Το Κόλπο

Το ραντεβού με τον μεσίτη ήταν στις 11:00. Εγώ και ο συγκάτοικός μου φτάσαμε στην ώρα μας, αλλά ο μεσίτης μας είχε στήσει. Το σπίτι το είχαμε δει άλλη μία φορά και ήταν ό,τι ακριβώς θέλαμε. Αλλά δεν ήμασταν σήμερα εκεί για να το ξαναδούμε. Ήμασταν γιατί θα επιχειρούσαμε Το Κόλπο.
- Άγχος; μου ψιθύρισε ο συγκάτοικος
- Όχι πολύ. Αν μπορεί κάποιος να φέρει εις πέρας αυτό το κόλπο είμαι εγω, είπα με αυτοπεποίθηση μπας και καταφέρω να τον ηρεμήσω.
- Ναι σίγουρα, ψέλλισε με μικρή αλλά εμφανή ικανοποίηση.
- Θυμάσαι τι έχεις να κάνεις έτσι; Δεν υπάρχει περιθώριο λάθους.
- Ναι. Όσο θα βλέπουμε το το μπαλκόνι και την θέα του σπιτιού θα πέσω προσποιούμενος αλλεργικό σοκ.
- Και πως θα προσποιηθείς ένα αλλεργικό σοκ;
- Το αλλεργικό σοκ μοιάζει με το σοκ επιληψίας μόνο που όταν παθαίνεις το δεύτερο δεν σκέφτεσαι:”Κοίτα να δεις,το ότι είμαι αλλεργικός στα φυστίκια σημαίνει ότι είμαι αλλεργικός και στο φυστικοβούτυρο!” - Ωραία. Και τότε αφήνω το μεσίτη και του λέω ότι πάω στο αυτοκίνητο να φέρω την ένεση που κουβαλάς για τέτοιες περιπτώσεις και ότι αυτός πρέπει να μείνει μαζί σου.
- Και αυτό είναι το παράθυρό σου.
- Φαντάζομαι ότι πρέπει να έχω τελειώσει σε δύο λεπτά αλλιώς θα υποψιαστεί κάτι.
- Ναι, είσαι σίγουρος ότι θα σου φτάσουν;
Το έβλεπα στα μάτια του ότι δεν είχε πλήρη εμπιστοσύνη στο σχέδιο.
- Πρέπει να μου φτάσουν. Δεν γίνεται αλλιώς. Μην αγχώνεσαι ρε, σκέψου την ανταμοιβή μας αν πετύχει.
- Έχεις δίκιο. Αξίζει το ρίσκο σίγουρα.
Επιτέλους φάνηκε λίγο πιο χαλαρωμένος. Και στην πιο κατάλληλη στιγμή καθώς τότε είδαμε τον μεσίτη να καταφθάνει με την μηχανή του. Με το που κατέβηκε, χωρίς να μας χαιρετήσει μας άνοιξε την πόρτα της οικοδομής και μας οδήγησε στο ασανσέρ. Τον ακολουθήσαμε αμίλητοι. Η σιωπή έσπασε με το που μπήκαμε στο διαμέρισμα.
- Καλά, πόσες φορές πρέπει να σας το δείξω το σπίτι μέχρι να αποφασίσετε; ρώτησε βλοσυρά.
- Εεεε, είμαστε αναποφάσιστο ζευγάρι, είπε με τρεμάμενη φωνή ο συγκάτοικος και δυστυχώς συνέχισε,
δηλαδή όχι ζευγάρι ζευγάρι, απλά συγκάτοικοι, δεν έιμαστε συκιές εμείς.
- Ω θεέ μου, το χάνει, σκέφτηκα με απόγνωση.
- Κρίμα, γκάρισε ο μεσίτης.
Κρίμα, γιατί εγώ είμαι.
- Αααα. Μπράβο μπράβο.
Εεεε δηλαδή εμείς δεν έχουμε πρόβλημα με τις συκιές,με τους ομοφυλόφιλους εννοώ.
Οι συκιές είναι κουλ, τα σπάν.
Οι ομοφυλόφιλοι εννοώ, είπε προσπαθόντας να κλείσει μία συζήτηση που δε θα έβγαινε με τίποτα σε καλό.
- Τέλος πάντων, ας συνεχίσουμε, είπε ο μεσίτης με μία εμφανή αηδία αποτυπωμένη πια στο πρόσωπό του.
- Ναι ναι ,ας συνεχίσουμε, πετάχτηκα αγχωτικά.
Μήπως μπορούμε να δούμε την θέα;
- Βεβαίως, είπε αποφασιστικά ο μεσίτης και μας οδήγησε στο απέραντο μπαλκόνι που κοιτούσε στη θάλασσα.
Εγώ και ο συγκάτοικος κοιταχτήκαμε. Ήταν ή τώρα ή ποτέ. Και ξαφνικά πέφτει σαν κουράδα στο πάτωμα και αρχίζει να σφαδάζει και να βγάζει αφρούς από το στόμα.
- Τον πούστη, σκέφτηκα, είναι καλός!
- ΤΙ ΕΠΑΘΕ Ο ΦΙΛΟΣ ΣΟΥ; φώναξε τρομοκρατημένος ο μεσίτης
- Μάλλον τον έπιασε η αλλεργία του, πρέπει να κάτσεις μαζί του και έρχομαι με την ένεση που κουβαλάει στο αμάξι.
- Εντάξει αλλά βιάσου. Αμα μαθευτεί ότι πέθανε κάποιος εδώ μέσα, δεν θα μπορέσω να το νοικιάσω ποτέ το γαμήδι!
- Οκ έφυγα. Μείνε εδώ.
Έκανα μεταβολή και έτρεξα προς τα έξω. Προσπάθησα με τη μία να θυμηθώ όλα τα απαραίτητα για να καταφέρω Το Κόλπο. Τα θυμήθηκα και ξαφνικά ένιωσα να είμαι ΙΝ ΤΗΕ ΖΟΝΕ MOTHAFUCKA! H αποστολή πάει όπως πρέπει. Είμαστε τόσο κοντά στο να τα καταφέρουμε. Και ενώ έτρεχα στο διάδρομο, απότομα στρίβω και μπαίνω σε μία πόρτα στα δεξιά. Την τουαλέτα. Η στιγμή είχε φτάσει. Τα επόμενα δύο λεπτά θα καθόριζαν την έκβαση αυτής της αποστολής. Κατεβάζω το παντελόνι μου και ετοιμάζομαι για το πιο γρήγορο χέσιμο στην ιστορία.
- Δεν κατάλαβες καλά κύριε που θα νοικιάσω σπίτι πριν τσεκάρω την τουαλέτα για να καταλήξω για δύο χρόνια να χέζω μόνο όταν πηγαίνω κάπου επίσκεψη γιατί στο σπίτι μου η τουαλέτα δεν τραβάει καλά τα “έργα” μου.
ITS SHOWTIME!!!
Το ήξερα ότι ήταν καλή ιδέα να φάω φασολάδα χθές το βράδυ....