότι υπάρχουν πανάκριβα εισιτήρια, ανύπαρκτο promotion, τραγικοί συναυλιακοί χώροι και το σημαντικότερο λιγοστά αξιόλογα συκροτήματα διατεθιμένα να κατεβούν μέχρι τα μέρη μας. Θα μου πεις, τώρα που είμαστε στο χείλος να γίνουμε η Κούβα της Ευρώπης, γιατί να ασχοληθούμε με αυτά; Γιατί πιστεύω ότι μέχρι να γίνει αυτό, πρέπει να μην επηρεαζόμαστε από όλη την περιρρέουσα κατάσταση και να ασχολούμαστε με την καθημερινότητά μας σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Και τι κάνει ο έλληνας περισσότερο από κάθε τι στην καθημερινότητά του. Μα φυσικά γκρινιάζει και διαμαρτύρεται!. Οπότε και εγώ θα γκρινιάξω που οι παρακάτω μπάντες δεν έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Και όχι δεν θα μιλήσω καν για τους Peppers. Να παν να γαμηθούν, τους περιμένουμε τόσα χρόνια, τώρα δεν τους θέλω. Εγώ μιλάω για σύγχρονα συγκροτήματα.
1.Alter Bridge
Ναι, μπορεί να είναι αρκετά mainstream για τα γούστα μερικών και ναι, μπορεί μερικά τραγούδια τους να αγγίζουν τα όρια της γλυκανάλατης μπαλάντας, αλλά god damn it, φωνή σαν του Myles Kennedy είχε καιρό να εμφανιστεί. Κατά τη γνώμη μου, περιέχουν τις κατάλληλες ποσότητες hard rock, metal και pop και αυτή τη στιγμή είναι το μεγαλύτερο νέο συγκρότημα στον κόσμο. Είναι απορίας άξιο, πώς τρία μέλη από τους μισητούς Creed, έφτιαξαν τέτοια μπαντάρα απλά και μόνο επειδή άλλαξαν τραγουδιστή. Έτσι φάνηκε ότι οι Creed ήταν έτσι όπως ήταν (για τον πούτσο), αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας του Scott Stapp καθώς οι υπόλοιποι στους Alter Bridge έχουν γράψει μουσικάρες που οι Creed, ούτε στο όνειρο τους! Εν κατακλείδει, αν θέλεις να χτυπηθείς με κομμάτια που περιέχουν ταυτόχρονα τρελές μελωδίες, οι Alter Bridge είναι το συγκρότημα που ψάχνεις. Σαν διαφήμιση ακούγεται, αλλά πάμε παρακάτω...
2.Black Stone Cherry
Πάρε τους Alter Bridge, βγάλε λίγο ταλέντο και λίγο συνθετική ικανότητα και πρόσθεσε λίγο τεχνική και λίγο southernίλα και έχεις τους Black Stone Cherry. Το πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ, κατέπληξε την παγκόσμια mainstream μέταλ σκηνή, τα επόμενα δύο όχι και τόσο, αλλά και πάλι είναι ένα από τα συγκροτήματα που θέλω να δω live γιατί το Black Stone Cherry είναι χαλαρά μέσα στα 10 αγαπημένα μου άλμπουμ τα τελευταία πέντε χρόνια και γιατί από ότι έχω καταλάβει στα live τους κάνουν τρελό κέφι και το παίζουν πολύ rock'n'roll gods να πούμε. Α, και γιατί το Lonely Train πριν από μερικά χρόνια το άκουγα τουλάχιστον μία φορά την ημέρα για πάνω από τέσσερις μήνες.
Interesting Fact: Όταν τους ρώτησαν ποιες είναι οι επιρροές τους και παίζουν αυτό το περίεργο μείγμα southern-hard rock απάντησαν πως στο χωριό που μεγάλωσαν κάπου ανάμεσα στου διαόλου το κέρατο και τo Kentucky, δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα να ακούσεις και στην τελική αυτοί την μουσική για το πρώτο άλμπουμ την γράψαν χωρίς να έχουν κάποια ιδιαίτερη επιρροή. Ναι καλά, λες και μπορείς να γράψεις τέτοιο κομμάτι, άμα δεν έχεις ακούσει ποτέ σου λίγη σύγχρονη μέταλ:
3.Volbeat
Volbeat ή αλλιώς πως θα ακούγονταν οι Metallica αν ο Hetfield ήταν το νόθο παιδί του Johnny Cash με τον Elvis και γούσταρε πανκ. Πάντα ήθελα να γράφω τέτοιες μαλακίες, όπως οι ψαγμένοι μουσικοί δημοσιογράφοι, αλλά η αλήθεια είναι πως η παραπάνω πρόταση περιγράφει αρκετά καλά τι παίζει με τους Volbeat. Thrash θες; Το 'χω. Country θες; Κι αυτό το 'χω. Post-punk με hillbilly πινελιές θες; Αυτό κι αν το χω. Είμαι σίγουρος ότι όλοι όσοι ακούγαμε Metallica κάποτε, έχουμε κάτσει πολλές ώρες με την παρέα μας μιμούμενοι τις αστείες κραυγές του Hetfield. E, o τραγουδιστής των Volbeat Michael Poulsen, έχει φτιάξει την καριέρα του πάνω σε αυτό, αλλά το κάνει με τόσο διασκεδαστικό τρόπο που δεν μπορείς να μην τον λατρέψεις. Γενικά η λέξη-κλειδί σε αυτό το συγκρότημα είναι η διασκέδαση, καθώς ανάλογα και με το κομμάτι, μπορεί να θες να κάνεις windmill σαν μην υπάρχει άυριο, μπορεί να θες να χωθείς σε Pogo, ή μπορεί να θες να πάρεις το μπάντζο σου και να τραγουδήσεις for the good ol' days. Αν και το αγαπημένο μου κομμάτι τους είναι το πολύ μελαγχολικό και όχι και τόσο αντιπροσωπευτικό Mary Ann's Place.
Και έχουν και το πιο όμορφο εξώφυλλο άλμπουμ που έχω δει εδώ και πολύ καιρό.
4.Arctic Monkeys
Αν και δεν είναι μέταλ, οι Arctic Monkeys κερδίζουν άνετα μία θέση στα συγκροτήματα που θέλω οπωσδήποτε κάποια στιγμή να έρθουν Ελλάδα, πολύ απλά γιατί είναι το μεγαλύτερο όνομα στην σύγχρονη ροκ, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα εν έτει 2011. Οι Arctic Monkeys λοιπόν, εκτός από το συγκρότημα που έκανε πρώτο το επαναστατικό βήμα να γίνει ουσιαστικά γνωστό από το ίντερνετ (από το Myspace ειδικότερα), είναι και το συγκρότημα που έχει τα πιο ωραία τρία πρώτα άλμπουμ από οποιοδήποτε συγκρότημα που μπορώ να σκεφτώ αυτήν την στιγμή. Ακόμα και οι Beatles το πρώτο τους άλμπουμ, μία ψιλομούφα συλλογή διασκευών ήταν. Ενώ οι αρκτικοί πίθηκοι, τα τρία πρώτα τους άλμπουμ είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Αυτός ο συνδυασμός punk, garage και βρετανικής ποπ μπορεί κατά την γνώμη μου να κινήσει το ενδιαφέρον κάθε μουσικόφιλου, μεταλά ή μη. Ακόμα κι αν το τελευταίο τους πόνημα ήταν μάλλον απογοητευτικό, οι Arctic Monkeys και συγκεκριμένα ο ιθύνων νους τους, ο Alex Turner, μου δίνουν όλο και περισσότερο την εντύπωση ότι σε μερικά χρόνια θα θεωρούνται ισάξιοι ανάμεσα στους κλασικούς θεούς της ροκ, ακολουθώντας την πορεία που θα έπρεπε να είχαν οι Oasis, από την οποία παρέκλιναν μετά τα δύο πρώτα τους άλμπουμ. Και για του λόγου το αληθές:
5.System of a Down
Πριν προλάβεις να πεταχτείς μικρέ Mr. Know-Ιt-Αll μεταλά, το ξέρω ότι οι System έχουν έρθει ήδη στην Ελλάδα πριν πολλά χρόνια αλλά δεν μετράει γιατί τότε είχαν έρθει ώς support στους Slayer και ως γνωστόν το να ανοίγεις για τους Slayer περιλαμβάνει ροχάλες, μπουκάλια και μπινελίκια ως ευγενική χορηγία των πάντα ευγενικών οπαδών τους. Οι μόνοι οπαδοί που συναγωνίζονται σε τρόπους αυτούς των Slayer είναι αυτοί των Maiden. Τέλως πάντων, αυτό που θέλω από τους System είναι να έρθουν headliners, να κάνουν μία badass συναυλία, να μας πάρουν το μυαλό ώστε φεύγοντας από το live να είμαστε όλοι τρισευτυχισμένοι που είδαμε την μεγαλύτερη μέταλ μπάντα της γενιάς μας. Τι είπες μικρέ Mr. Know-Ιt-Αll μεταλά; Αμφιβάλεις ότι οι S.O.A.D. είναι η μεγαλύτερη μέταλ μπάντα της γενιάς μας; Έχουν πολλές μπάντες δηλαδή άλμπουμ σαν το Toxicity, το Mezmerize και το Hypnotize; Ειδικά το Toxicity κάθε φορά που το ακούω, στα περισσότερεα κομμάτια θέλω να χοροπήδηξω παντού σαν κοκαρισμένος πίθηκος που μόλις απελευθερώθηκε από το κλουβί του. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με τις πιο όμορφες μελωδίες που μπορούσαν να βρουν. Εδώ πέρα, μάζεψαν ό,τι τραγούδι απέρριψαν για το Toxicity και το βγάλαν σαν ξεχωριστό άλμπουμ, το Steal This Album και μέσα περιέχει τραγούδια που άλλες σύγχρονες μπάντες δεν θα γράφαν ούτε με τα καλύτερα ναρκωτικά του κόσμου. Πι του χι:
Αυτούς θέλω, δεν ζητάω πολλά. Και όποιος φέρει ένα από τα παρακάτω συγκοτήματα (με εξαίρεση ίσως τους Black Stone Cherry), δεν νομίζω να κλάψει τα λεφτά του. Ειδικά οι S.o.a.d. και οι Arctic Monkeys χαλαρά θα μάζευαν 10.000 το καλοκαίρι. Αλλά και φέτος μάλλον με τους Placebo και τους James θα βολευτούμε...
Ώς γνωστόν η κατάσταση με τις συναυλίες στην Ελλάδα είναι τραγική. Υπάρχουν άχρηστοι διοργανωτές που σημαίνει ότι υπάρχουν πανάκριβα εισιτήρια, ανύπαρκτο promotion, τραγικοί συναυλιακοί χώροι και το σημαντικότερο λιγοστά αξιόλογα συκροτήματα διατεθιμένα να κατεβούν μέχρι τα μέρη μας. Θα μου πεις, τώρα που είμαστε στο χείλος να γίνουμε η Κούβα της Ευρώπης, γιατί να ασχοληθούμε με αυτά; Γιατί πιστεύω ότι μέχρι να γίνει αυτό, πρέπει να μην επηρεαζόμαστε από όλη την περιρρέουσα κατάσταση και να ασχολούμαστε με την καθημερινότητά μας σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Και τι κάνει ο έλληνας περισσότερο από κάθε τι στην καθημερινότητά του. Μα φυσικά γκρινιάζει και διαμαρτύρεται!. Οπότε και εγώ θα γκρινιάξω που οι παρακάτω μπάντες δεν έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Και όχι δεν θα μιλήσω καν για τους Peppers. Να παν να γαμηθούν, τους περιμένουμε τόσα χρόνια, τώρα δεν τους θέλω. Εγώ μιλάω για σύγχρονα συγκροτήματα.
1.Alter Bridge
Ναι, μπορεί να είναι αρκετά mainstream για τα γούστα μερικών και ναι, μπορεί μερικά τραγούδια τους να αγγίζουν τα όρια της γλυκανάλατης μπαλάντας, αλλά god damn it, φωνή σαν του Myles Kennedy είχε καιρό να εμφανιστεί. Κατά τη γνώμη μου, περιέχουν τις κατάλληλες ποσότητες hard rock, metal και pop και αυτή τη στιγμή είναι το μεγαλύτερο νέο συγκρότημα στον κόσμο. Είναι απορίας άξιο, πώς τρία μέλη από τους μισητούς Creed, έφτιαξαν τέτοια μπαντάρα απλά και μόνο επειδή άλλαξαν τραγουδιστή. Έτσι φάνηκε ότι οι Creed ήταν έτσι όπως ήταν (για τον πούτσο), αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας του Scott Stapp καθώς οι υπόλοιποι στους Alter Bridge έχουν γράψει μουσικάρες που οι Creed, ούτε στο όνειρο τους! Εν κατακλείδει, αν θέλεις να χτυπηθείς με κομμάτια που περιέχουν ταυτόχρονα τρελές μελωδίες, οι Alter Bridge είναι το συγκρότημα που ψάχνεις. Σαν διαφήμιση ακούγεται, αλλά πάμε παρακάτω...
29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν Alter Bridge. ΑΥΤΟΙ ΞΕΡΟΥΝ MOTHERFUCKER!
2.Black Stone Cherry
Πάρε τους Alter Bridge, βγάλε λίγο ταλέντο και λίγο συνθετική ικανότητα και πρόσθεσε λίγο τεχνική και λίγο southernίλα και έχεις τους Black Stone Cherry. Το πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ, κατέπληξε την παγκόσμια mainstream μέταλ σκηνή, τα επόμενα δύο όχι και τόσο, αλλά και πάλι είναι ένα από τα συγκροτήματα που θέλω να δω live γιατί το Black Stone Cherry είναι χαλαρά μέσα στα 10 αγαπημένα μου άλμπουμ τα τελευταία πέντε χρόνια και γιατί από ότι έχω καταλάβει στα live τους κάνουν τρελό κέφι και το παίζουν πολύ rock'n'roll gods να πούμε. Α, και γιατί το Lonely Train πριν από μερικά χρόνια το άκουγα τουλάχιστον μία φορά την ημέρα για πάνω από τέσσερις μήνες.
Interesting Fact: Όταν τους ρώτησαν ποιες είναι οι επιρροές τους και παίζουν αυτό το περίεργο μείγμα southern-hard rock απάντησαν πως στο χωριό που μεγάλωσαν κάπου ανάμεσα στου διαόλου το κέρατο και τo Kentucky, δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα να ακούσεις και στην τελική αυτοί την μουσική για το πρώτο άλμπουμ την γράψαν χωρίς να έχουν κάποια ιδιαίτερη επιρροή. Ναι καλά, λες και μπορείς να γράψεις τέτοιο κομμάτι, άμα δεν έχεις ακούσει ποτέ σου λίγη σύγχρονη μέταλ:
3.Volbeat
Volbeat ή αλλιώς πως θα ακούγονταν οι Metallica αν ο Hetfield ήταν το νόθο παιδί του Johnny Cash με τον Elvis και γούσταρε πανκ. Πάντα ήθελα να γράφω τέτοιες μαλακίες, όπως οι ψαγμένοι μουσικοί δημοσιογράφοι, αλλά η αλήθεια είναι πως η παραπάνω πρόταση περιγράφει αρκετά καλά τι παίζει με τους Volbeat. Thrash θες; Το 'χω. Country θες; Κι αυτό το 'χω. Post-punk με hillbilly πινελιές θες; Αυτό κι αν το χω. Είμαι σίγουρος ότι όλοι όσοι ακούγαμε Metallica κάποτε, έχουμε κάτσει πολλές ώρες με την παρέα μας μιμούμενοι τις αστείες κραυγές του Hetfield. E, o τραγουδιστής των Volbeat Michael Poulsen, έχει φτιάξει την καριέρα του πάνω σε αυτό, αλλά το κάνει με τόσο διασκεδαστικό τρόπο που δεν μπορείς να μην τον λατρέψεις. Γενικά η λέξη-κλειδί σε αυτό το συγκρότημα είναι η διασκέδαση, καθώς ανάλογα και με το κομμάτι, μπορεί να θες να κάνεις windmill σαν μην υπάρχει άυριο, μπορεί να θες να χωθείς σε Pogo, ή μπορεί να θες να πάρεις το μπάντζο σου και να τραγουδήσεις for the good ol' days. Αν και το αγαπημένο μου κομμάτι τους είναι το πολύ μελαγχολικό και όχι και τόσο αντιπροσωπευτικό Mary Ann's Place.
Και έχουν και το πιο όμορφο εξώφυλλο άλμπουμ που έχω δει εδώ και πολύ καιρό.
4.Arctic Monkeys
Αν και δεν είναι μέταλ, οι Arctic Monkeys κερδίζουν άνετα μία θέση στα συγκροτήματα που θέλω οπωσδήποτε κάποια στιγμή να έρθουν Ελλάδα, πολύ απλά γιατί είναι το μεγαλύτερο όνομα στην σύγχρονη ροκ, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα εν έτει 2011. Οι Arctic Monkeys λοιπόν, εκτός από το συγκρότημα που έκανε πρώτο το επαναστατικό βήμα να γίνει ουσιαστικά γνωστό από το ίντερνετ (από το Myspace ειδικότερα), είναι και το συγκρότημα που έχει τα πιο ωραία τρία πρώτα άλμπουμ από οποιοδήποτε συγκρότημα που μπορώ να σκεφτώ αυτήν την στιγμή. Ακόμα και οι Beatles το πρώτο τους άλμπουμ, μία ψιλομούφα συλλογή διασκευών ήταν. Ενώ οι αρκτικοί πίθηκοι, τα τρία πρώτα τους άλμπουμ είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Αυτός ο συνδυασμός punk, garage και βρετανικής ποπ μπορεί κατά την γνώμη μου να κινήσει το ενδιαφέρον κάθε μουσικόφιλου, μεταλά ή μη. Ακόμα κι αν το τελευταίο τους πόνημα ήταν μάλλον απογοητευτικό, οι Arctic Monkeys και συγκεκριμένα ο ιθύνων νους τους, ο Alex Turner, μου δίνουν όλο και περισσότερο την εντύπωση ότι σε μερικά χρόνια θα θεωρούνται ισάξιοι ανάμεσα στους κλασικούς θεούς της ροκ, ακολουθώντας την πορεία που θα έπρεπε να είχαν οι Oasis, από την οποία παρέκλιναν μετά τα δύο πρώτα τους άλμπουμ. Και για του λόγου το αληθές:
5.System of a Down
Πριν προλάβεις να πεταχτείς μικρέ Mr. Know-Ιt-Αll μεταλά, το ξέρω ότι οι System έχουν έρθει ήδη στην Ελλάδα πριν πολλά χρόνια αλλά δεν μετράει γιατί τότε είχαν έρθει ώς support στους Slayer και ως γνωστόν το να ανοίγεις για τους Slayer περιλαμβάνει ροχάλες, μπουκάλια και μπινελίκια ως ευγενική χορηγία των πάντα ευγενικών οπαδών τους. Οι μόνοι οπαδοί που συναγωνίζονται σε τρόπους αυτούς των Slayer είναι αυτοί των Maiden. Τέλως πάντων, αυτό που θέλω από τους System είναι να έρθουν headliners, να κάνουν μία badass συναυλία, να μας πάρουν το μυαλό ώστε φεύγοντας από το live να είμαστε όλοι τρισευτυχισμένοι που είδαμε την μεγαλύτερη μέταλ μπάντα της γενιάς μας. Τι είπες μικρέ Mr. Know-Ιt-Αll μεταλά; Αμφιβάλεις ότι οι S.O.A.D. είναι η μεγαλύτερη μέταλ μπάντα της γενιάς μας; Έχουν πολλές μπάντες δηλαδή άλμπουμ σαν το Toxicity, το Mezmerize και το Hypnotize; Ειδικά το Toxicity κάθε φορά που το ακούω, στα περισσότερεα κομμάτια θέλω να χοροπήδηξω παντού σαν κοκαρισμένος πίθηκος που μόλις απελευθερώθηκε από το κλουβί του. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με τις πιο όμορφες μελωδίες που μπορούσαν να βρουν. Εδώ πέρα, μάζεψαν ό,τι τραγούδι απέρριψαν για το Toxicity και το βγάλαν σαν ξεχωριστό άλμπουμ, το Steal This Album και μέσα περιέχει τραγούδια που άλλες σύγχρονες μπάντες δεν θα γράφαν ούτε με τα καλύτερα ναρκωτικά του κόσμου. Πι του χι:
Αυτούς θέλω, δεν ζητάω πολλά. Και όποιος φέρει ένα από τα παρακάτω συγκοτήματα (με εξαίρεση ίσως τους Black Stone Cherry), δεν νομίζω να κλάψει τα λεφτά του. Ειδικά οι S.o.a.d. και οι Arctic Monkeys χαλαρά θα μάζευαν 10.000 το καλοκαίρι. Αλλά και φέτος μάλλον με τους Placebo και τους James θα βολευτούμε...
Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011
Finding new friends?Good luck with that...
Όπως έχει επισημάνει και ο Τζόι από τα Φιλαράκια στα τελειώματα της σειράς, οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή είναι δύσκολες και σίγουρα ο καθένας μας έχει περάσει κάποιες στιγμές ευχόμενος να μην αλλάξει τίποτα στην δικιά του ζωή.
Πόσο μάλλον ο Τζόι που από πρωταγωνιστικός ρόλος σε μία από τις καλύτερες σειρές της ιστορίας,έγινε ο πρωταγωνιστικός ρόλος σε μία από τις χειρότερες (Joey)
Ο περισσότερος κόσμος θα απέδιδε αυτόν τον δισταγμό για αλλαγή στον παράγοντα Νοσταλγία ή στον φόβο για το άγνωστο και το καινούργιο. Αλλά δεν είναι αυτοί οι σωστοί λόγοι. Ο άνθρωπος φοβάται να αλλάξει η ζωή του και η καθημερινότητά του γιατί αυτό συχνά προϋποθέτει να γνωρίσεις καινούργια άτομα και το να γνωρίζεις καινούργια άτομα είναι μία από τις πιο δύσκολες και αγχωτικές διαδικασίες στην σύχρονη κοινωνία μας και ιδού γιατί.
1.Όλοι θεωρουν τον εαυτό τους πιο έξυπνο από τους άλλους.
Υποθετικό παράδειγμα: Είσαι στη σχολή σου την πρώτη μέρα των μαθημάτων και προσπαθείς να γνωρίσεις κάποιον γιατί έχεις ακούσει ότι τα φοιτητικά σου χρόνια θα είναι ένα κολάζ από ξενύχτια, μπεκρουλιάσματα, όργια και λίγο διάβασμα και ψάχνεις να βρεις τα άτομα τα οποία θα τα ζήσουν όλα αυτά μαζί σου. Κάθεσαι λοιπόν δίπλα σε έναν τύπο και ξεκινάς μία οποιαδήποτε συζήτηση για να δεις αν ταιριάζουν τα χνώτα σας. Από την στιγμή που ο άλλος ανοίξει το στόμα του,εσύ υποσυνείδητα αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι είσαι πιο έξυπνος από αυτόν και όσο προχωράει η συζήτηση αυτή η εντύπωση σου γίνεται όλο και πιο εμφανής σε εσένα. Αφορμές για να το επιβεβαιώσεις θα βρεθούν πολλές. Είτε ότι δεν κατάλαβε πλήρως την παράδοση του καθηγητή, είτε ότι δεν έπιασε το καταπληκτικό αστείο που μόλις σκεφτηκές για την καταγωγή ενός ηχείου(το ηχείο είναι από την Χίο), είτε ότι δεν ξέρει που πέφτει το χωριό από όπου προέρχεσαι. Μέσα σε 20 λεπτά είσαι πεπεισμένος ότι θα τον κέρδιζες σε IQ test ακόμα κι αν είχες κατεβάσει ένα μπουκάλι Jack
Το ποτό των ιδιοφυών
Και ξενερώνεις, γιατί κανένας δε θέλει να κάνει παρεά με κάποιον που είναι εμφανώς λιγότερο έξυπνος από αυτόν.
Αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιείς είναι ότι ο άλλος σκέφτεται ακριβώς το ίδιο πράγμα με εσένα. Γιατί όσο ήσουν απασχολημένος με το να κρίνεις την νοημοσύνη του συνομιλητή σου,δεν συνειδητοποίησες ότι ούτε εσύ κατάλαβες γρι από αυτά που έλεγε ο καθηγητής, ούτε εσύ έπιασες το αστείο του για το τι λέει ο χήνος στην χήνα όταν κάνουν σεξ(Χύνω,χύνω!!!!!) και τέλος δεν είχες καν ακουστά το δικό του χωριό. Οπότε μετά από μία συζήτηση 20 λεπτών μεταξύ δύο πιθανότατα εξίσου έξυπνων ανθρώπων, καταλήξαμε να έχουμε δύο ακόμα αρνητικές γνώμες ενός ατόμου της κοινωνίας μας για ένα άλλο, γεγονός όχι και πολύ ενθαρρυντικό.
Και αν αποφασίσεις να συμβιβαστείς και πεις στον εαυτό σου: ”Δεν πειράζει που δεν είναι τόσο έξυπνος όσο εγώ, θα του δώσω μία ευκαιρία να μου αποδείξει ότι είναι ενδιαφέρον άτομο” τότε οδηγούμαστε στην παρακάτω δυσκολία...
2. Όλοι έχουμε διαφορετικά γούστα.
Υποθετικό παράδειγμα: Έχεις πάει για μεταπτυχιακό σε μία καινούργια πόλη και προσπαθείς να γνωρίσεις καινούργια άτομα γιατί το ότι τελείωσαν τα αμιγώς φοιτητικά σου χρόνια δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να προσθέτεις ξενύχτια, μπεκρουλιάσματα, όργια και λίγο διάβασμα στο υπάρχον κολάζ σου, οπότε ψάχνεις να βρεις την καινούργια σου παρέα που θα σε βοηθήσει να το κάνεις. Μετά το μάθημα βρίσκεις ένα τυπά και ξεκινάει η συζήτηση. Μετά τα 20 πρώτα λεπτά όπου καταλαβαίνετε και οι δύο ότι είστε πιο εξύπνοι από τον άλλο, ξεκινάει η αναζήτηση κοινών ενδιαφερόντων. Και το πρόβλημα είναι ότι πλέον με το ίντερνετ και γενικότερα με τον σύχρονο τρόπο ζωής τα ενδιαφέροντα και τα γούστα είναι άπειρα. Ζηλεύω τους ανθρώπους προ εικοσαετίας που άμα έλεγες τον άλλο τι μουσική ακούς και σου έλεγε ροκ και άκουγες και έσυ ροκ, τότε θα είχατε το ίδιο αγαπημένο συγκρότημα (τους Nirvana) και αυτό προφανώς θα αρκούσε να πάτε να τα πιείτε για να γιορτάσετε την νέα σας φιλία. Ή ακόμα περισσότερο, προ πενηντετίας αν ήσουν γυναίκα και γνώριζες μια άλλη γυναίκα ο στάνταρ διάλογος θα ήταν κάπως έτσι:
-Με τι ασχολείσαι στον ελευθερό σου χρόνο;
-Με το πλέξιμο.
-Α, και εγώ, πάμε για ένα περγαμόντο!
-Μισό λεπτάκι, έχω να φάω το απογευματινό ξύλο από τον άντρα μου και πάμε σε λίγο...
Τώρα, με την πληθώρα επιλογών σε όλους τους τομείς ο διάλογος για την μουσική θα ήταν κάπως έτσι:
-Τι ακούς;
-Μελωδικό screamo-deathcore και τούρκικα ρεμπέτικα, εσύ;
-Ένα μείγμα σουηδικού deathmetal με ska φωνητικά.
-Κρίμα, have a nice life.....
Ή ακόμα χειρότερα:
-Με τι ασχολείσαι στον ελεύθερο σου χρόνο;
-Με την κοπτοραπτική με ανακυκλωμένες πατάτες, εσύ;
-Με παραδοσιακούς χορούς (Υπάρχουν ακόμα τέτοια άτομα).
-Κρίμα. Τα λέγαμε!
Και εφόσον το να έχεις κοινά ενδιαφέροντα με κάποιον είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να έχετε μία προσωπική σχέση πέραν του να σχολιάζετε τι έγινε την προηγούμενη μέρα στο Dancing on Ice, οι πιθανότητες λένε ότι μάλλον θα περάσεις το μεταπτυχιακό σου μόνος. Αλλά ακόμα και να βρεις κάποιον που μπορεί να θεωρήσεις έστω και ελάχιστα ενδιαφέρων υπάρχει ένα άλλο σημαντικότερο πρόβλημα...
3. Είμαστε σεξουαλικά παρανοϊκοί
Υποθετικό παράδειγμα: Είναι η πρώτη σου μέρα στη πρώτη σου δουλειά. Δυστυχώς δεν μπόρεσες να βρεις δουλειά πουθενά μέσα στην πόλη που ζούσες, οπότε για άλλη μια φορά βρίσκεσαι σε νέο περιβάλλον ψάχνοντας να βρεις άτομα που θα πλαισιώσουν την παρέα σου με την οποία θα επιδωθείτε στην αναζήτηση νέων ξενυχτιών, μπεκρουλιασμάτων, οργίων και λίγης δουλειάς για το γνωστό κολάζ. Το οποίο σημαίνει ότι θα βάλεις μπρος για άλλη μια φορά τα socializing skills σου. Και αυτή τη φορά βρίσκεις και συζητάς με ένα άτομο το οποίο και το θεωρείς μόνο λιγο πιο χαζό από εσένα και έχετε και μισό κοινό ενδιαφέρον.
Το να ποζάρεις για bodypainting και το στριπτίζ είναι βασικά το ίδιο πράγμα
Τα πράγματα φαίνονται ότι πάνε καλά. Δυστυχώς υπάρχει ενα μεγάλο πρόβλημα. Το άτομο αυτό είναι διαφορετικού φύλου από εσένα, δηλαδή στην δική μου περίπτωση, είναι γυναίκα. Και που είναι το πρόβλημα, θα μου πείτε. Στην τελική αφού ταιριάζετε λιγάκι, να μία καλή ευκαιρία να εξασκήσεις και τα skills του άλλου σου κεφαλιού . Το θέμα είναι ότι, αντίθετα με ότι πιστεύουμε όλοι, όταν γνωρίζεις κάποιον/κάποια του αντίθετου φύλου το πέσιμο δεν είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι. Είναι το δεύτερο ή τρίτο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι να γνωρίσεις αύτο το άτομο και να δεις αν ταιριάζετε. Και δεν εννοώ σεξουαλικά. Όμως πλέον ένας άντρας άμα δει ότι του πιάνει συζήτηση μία γυναίκα είναι πεπεισμένος ότι έχει ήδη βρέξει το βρακάκι της και είναι έτοιμη να τον πηδήξει στις τουαλέτες. Αντίστοιχα και μία γυναίκα άμα δει έναν άντρα να της πιάνει συζήτηση, πιστεύει ακράδαντα ότι είναι άλλος ένας πέφτουλας που θέλει να χώσει το πουλάκι του σε όποια τρύπα εύκαιρη υπάρχει. Οπότε αυτή η γνωριμία ξεκινάει από την αρχή με λάθος εντυπώσεις και μπαίνει κατευθείαν στα καλούπια του πεσίματος. Γιατί όταν πας μία φορά να μιλήσεις σε μία κοπέλα/έναν άντρα απλά και μόνο για να γνωριστείτε και τρως ένα βλέμμα του στυλ ”Τι σε κάνει να νομίζεις ότι θα σου κάτσω;” τότε δε θα το ξανακάνεις και έτσι έχει χάσει κατευθείαν το 50% των υποψηφίων φίλων σου. Και τι γίνεται με το υπόλοιπο 50%;
4. Είμαστε γενικά παρανοϊκοί
Υποθετικό παράδειγμα: Είσαι παντρεμένος με την κοπέλα που γνώρισες την πρώτη μέρα στην πρώτη σου δουλειά (γιατί εντάξει, καμιά φορά όντως θέλεις απλά να χώσεις το πουλάκι σου σε όποια τρύπα εύκαιρη υπάρχει) και μετακομίζετε στην πόλη της γιατί θέλει να είναι κοντά στους γονείς της και γιάτι άντε γαμήσου είσαι ο άντρας και δε σου πέφτει και πολύ λόγος. Οπότε στη νέα σου δουλειά προσπαθείς να γνωρίσεις άτομα γιατί το ότι είσαι παντρεμένος δεν σημαίνει ότι θα παρατήσεις και το κολάζ σου. Ίσα ίσα, τώρα είναι που το χρείαζεσαι. Βρίσκεις λοιπόν ένα παλικάρι και γνωρίζεστε και αν εξαιρέσουμε τα παραπάνω προβλήματα, γιατί όσο μεγαλώνεις χαμηλώνεις και τις απαιτήσεις σου, τα πάτε μία χαρά. Οπότε σε προσκαλεί το βράδυ για ένα ποτό. Και τότε είναι που μπαίνει στη μέση η γενικότερη παράνοια των εποχών μας. Γιατί πλέον έχουμε ξεχάσει ότι οι άνθρωποι καμιά φορά είναι ευγενικοί και καλοί μαζί μας και επίσης καμιά φορά θέλουν να σε γνωρίσουν καλύτερα γιατί σκέφτονται ότι μπορεί να είσαι καλή παρέα ή ακόμα καλύτερα να εξελιχθείς σε καλός φίλος. Και επειδή το έχουμε ξεχάσει αυτό, με το που σε προσκαλέσει για ποτό ο εν λόγω συνάδελφος, εσύ θα σκεφτείς ότι το κάνει για να σου πασάρει την χαρτούρα που έχει να συμπληρώσει για την επόμενη μερα, για να σε πείσει να τον κεράσεις και να την βγάλει τζάμπα,για να σε ναρκώσει και να σου κλέψει το συκώτι κτλ.
Πες το αυτό στον Charlie the Unicorn
Έτσι θα αρνηθείς ευγενικά την πρόταση και θα καταστρέψεις άλλη μία πιθανώς ευχάριστη γνωριμία.
Οπότε ναι, δεν εκπλήσσομαι όταν ακούω άτομα να είναι τόσο διστακτικά στη αλλαγή γιατί αυτή η αλλαγή σημαίνει ότι θα μπουν στη διαδικασία γνωριμίας καινούργιων ατόμων και αυτό έχει γίνει πιο δύσκολο και από το να βρεις γκόμενα.
Ο περισσότερος κόσμος θα απέδιδε αυτόν τον δισταγμό για αλλαγή στον παράγοντα Νοσταλγία ή στον φόβο για το άγνωστο και το καινούργιο. Αλλά δεν είναι αυτοί οι σωστοί λόγοι. Ο άνθρωπος φοβάται να αλλάξει η ζωή του και η καθημερινότητά του γιατί αυτό συχνά προϋποθέτει να γνωρίσεις καινούργια άτομα και το να γνωρίζεις καινούργια άτομα είναι μία από τις πιο δύσκολες και αγχωτικές διαδικασίες στην σύχρονη κοινωνία μας και ιδού γιατί.
1.Όλοι θεωρουν τον εαυτό τους πιο έξυπνο από τους άλλους.
Υποθετικό παράδειγμα: Είσαι στη σχολή σου την πρώτη μέρα των μαθημάτων και προσπαθείς να γνωρίσεις κάποιον γιατί έχεις ακούσει ότι τα φοιτητικά σου χρόνια θα είναι ένα κολάζ από ξενύχτια, μπεκρουλιάσματα, όργια και λίγο διάβασμα και ψάχνεις να βρεις τα άτομα τα οποία θα τα ζήσουν όλα αυτά μαζί σου. Κάθεσαι λοιπόν δίπλα σε έναν τύπο και ξεκινάς μία οποιαδήποτε συζήτηση για να δεις αν ταιριάζουν τα χνώτα σας. Από την στιγμή που ο άλλος ανοίξει το στόμα του,εσύ υποσυνείδητα αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι είσαι πιο έξυπνος από αυτόν και όσο προχωράει η συζήτηση αυτή η εντύπωση σου γίνεται όλο και πιο εμφανής σε εσένα. Αφορμές για να το επιβεβαιώσεις θα βρεθούν πολλές. Είτε ότι δεν κατάλαβε πλήρως την παράδοση του καθηγητή, είτε ότι δεν έπιασε το καταπληκτικό αστείο που μόλις σκεφτηκές για την καταγωγή ενός ηχείου(το ηχείο είναι από την Χίο), είτε ότι δεν ξέρει που πέφτει το χωριό από όπου προέρχεσαι. Μέσα σε 20 λεπτά είσαι πεπεισμένος ότι θα τον κέρδιζες σε IQ test ακόμα κι αν είχες κατεβάσει ένα μπουκάλι Jack
Και ξενερώνεις, γιατί κανένας δε θέλει να κάνει παρεά με κάποιον που είναι εμφανώς λιγότερο έξυπνος από αυτόν.
Αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιείς είναι ότι ο άλλος σκέφτεται ακριβώς το ίδιο πράγμα με εσένα. Γιατί όσο ήσουν απασχολημένος με το να κρίνεις την νοημοσύνη του συνομιλητή σου,δεν συνειδητοποίησες ότι ούτε εσύ κατάλαβες γρι από αυτά που έλεγε ο καθηγητής, ούτε εσύ έπιασες το αστείο του για το τι λέει ο χήνος στην χήνα όταν κάνουν σεξ(Χύνω,χύνω!!!!!) και τέλος δεν είχες καν ακουστά το δικό του χωριό. Οπότε μετά από μία συζήτηση 20 λεπτών μεταξύ δύο πιθανότατα εξίσου έξυπνων ανθρώπων, καταλήξαμε να έχουμε δύο ακόμα αρνητικές γνώμες ενός ατόμου της κοινωνίας μας για ένα άλλο, γεγονός όχι και πολύ ενθαρρυντικό.
Και αν αποφασίσεις να συμβιβαστείς και πεις στον εαυτό σου: ”Δεν πειράζει που δεν είναι τόσο έξυπνος όσο εγώ, θα του δώσω μία ευκαιρία να μου αποδείξει ότι είναι ενδιαφέρον άτομο” τότε οδηγούμαστε στην παρακάτω δυσκολία...
2. Όλοι έχουμε διαφορετικά γούστα.
Υποθετικό παράδειγμα: Έχεις πάει για μεταπτυχιακό σε μία καινούργια πόλη και προσπαθείς να γνωρίσεις καινούργια άτομα γιατί το ότι τελείωσαν τα αμιγώς φοιτητικά σου χρόνια δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να προσθέτεις ξενύχτια, μπεκρουλιάσματα, όργια και λίγο διάβασμα στο υπάρχον κολάζ σου, οπότε ψάχνεις να βρεις την καινούργια σου παρέα που θα σε βοηθήσει να το κάνεις. Μετά το μάθημα βρίσκεις ένα τυπά και ξεκινάει η συζήτηση. Μετά τα 20 πρώτα λεπτά όπου καταλαβαίνετε και οι δύο ότι είστε πιο εξύπνοι από τον άλλο, ξεκινάει η αναζήτηση κοινών ενδιαφερόντων. Και το πρόβλημα είναι ότι πλέον με το ίντερνετ και γενικότερα με τον σύχρονο τρόπο ζωής τα ενδιαφέροντα και τα γούστα είναι άπειρα. Ζηλεύω τους ανθρώπους προ εικοσαετίας που άμα έλεγες τον άλλο τι μουσική ακούς και σου έλεγε ροκ και άκουγες και έσυ ροκ, τότε θα είχατε το ίδιο αγαπημένο συγκρότημα (τους Nirvana) και αυτό προφανώς θα αρκούσε να πάτε να τα πιείτε για να γιορτάσετε την νέα σας φιλία. Ή ακόμα περισσότερο, προ πενηντετίας αν ήσουν γυναίκα και γνώριζες μια άλλη γυναίκα ο στάνταρ διάλογος θα ήταν κάπως έτσι:
-Με τι ασχολείσαι στον ελευθερό σου χρόνο;
-Με το πλέξιμο.
-Α, και εγώ, πάμε για ένα περγαμόντο!
-Μισό λεπτάκι, έχω να φάω το απογευματινό ξύλο από τον άντρα μου και πάμε σε λίγο...
Τώρα, με την πληθώρα επιλογών σε όλους τους τομείς ο διάλογος για την μουσική θα ήταν κάπως έτσι:
-Τι ακούς;
-Μελωδικό screamo-deathcore και τούρκικα ρεμπέτικα, εσύ;
-Ένα μείγμα σουηδικού deathmetal με ska φωνητικά.
-Κρίμα, have a nice life.....
Ή ακόμα χειρότερα:
-Με τι ασχολείσαι στον ελεύθερο σου χρόνο;
-Με την κοπτοραπτική με ανακυκλωμένες πατάτες, εσύ;
-Με παραδοσιακούς χορούς (Υπάρχουν ακόμα τέτοια άτομα).
-Κρίμα. Τα λέγαμε!
Και εφόσον το να έχεις κοινά ενδιαφέροντα με κάποιον είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να έχετε μία προσωπική σχέση πέραν του να σχολιάζετε τι έγινε την προηγούμενη μέρα στο Dancing on Ice, οι πιθανότητες λένε ότι μάλλον θα περάσεις το μεταπτυχιακό σου μόνος. Αλλά ακόμα και να βρεις κάποιον που μπορεί να θεωρήσεις έστω και ελάχιστα ενδιαφέρων υπάρχει ένα άλλο σημαντικότερο πρόβλημα...
3. Είμαστε σεξουαλικά παρανοϊκοί
Υποθετικό παράδειγμα: Είναι η πρώτη σου μέρα στη πρώτη σου δουλειά. Δυστυχώς δεν μπόρεσες να βρεις δουλειά πουθενά μέσα στην πόλη που ζούσες, οπότε για άλλη μια φορά βρίσκεσαι σε νέο περιβάλλον ψάχνοντας να βρεις άτομα που θα πλαισιώσουν την παρέα σου με την οποία θα επιδωθείτε στην αναζήτηση νέων ξενυχτιών, μπεκρουλιασμάτων, οργίων και λίγης δουλειάς για το γνωστό κολάζ. Το οποίο σημαίνει ότι θα βάλεις μπρος για άλλη μια φορά τα socializing skills σου. Και αυτή τη φορά βρίσκεις και συζητάς με ένα άτομο το οποίο και το θεωρείς μόνο λιγο πιο χαζό από εσένα και έχετε και μισό κοινό ενδιαφέρον.
Τα πράγματα φαίνονται ότι πάνε καλά. Δυστυχώς υπάρχει ενα μεγάλο πρόβλημα. Το άτομο αυτό είναι διαφορετικού φύλου από εσένα, δηλαδή στην δική μου περίπτωση, είναι γυναίκα. Και που είναι το πρόβλημα, θα μου πείτε. Στην τελική αφού ταιριάζετε λιγάκι, να μία καλή ευκαιρία να εξασκήσεις και τα skills του άλλου σου κεφαλιού . Το θέμα είναι ότι, αντίθετα με ότι πιστεύουμε όλοι, όταν γνωρίζεις κάποιον/κάποια του αντίθετου φύλου το πέσιμο δεν είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι. Είναι το δεύτερο ή τρίτο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι να γνωρίσεις αύτο το άτομο και να δεις αν ταιριάζετε. Και δεν εννοώ σεξουαλικά. Όμως πλέον ένας άντρας άμα δει ότι του πιάνει συζήτηση μία γυναίκα είναι πεπεισμένος ότι έχει ήδη βρέξει το βρακάκι της και είναι έτοιμη να τον πηδήξει στις τουαλέτες. Αντίστοιχα και μία γυναίκα άμα δει έναν άντρα να της πιάνει συζήτηση, πιστεύει ακράδαντα ότι είναι άλλος ένας πέφτουλας που θέλει να χώσει το πουλάκι του σε όποια τρύπα εύκαιρη υπάρχει. Οπότε αυτή η γνωριμία ξεκινάει από την αρχή με λάθος εντυπώσεις και μπαίνει κατευθείαν στα καλούπια του πεσίματος. Γιατί όταν πας μία φορά να μιλήσεις σε μία κοπέλα/έναν άντρα απλά και μόνο για να γνωριστείτε και τρως ένα βλέμμα του στυλ ”Τι σε κάνει να νομίζεις ότι θα σου κάτσω;” τότε δε θα το ξανακάνεις και έτσι έχει χάσει κατευθείαν το 50% των υποψηφίων φίλων σου. Και τι γίνεται με το υπόλοιπο 50%;
4. Είμαστε γενικά παρανοϊκοί
Υποθετικό παράδειγμα: Είσαι παντρεμένος με την κοπέλα που γνώρισες την πρώτη μέρα στην πρώτη σου δουλειά (γιατί εντάξει, καμιά φορά όντως θέλεις απλά να χώσεις το πουλάκι σου σε όποια τρύπα εύκαιρη υπάρχει) και μετακομίζετε στην πόλη της γιατί θέλει να είναι κοντά στους γονείς της και γιάτι άντε γαμήσου είσαι ο άντρας και δε σου πέφτει και πολύ λόγος. Οπότε στη νέα σου δουλειά προσπαθείς να γνωρίσεις άτομα γιατί το ότι είσαι παντρεμένος δεν σημαίνει ότι θα παρατήσεις και το κολάζ σου. Ίσα ίσα, τώρα είναι που το χρείαζεσαι. Βρίσκεις λοιπόν ένα παλικάρι και γνωρίζεστε και αν εξαιρέσουμε τα παραπάνω προβλήματα, γιατί όσο μεγαλώνεις χαμηλώνεις και τις απαιτήσεις σου, τα πάτε μία χαρά. Οπότε σε προσκαλεί το βράδυ για ένα ποτό. Και τότε είναι που μπαίνει στη μέση η γενικότερη παράνοια των εποχών μας. Γιατί πλέον έχουμε ξεχάσει ότι οι άνθρωποι καμιά φορά είναι ευγενικοί και καλοί μαζί μας και επίσης καμιά φορά θέλουν να σε γνωρίσουν καλύτερα γιατί σκέφτονται ότι μπορεί να είσαι καλή παρέα ή ακόμα καλύτερα να εξελιχθείς σε καλός φίλος. Και επειδή το έχουμε ξεχάσει αυτό, με το που σε προσκαλέσει για ποτό ο εν λόγω συνάδελφος, εσύ θα σκεφτείς ότι το κάνει για να σου πασάρει την χαρτούρα που έχει να συμπληρώσει για την επόμενη μερα, για να σε πείσει να τον κεράσεις και να την βγάλει τζάμπα,για να σε ναρκώσει και να σου κλέψει το συκώτι κτλ.
Έτσι θα αρνηθείς ευγενικά την πρόταση και θα καταστρέψεις άλλη μία πιθανώς ευχάριστη γνωριμία.
Οπότε ναι, δεν εκπλήσσομαι όταν ακούω άτομα να είναι τόσο διστακτικά στη αλλαγή γιατί αυτή η αλλαγή σημαίνει ότι θα μπουν στη διαδικασία γνωριμίας καινούργιων ατόμων και αυτό έχει γίνει πιο δύσκολο και από το να βρεις γκόμενα.
Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011
Ανοιχτή επιστολή προς 2011 Δ’ ΕΣΣΟ
Όταν λοιπόν με κάλεσαν οι φίλοι μου να γράψω στο blog τους (προφανώς για να τραβήξω κοριτσόπουλα) το δέχτηκα με ευχαρίστηση! Για αρκετές μέρες σκεφτόμουν με τι θέμα να ασχοληθώ αλλά δεν έβρισκα. Είπα λοιπόν, μια και ο φίλος μας ο No Tomorrow πάει να υπηρετήσει την Πατρίδα να γράψω ένα άρθρο με τις εντυπώσεις-συμβουλές-παρατηρήσεις μου από αυτή την εμπειρία, καθώς είμαι παλαίουρας (313 ΛΕΛΕ) ψαρούκλες! Έχουμε και λέμε λοιπόν:
1. Εγκαταλείψτε τους αστικούς μύθους που λένε για έλεγχο του ανδρισμού σας και άλλα παρόμοια. Όταν παρουσιαστείτε στο κέντρο ούτε παράξενα μαραφέτια θα βάλουν στον ποπό σας ούτε τίποτα. Είμαστε στον 21ο αιώνα! Ο ελληνικός στρατός είναι πολύ προχώ- και μας δέχεται όλους με τις ιδιαιτερότητες μας!
2. Τόσο στο κέντρο όσο και στη μονάδα θα γνωρίσετε όλων μα όλων των ειδών ανθρώπους. Αδιάφορους, γαμάτους, κοπρόσκυλα, αγαθιάρηδες, έξυπνους, χαζούς, ό,τι θες. Θα γνωρίσεις τύπους που θα σιχαθείς και τύπους που θα λατρέψεις. Ήταν ένα παλικάρι στη μονάδα μου θυμάμαι που μια μέρα που είχαμε έξοδο τον είδα με τα πολιτικά του και νόμιζα ότι θα έβγαινα με το Γιώργο Μάγγα! Ένας άλλος πάλι, ο ψηλός, ήταν μεθυσμένος 24 ώρες το 24ωρο. Αλλά αυτός μου έμαθε να πίνω ούζο! Ποιον να πρωτοθυμηθώ… Έχουν φάση και τα τοπικά ιδιώματα. Τα λιι και τα νιι έδιναν και ‘παιρναν. Όσον αφορά τα στελέχη έχω να σημειώσω τα εξής. Οι ευέλπιδες ΟΚ δεν λέω επαγγελματίες αλλά είναι και λίγο ψώνια. Πώς να το κάνουμε, είναι η ελίτ του στρατού. Προσωπικά προτιμώ τους αξιωματικούς από ΣΜΥ. Είναι πιο κουλ τύποι, πιο σοφοί θα ‘λεγα καθώς παίρνουν τους βαθμούς τους αργά και σταθερά. Ουπς! είναι και οι ΕΠ.ΟΠ. Λοιπόν με πρόχειρες στατιστικές μεθόδους λέω: 30% ζώα, κοπρόσκυλα, δεν θέλω να τους ξαναδώ, 45% απλά αδιάφοροι, έκαναν τη δουλειά τους και εγώ τη δικιά μου και 25% ενδιαφέροντες τύποι, θα έπινα ευχάριστα ένα καφεδάκι μαζί τους, τους έκανα add και στοfacebook προσωποβιβλίο. Για να κλείσω αυτή την ενότητα θα πω πως το μυστικό είναι να είσαι χαλαρός και να πας λίγο με τα νερά όλων των παραπάνω. Δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα. Εξάλλου λίγη διπλωματία δεν βλάπτει.
Μία από τις "σειρούλες" μου
3. Από τα σημαντικότερα στοιχεία της εκπαίδευσης σας, στο οποίο μάλιστα θα πρέπει να είστε αυτοδίδακτοι είναι η διαδικασίατης αποβολής περιττωμάτων από τον πρωκτό του χεσίματος σε τούρκικη τουαλέτα. Καταρχήν γιατί λέγεται τούρκικη; Δηλαδή όντως πρωτοεμφανίστηκε/εφευρέθηκε στην Οθωμανική αυτοκρατορία ή εμείς την βαφτίσαμε έτσι για να νιώθουμε ότι κάνουμε όλες αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις πάνω στον εχθρό; (<- Φιλοσοφική ανησυχία) Ας επιστρέψω στο θέμα. Δεν είναι αστείο! Κάποιοι δυσκολεύονται να είναι για ώρα σε αυτή την άκρως βολική στάση. Άλλοι πάλι δεν νιώθουν άνετα αν δε βρίσκονται στο δικό τους χώρο. Να μην παραλείψω την ενοχλητική αναπήδηση του σκατόνερου όταν βουτήξει από ύψος σε αυτό κάποιο στερεό αντικείμενο (<-κουράδα), δεν προλάβουμε να καλυφθούμε και μας παίρνουν τα σκάγια. Άστα να πάνε! Σύντομα όμως θα τα ξεπεράσετε όλα αυτά. Θα βελτιώσετε την ευλυγισία σας, τα αντανακλαστικά σας και θα απολαμβάνετε τη διαδικασία. Για περισσότερο εκπαιδευτικό υλικό σας παραπέμπω στο σύνδεσμο.
4. Αντράκια! Εντάξει, θα βγάλουμε και την πόζα μας με το όπλο, θα κοκορευτούμε λίγο, αλλά παν μέτρον άριστο! Ειδικά για τους “παντρεμένους” μη φλομώσετε την κοπελιά σας στο ψέμα. “Ναι μωράκι μου έχει -20 και κάνω πορεία 15 χλμ”, “γυναίκα,οι Τούρκοι ο εξ ανατολάς γείτονας λαός είναι απέναντι, τους αγριοκοίταξα και έριξα μια στον αέρα”, “αγάπη μου βγάζω 300 κάμψεις τη μέρα” κτλ. Ούτε βέβαια σαν τις σειρήνες στο Αιγαίο είμαστε (“Πάμε πόλεμο???”). Η πραγματικότητα είναι κάπου στη μέση. Εγώ προσωπικά δεν έκανα ούτε μια κάμψη σε όλη μου τη θητεία. Το κρύο όντως ήταν κάποιες φορές τσουχτερό αλλά έμαθα να το υπομένω. Μια ρημαδοσκοπιά έχουμε να κάνουμε και μια 5ήμερη άσκηση-εκδρομή στο βουνό. Επομένως, Έλληνες Τζον Ράμπο χαλαρώστε λίγο!
Η μόνη διαφορά ήταν ότι με ανάγκασαν να κουρευτώ!
5. Σιγά – σιγά θα οικειοποιηθείτε με το λεξιλόγιο του φαντάρου. Πιστεύω ότι μερικές από τις χειρότερες λέξεις τις έμαθα στο στρατό. Χειρότερες όχι με την έννοια –μη λες κακά λογάκια, θα σου βάλω πιπέρι στο στόμα– απλά θεωρώ πως πρέπει να εξαφανιστούν.
“Πουστόνεο”: έχεις παλιώσει κατά 2,5 ολόκληρους μήνες στη μονάδα. Πως θα αποκαλέσεις τον νέο φαντάρο? Συνάδελφε? τσούκου, Φίλε? τσούκου, Αρχηγέ? πάλι τσούκου. Η σωστή απάντηση είναι φυσικά πουστόνεο! Εμ βέβαια, τι τώρα, 2,5 μήνες αρχαιότερος και που του μιλάς τιμή είναι. Εάν πάλι είσαι τόσο ψυχάρα, τον αποκαλείς “σειρά”/“σειρούλα” και τον εξισώνεις μαζί σου.
“Προβλεπέ”: Πρέπει να ντύνεσαι προβλεπέ, να αναφέρεσαι προβλεπέ, να χαιρετάς προβλεπέ, να χέζεις προβλεπέ κ.ο.κ. (<-όχι το γλυκό!) Για τα πάντα στο στρατό υπάρχει προβλεπόμενος τρόπος!
“Δοίκας”, “Υπόδοικας”, “Ανθύπας”: Δεν μπορεί να είσαι αλάνι και να λες τις λέξεις διοικητής, υποδιοικητής, ανθυπασπιστής… απαράδεκτο!
“Γιωτόμπαλο”: Εντάξει υπάρχουν μερικά άτομα που όντως έχουν κάποιο σχετικά σοβαρό πρόβλημα υγείας και είναι απαλλαγμένοι από βαριά σωματική άσκηση ή είναι άοπλοι ή οτιδήποτε. Θα υπάρξουν στιγμές που θα τους ζηλέψεις γιατί θα γλιτώσουν κάμποση αγγαρεία λόγω του προβλήματος τους. Υπάρχουν βέβαια και οι ευαισθητούληδες τύποι που θέλουν τακτικά την φροντίδα του καλού γιατρού γιατί μπορεί να πονάει η μεσούλα τους, ο αντίχειρας τους, να έχουν βηχαλάκι ή περίοδο(!) και τι σύμπτωση όλα αυτά μια μέρα πριν από καθολική πορεία, από διανυκτέρευση στο βουνό κτλ, κτλ… Αυτούς λοιπόν βαφτίζω “γιωτόμπαλα” και συνιστώ άφθονο ξύλο μέχρι να στρώσουν.
“Ζωάρα”: Όταν προσαρμοστείς στη μονάδα σου, θα μετατραπείς σιγά - σιγά στον Σαλονικιό ήρωα του Λαζόπουλου (Χαλαρά!). Θα αράζεις στο ΚΨΜ με τη φραπεδιά σου και όποιος άσχετος περνάει δίπλα σου θα του λες: “Ζωάρα φίλε ο στρατός. Τα ΛΕΛΕδόνια τα ακούς;”
Ο Ανθύπας
6. Είναι πιθανό να μείνετε για κάποιο διάστημα αποκλεισμένοι σε κάποιο ακριτικό χωριό της πατρίδας μας και από θηλυκά να συναναστρέφεστε συνήθως με καμιά κατσικούλα, κοτούλα άντε και προβατίνα. Οι περισσότεροι πέφτουν στην παγίδα με το που πάρουν άδεια και βγουν στον πολιτισμό να ερωτευτούν την Μαρία την άσχημη ή κάποια φίλη της και να τη λατρεύουν σαν θεά. Εγώ ξέρετε τι έπαθα; Όταν έβγαινα μετά από καιρό από τη μονάδα έβλεπα όλες τις γυναίκες με δυο νούμερα μεγαλύτερο σουτιέν! Α πα πα χάλια! Ρωτήστε τον FKing πόσο απεχθάνομαι τις νταρντανογυναίκες. Φτου φτου μακριά από μας. Τα τελευταία χρόνια βέβαια έχει βελτιωθεί η κατάσταση καθώς έχουν πληθύνει πολύ οι γυναίκες ΕΠ.ΟΠ. Κάποιοι άσχετοι τις κατηγορούν. Άχρηστες, ανίκανες, το ένα, τ’ άλλο… Κι όμως έχουν τη χρησιμότητα τους.
Χμ θα μπορούσα να αναφέρω πολλές ακόμα στιγμές/φάσεις από τη στρατιωτική ζωή… Βασικά η θετική ενέργεια που λέει κι ο Τσαλίκης(Σε-Σε-Σε) είναι το μυστικό. Δεν χρειάζεται η γκρίνια και τα νεύρα! Εννιά μήνες όχι και τόσο παραγωγικοί είναι η αλήθεια, αλλά έχουν τη γλύκα τους κι αυτοί μωρέ. Όσοι δεν πήγατε κατασκήνωση θα μάθετε να συμβιώνετε με μπόλικο κόσμο, όσοι λουφάρατε στις σχολικές γιορτές θα μάθετε επιτέλους παρέλαση, όσοι δεν ήσασταν μέχρι τώρα φαν της κυρίας Βέφας θα μάθετε πως καθαρίζονται οι πατάτες, όσοι έχετε απορία θα μάθετε αν ροχαλίζετε στον ύπνο σας (και θα εισπράξετε και ανάλογη συμπεριφορά!) κι άλλα πολλά… στο τέλος νομίζω μια όμορφη ανάμνηση μένει.
Καλή θητεία!
Υ.Γ. Και σε λίγο καιρό θα λέτε: «Απολύεται ο παλιός και θα χέζει καθιστός!»
1. Εγκαταλείψτε τους αστικούς μύθους που λένε για έλεγχο του ανδρισμού σας και άλλα παρόμοια. Όταν παρουσιαστείτε στο κέντρο ούτε παράξενα μαραφέτια θα βάλουν στον ποπό σας ούτε τίποτα. Είμαστε στον 21ο αιώνα! Ο ελληνικός στρατός είναι πολύ προχώ- και μας δέχεται όλους με τις ιδιαιτερότητες μας!
2. Τόσο στο κέντρο όσο και στη μονάδα θα γνωρίσετε όλων μα όλων των ειδών ανθρώπους. Αδιάφορους, γαμάτους, κοπρόσκυλα, αγαθιάρηδες, έξυπνους, χαζούς, ό,τι θες. Θα γνωρίσεις τύπους που θα σιχαθείς και τύπους που θα λατρέψεις. Ήταν ένα παλικάρι στη μονάδα μου θυμάμαι που μια μέρα που είχαμε έξοδο τον είδα με τα πολιτικά του και νόμιζα ότι θα έβγαινα με το Γιώργο Μάγγα! Ένας άλλος πάλι, ο ψηλός, ήταν μεθυσμένος 24 ώρες το 24ωρο. Αλλά αυτός μου έμαθε να πίνω ούζο! Ποιον να πρωτοθυμηθώ… Έχουν φάση και τα τοπικά ιδιώματα. Τα λιι και τα νιι έδιναν και ‘παιρναν. Όσον αφορά τα στελέχη έχω να σημειώσω τα εξής. Οι ευέλπιδες ΟΚ δεν λέω επαγγελματίες αλλά είναι και λίγο ψώνια. Πώς να το κάνουμε, είναι η ελίτ του στρατού. Προσωπικά προτιμώ τους αξιωματικούς από ΣΜΥ. Είναι πιο κουλ τύποι, πιο σοφοί θα ‘λεγα καθώς παίρνουν τους βαθμούς τους αργά και σταθερά. Ουπς! είναι και οι ΕΠ.ΟΠ. Λοιπόν με πρόχειρες στατιστικές μεθόδους λέω: 30% ζώα, κοπρόσκυλα, δεν θέλω να τους ξαναδώ, 45% απλά αδιάφοροι, έκαναν τη δουλειά τους και εγώ τη δικιά μου και 25% ενδιαφέροντες τύποι, θα έπινα ευχάριστα ένα καφεδάκι μαζί τους, τους έκανα add και στο
3. Από τα σημαντικότερα στοιχεία της εκπαίδευσης σας, στο οποίο μάλιστα θα πρέπει να είστε αυτοδίδακτοι είναι η διαδικασία
4. Αντράκια! Εντάξει, θα βγάλουμε και την πόζα μας με το όπλο, θα κοκορευτούμε λίγο, αλλά παν μέτρον άριστο! Ειδικά για τους “παντρεμένους” μη φλομώσετε την κοπελιά σας στο ψέμα. “Ναι μωράκι μου έχει -20 και κάνω πορεία 15 χλμ”, “γυναίκα,
5. Σιγά – σιγά θα οικειοποιηθείτε με το λεξιλόγιο του φαντάρου. Πιστεύω ότι μερικές από τις χειρότερες λέξεις τις έμαθα στο στρατό. Χειρότερες όχι με την έννοια –μη λες κακά λογάκια, θα σου βάλω πιπέρι στο στόμα– απλά θεωρώ πως πρέπει να εξαφανιστούν.
“Πουστόνεο”: έχεις παλιώσει κατά 2,5 ολόκληρους μήνες στη μονάδα. Πως θα αποκαλέσεις τον νέο φαντάρο? Συνάδελφε? τσούκου, Φίλε? τσούκου, Αρχηγέ? πάλι τσούκου. Η σωστή απάντηση είναι φυσικά πουστόνεο! Εμ βέβαια, τι τώρα, 2,5 μήνες αρχαιότερος και που του μιλάς τιμή είναι. Εάν πάλι είσαι τόσο ψυχάρα, τον αποκαλείς “σειρά”/“σειρούλα” και τον εξισώνεις μαζί σου.
“Προβλεπέ”: Πρέπει να ντύνεσαι προβλεπέ, να αναφέρεσαι προβλεπέ, να χαιρετάς προβλεπέ, να χέζεις προβλεπέ κ.ο.κ. (<-όχι το γλυκό!) Για τα πάντα στο στρατό υπάρχει προβλεπόμενος τρόπος!
“Δοίκας”, “Υπόδοικας”, “Ανθύπας”: Δεν μπορεί να είσαι αλάνι και να λες τις λέξεις διοικητής, υποδιοικητής, ανθυπασπιστής… απαράδεκτο!
“Γιωτόμπαλο”: Εντάξει υπάρχουν μερικά άτομα που όντως έχουν κάποιο σχετικά σοβαρό πρόβλημα υγείας και είναι απαλλαγμένοι από βαριά σωματική άσκηση ή είναι άοπλοι ή οτιδήποτε. Θα υπάρξουν στιγμές που θα τους ζηλέψεις γιατί θα γλιτώσουν κάμποση αγγαρεία λόγω του προβλήματος τους. Υπάρχουν βέβαια και οι ευαισθητούληδες τύποι που θέλουν τακτικά την φροντίδα του καλού γιατρού γιατί μπορεί να πονάει η μεσούλα τους, ο αντίχειρας τους, να έχουν βηχαλάκι ή περίοδο(!) και τι σύμπτωση όλα αυτά μια μέρα πριν από καθολική πορεία, από διανυκτέρευση στο βουνό κτλ, κτλ… Αυτούς λοιπόν βαφτίζω “γιωτόμπαλα” και συνιστώ άφθονο ξύλο μέχρι να στρώσουν.
“Ζωάρα”: Όταν προσαρμοστείς στη μονάδα σου, θα μετατραπείς σιγά - σιγά στον Σαλονικιό ήρωα του Λαζόπουλου (Χαλαρά!). Θα αράζεις στο ΚΨΜ με τη φραπεδιά σου και όποιος άσχετος περνάει δίπλα σου θα του λες: “Ζωάρα φίλε ο στρατός. Τα ΛΕΛΕδόνια τα ακούς;”
6. Είναι πιθανό να μείνετε για κάποιο διάστημα αποκλεισμένοι σε κάποιο ακριτικό χωριό της πατρίδας μας και από θηλυκά να συναναστρέφεστε συνήθως με καμιά κατσικούλα, κοτούλα άντε και προβατίνα. Οι περισσότεροι πέφτουν στην παγίδα με το που πάρουν άδεια και βγουν στον πολιτισμό να ερωτευτούν την Μαρία την άσχημη ή κάποια φίλη της και να τη λατρεύουν σαν θεά. Εγώ ξέρετε τι έπαθα; Όταν έβγαινα μετά από καιρό από τη μονάδα έβλεπα όλες τις γυναίκες με δυο νούμερα μεγαλύτερο σουτιέν! Α πα πα χάλια! Ρωτήστε τον FKing πόσο απεχθάνομαι τις νταρντανογυναίκες. Φτου φτου μακριά από μας. Τα τελευταία χρόνια βέβαια έχει βελτιωθεί η κατάσταση καθώς έχουν πληθύνει πολύ οι γυναίκες ΕΠ.ΟΠ. Κάποιοι άσχετοι τις κατηγορούν. Άχρηστες, ανίκανες, το ένα, τ’ άλλο… Κι όμως έχουν τη χρησιμότητα τους.
Χμ θα μπορούσα να αναφέρω πολλές ακόμα στιγμές/φάσεις από τη στρατιωτική ζωή… Βασικά η θετική ενέργεια που λέει κι ο Τσαλίκης(Σε-Σε-Σε) είναι το μυστικό. Δεν χρειάζεται η γκρίνια και τα νεύρα! Εννιά μήνες όχι και τόσο παραγωγικοί είναι η αλήθεια, αλλά έχουν τη γλύκα τους κι αυτοί μωρέ. Όσοι δεν πήγατε κατασκήνωση θα μάθετε να συμβιώνετε με μπόλικο κόσμο, όσοι λουφάρατε στις σχολικές γιορτές θα μάθετε επιτέλους παρέλαση, όσοι δεν ήσασταν μέχρι τώρα φαν της κυρίας Βέφας θα μάθετε πως καθαρίζονται οι πατάτες, όσοι έχετε απορία θα μάθετε αν ροχαλίζετε στον ύπνο σας (και θα εισπράξετε και ανάλογη συμπεριφορά!) κι άλλα πολλά… στο τέλος νομίζω μια όμορφη ανάμνηση μένει.
Καλή θητεία!
Υ.Γ. Και σε λίγο καιρό θα λέτε: «Απολύεται ο παλιός και θα χέζει καθιστός!»
Writer: HANDSaplast
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)