Metallicaaaaa!!

Σε λίγες μέρες οι αγαπημένοι μας Metallica κυκλοφορούν την καινούργια τους δουλεία, η οποία είναι ένα άλμπουμ που έγραψαν και ηχογραφήσαν μαζί με τον Lou Reed, ονόματι LULU. Το τραγούδι που άκουσα λέγεται The View και όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και μόνοι σας

είναι άθλιο. Όπως και το εξώφυλλο του δίσκου.



Άουτς! Ποτέ δεν ήμουν φαν αυτού του στυλ, τραγουδάω-σαν-να-απαγγέλω-ποίηση-κι-αν-δε-σας-αρέσει-είστε-άσχετοι-εγώ-παλιά-ήμουν-στους-Velvet-Underground. Το παρών άρθρο όμως δεν γράφτηκε για να κράξω τους Metallica του 21 αιώνα. Είπαμε το blog μας έχει κλισέ θεματολογία αλλά αυτό θα ήταν το αποκορύφωμα.
Οι “φαν” των Metallica αυτή τη στιγμή μπορούν να διαιρεθούν σε δύο στρατόπεδα: Αυτούς που τους λατρεύουν και θα τους ακολουθούν ό,τι και να κάνουν απλά γιατί έχουν γράψει 3 από τα πιο γαμάτα άλμπουμ στην ιστορία του μέταλ και αυτούς που τους έχουν αφορίσει μετά το Black Album και πιστεύουν ότι κάθε καινούργια τους δουλειά έχει την ποιότητα μιας κουράδας,αλλά κάθε φορά που θα έρθουν στην περιοχή τους για συναυλία , θα τρέξουν. Υγιείς και οι δύο στάσεις, δε λέω αλλά έχω μια διαφορετική άποψη.
Η ιστορία των Metallica σίγουρα χωρίζεται σε αυτές τις δυο περιόδους: Η πρώτη είναι μέχρι και το ...And Justice For All και η δεύτερη από εκεί και πέρα. Με ένα θλιβερό πισωγύρισμα, στο οποίο θα αναφερθώ αργότερα. Οι Metallica της πρώτης περιόδου λοιπόν ήταν τέσσερα παλικάρια πού έπαιζαν thrash σαν να μην υπάρχει άυριο, γράψαν τέσσερις δίσκους, οι τρεις από τους οποίους όπως είπαμε θεωρούνται η απόδειξη πως το μυαλό ενός μεταλά είναι ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο μυαλό( λογικό άλμα;δε νομίζω). Δε χρειάζεται να αναλύσω περαιτέρω αυτή την περίοδο, οι Metallica τότε είχαν καθολική αποδοχή σε όλη τη μέταλ κοινωνία.
Και μετά ήρθε το Black Album. Το άλμπουμ που έβγαλε τη μέταλ από τα underground club και την έβαλε στα ραδιόφωνα. Ήταν αντικειμενικά από τις κορυφαίες μουσικά δουλειές των Metallica, απλά δεν ήταν πλέον thrash, ήταν κάτι πιο “ακίνδυνο”, κάτι πιο εμπορικό και δίχασε τους φαν των Metallica. Όμως το άρθρο αυτό επίσης δεν πραγματεύεται αύτον τον διχασμό γιατί ουσιαστικά είναι μια συζητηση περί του αν κάτι εμπορικό έχει εξ ορισμού μικρή καλλιτεχνική αξία ή οχι, και αυτό είναι μια συζήτηση τόσο μεγάλη όσο και ανούσια.
Αυτό για το οποίο ήθελα εξ αρχής να γράψω και έκανα ένα τόσο μεγάλο πρόλογο (360 λέξεις, όχι μαλακίες) είναι η δεύτερη περίοδος των Metallica. Η οποία είχε τις καλές της στιγμές και τις κακές της. Και για μένα οι καλές είναι αισθητά περισσότερες από τις κακές.
Μπορεί ο Hetfield να ακούγεται πλέον κάπως έτσι:



μπορεί ο Hammett χωρίς μακρύ μαλλί να σου προξενεί την ίδια αμήχανη εντύπωση με τον ...χμμμ... Τζόρτζεβιτς και τον Γιαννακόπουλο με μαλλί:





μπορεί ο Ulrich να είναι όντως η πιο αντιπαθητική φιγούρα που μπορεις να συναντήσεις στη μέταλ



και τέλος μπορεί πλέον να σου δίνουν την εντύπωση στις συναυλίες τους ότι αγχωνονται που και πως θα στηθούν για να βγει καλή η φωτογραφία αλλά μπορώ να τα δικαιολογήσω όλα αυτά.
Και κυρίως μπορώ να δικαιολογήσω ότι παίζουν κάτι διαφορετικό, πιο ήρεμο από ότι παίζαν πριν 20 χρόνια. Γιατί το παίζουν καλά. Όταν ήταν 20 παίζαν Thrash, χωρίς αύριο. Άλλα τώρα που το αύριο ήρθε και είναι 40+ χρονών, θα ήταν χαζό να κάναν το ίδιο.

Το αύριο πάντα έρχεται

Και στην τελική γιατί να μην παίξουν κάτι διαφορετικό; Αν ήθελα μία μπάντα να παίζει επί 30 χρόνια το ίδιο ριφ θα άκουγα AC/DC. Και δεν ακούω AC/DC. Τους θεωρώ το πιο υπερεκτιμημένο πράγμα μετά την Μπαρτσελόνα. Τα μόνα συγκροτήματα που μ αρέσουν και παίζουν συνέχεια τα ίδια είναι οι Motorhead και οι Oasis( Ναι μικρέ κακομεταλά έβαλα τους Motorhead και τους Oasis στην ίδια πρόταση)
Πίσω στους Metallica, πέρα από το Black Album, εάν τα Load/Reload συμπιέζονταν σε ένα άλμπουμ, θα ήταν ισάξιο με το Black Album. Το St. Anger για μένα είναι ένας παρεξηγημένος δίσκος με χάλια παραγωγή και τον χειρότερο στίχο ever- σφύριξα και έληξες my lifestyle determines my deathstyle-αλλά πανέξυπνες ιδέες, κολλητικά ριφ και κυρίως χαρακτήρα. Ακόμα και τώρα άμα ακούσω κάποιο τραγούδι από το St. Anger σε κάνα μαγαζί-δεν παίζει- θα χτυπηθώ. Μου άρεσε ακόμα και το άλμπουμ με τις διασκευές που κάναν. Με όλο το σεβασμό στο Nick Cave, αλλά το Loverman μόνο από Metallica μπορώ να το ακούσω και να το νιώσω.

Συγνώμη Νίκο Σπηλιά

Από τα λίγα πράγματα που σιχαίνομαι στους Metallica της δεύτερης περιόδου είναι η και καλά επιστροφή στα παλία thrash μονοπάτια που έκαναν με το Death Magnetic. Άθλιος, ανέμπνευστος, overproduced δίσκος που δε φτάνει ούτε στο δαχτυλάκι το St. Anger. Άκου κει Unforgiven III! Αφού έχετε ξεχάσει πως το κάνατε παλιά, τι το ζορίζετε; Κρίμα και περίμενα με τον Rick Rubin να μεγαλουργήσουν.
Αυτό και ότι ο Trujillo είναι η χειρότερη πρόσληψη ανθρώπου μετά την πρόσληψη του καπετάνιου του Τιτανικού.