Getting things done

Αν τα άτομα που με ξέρουν, απαριθμήσουν τρία χαρακτηριστικά μου,η πλειονότητα θα έχει το παρακάτω στις απαντήσεις της. Είμαι τεμπέλης. One lazy motherfucker,όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου.

Η γιαγιά μου είναι από το Wisconsin

Έτσι ήμουν πάντα και φαντάζομαι πως και για το υπόλοιπο της ζωής μου, πάντα θα διακατέχομαι από μία τάση να κωλοβαρέσω. Πίστευα ότι είναι κάτι σαν αρρώστια, πραγματικά. Ή σαν γονίδιο. Στο μυαλό μου, αυτοί που έχουν το γονίδιο της τεμπελιάς είναι πιο επιρρεπείς από τους υπόλοιπους να πουν από μέσα τους ”Μην κάνεις κάτι σήμερα,εάν μπορείς να το κάνεις αύριο”. Αυτή η φράση με έχει αποτρέψει πολύ συχνά από το να κάνω πολλά , ειδικότερα από τότε που έφυγα από σπίτι μου για να σπουδάσω οπότε και έφυγα από την φάση που κάνεις πράγματα επειδή σου το λένε οι γονείς σου. Με το που γεύτηκα λοιπόν αυτό το υπέροχο πράγμα που λέγεται πραγματκή ελεύθερη βούληση, η τεμπελιά μου πολλαπλασιάστηκε. Πάντα θα έβρισκα τρόπο να πείσω τον εαυτό μου να αναβάλει τις απαραίτητες ενέργειες για την τήρηση των υποχρεώσεών μου, ακόμα κι αν βρισκόμουν στην υποθετική κατάσταση να παραδίδω μία εργασία την επόμενη μέρα και να μην έχω ανοίξει βιβλίο. Ακόμα και τότε, όλη μέρα θα έλεγα στον εαυτό μου:”Έχεις ακόμα χρόνο,παίξε λίγη Dota ακόμα”, το οποίο τις περισσότερες φορές θα οδηγούσε στο αποτέλεσμα να φτάσουν μεσάνυχτα και εγώ ξαφνικά να συνειδητοποιήσω ότι δεν μου φτάνει ο χρόνος, οπότε και θα εγκατέλειπα την προσπάθεια πριν καν την ξεκινήσω.

Πληροφορίες λένε ότι οι θεοί έστειλαν την Dota στους ανθρώπους για να τους τιμωρήσουν για την αλαζονία τους και έτσι τους καταδίκασαν σε αιώνιο κωλοβάρεμα

Έτσι τα πρώτα πέντε χρόνια της φοιτητικής μου καριέρας ήταν γεμάτα με ελεύθερο χρόνο με μερικές ξαφνικές περιόδους διαβάσματος.
Οπότε το ότι μπήκα αισίως στον έκτο μου χρόνο ως φοιτητής με 8 ακόμα μαθήματα για πτυχίο, δεν είναι και πολύ παράλογο. Και επειδή το ενδεχόμενο να μην πάρω πτυχίο ούτε τον Φεβρουάριο δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, αποφάσισα να ασχοληθώ όσο πιο ενεργά γίνεται με τη σχολή μου, έστω και για πέντε μήνες. Πράγμα που σημαίνει καθημερινές παρακολουθήσεις, εργασίες, και διάβασμα. Σαν να μην έφτανε αυτό μου ήρθε μία πρόταση για μία part-time δουλειά που με ενδιέφερε και επειδή τέτοιες ευκαιρίες πλεόν δε έρχονται πολύ συχνά, την αποδέχτηκα. Οπότε εδώ και ενάμιση μήνα και για τους επόμενους τρεις, έχω την υποχρέωση να είμαι ένας σωστός φοιτητής και ένας σωστός εργαζόμενος. Σαν πολλές υποχρεώσεις δεν είναι αυτές για έναν τεμπέλη;
Οι πρώτες δύο βδομάδες, ήταν από τις πιο κουραστικές της ζωής μου. Σωματικά και ψυχολογικά. Σωματικά γιατί για να προλάβω και να δουλεύω και να διαβάζω και να παρακολουθώ τα πρωινά μαθήματα, αναγκαζόμουν και κοιμόμουν έξι ώρες την ημέρα και ψυχολογικά γιατί κάθε λεπτό “τρεξίματος” που περνούσε εγώ αναπολούσα τον καιρό που ο ελεύθερός μου χρόνος σε μία μέρα ήταν ίσος με τον χρόνο που έμενα ξύπνιος. Ακόμα και τα Σαββατοκύριακα που ήμουν λίγο πιο χαλαρός, τα πέρασα στο σπίτι μου κάνοντας τίποτα και προσπαθώντας να επανορθώσω για το χαμένο κωλοβάρεμα της εβδομάδας. Οπότε ούτε λόγος για βραδινές εξόδους, και γενικότερα δημιουργικές δραστηριότητες. Στο τέλος των δύο εβδομάδων, ήμουν σίγουρος ότι ήμουν στα πρόθυρα υπερκόπωσης.
Όμως μετά κάτι έγινε. Με το που συνήθισα λιγάκι το φορτωμένο μου πρόγραμμα, άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να αναπολώ τον χαμένο μου χρόνο και στην τελική εφόσον έχω μπει στον χορό, πρέπει να πω με ντέρτι“Άαααλα”και να την ρίξω την ζεμπεκιά μου. Και σταδιακά, όχι μόνο ξεκίνησα να ακολουθώ τις υποχρεώσεις μου αδιαμαρτύρητα αλλά συνειδητοποίησα ότι άρχισα να έχω περισσότερη ενέργεια και όρεξη γενικά. Αν μου έλεγαν τς δύο πρώτες εβδομάδες να γράψω άρθρο για το μπλογκ, θα γελούσα κοροϊδευτικά και μετά θα έπεφτα κάτω από εξάντληση στην ιδέα και μόνο ότι πρέπει να βρω ελεύθερο χρόνο για το άρθρο. Μετά από την αρχική περίοδο προσαρμογής όμως, κατάφερα και έγραψα τέσσερα άρθρα και έβαλα και στοίχημα με τον εαυτό μου να αυξήσω την παραγωγικότητά μου. Σαν να μην έφτανε αυτό, κατάφερα να στριμώξω στον λιγοστό ελεύθερό μου χρόνο μία νέα ασχολία, ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο. Και για κερασάκι στην τούρτα του τωρινού μου multitasking ξεκίνησα να βγαίνω ξανά το βράδυ. Και όχι μόνο τα σαββατοκύριακα. Τον τελευταίο μήνα έχω βγει τέσσερις φορές σε καθημερινή, ενώ την επόμενη μέρα είχα ξύπνημα στις 8. Αυτό, σωματικά ήταν λίγο επίπονο, αλλά το σημαντικό ήταν ότι ψυχολογικά είχα καραγουστάρει που μπορούσα να έχω μία δύσκολη και κουραστική ημέρα από τις 9 μέχρι τις 9 και μετά να πήγαινα για μπύρες, να κοιμόμουν στις 3 και την επόμενη μέρα να έτρεχα πάλι από τις 9 μέχρι τις 9. Πλέον σκέφτομαι ότι ωραία είναι να κάθεσαι και να το ξύνεις μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή σου, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις αυτό όλη μέρα. Άμα το άκουγε αυτό ο παλιός μου εαυτός θα έλεγε:”Τιιιιιιιιιι!Ποιος το είπε αυτό;Εγώ πώς το κάνω δηλαδή;”
Θέλω να δω αν θα κρατήσει όλη αυτή επιπλέον ενέργεια και πόσο. Πλέον είμαι κοντά στο να αναθεωρήσω κάποια πράγματα στη θεωρία μου για την τεμπελιά. Παλιότερα θα έλεγα,ότι βαριόμουν να κάνω πράγματα επειδή ήμουν τεμπέλης. Πλέον υποπτεύομαι ότι είναι το αντίθετο. Είσαι τεμπέλης ΕΠΕΙΔΗ δεν κάνεις πράγματα. Και μετά η τεμπελιά γεννάει τεμπελιά, φαύλος κύκλος. Όταν για παράδειγμα, είχαμε να ανανεώσουμε το μπλογκ πάνω από μισό χρόνο, εγώ δεν έγραφα άρθρο όχι γιατί δεν είχα ελεύθερο χρόνο αλλά γιατί είχα υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο. Αντίστοιχα, το βιβλίο που ξεκίνησα να διαβάζω, το έχω πάνω από δύο χρόνια στην βιβλιοθήκη μου και μόνο τώρα αποφάσισα να το ξεκινήσω, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα θυσιάσω μισή ώρα από τον ύπνο μου για να το κάνω. Ίσως τελικά το dream job του κάθε Έλληνα, να είσαι εισοδηματίας και να κααααάθεσαι, να μην είναι και τόσο ονειρικό. Ξέρω ότι αν μου προσέφεραν πριν δύο μήνες την δυνατότητα να κάθομαι μέχρι να πεθάνω και να πληρώνομαι για αυτό η καταφατική μου απάντηση θα ήταν τόσο γρήγορη, όσο γρήγορη θα ήταν η καταφατική μου απάντηση στην ερώτηση “σου αρέσει το σεξ;”. Αυτή τη στιγμή θα το σκεφτόμουν λίγο παραπάνω. Στην πρώτη ερώτηση. Το σεξ μου αρέσει ακόμα.




Και επειδή το άρθρο βγήκε υπερβολικά motivational, ας το τελειώσω με την αντίστοιχη νότα: