Karma to Burn

Brotherhood of Sleep, Bulldoza8ball, Θεσσαλονίκη 30/4/2010

Και πάμε λοιπόν στους Karma to burn. Χωρίς να έχουμε ακούσει πάνω από δύο τραγούδια τους. Αλλά σου λέει instrumental stoner παίζουν οι τύποι, οπότε γιατί όχι. Είναι και από τη χώρα που γέννησε το stoner, άρα θα ξέρουν κάτι παραπάνω.
Τους Βulldoza τους έχω ξανακούσει και θεώρησα πιο σοφή κίνηση να πιω 2 μπύρες έξω από το 8ball και να μην αναγκαστώ να δώσω το μισό μου μηνιάτικο στο μαγαζί παρά να τους δω από την αρχή. Μαλακία. Με το που μπήκαμε μέσα, κατά τη διάρκεια του τελευταίου τραγουδιού τους, θυμήθηκα ότι τα παιδιά έχουν απίστευτο ήχο και κάνουν τρομερά live. Ο τραγουδιστής είναι πραγματικά επιβλητικός και λόγω σκηνικής παρουσίας και λόγω εμφάνισης αλλά κυρίως λόγω φωνής.
Φεύγουν λοιπόν οι Βulldoza και ετοιμαζόμαστε για τους Βrotherhood of Sleep, από τους οποίους δεν είχα ιδέα τι να περιμένω. Αν και μου είχαν πει ότι πρέπει να είμαι προετοιμασμένος για καλό ύπνο. Επιστρατεύοντας όλη μου την καλή διάθεση αρχίζω και ακούω ένα συγκρότημα που και τους γνώριμους ήχους από sludge και stoner έπαιζε, και τις doomιες τις έριχνε και ένα drummer χταπόδι είχε οπότε γιατί να κοιμηθούμε; Ήταν και instrumental, άρα ταίριαζαν στο mood της βραδιάς. Μετά από 15 λεπτά όμως, δηλαδή ενάμιση κομμάτι μετά, έχω αρχίσει να βαριέμαι. Πολύ. Και αποφάσισα ότι παίζουν πολύ ωραία μουσική, απλά είναι πολύ ακατάλληλη για live. Αρκετή ώρα και αρκετή ψυχεδέλεια μετά, κατεβαίνουν από τη σκηνή και με αφήνουν να αναρωτιέμαι. Γιατί μία μπάντα να επιβάλλει ένα τόσο μεγάλο εμπόδιο στον εαυτό της όπως είναι η απουσία τραγουδιστή και να αναγκάζεται κατά τη διάρκεια των τραγουδιών να κάνει υπερπροσπάθεια να το ξεπεράσει, με εναλλαγές riff, με ψυχεδελικά τερτίπια και δεν συμμαζεύεται;
Και μετά βγήκαν οι Karma to Burn και μου έδειξαν γιατί. Γιατί έτσι! Γιατί δεν υπήρξε σημείο σε όλη τη συναυλία τους που να ήθελα ακούσω κάποιον να τραγουδάει πάνω στα γαμιστερά τους riff. Κατ αρχάς, βγήκαν στην σκηνή και με κέρδισαν από την πρώτη στιγμή. Ειδικά ο drummer ο οποίος έμοιαζε με εξηντάρη, έπαιζε ημίγυμνος με μούσια μηνών και με το crash τοποθετημένο στον ουρανό. Άσε που θα ορκιζόμουν ότι τον είδα πριν το live να πίνει μόνος του μπίρες σε ένα σκοτεινό δρομάκι στα λαδάδικα. Για τον stoner ήχο τους θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω όλα τα κλισέ της μουσικής δημοσιογραφίας. Σήκωσαν ανεμοστρόβιλους, μας ταξίδεψαν στις απέραντες ερήμους της Αμερικής και όλα τα σχετικά. Μπα, δεν είμαι μέλος της μουσικής δημοσιογραφίας, οπότε μπορώ να πω ένα πράγμα. Γάμησαν! Δυνατή, κιθαριστική rock για κοπάνημα. Και ούτε ομιλίες ανάμεσα στα τραγούδια, ούτε πολλά πολλά. Ήρθαν, μας έκαψαν το μυαλό και φύγαν. Απλά πράματα. Πλέον θα βλέπω τα instrumental συγκροτήματα με άλλο μάτι.