Όταν σκέφτηκα το θέμα αυτού του άρθρου και γενικά κάθε άρθρου μου σχετικού με την μέταλ, είχα σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο αυτοί που μπαίνουν στο μπλογκ μας, τρέφουν το παραμικρό ενδιαφέρον για αυτήν τη μουσική. Επειδή όσο κι αν έχουν γίνει βήματα προόδου στη δημοτικότητα του μέταλ, μην ξεχνάμε ότι είμαστε Ελλάδα, όπου τα μπουζούκια κυριαρχούν και όπως και να το κάνουμε το μέταλ πάντα θα διατηρεί μία εναλλακτικότητα, πράγμα που του δίνει σίγουρα και μιά γοητεία. Και στην τελική άμα θες να διαβάσεις στο ίντερνετ κάτι για μέταλ, δόξα τω Lemmy υπάρχουν πολλά αξιόλογα ελληνικά metal site. Όμως επειδή τα μεγαλύτερα κλισέ, κρύβουν και τις μεγαλύτερες αλήθειες, ό,τι ανεβάζω εδώ είναι πράγματα που ενδιαφέρουν εμένα και έχω να λογοδοτήσω μόνο στον εαυτό μου. Και στην τελική θα ανεβάσω αυτό το άρθρο μόνο και μόνο για να το διαβάσω μετά από ένα χρόνο και να πω: ”Πωπω, έγραψα πάλι ο πούστης! Τι πένα είναι αυτή αγόρι μου! Φτου, φτου!!” στην καλύτερη ή για να το διαβάσω μετά από 7 χρόνια και να πω: ”Πω πω μαλάκα,τι παπαριές καθόμουν και έγραφα..; Άκου εκεί μέταλ! Μαζωνάκης και άγιος ο θεός ρε!”, στην χειρότερη. Οπότε μετά από αυτόν τον αχρείαστο ομολογουμένως πρόλογο, έχουμε και λέμε... Ώς γνωστόν η κατάσταση με τις συναυλίες στην Ελλάδα είναι τραγική. Υπάρχουν άχρηστοι διοργανωτές που σημαίνει ότι υπάρχουν πανάκριβα εισιτήρια, ανύπαρκτο promotion, τραγικοί συναυλιακοί χώροι και το σημαντικότερο λιγοστά αξιόλογα συκροτήματα διατεθιμένα να κατεβούν μέχρι τα μέρη μας. Θα μου πεις, τώρα που είμαστε στο χείλος να γίνουμε η Κούβα της Ευρώπης, γιατί να ασχοληθούμε με αυτά; Γιατί πιστεύω ότι μέχρι να γίνει αυτό, πρέπει να μην επηρεαζόμαστε από όλη την περιρρέουσα κατάσταση και να ασχολούμαστε με την καθημερινότητά μας σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Και τι κάνει ο έλληνας περισσότερο από κάθε τι στην καθημερινότητά του. Μα φυσικά γκρινιάζει και διαμαρτύρεται!. Οπότε και εγώ θα γκρινιάξω που οι παρακάτω μπάντες δεν έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Και όχι δεν θα μιλήσω καν για τους Peppers. Να παν να γαμηθούν, τους περιμένουμε τόσα χρόνια, τώρα δεν τους θέλω. Εγώ μιλάω για σύγχρονα συγκροτήματα.
1.Alter Bridge
Ναι, μπορεί να είναι αρκετά mainstream για τα γούστα μερικών και ναι, μπορεί μερικά τραγούδια τους να αγγίζουν τα όρια της γλυκανάλατης μπαλάντας, αλλά god damn it, φωνή σαν του Myles Kennedy είχε καιρό να εμφανιστεί. Κατά τη γνώμη μου, περιέχουν τις κατάλληλες ποσότητες hard rock, metal και pop και αυτή τη στιγμή είναι το μεγαλύτερο νέο συγκρότημα στον κόσμο. Είναι απορίας άξιο, πώς τρία μέλη από τους μισητούς Creed, έφτιαξαν τέτοια μπαντάρα απλά και μόνο επειδή άλλαξαν τραγουδιστή. Έτσι φάνηκε ότι οι Creed ήταν έτσι όπως ήταν (για τον πούτσο), αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας του Scott Stapp καθώς οι υπόλοιποι στους Alter Bridge έχουν γράψει μουσικάρες που οι Creed, ούτε στο όνειρο τους! Εν κατακλείδει, αν θέλεις να χτυπηθείς με κομμάτια που περιέχουν ταυτόχρονα τρελές μελωδίες, οι Alter Bridge είναι το συγκρότημα που ψάχνεις. Σαν διαφήμιση ακούγεται, αλλά πάμε παρακάτω...
29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν Alter Bridge. ΑΥΤΟΙ ΞΕΡΟΥΝ MOTHERFUCKER!
2.Black Stone Cherry
Πάρε τους Alter Bridge, βγάλε λίγο ταλέντο και λίγο συνθετική ικανότητα και πρόσθεσε λίγο τεχνική και λίγο southernίλα και έχεις τους Black Stone Cherry. Το πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ, κατέπληξε την παγκόσμια mainstream μέταλ σκηνή, τα επόμενα δύο όχι και τόσο, αλλά και πάλι είναι ένα από τα συγκροτήματα που θέλω να δω live γιατί το Black Stone Cherry είναι χαλαρά μέσα στα 10 αγαπημένα μου άλμπουμ τα τελευταία πέντε χρόνια και γιατί από ότι έχω καταλάβει στα live τους κάνουν τρελό κέφι και το παίζουν πολύ rock'n'roll gods να πούμε. Α, και γιατί το Lonely Train πριν από μερικά χρόνια το άκουγα τουλάχιστον μία φορά την ημέρα για πάνω από τέσσερις μήνες. Interesting Fact: Όταν τους ρώτησαν ποιες είναι οι επιρροές τους και παίζουν αυτό το περίεργο μείγμα southern-hard rock απάντησαν πως στο χωριό που μεγάλωσαν κάπου ανάμεσα στου διαόλου το κέρατο και τo Kentucky, δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα να ακούσεις και στην τελική αυτοί την μουσική για το πρώτο άλμπουμ την γράψαν χωρίς να έχουν κάποια ιδιαίτερη επιρροή. Ναι καλά, λες και μπορείς να γράψεις τέτοιο κομμάτι, άμα δεν έχεις ακούσει ποτέ σου λίγη σύγχρονη μέταλ:
3.Volbeat
Volbeat ή αλλιώς πως θα ακούγονταν οι Metallica αν ο Hetfield ήταν το νόθο παιδί του Johnny Cash με τον Elvis και γούσταρε πανκ. Πάντα ήθελα να γράφω τέτοιες μαλακίες, όπως οι ψαγμένοι μουσικοί δημοσιογράφοι, αλλά η αλήθεια είναι πως η παραπάνω πρόταση περιγράφει αρκετά καλά τι παίζει με τους Volbeat. Thrash θες; Το 'χω. Country θες; Κι αυτό το 'χω. Post-punk με hillbilly πινελιές θες; Αυτό κι αν το χω. Είμαι σίγουρος ότι όλοι όσοι ακούγαμε Metallica κάποτε, έχουμε κάτσει πολλές ώρες με την παρέα μας μιμούμενοι τις αστείες κραυγές του Hetfield. E, o τραγουδιστής των Volbeat Michael Poulsen, έχει φτιάξει την καριέρα του πάνω σε αυτό, αλλά το κάνει με τόσο διασκεδαστικό τρόπο που δεν μπορείς να μην τον λατρέψεις. Γενικά η λέξη-κλειδί σε αυτό το συγκρότημα είναι η διασκέδαση, καθώς ανάλογα και με το κομμάτι, μπορεί να θες να κάνεις windmill σαν μην υπάρχει άυριο, μπορεί να θες να χωθείς σε Pogo, ή μπορεί να θες να πάρεις το μπάντζο σου και να τραγουδήσεις for the good ol' days. Αν και το αγαπημένο μου κομμάτι τους είναι το πολύ μελαγχολικό και όχι και τόσο αντιπροσωπευτικό Mary Ann's Place.
Και έχουν και το πιο όμορφο εξώφυλλο άλμπουμ που έχω δει εδώ και πολύ καιρό.
4.Arctic Monkeys
Αν και δεν είναι μέταλ, οι Arctic Monkeys κερδίζουν άνετα μία θέση στα συγκροτήματα που θέλω οπωσδήποτε κάποια στιγμή να έρθουν Ελλάδα, πολύ απλά γιατί είναι το μεγαλύτερο όνομα στην σύγχρονη ροκ, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα εν έτει 2011. Οι Arctic Monkeys λοιπόν, εκτός από το συγκρότημα που έκανε πρώτο το επαναστατικό βήμα να γίνει ουσιαστικά γνωστό από το ίντερνετ (από το Myspace ειδικότερα), είναι και το συγκρότημα που έχει τα πιο ωραία τρία πρώτα άλμπουμ από οποιοδήποτε συγκρότημα που μπορώ να σκεφτώ αυτήν την στιγμή. Ακόμα και οι Beatles το πρώτο τους άλμπουμ, μία ψιλομούφα συλλογή διασκευών ήταν. Ενώ οι αρκτικοί πίθηκοι, τα τρία πρώτα τους άλμπουμ είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Αυτός ο συνδυασμός punk, garage και βρετανικής ποπ μπορεί κατά την γνώμη μου να κινήσει το ενδιαφέρον κάθε μουσικόφιλου, μεταλά ή μη. Ακόμα κι αν το τελευταίο τους πόνημα ήταν μάλλον απογοητευτικό, οι Arctic Monkeys και συγκεκριμένα ο ιθύνων νους τους, ο Alex Turner, μου δίνουν όλο και περισσότερο την εντύπωση ότι σε μερικά χρόνια θα θεωρούνται ισάξιοι ανάμεσα στους κλασικούς θεούς της ροκ, ακολουθώντας την πορεία που θα έπρεπε να είχαν οι Oasis, από την οποία παρέκλιναν μετά τα δύο πρώτα τους άλμπουμ. Και για του λόγου το αληθές:
5.System of a Down
Πριν προλάβεις να πεταχτείς μικρέ Mr. Know-Ιt-Αll μεταλά, το ξέρω ότι οι System έχουν έρθει ήδη στην Ελλάδα πριν πολλά χρόνια αλλά δεν μετράει γιατί τότε είχαν έρθει ώς support στους Slayer και ως γνωστόν το να ανοίγεις για τους Slayer περιλαμβάνει ροχάλες, μπουκάλια και μπινελίκια ως ευγενική χορηγία των πάντα ευγενικών οπαδών τους. Οι μόνοι οπαδοί που συναγωνίζονται σε τρόπους αυτούς των Slayer είναι αυτοί των Maiden. Τέλως πάντων, αυτό που θέλω από τους System είναι να έρθουν headliners, να κάνουν μία badass συναυλία, να μας πάρουν το μυαλό ώστε φεύγοντας από το live να είμαστε όλοι τρισευτυχισμένοι που είδαμε την μεγαλύτερη μέταλ μπάντα της γενιάς μας. Τι είπες μικρέ Mr. Know-Ιt-Αll μεταλά; Αμφιβάλεις ότι οι S.O.A.D. είναι η μεγαλύτερη μέταλ μπάντα της γενιάς μας; Έχουν πολλές μπάντες δηλαδή άλμπουμ σαν το Toxicity, το Mezmerize και το Hypnotize; Ειδικά το Toxicity κάθε φορά που το ακούω, στα περισσότερεα κομμάτια θέλω να χοροπήδηξω παντού σαν κοκαρισμένος πίθηκος που μόλις απελευθερώθηκε από το κλουβί του. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με τις πιο όμορφες μελωδίες που μπορούσαν να βρουν. Εδώ πέρα, μάζεψαν ό,τι τραγούδι απέρριψαν για το Toxicity και το βγάλαν σαν ξεχωριστό άλμπουμ, το Steal This Album και μέσα περιέχει τραγούδια που άλλες σύγχρονες μπάντες δεν θα γράφαν ούτε με τα καλύτερα ναρκωτικά του κόσμου. Πι του χι:
Αυτούς θέλω, δεν ζητάω πολλά. Και όποιος φέρει ένα από τα παρακάτω συγκοτήματα (με εξαίρεση ίσως τους Black Stone Cherry), δεν νομίζω να κλάψει τα λεφτά του. Ειδικά οι S.o.a.d. και οι Arctic Monkeys χαλαρά θα μάζευαν 10.000 το καλοκαίρι. Αλλά και φέτος μάλλον με τους Placebo και τους James θα βολευτούμε...
Όπως έχει επισημάνει και ο Τζόι από τα Φιλαράκια στα τελειώματα της σειράς, οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή είναι δύσκολες και σίγουρα ο καθένας μας έχει περάσει κάποιες στιγμές ευχόμενος να μην αλλάξει τίποτα στην δικιά του ζωή.
Πόσο μάλλον ο Τζόι που από πρωταγωνιστικός ρόλος σε μία από τις καλύτερες σειρές της ιστορίας,έγινε ο πρωταγωνιστικός ρόλος σε μία από τις χειρότερες (Joey)
Ο περισσότερος κόσμος θα απέδιδε αυτόν τον δισταγμό για αλλαγή στον παράγοντα Νοσταλγία ή στον φόβο για το άγνωστο και το καινούργιο. Αλλά δεν είναι αυτοί οι σωστοί λόγοι. Ο άνθρωπος φοβάται να αλλάξει η ζωή του και η καθημερινότητά του γιατί αυτό συχνά προϋποθέτει να γνωρίσεις καινούργια άτομα και το να γνωρίζεις καινούργια άτομα είναι μία από τις πιο δύσκολες και αγχωτικές διαδικασίες στην σύχρονη κοινωνία μας και ιδού γιατί. 1.Όλοι θεωρουν τον εαυτό τους πιο έξυπνο από τους άλλους.
Υποθετικό παράδειγμα: Είσαι στη σχολή σου την πρώτη μέρα των μαθημάτων και προσπαθείς να γνωρίσεις κάποιον γιατί έχεις ακούσει ότι τα φοιτητικά σου χρόνια θα είναι ένα κολάζ από ξενύχτια, μπεκρουλιάσματα, όργια και λίγο διάβασμα και ψάχνεις να βρεις τα άτομα τα οποία θα τα ζήσουν όλα αυτά μαζί σου. Κάθεσαι λοιπόν δίπλα σε έναν τύπο και ξεκινάς μία οποιαδήποτε συζήτηση για να δεις αν ταιριάζουν τα χνώτα σας. Από την στιγμή που ο άλλος ανοίξει το στόμα του,εσύ υποσυνείδητα αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι είσαι πιο έξυπνος από αυτόν και όσο προχωράει η συζήτηση αυτή η εντύπωση σου γίνεται όλο και πιο εμφανής σε εσένα. Αφορμές για να το επιβεβαιώσεις θα βρεθούν πολλές. Είτε ότι δεν κατάλαβε πλήρως την παράδοση του καθηγητή, είτε ότι δεν έπιασε το καταπληκτικό αστείο που μόλις σκεφτηκές για την καταγωγή ενός ηχείου(το ηχείο είναι από την Χίο), είτε ότι δεν ξέρει που πέφτει το χωριό από όπου προέρχεσαι. Μέσα σε 20 λεπτά είσαι πεπεισμένος ότι θα τον κέρδιζες σε IQ test ακόμα κι αν είχες κατεβάσει ένα μπουκάλι Jack
Το ποτό των ιδιοφυών
Και ξενερώνεις, γιατί κανένας δε θέλει να κάνει παρεά με κάποιον που είναι εμφανώς λιγότερο έξυπνος από αυτόν.
Αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιείς είναι ότι ο άλλος σκέφτεται ακριβώς το ίδιο πράγμα με εσένα. Γιατί όσο ήσουν απασχολημένος με το να κρίνεις την νοημοσύνη του συνομιλητή σου,δεν συνειδητοποίησες ότι ούτε εσύ κατάλαβες γρι από αυτά που έλεγε ο καθηγητής, ούτε εσύ έπιασες το αστείο του για το τι λέει ο χήνος στην χήνα όταν κάνουν σεξ(Χύνω,χύνω!!!!!) και τέλος δεν είχες καν ακουστά το δικό του χωριό. Οπότε μετά από μία συζήτηση 20 λεπτών μεταξύ δύο πιθανότατα εξίσου έξυπνων ανθρώπων, καταλήξαμε να έχουμε δύο ακόμα αρνητικές γνώμες ενός ατόμου της κοινωνίας μας για ένα άλλο, γεγονός όχι και πολύ ενθαρρυντικό.
Και αν αποφασίσεις να συμβιβαστείς και πεις στον εαυτό σου: ”Δεν πειράζει που δεν είναι τόσο έξυπνος όσο εγώ, θα του δώσω μία ευκαιρία να μου αποδείξει ότι είναι ενδιαφέρον άτομο” τότε οδηγούμαστε στην παρακάτω δυσκολία... 2. Όλοι έχουμε διαφορετικά γούστα.
Υποθετικό παράδειγμα: Έχεις πάει για μεταπτυχιακό σε μία καινούργια πόλη και προσπαθείς να γνωρίσεις καινούργια άτομα γιατί το ότι τελείωσαν τα αμιγώς φοιτητικά σου χρόνια δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να προσθέτεις ξενύχτια, μπεκρουλιάσματα, όργια και λίγο διάβασμα στο υπάρχον κολάζ σου, οπότε ψάχνεις να βρεις την καινούργια σου παρέα που θα σε βοηθήσει να το κάνεις. Μετά το μάθημα βρίσκεις ένα τυπά και ξεκινάει η συζήτηση. Μετά τα 20 πρώτα λεπτά όπου καταλαβαίνετε και οι δύο ότι είστε πιο εξύπνοι από τον άλλο, ξεκινάει η αναζήτηση κοινών ενδιαφερόντων. Και το πρόβλημα είναι ότι πλέον με το ίντερνετ και γενικότερα με τον σύχρονο τρόπο ζωής τα ενδιαφέροντα και τα γούστα είναι άπειρα. Ζηλεύω τους ανθρώπους προ εικοσαετίας που άμα έλεγες τον άλλο τι μουσική ακούς και σου έλεγε ροκ και άκουγες και έσυ ροκ, τότε θα είχατε το ίδιο αγαπημένο συγκρότημα (τους Nirvana) και αυτό προφανώς θα αρκούσε να πάτε να τα πιείτε για να γιορτάσετε την νέα σας φιλία. Ή ακόμα περισσότερο, προ πενηντετίας αν ήσουν γυναίκα και γνώριζες μια άλλη γυναίκα ο στάνταρ διάλογος θα ήταν κάπως έτσι:
-Με τι ασχολείσαι στον ελευθερό σου χρόνο;
-Με το πλέξιμο.
-Α, και εγώ, πάμε για ένα περγαμόντο!
-Μισό λεπτάκι, έχω να φάω το απογευματινό ξύλο από τον άντρα μου και πάμε σε λίγο...
Τώρα, με την πληθώρα επιλογών σε όλους τους τομείς ο διάλογος για την μουσική θα ήταν κάπως έτσι:
-Τι ακούς;
-Μελωδικό screamo-deathcore και τούρκικα ρεμπέτικα, εσύ;
-Ένα μείγμα σουηδικού deathmetal με ska φωνητικά.
-Κρίμα, have a nice life.....
Ή ακόμα χειρότερα:
-Με τι ασχολείσαι στον ελεύθερο σου χρόνο;
-Με την κοπτοραπτική με ανακυκλωμένες πατάτες, εσύ;
-Με παραδοσιακούς χορούς (Υπάρχουν ακόμα τέτοια άτομα).
-Κρίμα. Τα λέγαμε!
Και εφόσον το να έχεις κοινά ενδιαφέροντα με κάποιον είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να έχετε μία προσωπική σχέση πέραν του να σχολιάζετε τι έγινε την προηγούμενη μέρα στο Dancing on Ice, οι πιθανότητες λένε ότι μάλλον θα περάσεις το μεταπτυχιακό σου μόνος. Αλλά ακόμα και να βρεις κάποιον που μπορεί να θεωρήσεις έστω και ελάχιστα ενδιαφέρων υπάρχει ένα άλλο σημαντικότερο πρόβλημα...
3. Είμαστε σεξουαλικά παρανοϊκοί
Υποθετικό παράδειγμα: Είναι η πρώτη σου μέρα στη πρώτη σου δουλειά. Δυστυχώς δεν μπόρεσες να βρεις δουλειά πουθενά μέσα στην πόλη που ζούσες, οπότε για άλλη μια φορά βρίσκεσαι σε νέο περιβάλλον ψάχνοντας να βρεις άτομα που θα πλαισιώσουν την παρέα σου με την οποία θα επιδωθείτε στην αναζήτηση νέων ξενυχτιών, μπεκρουλιασμάτων, οργίων και λίγης δουλειάς για το γνωστό κολάζ. Το οποίο σημαίνει ότι θα βάλεις μπρος για άλλη μια φορά τα socializing skills σου. Και αυτή τη φορά βρίσκεις και συζητάς με ένα άτομο το οποίο και το θεωρείς μόνο λιγο πιο χαζό από εσένα και έχετε και μισό κοινό ενδιαφέρον.
Το να ποζάρεις για bodypainting και το στριπτίζ είναι βασικά το ίδιο πράγμα
Τα πράγματα φαίνονται ότι πάνε καλά. Δυστυχώς υπάρχει ενα μεγάλο πρόβλημα. Το άτομο αυτό είναι διαφορετικού φύλου από εσένα, δηλαδή στην δική μου περίπτωση, είναι γυναίκα. Και που είναι το πρόβλημα, θα μου πείτε. Στην τελική αφού ταιριάζετε λιγάκι, να μία καλή ευκαιρία να εξασκήσεις και τα skills του άλλου σου κεφαλιού . Το θέμα είναι ότι, αντίθετα με ότι πιστεύουμε όλοι, όταν γνωρίζεις κάποιον/κάποια του αντίθετου φύλου το πέσιμο δεν είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι. Είναι το δεύτερο ή τρίτο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι να γνωρίσεις αύτο το άτομο και να δεις αν ταιριάζετε. Και δεν εννοώ σεξουαλικά. Όμως πλέον ένας άντρας άμα δει ότι του πιάνει συζήτηση μία γυναίκα είναι πεπεισμένος ότι έχει ήδη βρέξει το βρακάκι της και είναι έτοιμη να τον πηδήξει στις τουαλέτες. Αντίστοιχα και μία γυναίκα άμα δει έναν άντρα να της πιάνει συζήτηση, πιστεύει ακράδαντα ότι είναι άλλος ένας πέφτουλας που θέλει να χώσει το πουλάκι του σε όποια τρύπα εύκαιρη υπάρχει. Οπότε αυτή η γνωριμία ξεκινάει από την αρχή με λάθος εντυπώσεις και μπαίνει κατευθείαν στα καλούπια του πεσίματος. Γιατί όταν πας μία φορά να μιλήσεις σε μία κοπέλα/έναν άντρα απλά και μόνο για να γνωριστείτε και τρως ένα βλέμμα του στυλ ”Τι σε κάνει να νομίζεις ότι θα σου κάτσω;” τότε δε θα το ξανακάνεις και έτσι έχει χάσει κατευθείαν το 50% των υποψηφίων φίλων σου. Και τι γίνεται με το υπόλοιπο 50%;
4. Είμαστε γενικά παρανοϊκοί
Υποθετικό παράδειγμα: Είσαι παντρεμένος με την κοπέλα που γνώρισες την πρώτη μέρα στην πρώτη σου δουλειά (γιατί εντάξει, καμιά φορά όντως θέλεις απλά να χώσεις το πουλάκι σου σε όποια τρύπα εύκαιρη υπάρχει) και μετακομίζετε στην πόλη της γιατί θέλει να είναι κοντά στους γονείς της και γιάτι άντε γαμήσου είσαι ο άντρας και δε σου πέφτει και πολύ λόγος. Οπότε στη νέα σου δουλειά προσπαθείς να γνωρίσεις άτομα γιατί το ότι είσαι παντρεμένος δεν σημαίνει ότι θα παρατήσεις και το κολάζ σου. Ίσα ίσα, τώρα είναι που το χρείαζεσαι. Βρίσκεις λοιπόν ένα παλικάρι και γνωρίζεστε και αν εξαιρέσουμε τα παραπάνω προβλήματα, γιατί όσο μεγαλώνεις χαμηλώνεις και τις απαιτήσεις σου, τα πάτε μία χαρά. Οπότε σε προσκαλεί το βράδυ για ένα ποτό. Και τότε είναι που μπαίνει στη μέση η γενικότερη παράνοια των εποχών μας. Γιατί πλέον έχουμε ξεχάσει ότι οι άνθρωποι καμιά φορά είναι ευγενικοί και καλοί μαζί μας και επίσης καμιά φορά θέλουν να σε γνωρίσουν καλύτερα γιατί σκέφτονται ότι μπορεί να είσαι καλή παρέα ή ακόμα καλύτερα να εξελιχθείς σε καλός φίλος. Και επειδή το έχουμε ξεχάσει αυτό, με το που σε προσκαλέσει για ποτό ο εν λόγω συνάδελφος, εσύ θα σκεφτείς ότι το κάνει για να σου πασάρει την χαρτούρα που έχει να συμπληρώσει για την επόμενη μερα, για να σε πείσει να τον κεράσεις και να την βγάλει τζάμπα,για να σε ναρκώσει και να σου κλέψει το συκώτι κτλ.
Πες το αυτό στον Charlie the Unicorn
Έτσι θα αρνηθείς ευγενικά την πρόταση και θα καταστρέψεις άλλη μία πιθανώς ευχάριστη γνωριμία.
Οπότε ναι, δεν εκπλήσσομαι όταν ακούω άτομα να είναι τόσο διστακτικά στη αλλαγή γιατί αυτή η αλλαγή σημαίνει ότι θα μπουν στη διαδικασία γνωριμίας καινούργιων ατόμων και αυτό έχει γίνει πιο δύσκολο και από το να βρεις γκόμενα.
Όταν λοιπόν με κάλεσαν οι φίλοι μου να γράψω στο blog τους (προφανώς για να τραβήξω κοριτσόπουλα) το δέχτηκα με ευχαρίστηση! Για αρκετές μέρες σκεφτόμουν με τι θέμα να ασχοληθώ αλλά δεν έβρισκα. Είπα λοιπόν, μια και ο φίλος μας ο No Tomorrow πάει να υπηρετήσει την Πατρίδα να γράψω ένα άρθρο με τις εντυπώσεις-συμβουλές-παρατηρήσεις μου από αυτή την εμπειρία, καθώς είμαι παλαίουρας (313 ΛΕΛΕ) ψαρούκλες! Έχουμε και λέμε λοιπόν:
1. Εγκαταλείψτε τους αστικούς μύθους που λένε για έλεγχο του ανδρισμού σας και άλλα παρόμοια. Όταν παρουσιαστείτε στο κέντρο ούτε παράξενα μαραφέτια θα βάλουν στον ποπό σας ούτε τίποτα. Είμαστε στον 21ο αιώνα! Ο ελληνικός στρατός είναι πολύ προχώ- και μας δέχεται όλους με τις ιδιαιτερότητες μας!
2. Τόσο στο κέντρο όσο και στη μονάδα θα γνωρίσετε όλων μα όλων των ειδών ανθρώπους. Αδιάφορους, γαμάτους, κοπρόσκυλα, αγαθιάρηδες, έξυπνους, χαζούς, ό,τι θες. Θα γνωρίσεις τύπους που θα σιχαθείς και τύπους που θα λατρέψεις. Ήταν ένα παλικάρι στη μονάδα μου θυμάμαι που μια μέρα που είχαμε έξοδο τον είδα με τα πολιτικά του και νόμιζα ότι θα έβγαινα με το Γιώργο Μάγγα! Ένας άλλος πάλι, ο ψηλός, ήταν μεθυσμένος 24 ώρες το 24ωρο. Αλλά αυτός μου έμαθε να πίνω ούζο! Ποιον να πρωτοθυμηθώ… Έχουν φάση και τα τοπικά ιδιώματα. Τα λιι και τα νιι έδιναν και ‘παιρναν. Όσον αφορά τα στελέχη έχω να σημειώσω τα εξής. Οι ευέλπιδες ΟΚ δεν λέω επαγγελματίες αλλά είναι και λίγο ψώνια. Πώς να το κάνουμε, είναι η ελίτ του στρατού. Προσωπικά προτιμώ τους αξιωματικούς από ΣΜΥ. Είναι πιο κουλ τύποι, πιο σοφοί θα ‘λεγα καθώς παίρνουν τους βαθμούς τους αργά και σταθερά. Ουπς! είναι και οι ΕΠ.ΟΠ. Λοιπόν με πρόχειρες στατιστικές μεθόδους λέω: 30% ζώα, κοπρόσκυλα, δεν θέλω να τους ξαναδώ, 45% απλά αδιάφοροι, έκαναν τη δουλειά τους και εγώ τη δικιά μου και 25% ενδιαφέροντες τύποι, θα έπινα ευχάριστα ένα καφεδάκι μαζί τους, τους έκανα add και στο facebook προσωποβιβλίο. Για να κλείσω αυτή την ενότητα θα πω πως το μυστικό είναι να είσαι χαλαρός και να πας λίγο με τα νερά όλων των παραπάνω. Δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα. Εξάλλου λίγη διπλωματία δεν βλάπτει.
Μία από τις "σειρούλες" μου
3. Από τα σημαντικότερα στοιχεία της εκπαίδευσης σας, στο οποίο μάλιστα θα πρέπει να είστε αυτοδίδακτοι είναι η διαδικασία της αποβολής περιττωμάτων από τον πρωκτό του χεσίματος σε τούρκικη τουαλέτα. Καταρχήν γιατί λέγεται τούρκικη; Δηλαδή όντως πρωτοεμφανίστηκε/εφευρέθηκε στην Οθωμανική αυτοκρατορία ή εμείς την βαφτίσαμε έτσι για να νιώθουμε ότι κάνουμε όλες αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις πάνω στον εχθρό; (<- Φιλοσοφική ανησυχία) Ας επιστρέψω στο θέμα. Δεν είναι αστείο! Κάποιοι δυσκολεύονται να είναι για ώρα σε αυτή την άκρως βολική στάση. Άλλοι πάλι δεν νιώθουν άνετα αν δε βρίσκονται στο δικό τους χώρο. Να μην παραλείψω την ενοχλητική αναπήδηση του σκατόνερου όταν βουτήξει από ύψος σε αυτό κάποιο στερεό αντικείμενο (<-κουράδα), δεν προλάβουμε να καλυφθούμε και μας παίρνουν τα σκάγια. Άστα να πάνε! Σύντομα όμως θα τα ξεπεράσετε όλα αυτά. Θα βελτιώσετε την ευλυγισία σας, τα αντανακλαστικά σας και θα απολαμβάνετε τη διαδικασία. Για περισσότερο εκπαιδευτικό υλικό σας παραπέμπω στο σύνδεσμο.
4. Αντράκια! Εντάξει, θα βγάλουμε και την πόζα μας με το όπλο, θα κοκορευτούμε λίγο, αλλά παν μέτρον άριστο! Ειδικά για τους “παντρεμένους” μη φλομώσετε την κοπελιά σας στο ψέμα. “Ναι μωράκι μου έχει -20 και κάνω πορεία 15 χλμ”, “γυναίκα, οι Τούρκοι ο εξ ανατολάς γείτονας λαός είναι απέναντι, τους αγριοκοίταξα και έριξα μια στον αέρα”, “αγάπη μου βγάζω 300 κάμψεις τη μέρα” κτλ. Ούτε βέβαια σαν τις σειρήνες στο Αιγαίο είμαστε (“Πάμε πόλεμο???”). Η πραγματικότητα είναι κάπου στη μέση. Εγώ προσωπικά δεν έκανα ούτε μια κάμψη σε όλη μου τη θητεία. Το κρύο όντως ήταν κάποιες φορές τσουχτερό αλλά έμαθα να το υπομένω. Μια ρημαδοσκοπιά έχουμε να κάνουμε και μια 5ήμερη άσκηση-εκδρομή στο βουνό. Επομένως, Έλληνες Τζον Ράμπο χαλαρώστε λίγο!
Η μόνη διαφορά ήταν ότι με ανάγκασαν να κουρευτώ!
5. Σιγά – σιγά θα οικειοποιηθείτε με το λεξιλόγιο του φαντάρου. Πιστεύω ότι μερικές από τις χειρότερες λέξεις τις έμαθα στο στρατό. Χειρότερες όχι με την έννοια –μη λες κακά λογάκια, θα σου βάλω πιπέρι στο στόμα– απλά θεωρώ πως πρέπει να εξαφανιστούν.
“Πουστόνεο”: έχεις παλιώσει κατά 2,5 ολόκληρους μήνες στη μονάδα. Πως θα αποκαλέσεις τον νέο φαντάρο? Συνάδελφε? τσούκου, Φίλε? τσούκου, Αρχηγέ? πάλι τσούκου. Η σωστή απάντηση είναι φυσικά πουστόνεο! Εμ βέβαια, τι τώρα, 2,5 μήνες αρχαιότερος και που του μιλάς τιμή είναι. Εάν πάλι είσαι τόσο ψυχάρα, τον αποκαλείς “σειρά”/“σειρούλα” και τον εξισώνεις μαζί σου.
“Προβλεπέ”: Πρέπει να ντύνεσαι προβλεπέ, να αναφέρεσαι προβλεπέ, να χαιρετάς προβλεπέ, να χέζεις προβλεπέ κ.ο.κ. (<-όχι το γλυκό!) Για τα πάντα στο στρατό υπάρχει προβλεπόμενος τρόπος!
“Δοίκας”, “Υπόδοικας”, “Ανθύπας”: Δεν μπορεί να είσαι αλάνι και να λες τις λέξεις διοικητής, υποδιοικητής, ανθυπασπιστής… απαράδεκτο!
“Γιωτόμπαλο”: Εντάξει υπάρχουν μερικά άτομα που όντως έχουν κάποιο σχετικά σοβαρό πρόβλημα υγείας και είναι απαλλαγμένοι από βαριά σωματική άσκηση ή είναι άοπλοι ή οτιδήποτε. Θα υπάρξουν στιγμές που θα τους ζηλέψεις γιατί θα γλιτώσουν κάμποση αγγαρεία λόγω του προβλήματος τους. Υπάρχουν βέβαια και οι ευαισθητούληδες τύποι που θέλουν τακτικά την φροντίδα του καλού γιατρού γιατί μπορεί να πονάει η μεσούλα τους, ο αντίχειρας τους, να έχουν βηχαλάκι ή περίοδο(!) και τι σύμπτωση όλα αυτά μια μέρα πριν από καθολική πορεία, από διανυκτέρευση στο βουνό κτλ, κτλ… Αυτούς λοιπόν βαφτίζω “γιωτόμπαλα” και συνιστώ άφθονο ξύλο μέχρι να στρώσουν.
“Ζωάρα”: Όταν προσαρμοστείς στη μονάδα σου, θα μετατραπείς σιγά - σιγά στον Σαλονικιό ήρωα του Λαζόπουλου (Χαλαρά!). Θα αράζεις στο ΚΨΜ με τη φραπεδιά σου και όποιος άσχετος περνάει δίπλα σου θα του λες: “Ζωάρα φίλε ο στρατός. Τα ΛΕΛΕδόνια τα ακούς;”
Ο Ανθύπας
6. Είναι πιθανό να μείνετε για κάποιο διάστημα αποκλεισμένοι σε κάποιο ακριτικό χωριό της πατρίδας μας και από θηλυκά να συναναστρέφεστε συνήθως με καμιά κατσικούλα, κοτούλα άντε και προβατίνα. Οι περισσότεροι πέφτουν στην παγίδα με το που πάρουν άδεια και βγουν στον πολιτισμό να ερωτευτούν την Μαρία την άσχημη ή κάποια φίλη της και να τη λατρεύουν σαν θεά. Εγώ ξέρετε τι έπαθα; Όταν έβγαινα μετά από καιρό από τη μονάδα έβλεπα όλες τις γυναίκες με δυο νούμερα μεγαλύτερο σουτιέν! Α πα πα χάλια! Ρωτήστε τον FKing πόσο απεχθάνομαι τις νταρντανογυναίκες. Φτου φτου μακριά από μας. Τα τελευταία χρόνια βέβαια έχει βελτιωθεί η κατάσταση καθώς έχουν πληθύνει πολύ οι γυναίκες ΕΠ.ΟΠ. Κάποιοι άσχετοι τις κατηγορούν. Άχρηστες, ανίκανες, το ένα, τ’ άλλο… Κι όμως έχουν τη χρησιμότητα τους.
Χμ θα μπορούσα να αναφέρω πολλές ακόμα στιγμές/φάσεις από τη στρατιωτική ζωή… Βασικά η θετική ενέργεια που λέει κι ο Τσαλίκης(Σε-Σε-Σε) είναι το μυστικό. Δεν χρειάζεται η γκρίνια και τα νεύρα! Εννιά μήνες όχι και τόσο παραγωγικοί είναι η αλήθεια, αλλά έχουν τη γλύκα τους κι αυτοί μωρέ. Όσοι δεν πήγατε κατασκήνωση θα μάθετε να συμβιώνετε με μπόλικο κόσμο, όσοι λουφάρατε στις σχολικές γιορτές θα μάθετε επιτέλους παρέλαση, όσοι δεν ήσασταν μέχρι τώρα φαν της κυρίας Βέφας θα μάθετε πως καθαρίζονται οι πατάτες, όσοι έχετε απορία θα μάθετε αν ροχαλίζετε στον ύπνο σας (και θα εισπράξετε και ανάλογη συμπεριφορά!) κι άλλα πολλά… στο τέλος νομίζω μια όμορφη ανάμνηση μένει.
Καλή θητεία!
Υ.Γ. Και σε λίγο καιρό θα λέτε: «Απολύεται ο παλιός και θα χέζει καθιστός!»
Σε όλους τους άντρες αρέσουν οι ταινίες με ωραίες γυναίκες. Επίσης με εξαίρεση κάτι κουλτουριάρηδες, σε όλους τους άντρες αρέσουν και οι ταινίες με μπόλικο μπιστολίδι. Και οι παραγωγοί του Hollywood απ’ ότι φαίνεται μας έχουν πάρει χαμπάρι και όταν θέλουν ένα σιγουράκι-50%-του-πληθυσμού blockbuster συχνά τα συνδυάζουν, προσθέτουν 74% ανελέητη πόζα κι έτσι καταλήγουμε με κάτι ταινίες όπως αυτές:
1. Barb Wire (1996)
Μία ταινία που ξεκίνησε ως reimagining του Casablanca, στην οποία πρωταγωνιστούν η Pamela Anderson Lee και τα βυζιά της. Η ταινία είναι βασισμένη σε ομώνυμο κόμιξ και ήταν το leap of faith της Pamela Anderson από την τηλεόραση στο σινεμά (και όλοι ξέρουμε πώς κατέληξε αυτό). Υπερκακές ατάκες, ακόμα χειρότερα ονόματα και ούτε-καν-μονοδιάστατοι χαρακτήρες (ένας κακός λέγεται big fatso και τον μεταφέρουν με εκσκαφέα γιατί είναι πολύ fatso και φυσικά είναι μαύρος και τρώει κοτόπουλο).
Η Barb Wire πετάει μια χειροβομβίδα στον αέρα η οποία, προσγειώνεται μόνο σύμφωνα με τις πιθανότητες στην μεγαλύτερη επιφάνεια τριγύρω, πάνω στην κοιλιά του big fatso, όσο οι καλοί μπαίνουν στο βανάκι με την μηχανή της Barb. Πρώτο εμπόδιο που συναντάνε είναι τα διόδια των κακών (paytol) και η Barb με αληθινό πνεύμα αγανακτισμένου, προσπαθεί να τα τρακάρει πιθανότατα φωνάζοντας «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩΩΩ» αλλά αυτά δεν της κάνουν την χάρη και εκρύγνυνται(!) πριν καν τα ακουμπήσει. Αφήνει το τιμόνι στον Axel και ξεχύνεται σαν εμετός από την πίσω πόρτα με την μηχανή της, η οποία φυσικά πετάει ρουκέτες. Το ενισχυμένο Volkswagen βανάκι επίσης πετάει ρουκέτες. Κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες της ταινίας, του πετάνε απλά μερικές ρουκέτες. Λίγο βυζιά της Pamela Anderson, μερικά κλωτσομπουνίδια και κάμποσες ανούσιες εκρήξεις αργότερα και όλοι όσοι χρειάζεται να πεθάνουν έχουν πεθάνει. The end.
2. Aeon Flux (2005)
Η ταινία θα ήθελε να είναι το Εquilibrium με γυναίκα πρωταγωνίστρια. H Charlize Theron σ’αυτή την ελεύθερη μεταφορά ενός cartoon του MTV υποδύεται την Aeon Flux, η οποία πρέπει να έχει το πιο ηλίθιο και ταυτόχρονα άχρηστο signature move, να πιάνει μύγες ανάμεσα στα βλέφαρά της. Για την αναδείξουν πρόσθεσαν και μια συμπρωταγωνίστρια με (here’s the catch) χέρια για πόδια. Μάλλον ήταν overkill που ήταν και άσχημη. Η ταινία αψηφά νόμους φυσικής και κανόνες λογικής σε μόνιμη βάση. Είχε υπερβολικά πολλή υπόθεση και μόνο δύο σκηνές ξύλου, κάτι που, για τέτοιου είδους ταινία, ποτέ δεν είναι καλό. Ο δημιουργός του Aeon Flux, Peter Chung, όταν είδε τι έκανε το Hollywood με το παιδί του πνεύματός του, σε μια συνέντευξή του ανέφερε "[seeing it] made me feel helpless, humiliated and sad."
Καλύτερη σκηνή:
Προφανώς παρόμοια άποψη για την ταινία έχει και το youtube το οποίο δεν την θεωρεί αρκετά σημαντικό κομμάτι της ανθρωπότητας για να έχει ένα κλιπάκι, αλλά μας δίνει μια βαρετή συνέντευξη αντ’αυτού. Στην αρχή του βίντεο φαίνεται το χαρακτηριστικό παγίδευμα μιας μύγας ανάμεσα σε βλέφαρα και στα 2:15 και 3:15, αποσπάσματα από δύο απ’ τις καλύτερες (μοναδικές που υπάρχουν στο internet) σκηνές της ταινίας.
Βαθμολογία:
Ταινία: **
Πόζα: ****
Babes: ****
3. Wanted (2008)
Η Angelina Jolie είναι η Fox, η μοναδική γυναίκα σε μία οργάνωση δολοφόνων που μπορούν να κυρτώνουν σφαίρες και επίσης είναι η μόνη με αρχές. Μια ελεύθερη μεταφορά από το ομώνυμο comic, η ταινία είναι πολύ διασκεδαστική με abuse του bullet time και δράση η οποία μπορεί να περιγραφεί μόνο ως wtf.
Καλύτερη σκηνή:
Η Fox πυροβολάει το παρμπρίζ της Viper και το ξηλώνει με το χέρι για να αναρριχηθεί στο καπό. Ο Wesley θέλει να είναι η φωνή της λογικής, αλλά λογική δεν υπάρχει, οπότε το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ουρλιάζει συνεχώς και να (προσπαθεί να) μην κοιτάζει κάτω από την φούστα της Fox. Μόλις φαίνεται ότι έχουν καταφέρει να ξεφύγουν, ο κακός πυροβολάει γύρω από ένα λεωφορείο και τρυπάει δύο λάστιχα με δύο σφαίρες, οπότε και η Fox αναγκάζεται να εκμεταλλευτεί τις πλέον γυμνές ζάντες του αμαξιού, μία ράγα τρένου(?) και ένα λεωφορείο για να κόψει το άλμα (πτήση..;) τους, επιταχύνοντας πάνω του καθώς αυτό πέφτει στο πλάι, έτσι που ακόμα και οι αστυνομικοί στο μπλόκο το μόνο που προλαβαίνουν να κάνουν είναι να χάσκουν στην τρελή παλαβομάρα (δεν είναι πλεονασμός) στην οποία ήταν μάρτυρες..
Βαθμολογία:
Ταινία: ***
Πόζα: *****
Babes: **** (Ναι ρε, 4 για την Jolie)
4. Terminator 2 (1991)
Αυτή η ταινία θα μπορούσε να λέγεται και “από James Cameron με αγάπη”. Μία περιπέτεια σταθμός και παρόλο που ο badass Terminator (Arnold Schwarzenegger) κλέβει όλα τα φώτα (γκασπ!), νομίζω κανείς δε θα ξεχάσει την τελευταία σκηνή με την Sarah Connor (Linda Hamilton) και την καραμπίνα! Αρχικά ο κακός Terminator θα παιζόταν από τον Billy Idol, ο οποίος αναγκάστηκε να αρνηθεί τον ρόλο αφού έσπασε το πόδι του σε τροχαίο με μηχανή.
Η ταινία γαμεί οπότε αφήνουμε τον σχολιασμό στην φαντασία σας. Η Sarah Connor κερδίζει την θέση της στο άρθρο ξεκινώντας από το 2:18 και απέχει μία σφαίρα από το να τερματίσει την ταινία solo.
Βαθμολογία:
Ταινία: *****
Πόζα: ****** (το άκρον άωτον της πόζας είναι το να τρως σφαίρες χωρίς ούτε ένα βλεφάρισμα)
Babes: ** και μισό!
5. Sucker Punch (2011)
Η ταινία για κάποιο λόγο ξεκινάει σε διαφορετικό κόσμο απ’αυτόν που τελικά συνεχίζει, στον οποίο η Babydoll μπορεί να στείλει άτομα σε ακόμα περισσότερους κόσμους όπου αυτή και η κομπανία της αντιμετωπίζουν από orcs και δράκους μέχρι steampunk Nazi στρατιώτες που είναι και ζόμπι (γιατί οι απλοί, κανονικοί Ναζί προφανώς έχουν παραγίνει). Υποπτευόμαστε ότι όλο αυτό το ταλάντευμα ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους είναι ένας τρόπος να αποπροσανατολιστεί το κοινό και να νομίζει ότι υπάρχει πλοκή όσο 5 (ναι, πέντε) γκόμενες με ζαρτιέρες σκοτώνουν τους πιο παράξενα politically correct εχθρούς με οτιδήποτε εκτός από αίμα για αίμα.
Δεν περιγράφω άλλο. Κάθε ένας από τους χορούς της Babydoll είναι ένα διαφορετικό quest που καταλήγει σε διαφορετικό killfest ώστε να βρουν ένα item στον πραγματικό (ακόμα ψεύτικο) κόσμο, γιατί μέχρι να τα μαζέψουν όλα δεν ξεκινάει να παίζει το τελικό FMV και η Babydoll παραμένει σκαλωμένη μέσα στο video game που δημιούργησε η ίδια με την φαντασία της. Το καΐδι.
Βαθμολογία:
Ταινία: *** (η ταινία παίρνει -1 λόγω βάθους χαρακτήρων και -1 επειδή δεν μας δείχνει ποτέ τον χορό της Babydoll)
Πόζα: ****
Babes: *****
6. Resident Evil (2002)
Μια ταινία που κατόρθωσε να μπει στο top 10 χειρότερων μεταφορών video game, στην οποία πρωταγωνιστεί η Milla Jovovich σκοτώνοντας zombie και νόμους φυσικής με ό,τι βρεθεί στα χεριά της. Η ταινία μεταφέρει χαρακτήρες από τα παιχνίδια με αυστηρές προδιαγραφές του τύπου είναι και οι δύο κοριτσάκια, φοράνε σχολική στολή και χρειάζονται βοήθεια.
Καλύτερη σκηνή:
Στο Resident Evil: Apocalypse, η Alice μπαίνει μέσα στην εκκλησία με, ομολογουμένως έναν από τους πιο badass τρόπους να μπεί κανείς σε εκκλησία. Πατάει το πρώτο licker μάλλον κατά λάθος, για να μάθει να μην περπατάει στον μοναδικό χώρο της εκκλησίας που μπορεί να προσγειωθεί μηχανή, αν και είμαστε σίγουροι ότι αν είχε κάπως σωθεί από την μηχανή πιθανότατα θα σκόνταφτε και θα καρφωνόταν πάνω στην γλώσσα του (ήταν ηλίθιο licker, is what we’re getting at). Η μηχανή πάντως μάλλον έκαιγε πυρίτιδα ή νιτρογλυκερίνη ή και τα δύο, γιατί η Alice μένοντας μη ικανοποιημένη με το επίπεδο πόζας που μόλις καθιέρωσε, τη στέλνει πάνω στο επόμενο licker και με δύο (2!) σφαίρες μετατρέπει το γυαλιστερό δίτροχο σε μεγαλοποιημένο πυροκλάνι. Στη συνέχεια βλέπουμε τον Άγραφο Κανόνα των ποζεροταινιών σε εφαρμογή: όταν κουβαλάς πολλά διαφορετικά όπλα πρέπει να τα χρησιμοποιήσεις όλα, ακόμα κι αν το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις για να φαίνεσαι πιο cool είναι να δαγκώνεις ένα πούρο όσο πυροβολάς. Με τα uzi φαινομενικά αστοχεί και το licker πέφτει μπροστά της απλά για να πέσει στην παγίδα της, καθώς οι σφαίρες από τα uzi τρυπάνε την πέτρα που είναι φτιαγμένη η εκκλησία. Η Alice μετά αποδεικνύει ότι εκτός από balls of steel έχει και wrists of steel γιατί ενώ φαίνεται να δυσκολεύεται να κρατήσει την καραμπίνα ιδιαίτερα σταθερή, πυροβολάει άλλα δύο licker κρατώντας την με το ένα χέρι. Τέλος, ακολουθεί ένας ανούσιος διάλογος μεταξύ της πρωταγωνίστριας του παιχνιδιού και της πρωταγωνίστριας της ταινίας. Το catfight που αναπόφευκτα ακολουθεί δεν έχουμε καταφέρει να το βρούμε ακόμα, παρά τις αμέτρητες ώρες ψαξίματος και κατάρες για έναν Θεό που δεν νοιάζεται.
Βαθμολογία:
Ταινία: **
Πόζα: *****
Babes: ****
7. Underworld (2003)
Μέτρια ταινία αλλά με πλούσιο backstory, στο Underworld η πρωταγωνίστρια Selene (Kate Beckinsale) είναι vampire και φοράει latex ίσως στη μοναδική περίπτωση που τέτοια εξάρτυση δικαιολογείται, αφού μέρος της ταινίας εξελίσσεται σε υπόνομο. Mέσα σε αυτή την αδιάβροχη αμφίεση λοιπόν καθαρίζει με τα δύο πιστόλια της στρατιές λυκανθρώπων (lycans, για να μην μπερδευτεί κανένας Ταγαροαμερικανός με μεγάλες λέξεις). Ούτως ή άλλως αυτό δεν είναι που κάνουν τα vampires; Ευτυχώς η ταινία είναι αρκετά παλιά ώστε η Beckinsale να μην λαμπυρίζει στον ήλιο σε καμία σκηνή.
Καλύτερη σκηνή:
Ο Michael σκάει ψαρωτικά πίσω από τον Victor, ο οποίος προσπαθεί να του ανταποδώσει το ψάρωμα με κάτι που θυμίζει βρυχηθμό από γατάκι. Ο αρχαίος μπουροαρχηγός των βρυκολάκων μαλώνει με το μπουροϋβρίδιο βρυκόλυκο (fuck yeah) για κάνα δίλεπτο ενώ η Selene είναι πεσμένη λίγο πιο πέρα ελπίζοντας, μέχρι που αναγκάζεται να επέμβει όταν κάποιος ξεχνάει να πει τα miss αρχίζουν να γαζώνουν τον Michael τρεις τύποι με αυτόματα. Τα αυτόματα όμως είναι η μόνη υπερδύναμη που διαθέτουν και έτσι ψοφάνε μέσα σε δευτερόλεπτα, όσο ο αρχαίος τύπος παίζει κρυφτό με τον εαυτό του, βγαίνοντας μόνο για να σταματήσει τη Selene που πάει να βοηθήσει τον Michael και, ξανά σαν γατάκι, ξεχνάει το κρυφτό μόλις τον βλέπει και πιάνει να τον στραγγαλίσει. Η Selene, επειδή δεν κουβαλάει μαζί της το πιο απίθανα σημαντικό όπλο γι’αυτή τη μάχη (πολλά γυαλιστερά αντικείμενα να πετά για να αποσπά τον Victor), αρπάζει το σπαθί του αρχαίου (ασφαλές να υποθέσουμε ότι κι αυτό είναι αρχαίο) και κόβει προς την κατεύθυνση του ιδιοκτήτη του. Φυσικά δεν έχει εκπληρωθεί ακόμα ο Άγραφος Κανόνας, οπότε το κεφάλι του Victor μένει στην θέση του μέχρι (να προσπαθήσει τουλάχιστον) να κόψει κάτι και με τα μαχαίρια που κρύβει στα μανίκια του.
Βαθμολογία:
Ταινία: ***
Πόζα: ****
Babes: ******
8. Kill Bill (2003)
Αν και η Uma Thurman χρησιμοποιεί το hattori hanzo της για να σφάζει στο γόνατο και αποφεύγει να χρησιμοποιεί όπλα, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφέρουμε το Kill Bill, μία ταινία που εστιάζει στην επική ιστορία της Beatrix Kiddo και άπειρη μάχη με μπόλικη σπλατεριά.
Καλύτερη σκηνή:
(Εντάξει, όχι, αλλά εδώ πέφτει όλο το ξύλο)
Μια άνιση μάχη, 88 Τρελοί εναντίον της Νύφης και του hattori hanzo της. Οι Τρελοί θα έπρεπε να ήταν περισσότεροι. Ή απλά Ακόμα Πιο Τρελοί.
Βαθμολογία:
Ταινία: ******
Πόζα: ****
Babes: ***
9. Matrix (1999)
Και πάλι τα φώτα μπορεί να είναι στραμμένα στον Neo (Keanu Reeves), ωστόσο στο πλευρό του η Trinity (Carrie – Anne Moss) ρίχνει αξιοπρεπέστατο πιστολίδι, ενώ η σκηνή στο lobby του ουρανοξύστη στo πρώτο Matrix έκτοτε έχει ορίσει το πιστολίδι για τις ποζεροταινίες (και οι καμπαρντίνες της ταινίας τους douchebags για ένα-δυο χρόνια). Και η Trinity, εννοείται, φορούσε latex.
Καλύτερη σκηνή:
Η σκηνή στo lobby. Το ξέρεις. Την έχεις δει την ταινία, περίπου 4 φορές. Απ’ ότι φαίνεται τα mobs έχουν μπερδέψει τα human-killing rounds με τα blast-the-wall-to-bits rounds οπότε δεν κάνουν καμία ουσιαστική ζημιά. Ο Neo αποφεύγει να κουβαλάει γεμιστήρες, οι οποίοι ως γνωστόν είναι νεκρό βάρος, ενώ το οπλοστάσιο κάτω από την καμπαρντίνα του φροντίζει ώστε το μόνο νεκρό βάρος να είναι οι αντίπαλοί του.
Βαθμολογία:
Ταινία: *****
Πόζα: *****
Babes: *** (Έλα τώρα, ποια Trinity?? Το τρίτο αστεράκι τo κερδίζει μόνη της η Monica Bellucci και δεν παίζει καν στην ταινία με την οποία ασχολείται το άρθρο.)
10. Grindhouse: Planet Terror (2007)
Μια καλτίλα – σπλατεριά με zombies η οποία σκηνοθετήθηκε σε συνεργασία του Robert Rodriguez με τον Quentin Tarantino, και που γίνεται απείρως πιο απολαυστική αν μεθύσεις πριν την δεις και νομίζεις ότι είναι κωμωδία. Η πιο άσπρη και από το χιόνι Rose McGowan υποδύεται μια stripper (Cherry Darling) η οποία χάνει το πόδι της και στο τέλος στη θέση του βάζουν ένα machine gun / rocket launcher του οποίου η σκανδάλη προφανώς λειτουργεί με την Δύναμη.
Καλύτερη σκηνή:
Το πρώτο πράγμα που κάνει με το νεοαποκτηθέν πόδι είναι να καθαρίσει έναν τύπο με εξ’επαφής ρουκέτα στ’ αρχίδια. Πράγματα εκρύγνυνται χωρίς λόγο, γιατί κάθε b-movie με splatter πρέπει να ακολουθεί το μονοπάτι που χάραξε ο Michael Bay. Η Cherry εκτελεί ένα ψαρωτικό rocket jump τόσο άψογα που θα το ζήλευαν ακόμα και οι πιο σκληροτράχηλοι βετεράνοι του Quake. Σ’ αυτό το σημείο η σκηνή κερδίζει το όνομά της (Cherry’s Dance of Death) γιατί η Cherry σκοτώνει ανελέητα τα ζόμπι με τα «άχρηστα ταλέντα» (καταραμένη φεμινίστρια) που έμαθε κατά την διάρκεια της καριέρας της ως στρίπερ. Πράγματα συνεχίζουν να εκρύγνυνται χωρίς ουσιαστικό λόγο. Και φυσικά επειδή για μια πόζα ζούμε, μετά το μακελειό ανακαλύπτει ένα ζευγάρι άθικτα rayban και, χωρίς καν να αναρωτηθεί γιατί δεν βρίσκονταν εκεί πριν λίγες στιγμές, τα φοράει παρόλο που είναι νύχτα (wouldn’t we all?), πιθανότατα γιατί οι άκυρες εκρήξεις καταντάνε κουραστικές στα μάτια μετά απο κάποια ώρα.
Βαθμολογία:
Ταινία: **
Πόζα: ****
Babes: *****
11. Alien (1979)
Χαιρετίστηκε ως «το “Jaws” στο διάστημα» και «το “Texas Chainsaw Massacre” της επιστημονικής φαντασίας», παρόλα αυτά, χωρίς την εμπορική επιτυχία του Star Wars δύο χρόνια πριν, το Alien δεν θα υπήρχε. Η Sigourney Weaver είναι η Ellen Ripley στο θρίλερ που την έκανε A-list ηθοποιό και, ίσως γιατί η σκηνή που εμφανίζεται με εσώρουχο και φανελάκι θεωρούταν hardcore porn τότε, το υγρό όνειρο των έφηβων αγοριών στα seventies. Οι ταινίες δεν είναι ποζεριές βέβαια και στην πρώτη το μόνο που σκοτώνει η Ripley πυροβολώντας το είναι ένας από το πλήρωμα που έχει μείνει έγκυος απ’ το alien. Σε ένα σοκαριστικό twist της ταινίας όμως, η χαζογκόμενα και ο μαύρος πεθαίνουν τελευταίοι.
Στη δεύτερη ταινία, η Ripley δέχεται να ακολουθήσει τους badass space marines μόνο όταν μαθαίνει ότι ο σκοπός της αποστολής είναι η γενοκτονία των alien και βρίσκει αφορμή να το κάνει μόνη της όταν απαγάγουν ένα βρώμικο κοριτσάκι την καινούρια θετή της κόρη. Οπότε ξεχειλώνοντας την ταινία σχεδόν στα όρια των ποζεροταινιών, χρησιμοποιεί μονωτική ταινία(!) για να κολλήσει ένα pulse rifle/grenade launcher με ένα φλογοβόλο και μ’αυτό το οπλοστάσιο υπό μάλης μπουκάρει στη φωλιά των alien και δεν αφήνει κανένα ωμό, ούτε καν medium rare. Σ'αυτήν την τελευταία σκηνή η Ripley ανεβαίνει σε ένα power motherfucking LOADER και αρχίζει στις ρομπο-φάπες τη βασίλισσα, το μοναδικό alien που γλίτωσε το πύρινο μακελειό.
Οι McGuyvers όλου του κόσμου μπεκροπίνουν στην υγειά σου
Βαθμολογία:
Ταινία: *****
Πόζα: ***
Babes: * (Άμα έχεις γεννηθεί πριν το ’80 και διαφωνείς, δεν με νοιάζει)
12. Blade Trinity (2004)
Η Jessica Biel παίζει την Abigail Whistler και παρουσιάζει καινούριους τρόπους να σκοτώνουμε vampires όπως μόνο μια γυναίκα ντυμένη με στενά δερμάτινα μπορεί. Ο μόνος λόγος που ο Whistler (ο go-to guy του Blade) αναγκάστηκε μέσα σε 2 χρόνια να γεννήσει και να μεγαλώσει μια 22χρονη κόρη είναι γιατί η εμπορική επιτυχία των βαμπιροταινιών της εποχής προκάλεσε το Van Helsing και χάλασε τα σχέδια του σκηνοθέτη για την προσθήκη ενός χαρακτήρα με το όνομα Rachel Van Helsing. Το πιο ευχάριστο γεγονός της ταινίας είναι ότι ο Blade είναι τέτοιος τύπος που δεν πρόκειται να λαμπυρίσει ποτέ.
Αυτό μπορούμε μόνο να ελπίζουμε να είναι το Twilight 5. Πάντως θα το βλέπαμε σίγουρα στο σινεμά.
Η Abigail τρώει λίγο ανούσιο ξύλο στην αρχή μόνο και μόνο για να πουλήσει την μεταμφίεσή της και να προσθέσει insult to injury. Βέβαια τα vampires και ο ένας από τους McPoyle που της την πέφτουν είναι γατάκια οπότε η μάχη δεν θα ήταν δίκαιη αν ο μόνος αντίπαλός τους ήταν το πλαστικό μωρό. Για να εκπληρωθεί ο Άγραφος Κανόνας, μετά τα κλωτσομπουνίδια και μαχαίρια που πετάγονται από κάθε κομμάτι της στολής της που χωράει μαχαίρι, βγάζει το τόξο της και το χρησιμοποιεί ως ένα καθόλου βολικό lightsaber.
Βαθμολογία:
Ταινία: **
Πόζα: *****
Babes: *****
13. Tomb Raider (2001)
Η Angelina Jolie είναι η Lara Croft στην πιο επιτυχημένη μεταφορά video game σε ταινία μέχρι το Prince of Persia, και αν δεν έχεις ιδέα για τι πράγμα μιλάμε, τότε σκάλισε στον βράχο δίπλα στον βράχο κάτω από τον οποίο κοιμάσαι γραμμούλες μέχρι να φτάσεις στο 2011. Μετά ξαναπέσε για ύπνο. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω.
Καλύτερη σκηνή:
Η Lara βρίσκει το artifact το οποίο ψάχνει αλλά επειδή σε ερείπια ναών με βολικά τοποθετημένο θησαυρό πάνω σε βάθρο τίποτα δεν είναι ποτέ τόσο απλό όσο φαίνεται, σκάει αθόρυβα μέσα απ’ τις σκιές ένα τεράστιο ρομπότ – φύλακας. Το καθαρίζει αρχικά ρίχνοντας πάνω του μια κολώνα που γκρεμίζει με τα πιστόλια της(!) αλλά το bot δεν μασάει. Αφού ξανασηκώνεται και φαίνεται να την στριμώχνει, η Lara το συγκρατεί με τα χέρια της παρόλο που αυτό μόλις πριν έριχνε τοίχους με σφαλιάρες. Την τρίτη φορά δεν μπαίνει καν στον κόπο να το ξεφτιλίσει και απλά το προστάζει να το βουλώσει επιτέλους και το χακάρει μετατρέποντας το σε glorified ντισκομπάλα που παίζει καγκουροτράγουδα. Και τώρα είναι έτοιμη να αρπάξει το υπερπολύτιμο artifact για τη συλλογή της και να επιστρέψει στο να κάνει ό,τι κάνουν οι πάμπλουτοι αρχαιολόγοι που βαριούνται πολύ εύκολα έτσι; Εε, όχι. Αυτό ήταν απλά η προπόνησή της. Η Lara έχει τόσο μεγάλη δύναμη στο πάνω μέρος του σώματός της που τα βυζιά της είναι σκέτα ΜΠΡΑΤΣΑ.
Το Kickass θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως το Kill Bill σε κωμωδία. Είναι ενδιαφέρον, αστείο και με χορταστικό ξυλίκι. Ο Dave Lisewski είναι ένας έφηβος nerd που φιλοδοξεί να γίνει υπερήρωας και να κλωτσάει κώλους και εξαιτίας κάποιου περίεργου καπρίτσιου της μοίρας καταφέρνει να πέσει με τα μούτρα στην δόξα, παρόλο που η μόνη υπερδύναμή του είναι ότι έχει φάει τόσο ξύλο που καταστράφηκαν οι νευρικές απολήξεις του και δεν νιώθει πόνο. Όμως, αν και μόλις δεκατριών χρονών, η Chloe Grace Moretz (Mindy/Hit Girl) είναι ο πραγματικός υπερήρωας της υπόθεσης. Όλο το ξύλο στο Kickass το ρίχνει αυτή και χωρίς αυτήν η ταινία θα μπορούσε άνετα να είναι απλά ένα μικρό clip στο failblog.
Καλύτερη σκηνή:
Ο Kickass έχει μπλέξει άσχημα γιατί τι περίμενε; Η κατάλληλα διαλεγμένη στολή του πιθανότατα συγκρατεί τα προϊόντα του φόβου του κάθε φορά που βγαίνει σε αποστολή. Πάνω που νομίζαμε ότι η ταινία όπου να ‘ναι τελειώνει και η υπόλοιπη μία ώρα θα είναι απλά συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών να αναλύουν πόσο ανούσιoυς βρήκαν τους ρόλους τους, εμφανίζεται η διπλή katana της Hit Girl μέσα από τον dude με τις τζίβες. Για τα επόμενα δύο λεπτά she goes to town on the bad guys μέχρι να μην μείνει ζωντανός ακόμα κι αυτός που βγαίνει από το χέσιμο με το χειρότερο timing όλων των εποχών.
Στα πάντα μπορείς να εντοπίσεις patterns, ένα pattern λοιπόν που εντόπισα (μάλλον επειδή δεν έχω ζωή και έχω άφθονο χρόνο να καίγομαι απερίσπαστος), είναι ότι η κύριοι λόγοι διάλυσης μίας μπάντας, είναι οι ακόλουθοι δύο:
1. Μάλωσε ο τραγουδιστής με τον κιθαρίστα
2. Κάποιος τίναξε τα πέταλα απεβίωσε
Νούμερο ένα στη λίστα μας, η πιο πολυσυζητημένη μπάντα που διαλύθηκε, Guns n Roses. Ο λόγος διάλυσης τους ήταν ότι ο Slash και ο Axl Rose μάλωσαν για το ποιος έχει πιο ωραίο μαλλί! Τώρα αυτά για ναρκωτικά, ύφος της μπάντας κτλ, είναι μαλακίες και μην τα ακούτε.
Έχοντας δώσει ένα παράδειγμα από τον πρώτο λόγο, ας πάμε σε μια μπάντα που διαλύθηκε για τον δεύτερο λόγο. Ο πιο χαρακτηριστικός όλων νομίζω είναι ο Kurt Cobain που αυτοκτόνησε επειδή δεν άντεξε το γεγονός ότι έγινε διάσημος. Πραγματικά θα ήταν από αστείο έως γελοίο να συνεχίσουν να υπάρχουν οι Nirvana χωρίς αυτόν. Ας σκεφτούμε απλώς ότι ο Dave Grohl δίπλα στην μορφάρα που λεγόταν Cobain ήταν σχεδόν(;) κομπάρσος.
Ωστόσο, κάθε κανόνας, έτσι και ο δικός μου, έχει τις εξαιρέσεις του. Καμιά φορά ένας θάνατος μπορεί να σώσει μία μπάντα και το όνομα αυτής Alice in Chains. Μετά τον θάνατο τις αρραβωνιαστικιάς του ο Layne Staley το παραγάμησε λίγο με τα ναρκωτικά, όχι πως πριν έπαιρνε λίγα, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα κάτι σαν κι αυτό:
Επίσης δεν έφευγε σχεδόν πότε από το Seattle και αν και η μπάντα δεν διαλύθηκε, επειδή δεν θέλαν να τον διώξουν απλά περίμεναν από το 1996 μέχρι το 2002 να πεθάνει ώστε να τον αντικαταστήσουν. Ο θάνατος του έγινε αντιληπτός από τους γονείς του επειδή είχε σταματήσει να τραβάει λεφτά από τον λογαριασμό του, λυπηρό...
Πάμε σε κάτι πιο πρόσφατο, οι Nevermore διαλύθηκαν επειδή ο Jeff Loomis (κιθαρίστας), μάλωσε με τον τον Warrel Dane (τραγουδιστής), με τον Warrel μάλωσε και ο Van Williams, αλλά ποιος νοιάζεται για έναν drummer; Κύριος λόγος τον καυγάδων τους; (surprise surprise) Το αλκοόλ...
Αν και δεν μάλωσε ο κιθαρίστας με τον τραγουδιστή (μάλλον επειδή είναι το ίδιο πρόσωπο), οι White Stripes διαλύθηκαν και το μόνο που είπαν ήταν "The reason is not due to artistic differences or lack of wanting to continue, nor any health issues as both Meg and Jack are feeling fine and in good health". Εντάξει δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη το να διαλυθούν για προσωπικά ζητήματα αν αναλογιστούμε πως κάποτε ήταν παντρεμένοι... Όπως και να έχει θα μας λείψει το low fidelity rock n' roll (ή ό,τι ήταν) που παίζαν, καθώς και τα βυζιά της Meg που πηγαίναν πάνω κάτω όποτε έπαιζε drums. Το βιντεάκι που περιγράφει απολύτως την μπάντα...
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό συγκρότημα που δε θα μπορούσε να λείπει από αυτό το άρθρο είναι οι Oasis. Έναν καυγά ανάμεσα στα αδέρφια Gallagher (Liam και Noel) και μια σπασμένη κιθάρα αργότερα ο Noel ανακοίνωσε ότι φεύγει από την μπάντα. Kάτι μου λέει ότι είχαν άλυτα θέματα από παλιότερα, επειδή η μαμά τους έβαζε περισσότερο παγωτό στον Liam! Όπως και να έχει, έτσι διαλύθηκε μία μπάντα που δε θα λείψει σε κανέναν.
Μία από τις μεγαλύτερες μπάντες στην ιστορία του ροκ πέθανε μαζί με τον drummer της. Οι Led Zeppelin διαλύθηκαν όταν ο drummer τους John Bonham πέθανε σαν πραγματικός ροκ σταρ από αναρρόφηση, πνιγμένος μέσα στον εμετό του, σε μία η περίοδο που η μπάντα έκανε πρόβες για να ξεκινήσει περιοδεία στη Βόρεια Αμερική. Η περιοδεία ακυρώθηκε και οι φήμες για αντικατάσταση του Bonham διαλύθηκαν στις 4 Δεκεμβρίου 1980, όταν ανακοινώθηκε η διάλυση τους.
Κάτι παρόμοιο συνέβει και με τους System of a Down, αν και ποτέ δεν μάθαμε γιατί διαλύθηκαν, ή ήταν σε διάλειμμα αν προτιμάτε, εικασίες μπορούν εύκολα να γίνουν. Ο Tankian φορώντας λευκό κουστουμάκι έβγαλε το Elect the Dead, το οποίο ήταν αντιδιαμετρικά αντίθετο σε σχέση με αυτό που παίζαν όλοι οι υπόλοιποι με τους Scars on BroadWay. Αλλά όπως είπα όλα αυτά είναι εικασίες, μπορεί απλά ο Serj να τσούχτηκε που στο Hypnotize ο Malakian αν και κιθαρίστας, τραγουδούσε ποιο πολύ από αυτόν! Όπως και να χει είναι πολύ πιο εύκολο να μαντέψουμε γιατί ξαναενώθηκαν, my personal guess επειδή χώρια πήραν όλοι τον πούλο δεν πήγαν τόσο καλά όσο θα ήθελαν.
Όταν φοράω αυτό το κοστούμι νιώθω πως μπορώ να πετάξω!
Ο λόγος που συνήθως αυτοί που μαλώνουν είναι ο κιθαρίστας και ο τραγουδιστής, είναι επειδή ως frontman ο κόσμος τους ταυτίζει με την μπάντα και είναι πιο δύσκολο (έως αδύνατο) να αντικατασταθούν. Μπορείς να φανταστείς τους Motorhead χωρίς τον Lemmy; Όχι βέβαια, άλλο τόσο αδύνατη μου φαινόταν η ύπαρξη των Nightwish χωρίς την Tarja! Και όμως όταν η τελευταία την παραείδε diva και πλέον δεν την άντεχε κανένας, πήρε τον πούλο, την αντικατέστησαν, και κατάφεραν να συνεχίσουν να υπάρχουν ενάντια σε όλα τα προγνωστικά.
Οι Beatles μετά το θάνατο του manager τους άρχισαν να έχουν προστριβές όλοι με όλους, ιδιαίτερα ανάμεσα στον Lennon και τον McCartney. Περίπου 10 χρόνια μετά τη διάλυση τους η δολοφονία του Lennon ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα.
Μία άλλη εξαίρεση στον κανόνα αποτέλεσε ένας θάνατος που έβαλε τα γυαλιά στο final destination. Ο Cliff Burton κέρδισε στα χαρτιά για το που θα κοιμηθεί στη διάρκεια ενός tour των Metallica και διάλεξε την κουκέτα του Hammet. Όταν έγινε ένα ατύχημα με το λεωφορείο που τους μετέφερε, εκτοξεύτηκε από το παράθυρο και το λεωφορείο προσγειώθηκε πάνω του (αουτς)!
Σου φαίνεται ακόμα υπερβολή;
Μάλλον ο λόγος που δεν διαλύθηκαν τελικά οι Metallica ήταν ότι πέθανε ο μπασίστας τους και όχι κάποιο άλλο μέλος...
Το ίδιο δε συνέβη όταν πέθανε ο Robert Buras κιθαρίστας τον Madrugada, σε ηλικία μόλις 31 ετών. Η μπάντα ολοκλήρωσε το album που δούλευαν που το ονόμασαν Madrugada, οργάνωσαν ένα τελευταίο tour και στη συνέχεια διαλύθηκαν.
Ο θάνατος του drummer James "The Rev" Sullivan λίγο έλειψε να διαλύσει τους Avenged Sevenfold καθώς παίζανε μουσική από πολύ μικρή ηλικία όλοι μαζί και σίγουρα ήταν αρκετά δεμένοι. Ωστόσο, παρά τις δηλώσεις ότι σκόπευαν να διαλύσουν την μπάντα, επικράτησε το "ουδείς αναντικατάστατος" και η μπάντα συνεχίζει να υπάρχει.
Tέλος θα κλείσω με μια μπάντα που κατάφερε να συνδυάσει και τους δύο λόγους. Πώς γίνεται αυτό; Η απάντηση είναι πολύ απλή, Pantera! Ο Anselmo το είχε γαμήσει λίγο με τα ναρκωτικά (σκεφτείτε όταν είχε προβλήματα με την πλάτη του, αντί να πάει σε κανα γιατρό έπαιρνε ηρωίνη!) και γι αυτό το λόγο φερόταν σαν παπάρι άσχημα στους υπόλοιπους. Αποτέλεσμα ήταν να διαλυθούν επειδή μάλωσε με τους αδέρφια Abbott (κιθάρα και drums). Αλλά την όποια ελπίδα για επανένωση υπήρχε την κατέστρεψε ένα ψυχάκι που σκότωσε τον Darell εν ώρα συναυλίας!
