The Quest!

Ξυπνάω το πρωί, πρωί λέμε τώρα έχει ήδη πάει 2. Έχω τραγικό hangover από το προηγούμενο βράδυ... Ωστόσο, είμαι αποφασισμένος, πολλές μέρες το έχω αναβάλλει και μόνο που το σκέφτομαι τρελλαίνομαι, σήμερα θα πάω, ό,τι κι αν γίνει... Σηκώνομαι λοιπόν παρά τον πονοκέφαλο, πλένω τις άπειρες τσίμπλες μου και βουρτσίζω τα δόντια μου. Ντύνομαι, όσο πιο ελαφριά γίνεται, με την ζέστη που έχει ελπίζω σε μία ώρα από τώρα να μην κολυμπάω στον ιδρώτα μου. Ξεκινάω λοιπόν από το σπίτι μου...

Φτάνω στη στάση, έχει απεργία μέχρι τις 3, δε μου αρέσει να περιμένω αλλά πηγαίνω αρκετά μακριά και με αυτή τη ζέστη δε λέει να περπατήσω. Άλλωστε ένα μισάωρο αναμονής στη στάση δεν υπάρχει περίπτωση να με αποτρέψει από το σκοπό μου...

Φτάνει το λεωφορείο, με το που το κοιτάω νιώθω ένα μέρος μου να πεθαίνει. Γαμώτο αυτές οι αντίκες γιατί κυκλόφορούν ακόμα; Υποθέτω ότι με ένα τέτοιο γυρνούσε ο Κουντουριώτης σπίτι του... Επίσης εξαιτίας της αργοπορίας, περιττό να πω ότι είναι υπερ-γεμάτο. Παίρνω βαθιά ανάσα, μπαίνω μέσα , είμαι κολλημένος στο τζάμι, με το ένα πόδι έξω από το παράθυρο, έναν κάγκουρα με φανελάκι να μου έχει χώσει τη μασχάλη του στη μάπα και μια γιαγιά να με βρίζει ότι έχω πιάσει όλο τον χώρο και δεν σέβομαι τους ηλικιωμένους! Στην κατάσταση που ήμουν δεν μπορούσα να μιλήσω, αλλά μπορούσα να σκεφτώ “κουράγιο μεγάλε, ο σκοπός είναι ιερός”...

Του αλλάξαμε λάδια σήμερα!

Δύο στάσεις μετά, κάποιος με σπρώχνει στην πλάτη, με πολύ προσπάθεια καταφέρνω να γυρίσω. Ακούω να μου λένε “εισιτήριο παρακαλώ”. God Damn it, το ήξερα ότι κάτι είχα ξεχάσει μέσα στην αναμπουμπούλα όταν ανέβηκα στο λεωφορείο. Μου κόβει ένα ωραίο προστιματάκι για 30 ευρώ. “Αξίζει τον κόπο, μην αποθαρρύνεσαι” λέω στον εαυτό μου και μου δίνω κουράγιο...

Περίπου στο κέντρο σταμάταει το λεωφορείο, ο οδηγός μας λέει κατεβείτε, πηγαίνω και του ρωτάω γιατί. Μου απαντάει έχει φοιτητική πορεία, ενάντια στα νέα μέτρα. Fuck again, το είχα ξεχάσει μου το είχε πει μια συμφοιτήτρια μου, αλλά με το κεφάλι που είχα όταν ξύπνησα που να το θυμηθώ. Κατεβαίνω στο κέντρο και είμαι έτοιμος να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω σπίτι μου. Από την άλλη σκέφτομαι όσα έχω τραβήξει ήδη. Ε όχι, δεν γίνεται τόσος κόπος να πάει χαμένος, έχω τραβήξει τόσα πολλά και το μόνο που με χωρίζει από το στόχο μου είναι 20-30 λεπτά περπατήματος....

Ναι, πλέον είμαι δίπλα, λίγα λεπτά με χωρίζουν από σένα... Σταματάει δίπλα μου ένα μηχανάκι. Κατεβαίνουν δύο τύποι, ο ένας με σωματότυπο που θα έκανε τον king-kong να νιώσει μειονεκτικά και ο άλλος με ένα βλέμμα που θα έκανε τον joker να βλέπει εφιάλτες για ένα μήνα. Περιττό να πω ότι τα έχω κάνει πάνω μου. Με σταματάνε και ο joker με ρωτάει (υποθέτω ο γορίλλας δεν ήξερε να μιλάει) “φιλαράκι τι ομάδα είσαι;”. Αμάν η γνωστή ιστορία, έχει τοπικό ντέρμπι το βράδυ και όπως κάθε φορά έτσι και σήμερα οι κάφροι των δύο ομάδων σταματάνε περαστικούς και άμα δώσεις λάθος απάντηση την πούλεψες. “Αστέρας άνω χαϊδαρίου” τους απαντάω, ο γορίλλας μπερδεύεται κοιτάει τον άλλον γιατί δεν ξέρει, αν πρέπει να με σπάσει ή όχι. “Είσαι σοβαρός ρε φίλε;” μου λέει ο joker. “Από εκεί είμαι αυτούς υποστηρίζω, τι να κάνω που είμαστε γ' τοπικό”, του απαντάω. Η απάντηση μου μάλλον του άρεσε “Ωωωωωω, respect λέει, είσαι ωραίος σε πάω”, μου λέει. Μου ρίχνει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, γνέφει στο γοριλλάκι και φεύγουν. Βγάζω έναν βαθύ αναστεναγμό, φτηνά τη γλίτωσα.... Τι τραβάω γαμώτο, για κάτι τόσο απλό...

Τι ομάδα είπαμε είσαι;

Έχω φτάσει έξω από το μαγαζί, νιώθω συγκίνηση πάω να βγάλω το πορτοφόλι μου. Λείπει, όχι ρε πούστη μου με κλέψαν. Χμμμ, τελικά εκείνο το γκομενάκι που με πασπάτευε και τριβόταν πάνω μου στο λεωφορείο, μάλλον δεν το έκανε επειδή γούσταρε το super σφιχτό κωλαράκι μου... Δεν πειράζει, έχω ένα 5ευρω στην άλλη τσέπη για καβάτζα, πλέον είμαι τόσο κοντά τίποτα δεν μπορεί να με εμποδίσει...

Έχει πάει 7 το απόγευμα, αλλά δε με νοιάζει. Μπαίνω μέσα και περιμένω στη σειρά, όταν φτάνω ακούω μια φωνή να μου λέει “τι θα ήθελες;”. Κλείνω τα μάτια και χαμογελάω ευτυχισμένος, ξέρω ότι όλα όσα τράβηξα άξιζαν τον κόπο, έφτασα στην Ιθάκη μου, “ένα πίτα κοψίδι από όλα” απαντάω...

RockUnited

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μία μανία να καταγράφουμε και να μνημονεύουμε μόνο τους καλύτερους. Τους καλύτερους στον αθλητισμό, τους καλύτερους στην τέχνη, τους καλύτερους σε πάσης φύσεως επιτεύγματα. Τις προάλλες και λόγω Mundial πήρα μέρος σε μία συζήτηση για το ποιοι ποδοσφαιριστές θα απαρτίζαν την καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Θα ταν ο Cristiano Ronaldo δεξί χαφ και ο Rooney φορ ή καλύτερα ο Drogba; Σιγά! Άμα είναι να κάνεις μία συζήτηση τελείως υποθετική και φανταστική μου φαίνεται αρκετά ανέμπνευστο να προσπαθείς να βάλεις τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο στη θέση τους και να φτιάξεις μία υπερομάδα.
Το να πάρεις όμως τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο και να κάνεις μία υπερμπάντα; Σίγουρα θα πλήρωνα να δω κάτι τέτοιο. Πάντα πίστευα ότι οι ποδοσφαιριστές έχουν πολλά κοινά με τους rock stars. Έχουν λεφτά, δόξα και πολύ πιο όμορφες γυναίκες από αυτές που θα είχαν αν ήταν κανονικοί θνητοί.
Ας αρχίσουμε λοιπόν:
Τραγουδιστής: Ο τραγουδιστής είναι ο σταρ της ομάδας, είναι το όμορφο πρόσωπο το οποίο θα είναι η παγίδα για να ασχοληθούν τα γκομενάκια με το συγκρότημα. Δεν είναι απαραίτητα ο πιο ταλαντούχος αλλά ο πιο στυλάτος της μπάντας. Συνήθως και το πιο παπάρι.

όχι Wayne άμα πληρείς μόνο ένα από αυτά δεν μπορείς να γίνεις τραγουδιστής

Η επιλογή είναι εύκολη εδώ. David Beckham.


Next!
Κιθαρίστας : Ο κιθαρίστας είναι ο “αρχηγός”, το μυαλό, η δημιουργική δύναμη, η καλλιτεχνική φύση. Οπότε θέλουμε έναν δημιουργικό παίχτη. Επίσης ο εν λόγω κιθαρίστας είναι συνήθως και ο πιο κομπλεξικός από όλους, μάλλον επειδή δεν μπορεί να καταλάβει γιατί όλοι ασχολούνται με τον τραγουδιστή ενώ αυτός είναι που γράφει όλα τα κομμάτια. Άρα θέλουμε ένα παίκτη που ήταν καλλιτέχνης στο γήπεδο, μία μορφή του παγκόσμιου στερεώματος, αλλά ταυτόχρονα και αρκετά αυτοκαταστροφικός ώστε να είναι ικανός να χαλάσει μία συναυλία της μπάντας απλά γιατί έχει μία ιδιαιτερότητα. Να βαράει κουτουλιές για παράδειγμα.


Και το όνομα αυτού, Zinedine Zidane

Μπασίστας : Και πάμε στην πιο περίεργη μορφή “μουσικού”. Αυτός ο τύπος όπως το 1400% του ανδρικού πληθυσμού κάποια στιγμή έμαθε να παίζει τρεις συγχορδίες στην κιθάρα γιατί του είπαν ότι έτσι μπορεί να ρίξει γκόμενα. Yeah right!
Αλλά τελικά του φάνηκε πολύ δύσκολη (η κιθάρα, όχι η γκόμενα). Οπότε σου λέει τι μπορώ να κάνω για να φαίνεται ότι παίζω κιθάρα χωρίς να χρειαστεί να μάθω; Ας παίξω μπάσο. Το πιο εύκολο όργανο στην ιστορία των οργάνων!! Επίσης για είσαι μπασίστας πρέπει να είσαι και λίγο ψυχάκιας. Δεν ξέρω γιατί, its just the way it is. Τέλος όσο κι αν δε φαίνεται, το μπάσο είναι η βάση του ήχου ενός συγκροτήματος. Άρα πρέπει να βρούμε ένα αμυντικό χαφ για μπασίστα, καθώς είναι η βάση της ομάδας, δεν κάνει τίποτα ιδιαίτερο-απλά τρέχει, και είναι εξ ορισμού λίγο ψυχάκιας καθώς αποστολή του είναι να κλωτσά οποιονδήποτε περνά από κοντά του. Και αρχηγός αυτών; Gennaro Gattuso


Ντράμερ : Πραγματικά ποιος νοιάζεται για τον ντράμερ; Ας είναι κάποιος τερματοφύλακας καθώς είναι η αρχή κάθε ομάδας όπως είναι και ο ντράμερ για το συγκρότημα( χα χα, ναι καλά!) οπότε ας πούμε τον καλύτερο: Gianluigi Buffon
Αυτά. Αν έχετε κάποια δικιά σας υπερμπάντα θα ήθελα να ακούσω για αυτήν

Τρόποι αύξησης του Α.Ε.Π.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε οικονομική κρίση. Δε θα ήθελα να γράψω άλλο ένα κοινό άρθρο, από αυτά που γράφονται καθημερινά με το τσουβάλι για την οικονομική κρίση, από άτομα με περισσότερες οι λιγότερες οικονομικές γνώσεις από μένα. Ωστόσο θέλω να σας αναλύσω κάποιες από τις απόψεις μου.

Τα πιο σημαντικά μέτρα που ακούγονται, είναι μείωση μισθών, φορολόγηση εκκλησιαστικής περιουσίας και κάποιοι τολμηροί (όχι πολιτικοί φυσικά) προτείνουν την άρση μονιμότητας στο δημόσιο και άλλα παρόμοια μέτρα. Δε θα κρίνω αυτά τα μέτρα, αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι ότι κανένα από αυτά δεν περιλαμβάνει παραγωγή. Αυτό που προτείνουν είναι μείωση των εξόδων και αξιοποίηση της ήδη υπάρχουσας περιουσίας.

Κατά την άποψη μου, για να μειωθεί το έλλειμα πρέπει η χώρα να παράγει κάτι, ώστε να μπορέσει να έρθει χρήμα στα ταμεία της χώρας από το εξωτερικό. Αν δε γίνει, όσα λεφτά κι αν αποκτήσει ξαφνικά η χώρα, κάποτε θα τελειώσουν και θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ίδια ή μία χειρότερη κατάσταση...

Αυτή τη στιγμή κατά την άποψη μου η μόνη παραγωγή της χώρας είναι ο τουρισμός. Τώρα κάτι απειροελάχιστες εξαγωγές που κάνουν κάποιες μεμονωμένες βιομηχανίες, δεν μπορώ να τις θεωρήσω αρκετά σημαντικές για να καταπολεμήσουν το έλλειμα. Μία καλή λύση θα ήταν να χρηματοδοτηθεί η αγροτιά, αλλά δυστυχώς τα μέτρα των τελευταίων κυβερνήσεων αντί να βάλει τα τρακτέρ στα χωράφια να οργώνουν, τα βάζει στους δρόμους να κάνουν την ζωή όλων μας δύσκολη... Και θα αποφύγω να σχολιάσω ότι όλοι οι Έλληνες πλέον γινόμαστε “επιστήμονες” και οποιαδήποτε χειρωνακτική εργασία θεωρείται παρακατιανή.

Κατά την άποψη μου μια σημαντική προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση (την αύξηση της παραγωγής) έκανε η Sirina. Δύο τσόντες που θα μπορούσαν, άνετα να εξαχθούν στο εξωτερικό... Ειδικά της Τζούλιας που ο πρωταγωνιστής ήταν Γάλλος, είχε κατευθείαν σύνδεση με αγορές του εξωτερικού. Αλλά έγινε ένα βασικό λάθος, οι διάλογοι ήταν Ελληνικοί... Εντάξει όλοι το ξέρουμε, ότι ό,τι αξίζει σε μια τσόντα είναι η υπόθεση και ότι αν δεν μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται, δεν πρόκειται να την αγοράσεις... Φανταστείτε τη Τζούλια να φώναζε “My uterus hurts!!!” θα γινόταν ανάρπαστη παγκοσμίως... Αν δεν μπορείς να βάλεις Αγγλικούς διάλογους, πρόσθεσε τουλάχιστον υπότιτλους. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι με το internet πλέον είναι δύσκολο να βασιστείς σε κάτι που περιλαμβάνει πνευματικά δικαιώματα, καθώς μπορείς να βρεις τα πάντα ελεύθερα να τα κάνεις download.

Αυτό που σκέφτηκα εγώ, είναι κάτι πολύ πιο απλό. Η νομιμοποίηση του “χόρτου”, και η διάθεση του ως κρατικό μονοπώλιο. Σκεφτείτε πόσα καλά θα είχε. Τεράστια αύξηση του Α.Ε.Π. τα Ζωνιανά και τα κάθε Ζωνιανά αντί να τα κυνηγάς, επιχορήγησε τα. Πάταξη της μαύρης αγοράς για το συγκεκριμένο προϊόν. Τώρα που θα είναι νόμιμο, ως κράτος θα μπορείς να προσφέρεις καλύτερη ποιότητα και τιμή, έτσι προστατεύεις τους καταναλώτες, αλλά και την τσέπη αυτών, και αυτοί θα σε προτιμήσουν από τη μαύρη αγορά. Αντί να εξάγωνται χρήματα σε άλλες χώρες για την εισαγωγή του (π.χ. Αλβανία). Θα εισάγωνται χρήματα από τους ξένους που θα έρχονται στην Ελλάδα γι αυτό τον λόγω, επίσης, θα φορολογηθεί η ήδη υπάρχουσα Ελληνική παραγωγή. Με αυτό το μέτρο βοηθάς και τον τουρισμό που όπως είπα ήδη, είναι η σημαντικότερη παραγωγή της χώρας. Δεδομένου ότι κρατάς την πώληση του μονοπωλιακή, μπορείς να ελέγχεις και τη σωστή διάθεση, δηλαδή να μην προμηθεύονται ανήλικοι. Τέλος φρόντισε απλά να αξιοποιήσεις αυτό το μονοπώλιο καλύτερα από αυτά του παρελθόντος, βλέπε Δ.Ε.Η., Ο.Τ.Ε. κτλ.

Σχόλια του τύπου, θα είναι πιο εύκολα προσβάσιμο το συγκεκριμένο προϊόν και θα αυξηθεί η χρήση του, τα θεωρώ υποκριτικά. Πιστεύω ότι η πρόσβαση είναι πανεύκολη αυτή τη στιγμή και δεν χρειάζεται οποιαδήποτε προσπάθεια για την απόκτηση “χόρτου”. Αντίθετα, όπως ήδη είπα, θα μπορεί να ελεγχθεί η καλύτερα η διακίνηση του σε ανήλικα άτομα.

Η ιδέα του άρθρου δεν είναι είναι η νομιμοποίση του “χόρτου” στην Ελλάδα ή η αύξηση των ερωτικών ταινιών. Είναι το πιστεύω που έχω, ότι για να εξαχθεί η χώρα από την κρίση, πρέπει να γίνει παραγωγική με κάποιον τρόπο, κάτι που έχω ακούσει από πολύ λίγα άτομα.

Υ.Γ. Για να μην παρεξηγηθώ, θέλω σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι ήμουν, είμαι (και ελπίζω ότι θα είμαι) αντικαπνιστής.

RE: Άντρας - Γυναίκα 101

Το άρθρο αυτό ξεκίνησε ως σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση αλλά έγινε πολύ μεγάλο και γαμάτο οπότε ένιωσα ότι του αξίζει να αναβαθμιστεί σε αυτόνομο post. Σ’αυτό θα μοιραστώ ορισμένα διαμάντια απεριόριστης σοφίας που προέκυψαν χάρη στην ατυχία μου (ή μήπως όχι;) τις τελευταίες μέρες.

Here goes…

1) Όταν πρωτογνωρίσεις μια κοπέλα σε bar δεν χρειάζεται να της μιλήσεις για μισή και βάλε ώρα για να πάρεις το τηλέφωνό της.
Αν αρχίσεις να λες ό,τι σου κατέβει μόνο και μόνο για να κάνεις μια βεβιασμένη και αγχωμένη συζήτηση θα κάνεις σίγουρα κάποια μαλακία γιατί μπορείς. Ιδίως αν έχεις πιεί κι όλας. «Μα πώς θα με γνωρίσει για να νιώθει άνετα να βγει μαζί μου αύριο/μεθαύριο;» λες. Και απαντάω πως 5-10 λεπτά αρκούν. Άσε την φαντασία της να συμπληρώσει τα κενά. Όταν την κάνεις να σε φαντάζεται στον ελεύθερό της χρόνο, έχεις κάνει το σημαντικότερο βήμα για να θέλει να βγει μαζί σου.

2) Μην χρησιμοποιείς τον πασίγνωστο πλέον “three days rule”.
Αυτή η μαλακία είναι πιο σούπα κι απ’την κακαβιά. Το μόνο που κάνεις είναι να γίνεσαι προβλέψιμος. Από την στιγμή που δεν θα προσπαθήσεις να εκβιάσεις ένα ραντεβού από το πρώτο τηλεφώνημα δεν είναι ανάγκη να περιμένεις δυο και τρεις μέρες.

3) Πάντα να έχεις ένα προσχέδιο για τα ραντεβού.
Βρες τουλάχιστον 2 μαγαζιά που μπορείτε να πάτε (και ενδεχομένως ένα μέρος για να βρεθείτε μετά οι δυό σας, wink-wink). Με το να μην μπορείς να αναλάβεις κάτι τόσο απλό όσο η επιλογή μαγαζιού, περνάς το μήνυμα ότι είσαι πιο άχρηστος κι από λοβοτομημένο πίθηκο.

Τουλάχιστον ο πίθηκος μπορεί να σου φυλάει το σπίτι

Στις γυναίκες δεν αρέσει να πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες. Ευτυχώς ή δυστυχώς αυτή είναι δική σου δουλειά. Καν’την σωστά.

4) Μην κεράσεις στο πρώτο ραντεβού μόνο και μόνο για να κεράσεις.
Είναι καιρός να γίνει κάτι για να σπάσει αυτό το τραγικά ηλίθιο στερεότυπο. Γκόμενες που σε κρίνουν από το αν κέρασες ή όχι δεν είναι σοβαρές γκόμενες και πιθανότατα δεν αξίζουν τον χρόνο σου. Για όσες το διαβάζουν αυτό και σκέφτονται «μα είναι το ευγενικό πράγμα να κάνει», με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να προσπαθεί ο άλλος να αγοράσει το ενδιαφέρον σας. Σαν να σας δίνει ένα ποτό όταν περπατάτε στον δρόμο και σας σταματάει 100 μέτρα μετά λέγοντας «τώρα πρέπει να με γουστάρεις». Ποτέ δεν έπιασε και ποτέ δεν θα πιάσει.

Μα αφού με γουστάρεις!

Το τυπικό αποτέλεσμα είναι εσύ να νομίζεις ότι είμαι ένας αδιάφορος κλασικός τύπος και εγώ να μπαίνω μέσα 7 ευρώ. Fuck that.

5) Το ξέρω ότι δεν μπορείς να βγάλεις από το μυαλό σου την πιθανότητα του σεξ όταν είσαι έξω με μια κοπέλα γιατί είσαι με το πουλί στο χέρι από πιο παλιά απ’όσο μπορείς να θυμηθείς και έχεις αρχίσει να χάνεις το φως σου, αλλά προσπάθησε να μην είναι ο σκοπός της ζωής σου. Οι γυναίκες το καταλαβαίνουν όταν έχεις ατζέντα γιατί έχεις την τάση απλά να σκέφτεσαι την επόμενη σου κίνηση και να μην δίνεις την απαραίτητη προσοχή στο άτομο μπροστά σου. Ο πιο αξιόπιστος τρόπος να ξενερώσεις μια γυναίκα είναι να βρίσκεσαι μες το κεφάλι σου την ώρα του ραντεβού αντί για in the moment μαζί της. Also, σταμάτα να προσπαθείς να σκεφτείς πόσο γαμάτη ήταν η ατάκα που πέταξες ή τι λάθη μπορεί να έκανες. Θα έχεις πολύ χρόνο την επόμενη μέρα να σκεφτείς ό,τι θες γιατί δεν θα έχεις γκόμενα.

6) Δεν χρειάζεται να πετάξεις καμία sleazy ατάκα ή υπονοούμενο για να «ρίξεις» μια γκόμενα.
ΑΓΓΙΞΕ ΤΗΝ! Όποιος creepy μαλάκας πάει κατευθείαν για το πρόσωπο ή τα μαλλιά, του αξίζει ένα πιστόλι από δω ως μεθαύριο. Πώς θα σου φαινόταν να σε έβλεπα στον δρόμο και να σου έτριβα την μούρη ρε καραγκιόζη; Πρόσεξε πώς σε ακουμπάνε οι γυναίκες. Έτσι θέλουν να τις ακουμπάς και εσύ (and for the love of God, πλύσου μετά το κατούρημα! Κάθε φορά που βγαίνεις άπλυτος απ’την τουαλέτα ο Θεός σκοτώνει ένα κουταβάκι).

Και μετά γλείφει τα δάχτυλά Του

Τώρα που το διαβάζεις αυτό πάρε ένα λεπτό και κοίταξε τα χέρια σου. Go on. Θα περιμένω. Την νιώθεις τη ζεστασιά και την σεξουαλικότητα; ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ!

Όσον αφορά τις γυναίκες, τα μόνα που έχετε να κάνετε όταν βγαίνετε με κάποιον είναι να δηλώνετε τις προθέσεις σας και να υπάρχετε. Δεν μπορώ να ακούω γυναίκες να γκρινιάζουν και να αγωνιούν για το αν και πότε θα κάνει κίνηση κάποιος τύπος που γουστάρουν ενώ οι ίδιες δεν κάνουν την παραμικρή κίνηση ή δείχνουν το παραμικρό ενδιαφέρον. Το πιο απλό είναι να βρείτε μια αφορμή να μας δώσετε το κινητό σας ή να ζητήσετε το δικό μας. We’ll take the hint.

Υ.Γ.1 Όλοι οι άντρες είναι γουρούνια και όλες οι γυναίκες πουτάνες. True story.
Υ.Γ.2 Όποιος τύπος ήδη ξέρει αυτά που γράφω πιο πάνω, dude, you make us proud. Άσε καμία γκόμενα και για μας.
Υ.Γ.3 Αν έχω ξεχάσει κάτι, θυμηθείτε το εσείς και γράψτε το στα σχόλια. Ένα μυαλό το έχουμε.

Άντρας - Γυναίκα

Πάντα είχα απορία, γιατί οι σχέσεις αντρών γυναικών έχουν γαμηθεί τόσο πολύ; Γιατί κάποια απλά πράγματα έχουν γίνει τόσο πολύπλοκα; Ένας άντρας κοιτάει μια γυναίκα σε ένα bar και του αρέσει, η ίδια γυναίκα κοιτάει τον ίδιο άντρα και επίσης της αρέσει. Ωστόσο είναι πολύ πιθανό να μην μιλήσει κανένας από τους δύο στον άλλο και να μην γνωριστούν ποτέ. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Έχω βαρεθεί να ακούω απο γυναίκες ατάκες του τύπου “δεν υπάρχουν άντρες”, “έχουν χάσει το ρόλο τους”, “δεν είστε όπως παλιά” και άλλες τέτοιες άτακες. Πρώτα από όλα δε ζούμε στο μεσαίωνα, δεν είστε ίδιες με τις γυναίκες του παρελθόντος και γι'αυτό σταματήστε να συγκρίνετε τον εαυτό σας με αυτές. Είστε οικονομικά ανεξάρτητες, με πολύ διαφορετικές απόψεις για την ερωτική ζωή σας, εκτός λοιπόν αν θέλετε να σας αντιμετωπίζουμε σαν τις γυναίκες του παρελθόντος, με τα δικαιώματα που είχανε αυτές, σταματήστε αυτή την ηλίθια επιχειρηματολογία.

Όταν ένας άντρας πλησιάζει μια γυναίκα σε ένα bar υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτή να τον προσβάλλει. Δε χρειάζεται να είσαι αγενής, στο φινάλε του άρεσες αρκετά ώστε να μαζέψει λίγο θάρρος να ρθει να σου μιλήσει στο άκυρο, δέξου το σαν κοπλιμέντο. Εκτός αν ο τύπος είναι ένας από αυτούς....




Σε αυτή την περίπτωση μπορείς να τον προσβάλλεις ελεύθερα, άλλωστε το πιθανότερο είναι ότι δε θα το καταλάβει...
Κάτι τραγικό που έμαθα τις προάλλες, είναι ότι στην Ιταλία αν μιλήσεις σε μια κοπέλα σε ένα bar ή καφέ, δε θα σε προσβάλλει. Για τον απλό λόγο ότι ΘΑ ΣΕ ΑΓΝΟΗΣΕΙ! Ναι, οι κοπέλες στην Ιταλία σε αγνοούν αν τους μιλήσεις έξω. Ακόμα και αν απλά τους ρωτήσεις την ώρα! Τα μέρη στα οποία κοινωνικοποιούνται είναι μέρη όπου ασκούν χόμπι, π.χ. γυμναστήριο. Ναί, όντως μου φαίνεται λογικάτατο, με τον τύπο που πηγαίνετε στο ίδιο γυμναστήριο έχετε σαφώς περισσότερα κοινά από αυτόν που βγαίνετε στο ίδιο μαγαζί...

Κατά την άποψη μου, ο λόγος που δεν μπορούμε να σας προσεγγίσουμε είναι ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς σκέφτεστε. Οι άντρες σκεφτόμαστε απλά, ή μας αρέσει κάποια ή δε μας αρέσει. Τώρα αν θα κάνουμε κάτι γι αυτό εξαρτάται από άλλους παράγοντες που διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Με τις γυναίκες δε βγάζεις άκρη. Ήξερα μία κοπέλα που σκεφτόταν να ρίξει “πίτα” σε έναν που της άρεσε, επειδή της την έπεσε στο δεύτερο ραντεβού. Γιατί ρε; Του αρέσεις, σου αρέσει και το εκδηλώνει, ποιός ο λόγος να το κάνεις αυτό, ποιό το κέρδος; Ή το ακριβώς αντίθετο, σε μια κοπέλα αρέσει ένα αγόρι, το οποίο της ξεκαθαρίζει ότι δεν του αρέσει, και αυτή προσπαθεί με χίλιους δυο ηλίθιους τρόπους να τον κάνει να ζηλέψει. Δε του αρέσεις και γι αυτό δε θα ζηλέψει. Τι δεν καταλαβαίνεις; Είναι απλά τα πράγματα. Απλά η ίδια σκεφτόταν ως τυπική γυναίκα... Που ρίχνει άκυρο σε κάποιον και όταν αυτός τα βρίσκει με κάποια άλλη αυτή ζηλεύει και ξαφνικά τον ερωτεύεται παράφορα. Κοπέλα μου, την παλεύεις; Πρόχτες δεν του έριξες άκυρο του ανθρώπου; Πραγματικά το έχω απορία να καταλάβω τι σκέφτεστε και μάλλον δεν είμαι ο μόνος...




Αυτό που έχω καταλάβει και με εκνευρίζει, είναι ότι δεν μετράει ποιός είσαι αλλά το τι θα δείξεις ότι είσαι όταν θα προσεγγίσεις μία κοπέλα, γι αυτό πλέον οι μόνοι που σας προσεγγίζουν είναι οι τυπικοί κάγκουρες με τον αέρα του υπεργαμιά. Εγώ αυτό δεν μπορώ να το κάνω, για μένα λοιπόν ο μόνος τρόπος να προσεγγήσω μία κοπέλα ερωτικά, είναι μόνο μετά την κατανάλωση άφθονου αλκοόλ, έτσι δείχνω όσο χαλαρός πρέπει να φαίνομαι, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν νιώθω τίποτα... Βέβαια η συγκεκριμένη περίπτωση ενέχει τον κίνδυνο να γίνεις αρκετά creepy guy και να πεις στην άλλη ατάκα της μορφής “είμαι ερωτευμένος μαζί σου”, ακριβώς μόλις την έχεις γνωρίσει (believe me, I have been there). Η καμιά παρόμοια χοντράδα... Αντίθετα όταν είμαι νηφάλιος (σπάνιο), είμαι απλά ο εαυτός μου κάτι που με κάνει αρκετά συνηθισμένο τύπο και τότε είναι που ακούω την αγαπημένη σας ατάκα. “Σε βλέπω φιλικά!” Δεν μπορώ να πω, νιώθω κολακευμένος που όλες οι γυναίκες του κόσμου με θέλουν για φίλο... Αλλά η ατάκα σας εξακολουθεί να μου φαίνεται ηλίθια... Ίσως επειδή οι δικοί μου φίλοι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά that's just me... Έτσι λοιπόν προτιμώ να την πέφτω σε κοπέλες μεθυσμένος. Ή θα την ρίξω ή θα προσφέρω άλλη μια γαμάτη ατάκα στην ιστορία και στην παρέα μου για για να με κοροϊδεύουν!

Πλέον από τη δική μου οπτική γωνία είναι πιο εύκολο για μια γυναίκα να προσεγγίσει έναν άντρα. Πρώτα από όλα, αποκλείεται αυτός να είναι αγενής, ακόμα κι αν η κοπέλα είναι, εεε ας πούμε όχι του γούστου μας, θα φερθούμε ευγενικά. Κάτι που δε θα συνέβαινε σε αντίθετη περίπτωση. Μόνο σε μένα φαίνεται ότι υπάρχουν λοιπόν δύο μέτρα και δύο σταθμά στη συγκεκριμένη περίπτωση;
Και σίγουρα μου φαίνεται πιο λογικό να μιλήσετε σε ένα αγόρι και να του πείτε μου αρέσεις και να του δώσετε απλά το τηλέφωνο σας, από το να ντύνεστε σαν τσουλάρες και να πηγαίνετε να κουνάτε τον κώλο σας στα club με την ελπίδα να έρθει να σας μιλήσει κάποιος. Μη μιλήσω για απόκριες, έχει πλάκα να βγαίνεις έξω την περίοδο των αποκριών, ειδικά την Τσικνοπέμπτη. Είναι σαν διαγωνισμός ξέκωλου! Χαρακτηριστικά παραδείγματα; Μπατσίνες με καυτά σορτσάκια, νοσοκόμες με το μπούστο στον αφαλό, καμαριέρες με super-super-super mini. Τώρα ποιός κάνει τα πράγματα πολύπλοκα; Και να θέλω να σου μιλήσω ρε σαΐνι, όπως ντύθηκες σε κοιτάει όλο μαγαζί... Δεν είναι ό,τι πιο απλό να ρθω να σου μιλήσω και να έχω το μισό μαγαζί να γελάει με την ενδεχόμενη μου χυλόπιτα...

Και τελικά που οδηγούμαστε; στις διαδίκτυακές σχέσεις. Το facebook, twitter και άλλα παρόμοια sites έχουν αντικαταστήσει την προσωπική επαφή. Έρευνες δείχνουν ότι το 34% των νέων, έχει γνωρίσει προσωπικά άτομο που γνώρισε στο διαδίκτυο. Τι να πω ρε παιδιά, κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον κόσμο. Έχουμε όλοι μαζί καταφέρει απλά πράγματα να τα κάνουμε δύσκολα... Πριν κατηγορήσουμε λοιπόν η γυναίκα τον άντρα, και ο άντρας τη γυναίκα καλό είναι να δούμε ο καθένας τη δική μας καμπούρα και να κάνουμε κάτι γι'αυτό.